دردا که به لب رسید جانم
آوخ که ز دست شد عنانم
کس دید چومن ضعیف هرگز
کز هستی خویش در گمانم
بروانه ام اوفتان و خیزان
یکباره بسوز و وارهانم
گر لطف کنی بجای اینم
گر جور کنی سزای آنم
جز نقش تو نیست درضمیرم
جز نام تو نیست بر زبانم
گر تلخ کنی به دوریم عیش
یادت چو شکر کند دهانم
اسرارتو بیش کس نگویم
اوصاف توبیش کس نخوانم
بادرد تو یاوری ندارم
از دست تو مخلصی ندانم
عاقل بجهد زبیش شمشیر
من کشته سر بر آستانم
چون در تو نمیتوان رسیدن
زان به نبود که تا توانم
بنشینم و صبر بیش گیرم
دنباله کار خویش گیرم (سعدی)