مشاعره با شعر سعدی

[|PlaNeT|]

دلی که عاشق و صابر بود مگر سنگ است

ز عشــــق تا به صبوری هزار فرسنگ است

 

[naghmeirani]

تیغِ جفا گر زنی ،ضرب تو آسایش است

روی تُرُش گر کنی ، تلخِ تو شیرین گوار

 

[|PlaNeT|]

رفتی و نمی شوی فراموش

می آیی و می روم من از هوش

 

[naghmeirani]

شورِ غمِ عشقش چنین حیف است پنهان داشتن
در گوشِ نی رمزی بگو تا تا بر کشد آواز را

 

[|PlaNeT|]

از تو دل برنکنم تا دل و جان َم باشد

می برم جور تو تا وسع و توان َم باشد

 

[lilium.y]

دوست می‌دارم من این نالیدن دلسوز را


تا به هر نوعی که باشد بگذرانم روز را



شب همه شب انتظار صبح رویی می‌رود

کان صباحت نیست این صبح جهان افروز را...

 

[pearan]

انصاف نباشد که من خسته رنجور
پروانه او باشم و او شمع جماعت

لیکن چه توان کرد که قوت نتوان کرد
با گردش ایام به بازوی شجاعت

 

[|PlaNeT|]

تا خار غم عشقت آویخته در دامن

کوته نظری باشد رفتن به گلستان ها

 

[lilium.y]

از در در آمدی و من از خود به در شدم
گویی کز این جهان به جهان دگر شدم...

 

[pearan]

مرغان قفس را المی باشد و شوقی
کان مرغ نداند که گرفتار نباشد

 

[|PlaNeT|]

دانی خیال روی تو در چشم من چه گفت

آیا چه جاست این که همه روزه با نمست

​

​

 

[lilium.y]

تو را ز حال پریشان ما چه غم دارد


اگر چراغ بمیرد صبا چه غم دارد


تو را که هر چه مرادست می‌رود از پیش

ز بی مرادی امثال ما چه غم دارد...

 

[|PlaNeT|]

دل چو خواهم باختن در پای او

جان ز شوقش پیش دستی می کند

 

[lilium.y]

دوست می‌دارم من این نالیدن دلسوز را


تا به هر نوعی که باشد بگذرانم روز را...

 

[|PlaNeT|]

افسوس بر آن دیده که روی ِتو ندیده ست

یا دیده و بعد از تو به رویی نگریده ست

 

[lilium.y]

تو آن نه‌ای که دل از صحبت تو برگیرند


و گر ملول شوی صاحبی دگر گیرند


و گر به خشم برانی طریق رفتن نیست

کجا روند که یار از تو خوبتر گیرند...

 

[|PlaNeT|]

دنیا خوشست و مال عزیزست و تن شریف

لیکن رفیـــــق بر همه چیزی مقدمست

 

[lilium.y]

تو را سریست که با ما فرو نمی‌آید

مرا دلی که صبوری از او نمی‌آید


کدام دیده به روی تو باز شد همه عمر

که آب دیده به رویش فرو نمی‌آید...

 

[|PlaNeT|]

دل زنده می شود به امید وفای یار

جان رقص می کند به سماع کلام دوست

 

[lilium.y]

تو را خود یک زمان با ما سر صحرا نمی‌باشد

چو شمست خاطر رفتن به جز تنها نمی‌باشد...

 

[pearan]

دوست نباشد به حقیقت که او
دوست فراموش کند در بلا

خستگی اندر طلبت راحتست
درد کشیدن به امید دوا

 

[|PlaNeT|]

این باد روح پرور از انفاس صبحدم

گویی مگر ز طره ی عنبرفشان توست

 

[naghmeirani]

تا مگر یک نفسم بوی تو آرد دم صبح

همه شب منتظر مرغ سحر خوان بودم

 

[|PlaNeT|]

من دگر در خانه ننشینم اسیر و دردمند

خاصه این ساعت که گفتی گُل به بازار آمده ـَست

 

[naghmeirani]

تا پای مبارکش ببوسم

قاصد که پیام دلبر آورد

 

[|PlaNeT|]

دلبرا پیش وجودت همه خوبان عدمند

سروران بر در سودای تو خاک قدمند

 

[naghmeirani]

دوران بقا چو باد صحرا بگذشت

تلخی و خوشی و زشت و زیبا بگذشت

 

[lilium.y]

تورا خود یک زمان با ما سر صحرا نمی باشد
چوشمست خاطر رفتن بجزتنها نمی باشد...

 

[|PlaNeT|]

دل گُم کرده در این شهر نه من می جویم

هیچ کس نیست که مطلوب مرا جویان نیست

 

[lilium.y]

تفاوتی نکند قدر پادشایی را

که التفات کند کمترین گدایی را


به جان دوست که دشمن بدین رضا ندهد

که در به روی ببندند آشنایی را...