مناظره عاشقانه گفتم ............. گفت.........
- شروع کننده موضوع mani24
- تاریخ شروع
گفتی برم گفتم چرا
گفتی پریشونی بسه
گفتی یکی دلتنگمه
خیلی برام دلواپسه
گفتی برم گفتم برو اما نگفتم تا ابد
با رفتنت توی چشم اشک جدایی حلقه زد
تنهام خبالت پیشمه زخم دل درویشمه
هرجا بسوزم خاطرت خاکستر اتیشمه
بی شعله می سوزم ولی ای عشق خاموشم نکن
بامن بمون بامن بمون هرگز فراموشم نکن
من قلب چاقو خورده ام هم زنده ام هم مرده ام
با بودنت گل کرده ام با رفتنت پژمرده ام
گفتی پریشونی بسه
گفتی یکی دلتنگمه
خیلی برام دلواپسه
گفتی برم گفتم برو اما نگفتم تا ابد
با رفتنت توی چشم اشک جدایی حلقه زد
تنهام خبالت پیشمه زخم دل درویشمه
هرجا بسوزم خاطرت خاکستر اتیشمه
بی شعله می سوزم ولی ای عشق خاموشم نکن
بامن بمون بامن بمون هرگز فراموشم نکن
من قلب چاقو خورده ام هم زنده ام هم مرده ام
با بودنت گل کرده ام با رفتنت پژمرده ام
گفتی که باد مرده است
گفتی که:
« باد، مرده ست!
از جای بر نکنده یکی سقف راز پوش
بر آسیاب ِ خون،
نشکسته در به قلعه بیداد،
بر خاک نفکنیده یکی کاخ
باژگون.
مرده ست
باد!»
گفتی:
« بر تیزه های کوه
با پیکرش،فروشنده در خون،
افسرده است باد!»
تو بارها و بارها
با زندگیت
شرمساری
از مردگان کشیده ای.
این را،من
همچون تبی
ـ درست
همچون تبی که خون به رگم خشک می کند
احساس کرده ام.)
وقتی که بی امید
وپریشان
گفتی:
«مرده ست باد!
بر تیزه های کوه
با پیکر کشیده به خونش
افسرده است باد!» ـ
آنان که سهم شان را از باد
با دوستا قبان معاوضه کردند
در دخمه های تسمه و زرد آب،
گفتند در جواب تو، با کبر دردشان:
« ـ زنده ست باد!
تا زنده است باد!
توفان آخرین
را
در کار گاه ِ فکرت ِ رعد اندیش
ترسیم می کند،
کبر کثیف ِ کوه ِ غلط را
بر خاک افکنیدن
تعلیم می کند !»
(آنان
ایمانشان
ملاطی
از خون و پاره سنگ و عقاب است.)
***
گفتند:
«- باد زنده است،
بیدار ِ کار ِ خویش
هشیار ِ کار ِ خویش!»
گفتی:
«- نه ! مرده
باد!
زخمی عظیم مهلک
از کوه خورده
باد!»
تو بارها و بارها
با زندگیت شر مساری
از مردگان کشیده ای،
این را من
همچون تبی که خون به رگم خشک می کند
احساس کرده ام
گفتی که:
« باد، مرده ست!
از جای بر نکنده یکی سقف راز پوش
بر آسیاب ِ خون،
نشکسته در به قلعه بیداد،
بر خاک نفکنیده یکی کاخ
باژگون.
مرده ست
باد!»
گفتی:
« بر تیزه های کوه
با پیکرش،فروشنده در خون،
افسرده است باد!»
تو بارها و بارها
با زندگیت
شرمساری
از مردگان کشیده ای.
این را،من
همچون تبی
ـ درست
همچون تبی که خون به رگم خشک می کند
احساس کرده ام.)
وقتی که بی امید
وپریشان
گفتی:
«مرده ست باد!
بر تیزه های کوه
با پیکر کشیده به خونش
افسرده است باد!» ـ
آنان که سهم شان را از باد
با دوستا قبان معاوضه کردند
در دخمه های تسمه و زرد آب،
گفتند در جواب تو، با کبر دردشان:
« ـ زنده ست باد!
تا زنده است باد!
توفان آخرین
را
در کار گاه ِ فکرت ِ رعد اندیش
ترسیم می کند،
کبر کثیف ِ کوه ِ غلط را
بر خاک افکنیدن
تعلیم می کند !»
(آنان
ایمانشان
ملاطی
از خون و پاره سنگ و عقاب است.)
***
گفتند:
«- باد زنده است،
بیدار ِ کار ِ خویش
هشیار ِ کار ِ خویش!»
گفتی:
«- نه ! مرده
باد!
زخمی عظیم مهلک
از کوه خورده
باد!»
تو بارها و بارها
با زندگیت شر مساری
از مردگان کشیده ای،
این را من
همچون تبی که خون به رگم خشک می کند
احساس کرده ام
گفتی که مرا دوست نداری گله ای نیست
بین من وعشق تو ولی فاصله ای نیست
گفتم که کمی صبرکن وگوش به من کن
گفتی که نه بایدبروم حوصله ای نیست
پرواز عجب عادت خوبیست ولی حیف
تورفتی دگر اثر از چلچله ای نیست
گفتی که کمی فکر خودم باشم وان وقت جز عشق تو در خاطر من مشغله ای نیست
رفتی تو خدا پشت وپناهت
به سلامت
بگذار بسوزد دل من مساله ای نیست
بین من وعشق تو ولی فاصله ای نیست
گفتم که کمی صبرکن وگوش به من کن
گفتی که نه بایدبروم حوصله ای نیست
پرواز عجب عادت خوبیست ولی حیف
تورفتی دگر اثر از چلچله ای نیست
گفتی که کمی فکر خودم باشم وان وقت جز عشق تو در خاطر من مشغله ای نیست
رفتی تو خدا پشت وپناهت
به سلامت
بگذار بسوزد دل من مساله ای نیست
گفتا که مرد عاشق از عشق خود حذر کن
گفتم چگونه گويي در حال من نظر کن
گفتا چه سود دارد سختي و غم گزيدن
گفتم چه به ز دردش با غم مس ات چو زر کن
گفتا درآ چو مستان در جمع مي پرستان
گفتم بيا که مستم خود عشوه اي دگر کن
گفتا طريق صعبي داني که برگزيدي
گفتم به راه جانان چون درشدي خطر کن
گفتا هنر چه داري تا ره به خواجه يابي
گفتم که مرد عاقل جز عشق او هنر کن
گفتا چرا چنيني اينگونه غم گزيني
گفتم که زهر شيرين عشق است چون شکر کن
گفتا که بحر جويي بر آسمان نگه کن
گفتم تو رحمتي کن اين جان ز تن به در کن
گفتا کجا روي تو در فهم مي نگنجي
گفتم که عاقلي تو ترک سر و بصر کن
گفتا شنيدم اي جان غوغاي نيکمردان
گفتم يگانه خامش از اين ريا حذر کن
گفتم بمون كنار من منو از عشقت سير بكن
از نگاهت زندون بساز منو تو اون اسير بكن
گفتي كه من نمي تونم چون كه ديگه بايد برم
خيلي دوست دارم ولي بايد كه از تو بگذرم
گفتم تو اين غربت تلخ بدون تو هلاك ميشم
تو دفتر نقاشيا مثل يه نقطه پاك ميشم
گفتي اگه گريه كني اشكاي من هم در مياد
اگه كه لبخند بزني غروب ميره سحر مياد
گفتم كه دستامو بگير به هق هقم امون بده
به اين تن كوير من شقايقم ! بارون بده
گفتي كه خاطرات تو هرگز نميره از سرم
دست منو رها بكن آخه بايد بي تو برم
از نگاهت زندون بساز منو تو اون اسير بكن
گفتي كه من نمي تونم چون كه ديگه بايد برم
خيلي دوست دارم ولي بايد كه از تو بگذرم
گفتم تو اين غربت تلخ بدون تو هلاك ميشم
تو دفتر نقاشيا مثل يه نقطه پاك ميشم
گفتي اگه گريه كني اشكاي من هم در مياد
اگه كه لبخند بزني غروب ميره سحر مياد
گفتم كه دستامو بگير به هق هقم امون بده
به اين تن كوير من شقايقم ! بارون بده
گفتي كه خاطرات تو هرگز نميره از سرم
دست منو رها بكن آخه بايد بي تو برم
گفتی که من را مثل آدم دوست داری
پس شاد باشم سیب را هم دوست داری
گفتی نمی خواهی ببارم عشق ٬ اما
شعر غریبی را که گفتم دوست داری
گفتی شراب ناب و تنهایی و حافظ
بر گونه های عشق ٬ شبنم دوست داری
با این همه ٬ تکلیف را روشن کن امشب
با من بگو آیا مرا هم دوست داری ؟
سر را به زیر انداختی ٬ فکرت کجا رفت ؟
نه! نشنوم این را که : مبهم دوستم داری !
شعرم شرابم شبنمم حالا غریبی
آشفته را این گونه درهم دوست داری ؟
لب میزنی یا حرف ؟ اما نه...صدا بود
آهسته می گفتی ٬ شنیدم ٬ دوستم داری !
پس شاد باشم سیب را هم دوست داری
گفتی نمی خواهی ببارم عشق ٬ اما
شعر غریبی را که گفتم دوست داری
گفتی شراب ناب و تنهایی و حافظ
بر گونه های عشق ٬ شبنم دوست داری
با این همه ٬ تکلیف را روشن کن امشب
با من بگو آیا مرا هم دوست داری ؟
سر را به زیر انداختی ٬ فکرت کجا رفت ؟
نه! نشنوم این را که : مبهم دوستم داری !
شعرم شرابم شبنمم حالا غریبی
آشفته را این گونه درهم دوست داری ؟
لب میزنی یا حرف ؟ اما نه...صدا بود
آهسته می گفتی ٬ شنیدم ٬ دوستم داری !
گفتمش ای سنگدل عهد تو سستست از نخست
گفت تا کی گوییم در روی چندین سخت و سست
گفتمش در عاشقی ما رندیم و بی باکیم و مست
گفت در عاشق کشی ما نیز چالاکیم و چست
گفتمش در خاک محنت دانه می پاشم ز اشک
گفت ازین تخم و زمین جز سبزه ی حسرت نرست
گفتمش عمریست می جویم ز لعلت کام دل
گفت عاشق نیست آن کز دوست کام خویش جست
گفتمش گل را به باغ این سرخ رویی از کجاست
گفت کز خون دل غنچه ز رشکم چهره شست
گفتمش سر رشته ای خواهم به کف سویت کشان
گفت این سر رشته گر اهل دلی در دست تست
گفتم از سنگ جفایت خاطر ما شکست
گفت چون بر شیشه آید سنگ کی ماند درست
گفت تا کی گوییم در روی چندین سخت و سست
گفتمش در عاشقی ما رندیم و بی باکیم و مست
گفت در عاشق کشی ما نیز چالاکیم و چست
گفتمش در خاک محنت دانه می پاشم ز اشک
گفت ازین تخم و زمین جز سبزه ی حسرت نرست
گفتمش عمریست می جویم ز لعلت کام دل
گفت عاشق نیست آن کز دوست کام خویش جست
گفتمش گل را به باغ این سرخ رویی از کجاست
گفت کز خون دل غنچه ز رشکم چهره شست
گفتمش سر رشته ای خواهم به کف سویت کشان
گفت این سر رشته گر اهل دلی در دست تست
گفتم از سنگ جفایت خاطر ما شکست
گفت چون بر شیشه آید سنگ کی ماند درست
رندي را گفتند : درد بي درمان چيست؟
گفت :غم عشق
پرسيدند :غم عشق چگونه طاقت فرسا شود ؟
گفت :در فراق يار
گفتند :فراق يار چگونه جلوه گري کند؟
گفت : با آه جگر سوز
پرسيدند : جانکاه تر از غم عشق و فراق يار وسوز جگر؟
گفت :آن است که عاشق از ابراز عشق به معشوقش درماند
گفتند :چه سازد عاشقي که به اين درد مبتلا ست؟
گفت : تنها بماند و بسوزد و بسازد
پرسيدند:حاصل سوختن و ساختن؟
گفت . مرگ جان و حيات جسم . . . بميرد قبل از آنکه بميرد
گفتند :چگونه؟
گفت :درموت جسم فاني شود و روح باقيست..
اما عاشق سينه سوخته ناتوان را روح بميرد و جسم در حيات
پرسيدند :اگر في الحال خرقه تهي کند؟
گفت:جاودانه در بهشت خواهد ماند
گفتند :نقري که برازنده سنگ مزارش باشد؟
گفت :
گفت :غم عشق
پرسيدند :غم عشق چگونه طاقت فرسا شود ؟
گفت :در فراق يار
گفتند :فراق يار چگونه جلوه گري کند؟
گفت : با آه جگر سوز
پرسيدند : جانکاه تر از غم عشق و فراق يار وسوز جگر؟
گفت :آن است که عاشق از ابراز عشق به معشوقش درماند
گفتند :چه سازد عاشقي که به اين درد مبتلا ست؟
گفت : تنها بماند و بسوزد و بسازد
پرسيدند:حاصل سوختن و ساختن؟
گفت . مرگ جان و حيات جسم . . . بميرد قبل از آنکه بميرد
گفتند :چگونه؟
گفت :درموت جسم فاني شود و روح باقيست..
اما عاشق سينه سوخته ناتوان را روح بميرد و جسم در حيات
پرسيدند :اگر في الحال خرقه تهي کند؟
گفت:جاودانه در بهشت خواهد ماند
گفتند :نقري که برازنده سنگ مزارش باشد؟
گفت :
بر سر تربت ما چون گذري همت خواه
که زيارتگه رندان جهان خواهد شد
که زيارتگه رندان جهان خواهد شد
گفتم: ز درد عشق تو گشتم چنین به حال
گفتا: منم دوای تو، از درد من منال
گفتم: شبم چو سال شد، از بار هجر تو
گفتا: به وصل روز کنم، این شب چو سال
گفتم که: با تو نیست مجال حکایتی
گفتا: چو من رضا دهم آسان شود مجال
گفتم: دلم به وصل تو تعجیل می‌کند
گفتا: ز من به صبر توان یافتن وصال
گفتم: به شام روی تو دیدن مبارکست
گفتا که: بامداد مبارک ترم، به فال
گفتم که: هیچ گوش نکردی به قول من
گفتا که: هیچ کار نیاید، ز قیل و قال
گفتم که: ابروی تو نشان می‌دهد بعید
گفتا: نشان عید بود، دیدن هلال
گفتم: چه دامها که تو داری ز بهر من!
گفتا که: دام من نه که زلفست و دانه خال؟
گفتم که: بوسه‌ای دوسه بر من حلال کن
گفتا که: بی‌بها نتواند شدن حلال
گفتم: ز مویه شد تن مسکین من چو موی
گفتا: ز ناله نیز بخواهی شدن چو نال
گفتم که: پایمال فراق توام چرا؟
گفتا: ازآن سبب که نداری به دست مال
گفتم: ترا نیافت به شوخی کسی نظیر
گفتا: مرا ندید به خوبی کسی مثال
گفتم: سال من به جهان، وصل روی تست
گفتا که: نیست ممکن، ازین خوبتر سال
گفتم که: چاره نیست مرا، در فراق تو
گفتا که: چاره‌ی تو شکیبست و احتمال
گفتم: شبی خیال تو نزدیک من رسید؟
گفت: اوحدی، به خواب توان دیدن این خیال
گفتا: منم دوای تو، از درد من منال
گفتم: شبم چو سال شد، از بار هجر تو
گفتا: به وصل روز کنم، این شب چو سال
گفتم که: با تو نیست مجال حکایتی
گفتا: چو من رضا دهم آسان شود مجال
گفتم: دلم به وصل تو تعجیل می‌کند
گفتا: ز من به صبر توان یافتن وصال
گفتم: به شام روی تو دیدن مبارکست
گفتا که: بامداد مبارک ترم، به فال
گفتم که: هیچ گوش نکردی به قول من
گفتا که: هیچ کار نیاید، ز قیل و قال
گفتم که: ابروی تو نشان می‌دهد بعید
گفتا: نشان عید بود، دیدن هلال
گفتم: چه دامها که تو داری ز بهر من!
گفتا که: دام من نه که زلفست و دانه خال؟
گفتم که: بوسه‌ای دوسه بر من حلال کن
گفتا که: بی‌بها نتواند شدن حلال
گفتم: ز مویه شد تن مسکین من چو موی
گفتا: ز ناله نیز بخواهی شدن چو نال
گفتم که: پایمال فراق توام چرا؟
گفتا: ازآن سبب که نداری به دست مال
گفتم: ترا نیافت به شوخی کسی نظیر
گفتا: مرا ندید به خوبی کسی مثال
گفتم: سال من به جهان، وصل روی تست
گفتا که: نیست ممکن، ازین خوبتر سال
گفتم که: چاره نیست مرا، در فراق تو
گفتا که: چاره‌ی تو شکیبست و احتمال
گفتم: شبی خیال تو نزدیک من رسید؟
گفت: اوحدی، به خواب توان دیدن این خیال
گفتم که نداری تو نداری خبر از من
من مُردم از این حسرت و غم، بی خبر از من
*
گفتی که چرا با خبرم از تو و عشقت
اما چه نبردیست میان من و قسمت
*
گفتی که منم سرخ ترین رنگ غروبم
گفتم که منم زردترین فصل خزانم
*
گفتی که منم روز و شبم تیره و تار است
گفتم که هزار شعله دارم به نهانم
*
گفتی که منم ریزش یک موج سکوتم
گفتم که منم بارش یک ابر بهارم
*
گفتی که منم منتظر روز وصالم
گفتم که منم در تب و تابم
*
گفتی که منم حسرت دیدار تو دارم
گفتم که منم فکر رسیدن به تو دارم
*
گفتی که شراریست به جانت ز غم من
گفتم که منم خواهش دستان تو دارم
*
گفتی که شراب است فقط مایهٔ تسکین
گفتم که منم مستی ِ پنهان تو دارم
*
گفتی که نسیم است تو را همدم و همراز
گفتم که به جز آینه همراز ندارم
*
گفتی که پرنده ات اسیر است به دامم
گفتم که دگر من پر پرواز ندارم
*
گفتی که سکوت است چو قفلی به لب تو
گفتم که دگر میل به آواز ندارم
*
گفتی و شکست بغضت آخر...
گفتم که دگر طاقت این لحظه ندارم
*
گفتی که نداری تو نداری خبر از من
من مُردم از این حسرت و غم، بی خبر از من
*
گفتم که چرا با خبرم از تو و عشقت!
اما چه نبردیست میان من و قسمت؟
...
من مُردم از این حسرت و غم، بی خبر از من
*
گفتی که چرا با خبرم از تو و عشقت
اما چه نبردیست میان من و قسمت
*
گفتی که منم سرخ ترین رنگ غروبم
گفتم که منم زردترین فصل خزانم
*
گفتی که منم روز و شبم تیره و تار است
گفتم که هزار شعله دارم به نهانم
*
گفتی که منم ریزش یک موج سکوتم
گفتم که منم بارش یک ابر بهارم
*
گفتی که منم منتظر روز وصالم
گفتم که منم در تب و تابم
*
گفتی که منم حسرت دیدار تو دارم
گفتم که منم فکر رسیدن به تو دارم
*
گفتی که شراریست به جانت ز غم من
گفتم که منم خواهش دستان تو دارم
*
گفتی که شراب است فقط مایهٔ تسکین
گفتم که منم مستی ِ پنهان تو دارم
*
گفتی که نسیم است تو را همدم و همراز
گفتم که به جز آینه همراز ندارم
*
گفتی که پرنده ات اسیر است به دامم
گفتم که دگر من پر پرواز ندارم
*
گفتی که سکوت است چو قفلی به لب تو
گفتم که دگر میل به آواز ندارم
*
گفتی و شکست بغضت آخر...
گفتم که دگر طاقت این لحظه ندارم
*
گفتی که نداری تو نداری خبر از من
من مُردم از این حسرت و غم، بی خبر از من
*
گفتم که چرا با خبرم از تو و عشقت!
اما چه نبردیست میان من و قسمت؟
...
گفتمش: کشتی مرابر گردنت خون من است گفت:از جان بگذرد آن کس که مفتون من است
گفتمش:با بوسه ای کردی ز خود بیخود مرا گفت:این خاصیت لبهای میگون من است
گفتمش:عشق تو عالمگیر کرد افسانه ام گفت:این افسانه سازیها ز افسون من است
گفتمش:من واله و شیدا و مجنون تو ام گفت:شهری واله و شیدا و مجنون من است
گفتم:ای گل رسم و قانون نکویان چیست؟گفت: بی وفایی رسم من،بیداد قانون من است
گفتمش:چون طبع من قد تو موزون است؟گفت: طبع موزون توهم از قد موزون من است
گفتمش:با بوسه ای کردی ز خود بیخود مرا گفت:این خاصیت لبهای میگون من است
گفتمش:عشق تو عالمگیر کرد افسانه ام گفت:این افسانه سازیها ز افسون من است
گفتمش:من واله و شیدا و مجنون تو ام گفت:شهری واله و شیدا و مجنون من است
گفتم:ای گل رسم و قانون نکویان چیست؟گفت: بی وفایی رسم من،بیداد قانون من است
گفتمش:چون طبع من قد تو موزون است؟گفت: طبع موزون توهم از قد موزون من است
گفتا : که می زند دَر ؟ گفتم : منم غلامت
گفتا : چه خواهی از من ؟ گفتم : فقط سلامت
گفتا : چه خواهی کردن گر از تو رخ بتابم ؟
گفتم : که صبر ایوب ، تا لحظه ی قیامت
گفتا : که همره تُست ٬ کز مرگ نیست باکت ؟
گفتم : خیا لت ای مه ، داد ست استقامت
گفتا : که راه بنمود تا قصر شاهی من ؟
گفتم : که عطر زلفِ پیچانِ مشکفامت ؟
گفتا : که دامنِ تر داری ز اشک دیده ؟
گفتم : که زردی رُخ می با شدم علامت
گفتا : چراست خالی دستت به درگه من ؟
گفتم : گدای حُسنم کم کن مرا ملامت
گفتا : برای وصلم باشد تو را چه عزمی ؟
گفتم : وفا ز بنده ، عدل از تو بی غرامت
گفتا : تو را چه خوشتر از نقل و صحبت من ؟
گفتم : به رقص آیم چون بشنوم کلامت
گفتا : کجاست" واهِب" کز من خبر ندارد ؟
گفتم : که بی خود از خود ٬ از چاشنی جامت
__________________
گفتا : چه خواهی از من ؟ گفتم : فقط سلامت
گفتا : چه خواهی کردن گر از تو رخ بتابم ؟
گفتم : که صبر ایوب ، تا لحظه ی قیامت
گفتا : که همره تُست ٬ کز مرگ نیست باکت ؟
گفتم : خیا لت ای مه ، داد ست استقامت
گفتا : که راه بنمود تا قصر شاهی من ؟
گفتم : که عطر زلفِ پیچانِ مشکفامت ؟
گفتا : که دامنِ تر داری ز اشک دیده ؟
گفتم : که زردی رُخ می با شدم علامت
گفتا : چراست خالی دستت به درگه من ؟
گفتم : گدای حُسنم کم کن مرا ملامت
گفتا : برای وصلم باشد تو را چه عزمی ؟
گفتم : وفا ز بنده ، عدل از تو بی غرامت
گفتا : تو را چه خوشتر از نقل و صحبت من ؟
گفتم : به رقص آیم چون بشنوم کلامت
گفتا : کجاست" واهِب" کز من خبر ندارد ؟
گفتم : که بی خود از خود ٬ از چاشنی جامت
__________________
بگفتا عشق شيرين بر تو چون است؟ بگفت از جان شيرينم فزون است
بگفتا هرشبش بيني چو مهتاب؟ بگفت آري، چو خواب آيد، كجا خواب؟
بگفتا دل زمهرش كي كني پاك؟ بگفت آن گه كه باشم خفته درخاك
بگفتا گر خرامي در سرايش؟ بگفت اندازم اين سر زير پايش
بگفتا گركند چشم تو را ريش؟ بگفت اين چشمِ ديگر دارمش پيش
بگفتا گر كسيش آرد فرا چنگ؟ بگفت آهن خورد ور خود بود سنگ
بگفتا گر نيابي سوي او راه؟ بگفت از دور شايد ديد در ماه
بگفتا دوري از مه نيست در خور؟ بگفت آشفته از مه دور بهتر
بگفتا گر بخواهد هر چه داري؟ بگفت اين از خدا خواهم به زاري
بگفتا گر به سر يابيش خشنود؟ بگفت از گردن اين وام افكنم زود
بگفتا دوستيش از طبع بگذار بگفت از دوستان نايد چنين كار
بگفت آسوده شو،كاين كار خام است بگفت آسودگي بر من حرام است
بگفتا رو صبوري كن در اين درد بگفت از جان صبوري چون توان كرد؟
بگفت از صبر كردن كس خجل نيست بفگت اين، دل تواند كرد، دل نيست
بگفت از عشق كارت سخت زار است بگفت از عاشقي خوش تر، چه كار است؟
بگفتا جان مده بس دل كه با اوست بگفتا دشمن اند اين هر دو بي دوست
بگفت از دل جدا كن عشق شيرين بگفتا چون زيَم بي جان شيرين
بگفت ار من كنم در وي نگاهي؟ بگفت آفاق را سوزم به آهي
بگفتا هرشبش بيني چو مهتاب؟ بگفت آري، چو خواب آيد، كجا خواب؟
بگفتا دل زمهرش كي كني پاك؟ بگفت آن گه كه باشم خفته درخاك
بگفتا گر خرامي در سرايش؟ بگفت اندازم اين سر زير پايش
بگفتا گركند چشم تو را ريش؟ بگفت اين چشمِ ديگر دارمش پيش
بگفتا گر كسيش آرد فرا چنگ؟ بگفت آهن خورد ور خود بود سنگ
بگفتا گر نيابي سوي او راه؟ بگفت از دور شايد ديد در ماه
بگفتا دوري از مه نيست در خور؟ بگفت آشفته از مه دور بهتر
بگفتا گر بخواهد هر چه داري؟ بگفت اين از خدا خواهم به زاري
بگفتا گر به سر يابيش خشنود؟ بگفت از گردن اين وام افكنم زود
بگفتا دوستيش از طبع بگذار بگفت از دوستان نايد چنين كار
بگفت آسوده شو،كاين كار خام است بگفت آسودگي بر من حرام است
بگفتا رو صبوري كن در اين درد بگفت از جان صبوري چون توان كرد؟
بگفت از صبر كردن كس خجل نيست بفگت اين، دل تواند كرد، دل نيست
بگفت از عشق كارت سخت زار است بگفت از عاشقي خوش تر، چه كار است؟
بگفتا جان مده بس دل كه با اوست بگفتا دشمن اند اين هر دو بي دوست
بگفت از دل جدا كن عشق شيرين بگفتا چون زيَم بي جان شيرين
بگفت ار من كنم در وي نگاهي؟ بگفت آفاق را سوزم به آهي
گفتم
گفتم که در این عالم تنهاست دلم اینک
گفتی که چه باشد غم ؟ چون هست دلت با من
گفتم که دلت هرگز غمخوار نبود اما
گفتی که تویی شبها زین عشق چنین ایمن
گفتم که تو آن نوری در سایه ی تردیدم
گفتی که شدی آخر شیدای چنین مأمن
گفتم که چه باک از عشق ؟ ای شعله در این خرمن
گفتی که روا باشد در خلوت خود بودن
گفتم که چرا با من صد جور و جفا داری ؟
گفتی که چنین باشد حسن رخ گل دیدن
گفتم که مرا دریاب ای از همگان بهتر
گفتی که به غم سر کن دوران خوشت با من
گفتم که در این عالم تنهاست دلم اینک
گفتی که چه باشد غم ؟ چون هست دلت با من
گفتم که دلت هرگز غمخوار نبود اما
گفتی که تویی شبها زین عشق چنین ایمن
گفتم که تو آن نوری در سایه ی تردیدم
گفتی که شدی آخر شیدای چنین مأمن
گفتم که چه باک از عشق ؟ ای شعله در این خرمن
گفتی که روا باشد در خلوت خود بودن
گفتم که چرا با من صد جور و جفا داری ؟
گفتی که چنین باشد حسن رخ گل دیدن
گفتم که مرا دریاب ای از همگان بهتر
گفتی که به غم سر کن دوران خوشت با من
گفتم: تو چرا دورتر از خواب و سرابی؟ خواب و سرابی
گفتی: که منم با تو ولیکن،تو نقابی٬ اما تو نقابی
فریاد کشیدم: تو کجایی٬ تو کجایی؟
گفتی: که طلب کن تو مرا٬ تا که بیابی
چون همسفر عشق شدی٬مرد سفر باش٬ مرد سفر باش
هم منتظر حادثه٬ هم فکر خطر باش٬ فکر خطر باش
هر منزل این راه٬ بیابان هلاک است
هر چشمه٬ سرابی است که بر سینه ی خاک است
در سایه ی هر سنگ٬ اگر گل به زمین است
نقش تن ماری است٬ که در خواب کمین است
در هر قدمت خار٬ هر شاخه سر دار
در هر نفس آزار٬ هر ثانیه صد بار
چون همسفر عشق شدی٬مرد سفر باش٬ مرد سفر باش
هم منتظر حادثه٬ هم فکر خطر باش٬ فکر خطر باش
گفتم: که عطش می کُشدم در تب صحرا
گفتی: که مجوی آّب و عطش باش سراپا
گفتم: که نشانم بده گر چشمه ای آنجاست
گفتی: چو شدی تشنه ترین٬ قلب تو دریا است
گفتم: که در این راه٬ کو نقطه ی آغاز؟
گفتی: که تویی تو٬ خود پاسخ این راز
چون همسفر عشق شدی، مرد سفر باش٬ مرد سفر باش
هم منتظر حادثه٬ هم فکرخطر باش٬ فکر خطر باش
گفتی: که منم با تو ولیکن،تو نقابی٬ اما تو نقابی
فریاد کشیدم: تو کجایی٬ تو کجایی؟
گفتی: که طلب کن تو مرا٬ تا که بیابی
چون همسفر عشق شدی٬مرد سفر باش٬ مرد سفر باش
هم منتظر حادثه٬ هم فکر خطر باش٬ فکر خطر باش
هر منزل این راه٬ بیابان هلاک است
هر چشمه٬ سرابی است که بر سینه ی خاک است
در سایه ی هر سنگ٬ اگر گل به زمین است
نقش تن ماری است٬ که در خواب کمین است
در هر قدمت خار٬ هر شاخه سر دار
در هر نفس آزار٬ هر ثانیه صد بار
چون همسفر عشق شدی٬مرد سفر باش٬ مرد سفر باش
هم منتظر حادثه٬ هم فکر خطر باش٬ فکر خطر باش
گفتم: که عطش می کُشدم در تب صحرا
گفتی: که مجوی آّب و عطش باش سراپا
گفتم: که نشانم بده گر چشمه ای آنجاست
گفتی: چو شدی تشنه ترین٬ قلب تو دریا است
گفتم: که در این راه٬ کو نقطه ی آغاز؟
گفتی: که تویی تو٬ خود پاسخ این راز
چون همسفر عشق شدی، مرد سفر باش٬ مرد سفر باش
هم منتظر حادثه٬ هم فکرخطر باش٬ فکر خطر باش
گفتم که دلم ..... گفت به خوابش میدار
گفتم عاشقم ..... گفت به دارش میدار
گفتم دل من در پی تو بی خانست
گفت از ازل این ریشه خرابش میدار
گفتم: كه روی ماهت از من چرا نهان است؟
گفتا: تو خود حجابی ور نه رخم عیان است!
گفتم: كه از كه پرسم جانا نشان كویت؟
گفتم: كه از كه پرسم جانا نشان كویت؟
گفتا: نشان چه پرسی آن كوی بی‌نشان است!
گفتم: مرا غم تو خوشتر ز شادمانی است
گفتم: مرا غم تو خوشتر ز شادمانی است
گفتا: كه در ره ما غم نیز شادمان است
گفتم: كه سوخت جانم از آتش نهانم
گفتم: كه سوخت جانم از آتش نهانم
گفت: آن كه سوخت او را، كی ناله و فغان است!
گفتم: فراق تا كی؟
گفتا: كه تا تو هستی
گفتم: فراق تا كی؟
گفتا: كه تا تو هستی
گفتم: نفس همین است،
گفتا: سخن همان است
گفتم: كه حاجتی هست،
گفتا: بخواه از ما
گفتا: سخن همان است
گفتم: كه حاجتی هست،
گفتا: بخواه از ما
گفتم: غمم بیفزا،
گفتا: كه رایگان است
گفتا: كه رایگان است
گفتمش بی تو دلم می میرد / گفت با خاطره ها خلوت کن / گفتمش خنده به لب می میرد / گفت با خون جگر عادت کن / گفتمش با که دلم خوش باشد ؟ / گفت غم را به دلت دعوت کن / گفتمش راز دلم را چه کنم ؟ / گفت با سنگ دلم صحبت کن !
گفتم که چرا صورتت از دیده نهانست
گفتا که پری را چکنم رسم چنانست
گفتم که نقاب از رخ دلخواه برافکن
گفتا مگرت آرزوی دیدن جانست
گفتم همه هیچست امیدم ز کنارت
گفتا که ترا نیز مگر میل میانست
گفتم که جهان بر من دلتنگ چه تنگست
گفتا که مرا همچو دلت تنگ دهانست
گفتم که بگو تا بدهم جان گرامی
گفتا که ترا خود ز جهان نقد همانست
گفتم که بیا تا که روان بر تو فشانم
گفتا که گدا بین که چه فرمانش روانست
گفتم که چنانم که مپرس از غم عشقت
گفتا که مرا با تو ارادت نه چنانست
گفتم که ره کعبه بمیخانه کدامست
گفتا خمش این کوی خرابات مغانست
گفتم که چو خواجو نبرم جان ز فراقت
گفتا برو ای خام هنوزت غم آنست
دل گفت شيدا گشته ام از چشم مستِ ماه او
گفتم كه بربند اين سخن راهي جدا است راه او
دل گفت دالان ميزنم گر كوه باشد پيش رو
گفتم كه كوه آري ولي فولاد تفتان است او
دل گفت من آهنگرم در كورهام آبش كنم
گفتم كه زنجيرت كنم گر قصد سازي سوي او
دل گفت او ز انت كنم گر چشم را وامم دهي
گفتم كه چشم زودتر، بنشست در اشعار او
دل گفت دستانت بده، تا بركشم بر گونهاش
گفتم كه دستم نيز هم گمگشته در چشمان او
دل گفت پاهايت بده، تا گام بردارم تو را
گفتم كزان تو پيشتر پايم برفت در راه او
دل گفت پس گوشت بده، تا نغمهاش را بشنوي
گفتم كه نيست اندرش جز نغمهاي از ناي او
دل گفت لعلي داردش، لب را بده كامت دهم
گفتم كه لبهايم شده، وقف ثناي نام او
دل گفت اي سودازده پر ميكشم از سينهات
گفتم خدا را پس مرو، منشين به روي بام او
خنديد دل گفتا به من، كاي مفلسِ بيقلب و تن
خود زودتر رفتي ز من، من هم روم دنبال او
گفتم كه آي ميروي،چون گوش و چشم و دست و لب
اما بدان كه نيستت، جز داغي از هجران او
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
|
مناظره(گفتگو با اشعار) | اشعار و صنايع شعری | 639 | |
|
داستان عاشقانه یک شعر معروف از مهرداد اوستا | اشعار و صنايع شعری | 2 | |
|
گذشت یا جدایی عاشقانه(خداحافظی برای همیشه) | اشعار و صنايع شعری | 10 | |
|
اشعار و نوشته هاي عاشقانه | اشعار و صنايع شعری | 10491 |
Similar threads
-
-
-
گذشت یا جدایی عاشقانه(خداحافظی برای همیشه)
- شروع شده توسط nazanin jamshidi
- پاسخ ها: 10
-