گفتمان هنر و معماری : "من هم در شهر خانه ای دارم " روایتی از کودکان خیابانی
گفتمان هنر و معماری : "من هم در شهر خانه ای دارم " روایتی از کودکان خیابانی
من هم در شهر خانه ای دارم
روایتی از کودکان خیابانی
دنیا، همیشه برای همه خوب و با شرایط عادی شروع نمی شود. تا به یاد داریم، بوده اند کودکانی که از زمانی که چشم به دنیا گشوده اند و به خودشان آمده اند، چیزی را گمشده داشته اند: "دست پدری که پشتوانه شان باشد و دغدغه مادری که بدرقه راهشان". پدیده کودکان خیابانی یا بچه های خیابان که از آن به عنوان تراژدی شهر یاد می شود، از جمله معضلات و آسیب های اجتماعی است که شهرها و به ویژه شهرهای بزرگ در جوامع معاصر و در حال توسعه، با آن دست به گریبان هستند.
ایران نیز، از افزایش روزافزون کودکان خیابانی که به دلایل گوناگون بخشی یا تمامی اوقات خود را در خیابان ها سپری می کنند (و عمدتا از راه تکدی گری، بزهکاری، شغل های کاذب فصلی و ... امرار معاش می کنند) و پیامدهای ناگوار آن مصون نمانده است. ویژگی عمده ی این کودکان این است که احساس امنیتی را که به طور طبیعی، خانواده در طی مراقبت، تغذیه، آموزش و بازی کودکان فراهم می کند، به دست نمی آورند، در نتیجه اصول اخلاقی حاکم بر جامعه و روابط موجود در آن، از سوی ایشان، مردود شناخته شده و اکثرا نیز تمایل به رفتارهای مجرمانه، خود تخریب گرایانه همچون مصرف مواد مخدر، بی بند و باری های جنسی و نظایر آن را دارند.
کودکان خیابانی اغلب از محروم ترین اقشار اجتماع اند و از کوچکترین حقوق انسانی خود محروم هستند و از سنین طفولیت بدون گذراندن دوران شیرین کودکی بزرگ می شوند. این کودکان زمانی که از پناهگاه ناامن خود (که همانا خانواده از هم گسیخته و پدر و مادر غیرمسئول است) می گریزند، به دست روزگار و ناملایمات آن سپرده می شوند و در پی یافتن پناهگاهی ایمن، به دام افراد خلافکاری می افتند که آنان را مورد استفاده قرار می دهند.
تحقیقات و مطالعاتی که حول مسائل و مشکلات جامعه و آسیب های اجتماعی انجام شده، بازگوکننده این مطلب است که کودکانی که قربانی نابسامانی های اجتماعی بوده اند، در آینده، خود از عوامل اصلی آسیب های اجتماعی خواهند شد. با این وجود، توجه به کودکان و مسائل مربوط به آنها و امکان زدودن بخشی از مشکلاتشان، در رابطه با مباحث معماری می تواند در کاهش آسیب ها، موثر واقع شود.
در یکصد و هشتاد و یکمین گفتمان هنر و معماری که به وضعیت کودکان خیابانی و سامان بخشی برای بهبود شرایط آنها اختصاص دارد، سرکار خانم دکتر نرگس رازقی و آقایان دکتر غلامرضا لطیفی، دکتر محسن مسعودیان، دکتر سید حسن موسوی چلک و مهندس بهزاد حاجی بیک لو شرکت دارند و آقای مهندس بیژن علی آبادی دبیر پنل می باشند.
زمان:چهارشنبه 13 آبان ماه 1394 از ساعت 16 الی 18
مکان:باغ موزه قصر ، خیابان شریعتی ، خیابان مطهری شرقی
پارکینگ اتومبیل برای شرکت کنندگان در برنامه پیش بینی شده است.
منبع : انجمن مفاخر معماری ایران
گفتمان هنر و معماری : "من هم در شهر خانه ای دارم " روایتی از کودکان خیابانی
من هم در شهر خانه ای دارم
روایتی از کودکان خیابانی
دنیا، همیشه برای همه خوب و با شرایط عادی شروع نمی شود. تا به یاد داریم، بوده اند کودکانی که از زمانی که چشم به دنیا گشوده اند و به خودشان آمده اند، چیزی را گمشده داشته اند: "دست پدری که پشتوانه شان باشد و دغدغه مادری که بدرقه راهشان". پدیده کودکان خیابانی یا بچه های خیابان که از آن به عنوان تراژدی شهر یاد می شود، از جمله معضلات و آسیب های اجتماعی است که شهرها و به ویژه شهرهای بزرگ در جوامع معاصر و در حال توسعه، با آن دست به گریبان هستند.
ایران نیز، از افزایش روزافزون کودکان خیابانی که به دلایل گوناگون بخشی یا تمامی اوقات خود را در خیابان ها سپری می کنند (و عمدتا از راه تکدی گری، بزهکاری، شغل های کاذب فصلی و ... امرار معاش می کنند) و پیامدهای ناگوار آن مصون نمانده است. ویژگی عمده ی این کودکان این است که احساس امنیتی را که به طور طبیعی، خانواده در طی مراقبت، تغذیه، آموزش و بازی کودکان فراهم می کند، به دست نمی آورند، در نتیجه اصول اخلاقی حاکم بر جامعه و روابط موجود در آن، از سوی ایشان، مردود شناخته شده و اکثرا نیز تمایل به رفتارهای مجرمانه، خود تخریب گرایانه همچون مصرف مواد مخدر، بی بند و باری های جنسی و نظایر آن را دارند.
کودکان خیابانی اغلب از محروم ترین اقشار اجتماع اند و از کوچکترین حقوق انسانی خود محروم هستند و از سنین طفولیت بدون گذراندن دوران شیرین کودکی بزرگ می شوند. این کودکان زمانی که از پناهگاه ناامن خود (که همانا خانواده از هم گسیخته و پدر و مادر غیرمسئول است) می گریزند، به دست روزگار و ناملایمات آن سپرده می شوند و در پی یافتن پناهگاهی ایمن، به دام افراد خلافکاری می افتند که آنان را مورد استفاده قرار می دهند.
تحقیقات و مطالعاتی که حول مسائل و مشکلات جامعه و آسیب های اجتماعی انجام شده، بازگوکننده این مطلب است که کودکانی که قربانی نابسامانی های اجتماعی بوده اند، در آینده، خود از عوامل اصلی آسیب های اجتماعی خواهند شد. با این وجود، توجه به کودکان و مسائل مربوط به آنها و امکان زدودن بخشی از مشکلاتشان، در رابطه با مباحث معماری می تواند در کاهش آسیب ها، موثر واقع شود.
در یکصد و هشتاد و یکمین گفتمان هنر و معماری که به وضعیت کودکان خیابانی و سامان بخشی برای بهبود شرایط آنها اختصاص دارد، سرکار خانم دکتر نرگس رازقی و آقایان دکتر غلامرضا لطیفی، دکتر محسن مسعودیان، دکتر سید حسن موسوی چلک و مهندس بهزاد حاجی بیک لو شرکت دارند و آقای مهندس بیژن علی آبادی دبیر پنل می باشند.
زمان:چهارشنبه 13 آبان ماه 1394 از ساعت 16 الی 18
مکان:باغ موزه قصر ، خیابان شریعتی ، خیابان مطهری شرقی
پارکینگ اتومبیل برای شرکت کنندگان در برنامه پیش بینی شده است.
منبع : انجمن مفاخر معماری ایران
