موسیقی کلاسیک را از نظر سبک و تحول تاریخی آن به چند دوره کوچک‌تر تقسیم کرده‌اند:
موسیقی سده‌های میانه
این دوره با سقوط امپراتوری روم شروع و تا رنسانس در اروپا ادامه می‌یابد. این دوره دوره شروع و آغازین گام‌های موسیقی کلاسیک است.
دوره کلاسیک:
دوره کلاسیک سالهای ۱۷۳۰ تا ۱۸۲۰ میلادی را شامل می‌شود.
قرن هجدهم مصادف بود با جریان روشنی فکر، یا آزادی اندیشه از بند خرافات، که در آن طغیانی علیه متافیزیک و به نفع احساسات معمولی و روانشناسی تجربی و عملی، علیه آیین و مراسم تشریفاتی اشرافی و به نفع زندگی طبیعی و ساده، علیه خودکامگی و به نفع آزادی فردی، علیه امتیازات و حق ویژه و به نفع حقوق مساوی مردم و تعلیم و تربیت همگانی.در این دوره برای اولین بار در موسیقی این فکر ظهور کرد که موسیقی در حقیقت همانند دیگر هنرها مقصود و هدفی ندارد، بلکه صرفاً به خاطر خودش وجود دارد، یعنی موسیقی به خاطر خود هنر موسیقی. پس از دوره کلاسیک با هنر موسیقی بر پایه ایده «هنر به خاطر هنر» برخورده می‌شد.
هنر در این دوران بیشتر متوجه سادگی است تا تزئینات ماهرانه دوران باروک، ولی در زمینه موسیقی این رویکرد به عکس اتفاق می‌افتد. بر خلاف دورهٔ باروک در دوران کلاسیک حالت‌های مختلف و متضادی در ارائه احساس در موسیقی وجود دارد. بافت موسیقی کلاسیک نیز بیشتر هموفونیک است تا پلی فنیک. از هنرمندان این دوره میتوان از هایدن، موتزارت و بتهوون نام برد.
دوره رمانتیک:
سبک رمانتیک سالهای ۱۸۲۰ تا ۱۹۱۰ را شامل می‌شود.دراین دوره، احساسات نقش بسزایی در موسیقی پیدا می‌کند. موسیقی در این دوره بصورت ابزاری در دست آهنگساز مطرح کردن احساسات شخصی اوست.
موسیقی قرن بیستم:
این دوره را دوره مدرنیسم یا نوگرایی موسیقی کلاسیک می‌دانند.آهنگسازان این دوره هرچه بیشتر سعی کردند تا کارهای خودشون را از سبکهای گذشته متمایز و از باورها و قانونهای گذشته عبور کنند.
موسیقی کلاسیک معاصر:
موسیقی کلاسیک معاصر از سال ۱۹۷۰ میلادی آغاز شده‌است و تاکنون ادامه دارد.آهنگسازان معاصر کلاسیک بیشتر به ساختن موسیقی مینیمال و آوانگارد روی آورده‌اند.
منابع:
موسیقی کلاسیک در بی بی سی فارسی - مقالهٔ موسیقی کلاسیک در ویکیپدیای انگلیسی
سبک کلاسیک 1820-1750
اصطلاح کلاسیک معانی گوناگونی دارد ، و به همین سبب می تواند شبهه انگیز باشد.
این اصطلاح گاه به دوران باستانی یونان و روم اشاره دارد ، یا ممکن است برای هر اثری که از جذابیت پایدار و همیشگی برخوردار است به کار رود .بسیاری از مردم اصطلاح موسیقی کلاسیک را برای هرگونه موسیقی که راک ، جاز ، عامیانه یا فولکلوریک ، و یا پاپ نباشد به کار می برند.تاریخ نویسان موسیقی اصطلاح کلاسیک را از حوضه ای در تاریخ هنر که معنای ویژه تری دارد وام گرفته اند : نقاشی ، پیکره سازی و معماری پایان سده هجدهم و اوایل سده نوزدهم اغلب تاثیر پذیرفته از سر مشق های یونانی و رومی بوده اند . اما موسیقی این دوران چندانارتباطی با موسیقی عصر باستان ندارد.این سبک از حدود سال های 1750 تا 1820 شکوفا بود و پس از آن دوران رومانتیک و ...
بزرگترین آهنگسازان دوره کلاسیک میتوان از یوزف هایدن ، ولفگانگ آمادئوس موتسارت و لود ویگ وان بتهوون نام برد و از آهنگسازانی که برای گیتار در دوره ذکر شده بوده اند و قدمی بزرگ و موثر در راه اعتلای این ساز برداشته اند میتوان از
Dionisio Aguado Ygacia دیونیزو آگوادو Francisco Tarrega تارگا
نام برد Fernando Macari Sor و فرناندو سور
تالیف : تالیف : مسیح عطاریان
منبع : تاریخ موسیقی از حسنی سعدی - مجله موزیک ایران - داستان مصور موسیقی مغرب زمین
موسیقی سده‌های میانه
این دوره با سقوط امپراتوری روم شروع و تا رنسانس در اروپا ادامه می‌یابد. این دوره دوره شروع و آغازین گام‌های موسیقی کلاسیک است.
دوره کلاسیک:
دوره کلاسیک سالهای ۱۷۳۰ تا ۱۸۲۰ میلادی را شامل می‌شود.
قرن هجدهم مصادف بود با جریان روشنی فکر، یا آزادی اندیشه از بند خرافات، که در آن طغیانی علیه متافیزیک و به نفع احساسات معمولی و روانشناسی تجربی و عملی، علیه آیین و مراسم تشریفاتی اشرافی و به نفع زندگی طبیعی و ساده، علیه خودکامگی و به نفع آزادی فردی، علیه امتیازات و حق ویژه و به نفع حقوق مساوی مردم و تعلیم و تربیت همگانی.در این دوره برای اولین بار در موسیقی این فکر ظهور کرد که موسیقی در حقیقت همانند دیگر هنرها مقصود و هدفی ندارد، بلکه صرفاً به خاطر خودش وجود دارد، یعنی موسیقی به خاطر خود هنر موسیقی. پس از دوره کلاسیک با هنر موسیقی بر پایه ایده «هنر به خاطر هنر» برخورده می‌شد.
هنر در این دوران بیشتر متوجه سادگی است تا تزئینات ماهرانه دوران باروک، ولی در زمینه موسیقی این رویکرد به عکس اتفاق می‌افتد. بر خلاف دورهٔ باروک در دوران کلاسیک حالت‌های مختلف و متضادی در ارائه احساس در موسیقی وجود دارد. بافت موسیقی کلاسیک نیز بیشتر هموفونیک است تا پلی فنیک. از هنرمندان این دوره میتوان از هایدن، موتزارت و بتهوون نام برد.
دوره رمانتیک:
سبک رمانتیک سالهای ۱۸۲۰ تا ۱۹۱۰ را شامل می‌شود.دراین دوره، احساسات نقش بسزایی در موسیقی پیدا می‌کند. موسیقی در این دوره بصورت ابزاری در دست آهنگساز مطرح کردن احساسات شخصی اوست.
موسیقی قرن بیستم:
این دوره را دوره مدرنیسم یا نوگرایی موسیقی کلاسیک می‌دانند.آهنگسازان این دوره هرچه بیشتر سعی کردند تا کارهای خودشون را از سبکهای گذشته متمایز و از باورها و قانونهای گذشته عبور کنند.
موسیقی کلاسیک معاصر:
موسیقی کلاسیک معاصر از سال ۱۹۷۰ میلادی آغاز شده‌است و تاکنون ادامه دارد.آهنگسازان معاصر کلاسیک بیشتر به ساختن موسیقی مینیمال و آوانگارد روی آورده‌اند.
منابع:
موسیقی کلاسیک در بی بی سی فارسی - مقالهٔ موسیقی کلاسیک در ویکیپدیای انگلیسی
سبک کلاسیک 1820-1750
اصطلاح کلاسیک معانی گوناگونی دارد ، و به همین سبب می تواند شبهه انگیز باشد.
این اصطلاح گاه به دوران باستانی یونان و روم اشاره دارد ، یا ممکن است برای هر اثری که از جذابیت پایدار و همیشگی برخوردار است به کار رود .بسیاری از مردم اصطلاح موسیقی کلاسیک را برای هرگونه موسیقی که راک ، جاز ، عامیانه یا فولکلوریک ، و یا پاپ نباشد به کار می برند.تاریخ نویسان موسیقی اصطلاح کلاسیک را از حوضه ای در تاریخ هنر که معنای ویژه تری دارد وام گرفته اند : نقاشی ، پیکره سازی و معماری پایان سده هجدهم و اوایل سده نوزدهم اغلب تاثیر پذیرفته از سر مشق های یونانی و رومی بوده اند . اما موسیقی این دوران چندانارتباطی با موسیقی عصر باستان ندارد.این سبک از حدود سال های 1750 تا 1820 شکوفا بود و پس از آن دوران رومانتیک و ...
بزرگترین آهنگسازان دوره کلاسیک میتوان از یوزف هایدن ، ولفگانگ آمادئوس موتسارت و لود ویگ وان بتهوون نام برد و از آهنگسازانی که برای گیتار در دوره ذکر شده بوده اند و قدمی بزرگ و موثر در راه اعتلای این ساز برداشته اند میتوان از
Dionisio Aguado Ygacia دیونیزو آگوادو Francisco Tarrega تارگا
نام برد Fernando Macari Sor و فرناندو سور
تالیف : تالیف : مسیح عطاریان
منبع : تاریخ موسیقی از حسنی سعدی - مجله موزیک ایران - داستان مصور موسیقی مغرب زمین
آخرین ویرایش:
