معماری با مصالحی از جنس دل
- شروع کننده موضوع mohammad azizi
- تاریخ شروع
ديگر هيچ ... ديگر هيچ ...
تنها ميخواهم تو را داشته باشم ، تو را با تمام بوي ياسي كه چشمهايت ميدادند، دلم براي لحظه اي كه از تو ميخواستم عينكت را برداري و پر شدن فضا از رنگ پاكي دلت تنگ شده ...
صبر كن عشـــق زمينگير شود بعد برو
يا دل از ديدن تـــو سير شود بعد بــــرو
يك نفر حسرت لبـــــخند تـــو را ميبارد
خنده كن عشق نمك گير شود بعد برو
تنها ميخواهم تو را داشته باشم ، تو را با تمام بوي ياسي كه چشمهايت ميدادند، دلم براي لحظه اي كه از تو ميخواستم عينكت را برداري و پر شدن فضا از رنگ پاكي دلت تنگ شده ...
صبر كن عشـــق زمينگير شود بعد برو
يا دل از ديدن تـــو سير شود بعد بــــرو
يك نفر حسرت لبـــــخند تـــو را ميبارد
خنده كن عشق نمك گير شود بعد برو
من كه غريبانه در خيابان قدم ميزدم غريبانه به مردم نگاه ميكنم...
خودم هم نميدانم به كجا ميروم، از چه رو به راه افتادم...
چرا احساس ميكنم كه نگاه هر فرد بر روي من سنگيني ميكند؟
من كجا هستم؟ كي به اينجا آمدم؟؟ چرا كسي همراه من نيست...
مگر وقتي مي آمدم او با من قدم برنميداشت؟؟
گيج شده ام من گيج... بگذاريد بروم... نميدانم به كجا، از چه رو...
بگذاريد بروم...
خودم هم نميدانم به كجا ميروم، از چه رو به راه افتادم...
چرا احساس ميكنم كه نگاه هر فرد بر روي من سنگيني ميكند؟
من كجا هستم؟ كي به اينجا آمدم؟؟ چرا كسي همراه من نيست...
مگر وقتي مي آمدم او با من قدم برنميداشت؟؟
گيج شده ام من گيج... بگذاريد بروم... نميدانم به كجا، از چه رو...
بگذاريد بروم...
میان تاریکی
تو را صدا کردم
سکوت بود و نسیم
که پرده را می برد
در آسمان ملول
ستاره ای می سوخت
ستاره ای می رفت
ستاره ای می مرد
تو را صدا کردم
تو را صدا کردم
تمام هستی من
چو یک پیاله ی شیر
میان دستم بود
نگاه آبی ماه
به شیشه ها می خورد
ترانه ای غمناک
چون دود بر می خاست
ز شهر زنجره ها
چون دود می لغزید
به روی پنجره ها
تمام شب آن جا
میان سینه ی من
کسی ز نومیدی
نفس نفس می زد
کسی به پا می خاست
کسی تو را می خواست
دو دست سرد او را
دوباره پس می زد
تمام شب آنجا
ز شاخه های سیاه
غمی فرو می ریخت
کسی تو را می خواند
هوا چو آواری
به روی او می ریخت
درخت کوچک من
به باد عاشق بود
به باد بی سامان
کجاست خانه ی باد ؟
کجاست خانه ی باد ؟
تو را صدا کردم
سکوت بود و نسیم
که پرده را می برد
در آسمان ملول
ستاره ای می سوخت
ستاره ای می رفت
ستاره ای می مرد
تو را صدا کردم
تو را صدا کردم
تمام هستی من
چو یک پیاله ی شیر
میان دستم بود
نگاه آبی ماه
به شیشه ها می خورد
ترانه ای غمناک
چون دود بر می خاست
ز شهر زنجره ها
چون دود می لغزید
به روی پنجره ها
تمام شب آن جا
میان سینه ی من
کسی ز نومیدی
نفس نفس می زد
کسی به پا می خاست
کسی تو را می خواست
دو دست سرد او را
دوباره پس می زد
تمام شب آنجا
ز شاخه های سیاه
غمی فرو می ریخت
کسی تو را می خواند
هوا چو آواری
به روی او می ریخت
درخت کوچک من
به باد عاشق بود
به باد بی سامان
کجاست خانه ی باد ؟
کجاست خانه ی باد ؟
شاهد مرگ غمانگيز بهارم چه كنم
ابر دلتنگم اگر زار نبارم چه كنم
از ازل ايل و تبارم همه عاشق بودند
سخت دلبسته اين ايل و تبارم چه كنم
من بی می ناب زیستن نتوانم
بی باده کشیده بار تن نتوانم
من بنده آن دمم که ساقی گوید
یک جام دگر بگیر و من نتوانم
بی باده کشیده بار تن نتوانم
من بنده آن دمم که ساقی گوید
یک جام دگر بگیر و من نتوانم
و ناگهـــــــــــــــان روزي...
در همين نزديكي به پايان خواهم رسيد
آه اي روزهاي رفته!...
چه اندازه من پرم
از اندوه فرداهاي نامعلوم
در همين نزديكي به پايان خواهم رسيد
آه اي روزهاي رفته!...
چه اندازه من پرم
از اندوه فرداهاي نامعلوم
خسته شدم مي خواهم در آغوش گرمت آرام گيرم.
خسته شدم بس كه از سرما لرزيدم...
بس كه اين كوره راه ترس آور زندگي را هراسان پيمودم زخم پاهايم به من ميخندد...
خسته شدم بس كه تنها دويدم...
اشك گونه هايم را پاك كن و بر پيشانيم بوسه بزن...
مي خواهم با تو گريه كنم ...
خسته شدم بس كه...
تنها گريه كردم...
مي خواهم دستهايم را به گردنت بياويزم
و شانه هايت را ببوسم...
خسته شدم بس كه تنها ايستادم.
خسته شدم بس كه از سرما لرزيدم...
بس كه اين كوره راه ترس آور زندگي را هراسان پيمودم زخم پاهايم به من ميخندد...
خسته شدم بس كه تنها دويدم...
اشك گونه هايم را پاك كن و بر پيشانيم بوسه بزن...
مي خواهم با تو گريه كنم ...
خسته شدم بس كه...
تنها گريه كردم...
مي خواهم دستهايم را به گردنت بياويزم
و شانه هايت را ببوسم...
خسته شدم بس كه تنها ايستادم.
كاش..........
کاش كودك بودم ......
تا بزرگ ترین شیطنت زندگیم نقاشی روی دیوار بود.
ای كاش كودك بودم ........
تا از ته دل می خندیدم، نه اینكه مجبور باشم همواره تبسمی تلخ بر لب داشته باشم.
ای كاش كودك بودم ...........
تا در اوج ناراحتی و درد با یك بوسه تو، همه چیز را فراموش می كردم .
کاش من ...............
کاش تو..........
کاش ما ..........
تنها نبودیم............
کاش كودك بودم ......
تا بزرگ ترین شیطنت زندگیم نقاشی روی دیوار بود.
ای كاش كودك بودم ........
تا از ته دل می خندیدم، نه اینكه مجبور باشم همواره تبسمی تلخ بر لب داشته باشم.
ای كاش كودك بودم ...........
تا در اوج ناراحتی و درد با یك بوسه تو، همه چیز را فراموش می كردم .
کاش من ...............
کاش تو..........
کاش ما ..........
تنها نبودیم............
میــــــــدونم ؛ بــــــــرای من نیستــــــــی !
امــــــــا .... !
دلی کــــــــه تنگ باشــــــــه این حرفهــــــــا رو نمیفهمــــــــه ... !
بــــه خــــدا نمیفــــــهمه.... !
امــــــــا .... !
دلی کــــــــه تنگ باشــــــــه این حرفهــــــــا رو نمیفهمــــــــه ... !
بــــه خــــدا نمیفــــــهمه.... !
بازم دل تنگ شدم برای آسمان
بازم دلم گرفت برای گریه کردن آسمان
کاش ماهم مثل آسمان می توانستیم دلمان را خالی کنیم
کاش هیچ وقت آسمان گریه نکند
آخه من ! آخه من با این دل تنگم برات چه کنم
که همیشه با دیدن گریه معشوقش ( آسمان ) گریه اش میگره
تو بگو!! آسمان من چیکار کنم
تو بگو ... .
بازم دلم گرفت برای گریه کردن آسمان
کاش ماهم مثل آسمان می توانستیم دلمان را خالی کنیم
کاش هیچ وقت آسمان گریه نکند
آخه من ! آخه من با این دل تنگم برات چه کنم
که همیشه با دیدن گریه معشوقش ( آسمان ) گریه اش میگره
تو بگو!! آسمان من چیکار کنم
تو بگو ... .
بی تو... من در شیره‌ی هر نبات رنج هنوز بودن را و جراحت روزهایی را که همچنان زنده خواهم ماند لمس می‌کنم
گاهی شعر سراغم را میگیرد٬ گاهی هوای تو ، تفاوتی نمیکند ، هر دو ختم میشوید به دلتنگی من.
خاطرم نا آرام
بغض در حنجره ام می ترکد
اشک از گوشه ی چشمم آرام
روی گونه ام می لغزد
جای تو همیشه سبز، یاد تو همیشه هست
بغض در حنجره ام می ترکد
اشک از گوشه ی چشمم آرام
روی گونه ام می لغزد
جای تو همیشه سبز، یاد تو همیشه هست
ایستاد در باد
شاخه ی لاغر بیدی کوتاه
بر تنش جامه ای انباشته از پنبه و کاه
بر سر مزرعه افتاده بلند
سایه اش سردو سیاه
نه نگاهش را چشم
نه کلاهش را پشم
سایه ی امن کلاهش اما
لانه ی پیر کلاغی است که با قال و مقال
قار وقار از ته دل می خواند
آنکه می ترسد
می ترساند!
شاخه ی لاغر بیدی کوتاه
بر تنش جامه ای انباشته از پنبه و کاه
بر سر مزرعه افتاده بلند
سایه اش سردو سیاه
نه نگاهش را چشم
نه کلاهش را پشم
سایه ی امن کلاهش اما
لانه ی پیر کلاغی است که با قال و مقال
قار وقار از ته دل می خواند
آنکه می ترسد
می ترساند!
اگر داغ رسم قدیم شقایق نبود
اگر دفتر خاطرات طراوت
پر از ردپای دقایق نبود
اگر ذهن آیینه خالی نبود
اگر عادت عابران بی خیالی نبود
اگر گوش سنگین این کوچه ها
فقط یک نفس می توانست
طنین عبوری نسیمانه را
به حاطر سپارد
اگر آسمان می توانست یک ریز
شبی چشمان درشت تورا به جای شبنم ببارد
اگر ردپای نگاه تورا باد و باران
از این کوچه ها آب و جارو نمی کرد
اگر حرفهای دلم بی اگر بود
اگر کوه ها کر نبودند
اگر ابرها تر نبودند
اگر فرصت چشم من بیشتر بود
تورا می توانستم
ای دور
از دور
یک بار دیگر ببینم
ولی ..............
افسوس.............................................................................
...............
اگر دفتر خاطرات طراوت
پر از ردپای دقایق نبود
اگر ذهن آیینه خالی نبود
اگر عادت عابران بی خیالی نبود
اگر گوش سنگین این کوچه ها
فقط یک نفس می توانست
طنین عبوری نسیمانه را
به حاطر سپارد
اگر آسمان می توانست یک ریز
شبی چشمان درشت تورا به جای شبنم ببارد
اگر ردپای نگاه تورا باد و باران
از این کوچه ها آب و جارو نمی کرد
اگر حرفهای دلم بی اگر بود
اگر کوه ها کر نبودند
اگر ابرها تر نبودند
اگر فرصت چشم من بیشتر بود
تورا می توانستم
ای دور
از دور
یک بار دیگر ببینم
ولی ..............
افسوس.............................................................................
...............