مناظره(گفتگو با اشعار)

[محـسن ز]

الا ای همنشین دل که یارانت برفت ازیاد
مرا روزی مباد آندم که بی یاد تو بنشینم
جهان پیراست و بی بنیاد از این فرهاد کش فریاد
که کرد افسون نیرنگش ملول از جان شیرینم

 

[sh85]

الا ای همنشین دل که یارانت برفت ازیاد
مرا روزی مباد آندم که بی یاد تو بنشینم
جهان پیراست و بی بنیاد از این فرهاد کش فریاد
که کرد افسون نیرنگش ملول از جان شیرینم

اگر دشنام فرمایی وگر نفرین دعا گویم
جواب تلخ می زیبد لب لعل شکر خارا

 

[بشارت]

تیغ بر آر از نیام، زهر بیفکن به جام
کز قبل ما قبول ،وز طرف ما رضاست

 

[hosseinassar]

بر چهره گل نسیم نوروز خوش است
در صحن چمن روی دلفروز خوش است
از دی که گذشت هر چه گویی خوش نیست
خوش باش و ز دی مگو که امروز خوش است

خیام
یه کم بی ربطه ولی خودتون به عید ربط بدید

 

[sh85]

بر چهره گل نسیم نوروز خوش است
در صحن چمن روی دلفروز خوش است
از دی که گذشت هر چه گویی خوش نیست
خوش باش و ز دی مگو که امروز خوش است

خیام
یه کم بی ربطه ولی خودتون به عید ربط بدید

عید آمد و عید آمد وان بخت سعید آمد
بر گیر و دهل می زن کان ماه پدید آمد

 

[بشارت]

عیدی بدهید فصل عید است
این عید ز بهر ما سعید است
شیرینی وهفت سین بیارید
از هموطنان مرا امید است
جمشید جم این بساط را چید
از جم به عجم مهین نوید است
طفلی که قبای تازه دارد
در موسم عید روسفید است...


*نوروز 89 بر همگان مبارک*

 

[sh85]

عیدی بدهید فصل عید است
این عید ز بهر ما سعید است
شیرینی وهفت سین بیارید
از هموطنان مرا امید است
جمشید جم این بساط را چید
از جم به عجم مهین نوید است
طفلی که قبای تازه دارد
در موسم عید روسفید است...


*نوروز 89 بر همگان مبارک*

مژده ای دل که دگر باره بهار آمده است
خوش خرامیده و با حسن و وقار آمده است

به تو ای باد صبا می دهمت پیغامی
این پیامیست که از دوست به یار آمده است

شاد باشید در این عید و در این سال جدید
آرزویی است که از دوست به یار آمده است

 

[naghmeirani]

مولانا

مولانا

عید بر عاشقان مبارك باد **عاشقان عیدتان مبارك باد
عید ار بوی جان ما دارد **در جهان همچو جان مبارك باد
بر تو ای ماه آسمان و زمین **تا به هفت آسمان مبارك باد
عید آمد به كف نشان وصال **عاشقان این نشان مبارك باد
روزه مگشای جز به قند لبش **قند او در دهان مبارك باد
عید بنوشت بر كنار لبش **كاین می بی‌كران مبارك باد
عید آمد كه ای سبك روحان **رطل‌های گران مبارك باد
چند پنهان خوری صلاح الدین **بوسه‌های نهان مبارك باد
گر نصیبی به من دهی گویم **بر من و بر فلان مبارك باد

​

 

[barg]

عید بر عاشقان مبارك باد **عاشقان عیدتان مبارك باد

عید ار بوی جان ما دارد **در جهان همچو جان مبارك باد
بر تو ای ماه آسمان و زمین **تا به هفت آسمان مبارك باد
عید آمد به كف نشان وصال **عاشقان این نشان مبارك باد


.........

​

عید هر کس آن مهی باشد که او قربان او است
عید تو ماه من آمد ای شده قربان من​

عید من بیا....

عید آمد و خوش آمد دلدار دلکش آمد
هر مرده‌ای ز گوری برجست و پیشش آمد
دل را زبان بباید تا جان به چنگش آرد

جان پاکشان بیاید کان یار سرکش آمد
جان غرق شهد و شکر از منبع نباتش

مه در میان خرمن زان ترک مه وش آمد
خاک از فروغ نفخش قبله فرشته آمد

کب از جوار آتش همطبع آتش آمد
جان و دل فرشته جفت هوای حق شد

گردون فرشتگان را زان روی مفرش آمد​

 

[محـسن ز]

عید آمد و آنماه دلافروز نیامد
دل خون شد و آن یار جگر سوز نیامد
نوروز من ار عید برون آمدی از شهر
چونست که عید آمد و نوروز نیامد
مه می‌طلبیدند و من دلشده را دوش
در دیده جز آن ماه دلافروز نیامد
آن ترک ختائی به چه آیا چه خطا دید
کامروز علی رغم بدآموز نیامد
خورشید چو رسمست که هر روز برآید
جانش هدف ناوک دلدوز نیامد
تا کشته نشد در غم سودای تو خواجو
در معرکهٔ عشق تو پیروز نیامد

 

[barg]

یار نیامد...مهدی اخوان ثالث

یار نیامد...مهدی اخوان ثالث

ديدي دلا كه يار نيامد
گرد آمد و سوار نيامد
بگداخت شمع و سوخت سراپاي
وآن صبح زرنگار نيامد
آراستيم خانه و خوان را
وآن ضيف نامدار نيامد
دل را و شوق را و توان را
غم خورد و غمگسار نيامد
آن كاخ ها ز پايه فرو ريخت
وآن كرده ها به كار نيامد
سوزد دلم به رنج و شكيبت
اي باغبان! بهار نيامد
بشكفت بس شكوفه و پژمرد
اما گلي به بار نيامد
خشكيد چشم چشمه و ديگر
آبي به جويبار نيامد
اي شير پير بسته به زنجير
كز بندت ايچ عار نيامد
سودت حصار ، و پيك نجاتي
سوي تو و آن حصار نيامد
زي تشنه كشتگاه نجيبت
جز ابر زهربار نيامد
يكي از آن قوافل پربا ـ
ـ ران گهر نثار نيامد
اي نادر نوادر ايام
كه ت فر و بخت ، يار نيامد
ديري گذشت و چون تو دليري
در صف كارزار نيامد
افسوس كان سفاين حري
زي ساحل قرار نيامد
و آن رنج بي حساب تو ، درداك
چون هيچ در شمار نيامد
وز سفله ياوران تو در جنگ
كاري بجز فرار نيامد
من دانم و دلت ، كه غمان چند
آمد ، ور آشكار نيامد
چندان كه غم به جان تو باريد
باران به كوهسار نيامد​

 

[محـسن ز]

آخر ای یار فراموش مکن یارانرا
دل سرگشته بدست آر جگر خوارانرا
عام را گر ندهی بار بخلوتگه خاص
ز آستان از چه کنی دور پرستارانرا
وصل یوسف ندهد دست به صد جان عزیز
این چه سودای محالست خریدارانرا
گر نه یاری کند انفاس روان‌بخش نسیم
خبر از مقدم یاران که دهد یارانرا
آنکه چون بنده بهر موی اسیری دارد
کی رهائی دهد از بند گرفتارانرا
دست در دامن تسلیم و رضا باید زد
اگر از پای در آرند گنه کارانرا
روز باران نتوان بار سفر بست ولیک
پیش طوفان سرشکم چه محل بارانرا
دستگاهیست پر از نافه آهوی تتار
حلقهٔ سنبل مشکین تو عطارانرا
حال خواجو ز سر کوی خرابات بپرس
که نیابی به در صومعه خمارانرا

 

[naghmeirani]

زبان خامه ندارد سر بیان فراق
وگرنه شرح دهم با تو داستان فراق

دریغ مدت عمرم که بر امید وصال
به سر رسید و نیامد به سر زمان فراق

سری که بر سر گردون به فخر می‌سودم
به راستان که نهادم بر آستان فراق

چگونه باز کنم بال در هوای وصال
که ریخت مرغ دلم پر در آشیان فراق

کنون چه چاره که در بحر غم به گردابی
فتاد زورق صبرم ز بادبان فراق

بسی نماند که کشتی عمر غرقه شود
ز موج شوق تو در بحر بی‌کران فراق

اگر به دست من افتد فراق را بکشم
که روز هجر سیه باد و خان و مان فراق

رفیق خیل خیالیم و همنشین شکیب
قرین آتش هجران و هم قران فراق

چگونه دعوی وصلت کنم به جان که شده‌ست
تنم وکیل قضا و دلم ضمان فراق

ز سوز شوق دلم شد کباب دور از یار
مدام خون جگر می‌خورم ز خوان فراق

فلک چو دید سرم را اسیر چنبر عشق
ببست گردن صبرم به ریسمان فراق

به پای شوق گر این ره به سر شدی حافظ
به دست هجر ندادی کسی عنان فراق

 

[sh85]

زبان خامه ندارد سر بیان فراق
وگرنه شرح دهم با تو داستان فراق

دریغ مدت عمرم که بر امید وصال
به سر رسید و نیامد به سر زمان فراق

سری که بر سر گردون به فخر می‌سودم
به راستان که نهادم بر آستان فراق

چگونه باز کنم بال در هوای وصال
که ریخت مرغ دلم پر در آشیان فراق

کنون چه چاره که در بحر غم به گردابی
فتاد زورق صبرم ز بادبان فراق

بسی نماند که کشتی عمر غرقه شود
ز موج شوق تو در بحر بی‌کران فراق

اگر به دست من افتد فراق را بکشم
که روز هجر سیه باد و خان و مان فراق

رفیق خیل خیالیم و همنشین شکیب
قرین آتش هجران و هم قران فراق

چگونه دعوی وصلت کنم به جان که شده‌ست
تنم وکیل قضا و دلم ضمان فراق

ز سوز شوق دلم شد کباب دور از یار
مدام خون جگر می‌خورم ز خوان فراق

فلک چو دید سرم را اسیر چنبر عشق
ببست گردن صبرم به ریسمان فراق

به پای شوق گر این ره به سر شدی حافظ
به دست هجر ندادی کسی عنان فراق

روز هجران و غم فرغت یار آخر شد
زم این فال و گذشت اختر و کار آخر شد

ان همه ناز و تنعم که خزان می فرمود
عاقبت در نفس باد صبا آخر شد

 

[barg]

هاتف اصفهانی

هاتف اصفهانی

به بزمم دوش یار آمد به همراه رقیب اما
شبی با او بسر بردم ز وصلش بی‌نصیب اما
مرا بی او شکیبایی چه می‌فرمائی ای همدم
شکیب آمد علاج هجر دانم کو شکیب اما
ز هر عاشق رموز عشق مشنو سر عشق گل
ز مرغان چمن نتوان شنید از عندلیب اما
خورد هر تشنه لب آب از لب مردم فریب او
از آن سرچشمه من هم می‌خورم گاهی فریب اما​

 

[محـسن ز]

معینی کرمانشاهی

معینی کرمانشاهی

آمد و آتش به جانم کرد و رفت
با محبت امتحانم کرد و رفت
آمد و بنشست و آشوبی به پا
در میان دودمانم کرد و رفت
آمد و رویی گشودو شد نهان
نام خود ورد زبانم کرد و رفت

 

[sh85]

آمد و آتش به جانم کرد و رفت
با محبت امتحانم کرد و رفت
آمد و بنشست و آشوبی به پا
در میان دودمانم کرد و رفت
آمد و رویی گشودو شد نهان
نام خود ورد زبانم کرد و رفت

توسنی کردم ندانستم همی
کز کشیدن تنگ تر گردد کمند

 

[hosseinassar]

بفروخت مرا یار به یک دسته تره
باشد که مرا واخرد آن یار سره
نیکو مثلی زده است صاحب شجره
ارزان بفروشد آنکه ارزان بخره

مولوی

 

[barg]

اگر چه دوست به چيزی نمیخرد ما را

به عالمی نفروشيم مويی از سر دوست


​

 

[محـسن ز]

یاری اندر کس نمی بینم یاران را چه شد
دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد
گوی توفیق کرامت در میان افکندند
کس به میدان در نمی آید سواران را چه شد

 

[sh85]

یاری اندر کس نمی بینم یاران را چه شد
دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد
گوی توفیق کرامت در میان افکندند
کس به میدان در نمی آید سواران را چه شد

چند روزیست که حالم دیدنیست
حال من از دوستان پرسیدنیست

گاه بر روی زمین زل می زنم
گاه بر حافظ تفال می زنم

حافظ دیوانه فالم را گرفت
یک غزل آمد که حالم را گرفت

ما زیاران چشم یاری داشتیم
خود غلط بود آنچه می پنداشتیم

(یاران = ادماین و پیرجو :دی )

 

[محـسن ز]

چند روزیست که حالم دیدنیست
حال من از دوستان پرسیدنیست

گاه بر روی زمین زل می زنم
گاه بر حافظ تفال می زنم

حافظ دیوانه فالم را گرفت
یک غزل آمد که حالم را گرفت

ما زیاران چشم یاری داشتیم
خود غلط بود آنچه می پنداشتیم

(یاران = ادماین و پیرجو :دی )

همای اوج سعادت به دام ما افتد
اگر تو را گذری بر مقام ما افتد
به بارگاه تو چون باد را نباشد بار
کی اتفاق مجال سلام ما افتد
به ناامیدی از این در مرو بزن فالی
بود که قرعه دولت به نام ما افتد

 

[sh85]

همای اوج سعادت به دام ما افتد
اگر تو را گذری بر مقام ما افتد
به بارگاه تو چون باد را نباشد بار
کی اتفاق مجال سلام ما افتد
به ناامیدی از این در مرو بزن فالی
بود که قرعه دولت به نام ما افتد

وفا مجوی ز کس ور سخن نمی شنوی
به هرزه طالب سیمرغ و کیمیا می باش

 

[محـسن ز]

وفا مجوی ز کس ور سخن نمی شنوی
به هرزه طالب سیمرغ و کیمیا می باش

چو عنقا را بلند است آشیانه
قناعت کن به تخم مرغ خانه

 

[barg]

هماي اوج سعادت به دام ما افتد
اگر تو را گذري بر مقام ما افتد
حباب وار براندازم از نشاط كلاه
اگر ز روي تو عكسي به جام ما افتد​

 

[محـسن ز]

من چه گویم که به راز دل من پی ببرید
ره به سر منزل شوریده دلان کی ببرید
ساز آن سوز ندارد که بنالد با ما
بهر تسکین دل سوختگان نی ببرید

 

[گلابتون]

من چه گویم که به راز دل من پی ببرید
ره به سر منزل شوریده دلان کی ببرید
ساز آن سوز ندارد که بنالد با ما
بهر تسکین دل سوختگان نی ببرید

خون خور و خامش نشين كه آن دل نازك
طاقت فرياد دادخواه ندارد
گو برو و آستين بخون جگر شوي
هركه درين آستانه راه ندارد
ني من تنها كشم تطاول زلفت
كيست كه او داغ آن سياه ندارد
حافظ اگر سجده تو كرد مكن عيب
كافر عشق اي صنم گناه ندارد

 

[sh85]

خون خور و خامش نشين كه آن دل نازك
طاقت فرياد دادخواه ندارد
گو برو و آستين بخون جگر شوي
هركه درين آستانه راه ندارد
ني من تنها كشم تطاول زلفت
كيست كه او داغ آن سياه ندارد
حافظ اگر سجده تو كرد مكن عيب
كافر عشق اي صنم گناه ندارد

شرح این آتش جان سوز نگفتن تا کی
سوختم سوختم این راز نهفتن تا کی

 

[barg]

هر چه گویم عشق را شرح و بیان
چون به عشق آیم خجل گردم از آن

​

گر چه تفسیر زبان روشنگر است
لیك عشق بی زبان روشن تر است​

چون قلم اندر نوشتن می شتافت
چون به عشق آمد، قلم بر خود شكافت​

چون سخن در وصف این حالت رسید
هم قلم بشکست و هم کاغذ درید​

عقل در شرحش چو خر در گِل بخفت
شرح عشق و عاشقی هم عشق گفت​

​

آفتاب آمد دلیل آفتاب
گر دلیلت باید، از وی رو متاب​

 

[sh85]

هر چه گویم عشق را شرح و بیان
چون به عشق آیم خجل گردم از آن

گر چه تفسیر زبان روشنگر است
لیك عشق بی زبان روشن تر است​

چون قلم اندر نوشتن می شتافت
چون به عشق آمد، قلم بر خود شكافت​

چون سخن در وصف این حالت رسید
هم قلم بشکست و هم کاغذ درید​

عقل در شرحش چو خر در گِل بخفت
شرح عشق و عاشقی هم عشق گفت​

آفتاب آمد دلیل آفتاب
گر دلیلت باید، از وی رو متاب​

این مدعیان در طلبش بی خبرانند
کان را خبری شد خبری باز نیامد