مشاعرۀ سنّتی

[Mehr noosh]

یاران، غمم خورید، که غمخوار مانده‌ام


در دست هجر یار گرفتار مانده‌ام​

من چون تو نیابم تو چو من یابی صد
پس چون کنمت بگفت هر ناکس زد
کودک نیم این مایه شناسم بخرد
پای از سر و آب از آتش و نیک از بد​

 

[azadeh_arch _eng]

دلا ز رنج حسودان مرنج و واثق باش
كه بد به خاطر اميدوار ما نرسد

 

[Mehr noosh]

دلا ز رنج حسودان مرنج و واثق باش
كه بد به خاطر اميدوار ما نرسد

دوش ميگفت که فردا بدهم کام دلت
سببي ساز خدايا که پشيمان نشود

 

[*زهره*]

دوش می‌امد و رخساره برافروخته بود
تا کجا باز دل غم زده‌ای سوخته بود

 

[عطیه 67]

دوش می‌امد و رخساره برافروخته بود
تا کجا باز دل غم زده‌ای سوخته بود

دل در برم تپید و سخن در لبم نشست
کردم اگر حدیث غمی پا و سر نداشت

 

[noosh_l]

دل در برم تپید و سخن در لبم نشست
کردم اگر حدیث غمی پا و سر نداشت

تا نرگس مست ناز دارد
دل با تو سر نیاز دارد
کوته نکنم حدیث زلفت
کاین رشته سر دراز دارد​

 

[*زهره*]

دریا کنار از صدف‌های تهی پوشیده است
جویندگان مروارید به کرانه‌های دیگر رفته‌اند
پوچی جست و جوبر ماسه‌ها نقش است...

 

[noosh_l]

دریا کنار از صدف‌های تهی پوشیده است
جویندگان مروارید به کرانه‌های دیگر رفته‌اند
پوچی جست و جوبر ماسه‌ها نقش است...

تو به ابریشم اندیشه و مضراب حبیب
تار را مانی در پنجه تاکستانی​

 

[nadernorozi]

میدانم بعد هر خنده من گریه ای طولانی است

من پس از هر خنده خودم میترسم

که دگر اشک ندارم که رها سازم

ودر نوبت خنده دیگر باشم

 

[*زهره*]

من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی
عهد نابستن از آن به که ببندی و نپایی

 

[noosh_l]

میدانم بعد هر خنده من گریه ای طولانی است

من پس از هر خنده خودم میترسم

که دگر اشک ندارم که رها سازم

ودر نوبت خنده دیگر باشم

این که اولش ی نبود عزیز

 

[noosh_l]

من ندانستم از اول که تو بی مهر و وفایی
عهد نابستن از آن به که ببندی و نپایی

یا رب این خانه مباد آتش عشقش خاموش
که هوایش فرح افزا و گِلش گیرا بود​

 

[nooshafarin]

یا رب این خانه مباد آتش عشقش خاموش


که هواش فرح افزا و گِلش گیرا بود​

دستم نداد قوت رفتن به پیش دوست
چندی به پای رفتم و چندی به سر شدم

 

[محـسن ز]

دستم نداد قوت رفتن به پیش دوست
چندی به پای رفتم و چندی به سر شدم

من چشم از او چگونه توانم نگاه داشت
که اول نظر به دیدن او دیده ور شدم

 

[naghmeirani]

من چشم از او چگونه توانم نگاه داشت
که اول نظر به دیدن او دیده ور شدم

ماهی که مهربان نشد از یاد رفتنی است
عطری نماند از گل رنگین که بو نبود​

 

[محـسن ز]

ماهی که مهربان نشد از یاد رفتنی است
عطری نماند از گل رنگین که بو نبود​

در لباس گوهری سودا گران سودا کنند
سنگ و گوهر را به یک مقدار در این اجتماع

 

[naghmeirani]

در لباس گوهری سودا گران سودا کنند
سنگ و گوهر را به یک مقدار در این اجتماع

عذر خواهی کندم بعد از قتل
عذرِ بدتر ز گناهش نگرید!​

 

[محـسن ز]

عذر خواهی کندم بعد از قتل
عذرِ بدتر ز گناهش نگرید!​

در دل جمعم و عمری دل من تنها سوخت
ای خوش آن لاله که چندی بدل صحرا سوخت

 

[naghmeirani]

در دل جمعم و عمری دل من تنها سوخت
ای خوش آن لاله که چندی بدل صحرا سوخت

تا کی در انتظارِ قیامت توان نشست
بر خیز تا هزار قیامت به پا کنی​

 

[mr.mehrdad]

یا رب به که شاید گفت این نکته که در عالم
رخساره به کس ننمود آن شاهد هرجایی

 

[*زهره*]

یادمان باشد اگر خاطرمان تنها شد
طلب عشق ز هر بی سر و پایی نکنیم

 

[noosh_l]

یادمان باشد اگر خاطرمان تنها شد
طلب عشق ز هر بی سر و پایی نکنیم

محتسب مستی به ره دید و گریبانش گرفت
مست گفت ای دوست این پیراهن است افسار نیست
گفت مستی زان سبب افتان و خیزان میروی
گفت جرم راه رفتن نیست ره هموار نیست​

 

[Nedanino]

تا نهان سازم از تو بار دگر
راز این خاطرات پریشان را
می کشم بر نگاه ناز آلود
نرم و سنگین حجاب مژگان را

 

[nooshafarin]

تا نهان سازم از تو بار دگر
راز این خاطرات پریشان را
می کشم بر نگاه ناز آلود
نرم و سنگین حجاب مژگان را

آتش است این بانگ نای و نیست باد
هر که این آتـــــــش ندارد نیست باد

 

[*زهره*]

در این کوچه‌هایی که تاریک هستند
من از حاصل ضرب تردید و کبریت می‌ترسم...

 

[anahita shams]

در این کوچه‌هایی که تاریک هستند
من از حاصل ضرب تردید و کبریت می‌ترسم...

مي بندم اين دو چشم پر آتش را
تا ننگرد درون دو چشمانش
تا داغ و پر تپش نشود قلبم
از شعله نگاه پريشانش

 

[naghmeirani]

مي بندم اين دو چشم پر آتش را
تا ننگرد درون دو چشمانش
تا داغ و پر تپش نشود قلبم
از شعله نگاه پريشانش

شاد کن جان من، که غمگین است
رحم کن بر دلم، که مسکین است
روز اول که دیدمش گفتم:
آنکه روزم سیه کند این است​

 

[nooshafarin]

شاد کن جان من، که غمگین است

رحم کن بر دلم، که مسکین است
روز اول که دیدمش گفتم:

آنکه روزم سیه کند این است​

تو پنداری که بر بازیست این میدان چون مینو
تو پنداری که بر هرزه ست این ایوان چون مینا

 

[*زهره*]

ای که از کوچه‌ی معشوقه‌ی ما می‌گذری
بر حذر باش که سر می‌شکند دیوارش

 

[magsod]

شكوه ها را بنه، خيز و بنگر
كه چگونه زمستان سر آمد
جنگل و كوه در رستخيز است
عالم از تيره رويي در آمد