مشاعره با اشعار فروغ فرخ زاد

[I2ose]

ديروز بياد تو و آن عشق دل انگيز
بر پيكر خود پيرهن سبز نمودم
در آينه بر صورت خود خيره شدم باز
بند از سر گيسويم آهسته گشودم

 

[naghmeirani]

من به خود آهسته میگویم
باز هم رویا
آن هم اینسان تیره و درهم
باید از داروی تلخ خواب
عاقبت بر زخم بیداری نهم مرهم
می فشارم پلکهای خسته را بر هم

 

[mani24]

من از تو ميمردم
اما تو زندگانی من بودی
تو با من ميرفتی
تو در من ميخواندی
وقتی که من خيابانها را
بی هيچ مقصدی ميپيمودم
تو با من ميرفتی
تو در من ميخواندی​

 

[I2ose]

ياد آن بوسه كه هنگام وداع
بر لبم شعله حسرت افروخت
ياد آن خنده بيرنگ و خموش
كه سراپای وجودم را سوخت

 

[F A R Z A N E]

تو به کس مهر نبندی ، مگر آن دم
که ز خود رفته ، در آغوش تو باشد
لیک چون حلقه ی بازو بگشایی
نیک دانم که فراموش تو باشد...

 

[I2ose]

دستهايم را در باغچه می کارم
سبز خواهم شد، ميدانم، ميدانم، ميدانم
و پرستوها در گودی انگشتان جوهريم
تخم خواهند گذاشت

 

[F A R Z A N E]

تمام روز در آیینه گریه می کردم
بهار ، پنجره ام را
به وهم سبز درختان سپرده بود
تنم به پیله ی تنهایی ام نمی گنجید
و بوی تاج کاغذی ام
فضای آن قلمرو بی آفتاب را
آلوده کرده بود
نمی توانستم ، دیگر نمی توانستم...

 

[naghmeirani]

موج رنگین افق پایان نداشت
آسمان از عطر روز آکنده بود
گرد ما گوئی حریر ابرها
پرده ای نیلوفری افکنده بود

 

[F A R Z A N E]

دیگر نکنم ز روی نادانی
قربانی عشق او غرورم را
شاید که چو بگذرم از او یابم
آن گمشده شادی و سرورم را...

 

[I2ose]

آخر گشوده شد ز هم آن پرده های راز
آخر مرا شناختی اي چشم آشنا
چون سايه ديگر از چه گريزان شوم ز تو
من هستم آن عروس خيالات ديرپا

 

[F A R Z A N E]

از بیم و امید عشق رنجورم
آرامش جاودانه می خواهم
بر حسرت دل دگر نیفزایم
آسایش بی کرانه می خواهم...

 

[I2ose]

[FONT=&quot]مرا پناه دهید ای زنان ساده ی کامل[/FONT][FONT=&quot] [/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]که از ورای پوست، سر انگشت های نازکتان [/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]مسیر جنبش کیف آور جنینی را دنبال می کند [/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]و در شکاف گریبانتان [/FONT][FONT=&quot]
[/FONT][FONT=&quot]همیشه هوا به بوی شیر تازه می آمیز[FONT=&quot]د[/FONT][/FONT][FONT=&quot][/FONT]

 

[F A R Z A N E]

در منی و این همه ز من جدا
با منی و دیده ات به سوی غیر
بهر من نمانده راه گفت و گو
تو نشسته گرم گفت و گوی غیر...

 

[I2ose]

ره نمی جويم بسوی شهر روز
بی گمان در قعر گوری خفته ام
گوهری دارم ولی او را ز بيم
در دل مرداب ها بنهفته ام

 

[baran72]

من پريشان ديده مي دوزم بر او
بي صدا نالم كه، اينست آنچه هست
خود نمي دانم كه اندوهم ز چيست
زير لب گويم، چه خوش رفتم ز دست

 

[I2ose]

تو دستهايت را ميبخشيدی
تو چشمهايت را ميبخشيدی
تو مهربانيت را ميبخشيدی
وقتی که من گرسنه بودم
تو زندگانيت را ميبخشيدی
تو مثل نور سخی بودی

 

[F A R Z A N E]

یک پنجره برای دیدن
یک پنجره برای شنیدن
یک پنجره که مثل حلقه ی چاهی
در انتهای خود به قلب زمین می رسد
و باز می شود...

 

[I2ose]

دیدمت شبی به خواب و سرخوشم
وه مگر به خواب ها بینمت
غنچه نیستی که مست اشتیاق
خیزم و ز شاخه ها بچینمت

 

[F A R Z A N E]

تمام شب آنجا
میان سینه ی من
کسی ز نومیدی
نفس نفس می زد
کسی به پا می خاست
کسی تو را می خواست
دو دست سرد او را
دوباره پس می زد...

 

[I2ose]

در دل چگونه ياد تو مي ميرد
ياد تو ياد عشق نخستين است
ياد تو آن خزان دل انگيزيست
كاو را هزار جلوه رنگين است

 

[baran72]

ترا افسون چشمانم ز ره برده ست و مي دانم
چرا بيهوده مي گوئي، دل چون آهني دارم
نمي داني، نمي داني، كه من جز چشم افسونگر
در اين جام لبانم، باده مرد افكني دارم

 

[I2ose]

می روم اما نمی پرسم ز خويش
ره كجا؟ منزل كجا؟ مقصود چيست؟
بوسه می بخشم ولی خود غافلم
كاين دل ديوانه را معبود كيست

 

[baran72]

تمام روز نگاه من
به چشمهای زندگیم خیره گشته بود
به آن دو چشم مضطرب ترسان
که از نگاه ثابت من میگریختند
و چون دروغگویان
به انزوای بی خطر پناه میآورند

 

[I2ose]

تمام روز نگاه من
به چشمهای زندگیم خیره گشته بود
به آن دو چشم مضطرب ترسان
که از نگاه ثابت من میگریختند
و چون دروغگویان
به انزوای بی خطر پناه میآورند

به انزوای بی خطر پلکها پناه می بردند

دلم گرفته است
دلم گرفته است
به ايوان ميروم و انگشتانم را
بر پوست کشيده ی شب می کشم
چراغ های رابطه تاريکند
چراغ های رابطه تاريکند

 

[I2ose]

در اتاقی که به اندازه ی یک تنهاییست
دل من، که به اندازه ی یک عشقست
به بهانه های ساده ی خوشبختی خود مینگرد
به زوال زیبای گل ها در گلدان
به نهالی که تو در باغچه ی خانه مان کاشتی
و به آواز قناری ها
که به اندازه ی یک پنجره میخوانند

 

[mani24]

در اتاقی که به اندازه ی یک تنهاییست
دل من، که به اندازه ی یک عشقست
به بهانه های ساده ی خوشبختی خود مینگرد
به زوال زیبای گل ها در گلدان
به نهالی که تو در باغچه ی خانه مان کاشتی
و به آواز قناری ها
که به اندازه ی یک پنجره میخوانند

ديروز بياد تو و آن عشق دل انگيز​

بر پيكر خود پيرهن سبز نمودم​

در آينه بر صورت خود خيره شدم باز​

بند از سر گيسويم آهسته گشودم​

عطر آوردم بر سر و بر سينه فشاندم​

چشمانم را نازكنان سرمه كشاندم​

افشان كردم زلفم را بر سر شانه​

در كنج لبم خالي آهسته نشاندم​

 

[F A R Z A N E]

ديروز بياد تو و آن عشق دل انگيز​

بر پيكر خود پيرهن سبز نمودم​

در آينه بر صورت خود خيره شدم باز​

بند از سر گيسويم آهسته گشودم​

عطر آوردم بر سر و بر سينه فشاندم​

چشمانم را نازكنان سرمه كشاندم​

افشان كردم زلفم را بر سر شانه​

در كنج لبم خالي آهسته نشاندم​

می روم خسته و افسرده و زار
سوی منزلگه ویرانه ی خویش
به خدا می برم از شهر شما
دل شوریده و دیوانه ی خویش
می برم تا که در آن نقطه ی دور
شست و شویش دهم از رنگ گناه
شست و شویش دهم از لکه ی عشق
زین همه خواهش بی جا و تباه

 

[mani24]

می روم خسته و افسرده و زار
سوی منزلگه ویرانه ی خویش
به خدا می برم از شهر شما
دل شوریده و دیوانه ی خویش
می برم تا که در آن نقطه ی دور
شست و شویش دهم از رنگ گناه
شست و شویش دهم از لکه ی عشق
زین همه خواهش بی جا و تباه

هر كجا می نگرم، باز هم اوست

كه بچشمان ترم خیره شده

درد عشقست كه با حسرت و سوز

بر دل پر شررم چیره شده



گفتم از دیده چو دورش سازم

بی گمان زودتر از دل برود

مرگ باید كه مرا دریابد

ورنه دردیست كه مشكل برود

 

[I2ose]

در کوچه ها باد می امد
اين ابتدای ويرانيست آن روز هم که د ست های تو ويران شد
باد می آمد

 

[mani24]

در کوچه ها باد می امد
اين ابتدای ويرانيست آن روز هم که د ست های تو ويران شد
باد می آمد

در خواب خواب ببیند
من پله های پشت بام را جارو کرده ام
و شیشه های پنجره را هم شسته ام
کسی می آید
کسی می آید
کسی که در دلش با ماست در نفسش با ماست در صدایش با ماست
کسی که آمدنش را نمی شود
گرفت
و دستبند زد و به زندان انداخت
کسی که زیر درختهای کهنه ی یحیی بچه کرده است
و روز به روز بزرگ میشود
کسی از باران از صدای شر شر باران
از میان پچ و پچ گلهای اطلسی
کسی از آسمان توپخانه در شب آتش بازی می آید​