به نفر قبلیتون یه شعر هدیه بدین

[secret_f]

دنیا خوشست و مال عزیزست و تن شریف

لیکن رفیق بر همه چیز مقدم است

 

[samira.it]

من و تو آن دو خطیم آری موازیان به ناچاری که هر دو باورمان ز آغاز به یکدیگر نرسیدن بود آی چه سرنوشت غم انگیزی...

 

[گلابتون]

دل ما به دور رويت ز چمن فراق دارد ... كه چو سرو پاي بند است و چو لاله داغ دارد

 

[سامه]

به شانه ام زدي
كه تنهايي ام را تكانده باشي

به چه دل خوش كرده اي ؟!
تكاندن برف
از شانه هاي آدم برفي ؟

 

[سامه]

درياي بزرگ دور
يا گودال كوچك آب
فرقي نمي كند
زلال كه باشي
آسمان در توست.

 

[سامه]

دروغ ديواري است
كه هر صبح آجرهايش را مي چيني
بنّاي بي حواس من !
در را فراموش كرده اي..؟؟!!

 

[massom11111]

بوی خوش تو هر که زباد صبا شنید
از یار آشنا سخن آشنا شنید

 

[سامه]

آب تا گردنم بالا آمده
آجر ها تا گردنم بالا آمده
آب تا لب هايم بالا آمده
آب بالا آمده ....

من اما نمي ميرم
من ماهي مي شوم

 

[mehrshad67]

از شغل غمم فرصت خاریدن سر نیست اینست مرا پیشه جز این هیچ هنر نیست

 

[صوفی]

باختیم و هیچ شاکی نیستیم / بر زمین خوردیم و خاکی نیستیم

 

[ghisoo_tala]

حیفست طایری چو تو در خاکدان غم ​

​

زاینجا به آشیان وفا می فرستمت​

​

 

[cctv]

تا مرا عشق تو تعلیم سخن گفتن داد

خلق را ورد زبان مدحت و تحسین من است

 

[peiman_eng]

اگر بر جای من غیری گزیند دوست حاکم اوست
حرامم باد اگر من جان به جای دوست بگزینم

 

[سحرخوان]

ميان ما بجز اين پيرهن نخواهد بود
و گر حجاب شود، تا به دامنش بدرم

 

[secret_f]

بی نسیم سحری، غنچه نیاید به شكفت

كارها در گرو وقت معین باشد

 

[سامه]

زير اين آسمان ابري
به معناي نامش فكر مي كند
گل آفتابگردان .

 

[comudf]

............
بر این پیکان هستی سوز سامان ساز
پری از جان بباید تا فرو ننشیند از پرواز
پس آنگه سر به سوی آٍمان بر کرد
به آهنگی دگر گفتار دیگر کرد
درود ای واپسین صبح ای سحر بدرود
که با آرش ترا این آخرین دیداد خواهد بود
به صبح راستین سوگند
بهپنهان آفتاب مهربار پک بین سوگند
که آرش جان خود در تیر خواهد کرد
پس آنگه بی درنگی خواهدش افکند
زمین می داند این را آسمان ها نیز
که تن بی عیب و جان پک است
نه نیرنگی به کار من نه افسونی
نه ترسی در سرم نه در دلم بک است
درنگ آورد و یک دم شد به لب خاموش
نفس در سینه های بی تاب می زد جوش
ز پیشم مرگ
نقابی سهمگین بر چهره می اید
به هر گام هراس افکن
مرا با دیده خونبار می پاید
به بال کرکسان گرد سرم پرواز می گیرد
به راهم می نشیند راه می بندد
به رویم سرد می خندد
به کوه و دره می ریزد طنین زهرخندش را
و بازش باز میگیرد
دلم از مرگ بیزار است
که مرگ اهرمن خو آدمی خوار است
ولی آن دم که ز اندوهان روان زندگی تار است
ولی آن دم که نیکی و بدی را گاه پیکاراست
فرو رفتن به کام مرگ شیرین است
همان بایسته آزادگی این است
هزاران چشم گویا و لب خاموش
مرا پیک امید خویش می داند
هزاران دست لرزان و دل پر جوش
گهی می گیردم گه پیش می راند
پیش می ایم
................

 

[سامه]

چرا در اين قفس آباد كسي از پر نمي گويد
همه ديوار هم هستيم كس از در نمي گويد

تمام زخم خوردن ها دليل سادگيمان بود
دلم خون است و پشت از كينه ي خنجر نمي گويد

از آن روزي كه باغ دل شده محصور پاييزان
نسيم صبحدم از رقص نيلوفر نمي گويد

براي ما كه ققنوسانه جان را شعله ور كرديم
از آغازي دوباره روح خاكستر نمي گويد

هميشه دل از آوازي اساطيري سخن مي گفت
نمي دانم ،نمي دانم ،چرا ديگر نمي گويد ؟!

 

[صوفی]

دست از طلب ندارم تا جان من برآید/یا تن رسد به جانان یا جان ز تن برآید
بگشای تربتم را بعد ازوفات و بنگر / کز آتش درونم دود از کفن برآید
بنمای بر رخ که خلقی واله شوند و حیران /بگشای لب که فریاد از مرد و زن برآید
جان بر لبست و حسرت در دل که از لبانش / نگرفته هیچ کامی جان از بدن برآید
از حسرت دهانش آمد بتنگ جانم / خود کام تنگدستان کی زان دهن برآید
گویند ذکر خیرش درخیل عشقبازان / هر جا که نام حافظ در انجمن برآِد

 

[نگين...NeGiN سبز]

قفس داران غرورم را شكستند ........
دل دايم صبورم را شكستند ........
به جرم پا به پاي عشق رفتن ......
پر و بال عبورم را شكستند .......



خواستيد يه سر بياين تاپيكم

 

[peiman_eng]

لذت داغ غمت بر دل ما باد حرام
اگر از جور غم عشق تو دادی طلبیم

چون

 

[peiman_eng]

لذت داغ غمت بر دل ما باد حرام
اگر از جور غم عشق تو دادی طلبیم

چون غمت را نتوان یافت مگر در دل شاد
ما به امید غمت خاطر شادی طلبیم

 

[baran-bahari]

شعر : نشانی
شاعر : سهراب سپهری






خانه دوست کجاست؟

در فلق بود که پرسید سوار

آسمان مکثی کرد

رهگذر شاخه نوری که به لب داشت به تاریکی شن ها بخشید

و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت نرسیده به درخت

کوچه باغی است که از خواب خدا سبزتر است

و در آن عشق به اندازه‌ی پرهای صداقت آبی است

می‌روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ سر بدر می‌آرد

پس به سمت گل تنهایی می پیچی

دو قدم مانده به گل

پای فواره جاوید اساطیر زمین می‌مانی

و ترا ترسی شفاف فرا می‌گیرد

در صمیمیت سیال فضا خش خشی می‌شنوی

کودکی می بینی

رفته از کاج بلندی بالا جوجه بردارد از لانه نور

و از او می پرسی

خانه دوست کجاست.

 

[ghisoo_tala]

وقتی من می مانم و تنهایی حتی آسمان هم بهانه ای می شود​

برای گریستن و فرصتی که تمام ​

وجود را در عرصه ی «دل» پنهان کنی... آنجا که نوای آرام بخش​

خلوتم، رها می شود از هر چه وابستگی ... از هر چه خستگی است... ​

خدایا خسته ام از دنیا ​

ازخودم خسته ام ، خدایا من طاقت دوری را ندارم ،​

فاصله ام با افسانه هایم روز به روز بیشتر ​

میشود با چشمان اشک آلود بار دیگر مجبور​

به خداحافظی هستم​

خداحافظی که باردگر من را در​

تنهایی خود خفه می کند ، خدایا من برای​

هر انسان بهترین آرزوها را دارم​

چرا افسانه افسانه هایم را از من میگیرد .​

سکوت تنهایی سنگین است ​

سکوت تاریکی ​

سکوت همهمه های تهی سرگردان ​

سکوت فاصله هایی که فکر می کردم​

حضور گرم او آن را تمام خواهد کرد ​

آهای تو که دردمو می دونی​

هر جا که باشی بدون تو خاطرم می مونی​

 

[EH_S]

ای درخت آشنا
شاخه های خویش را
ناگهان کجا
جا گذاشتی ؟

یا به قول خواهرم فروغ :
دستهای خویش را
در کدام باغچه
عاشقانه کاشتی ؟

این قرار داد
تا ابد میان ما
برقرار باد :
چشمهای من به جای دستهای تو !

من به دست تو
آب می دهم
تو به چشم من
آبرو بده !

من به چشمهای بی قرار تو
قول می دهم :
ریشه های ما به آب
شاخه های ما به آفتاب می رسد

ما دوباره سبز می شویم !

قیصر امین پور
​

 

[comudf]

تولد

گیل آوا
ای کودک کرانه و جنگل
ای دختر ترانه و ابریشم و بلوط
ازکوره راه دامنه و ده
با ما بگو که بوی چه عطری
یا بال رنگ رنگ چه مرغی تو را کشاند
تا پایتخت مرگ ؟
چشم که خفته بود که چشمانت
راه از ستاره جست
دست که بسته بود که دستانت
از میخ های کلبه ربود آن تفنگ پر ؟
گیل آوا
ای روشنای چشم همه خانوار رنج
بی شمع و شب چراغ
در پیش چون گرفتی این راه پر هراس
و آن گاه با کدام نشانی
بر خلق در زدی که جوابت نداد خلق ؟
وقتی گلوله تو به بن بست کوچه ها
بر حثه جنایت
دندان ببر بود که در گوشن می چرید
وقتی فشنگ آنان
در قامتت بهاری در خک می کشید
بی راه و بی گناه
سر در گم هزار غم خرد عابران
آنان که بایدت به کمک می شتافتند
آرامی سوی خانه و کاشانه می شدند
ای وای از آن جدایی و این جرئت
فریاد از این جنون شجاعت
گیل آوا
ای خوشه شکسته سرخ انگور
آه ای درخت خون
گیل آوا
اینک بگو به ما
تا با کدام اشک رشادت را
ما شستشو کنیم ؟
چونان تو را کجا
ما جستجو کنیم ؟
ای بر توام نماز
ای بر تو ام نیاز هزاران هزارها
تکرار شو
بسیار شو
ای مرگ تو تولد زن در دیار من
یکتای من خجسته گیل آوا

 

[secret_f]

همیشه آخر خرداد

اول عشق است

نترس…آب نمی میرد

همیشه آب مهیاست

نترس چشم بچرخان

صدای رفتن ما

صدای آمدن دریاست…

 

[vahm]

لب دریا
برویم تور در اب بیاندازیم
و بگیریم طراوت را از اب
ریگی از روی زمین برداریم
وزن بودن را احساس کنیم

 

[delshode]

آبي كه برآسود زمينش بخورد زود / دريا شود آن رود كه پيوسته روان است
ه.الف.سايه

 

[سامه]

دختران شهر
به روستا فكر مي كنند
دختران روستا
در آرزوي شهر مي ميرند

مردان كوچك
به آسايش مردان بزرگ فكر مي كنند
مردان بزرگ
در آرزوي آرامش مردان كوچك
مي ميرند

كدام پل
در كجاي جهان
شكسته است
كه هيچكس به خانه اش نمي رسد !