رد پای احساس ...
- شروع کننده موضوع MEMOL...
- تاریخ شروع
ترانه ی مهر
عضو جدید
می شود رنگ نگاه یاس را
با نگاه آبیت پیوند داد
می شود در باغ همپای نسیم
به شقایق یک سبد لبخند داد
می شود با بال سرخ عاطفه
تا فراسوی افق پرواز کرد
می شود با یاری حسی لطیف
عشق را با یک تپش آغاز کرد
با نگاه آبیت پیوند داد
می شود در باغ همپای نسیم
به شقایق یک سبد لبخند داد
می شود با بال سرخ عاطفه
تا فراسوی افق پرواز کرد
می شود با یاری حسی لطیف
عشق را با یک تپش آغاز کرد
ترانه ی مهر
عضو جدید
ازدریاپرسیدم :که این امواج دیوانه تو،ازکرانه هاچه می خواهند؟
چرااینان پریشان ودربه در،سربه کرانه های ازهمه جا بی خبرمی زنند؟
دریادرمقابل سوالم گریست !امواج هم گریستند......
آن وقت دریاگفت :که طعمه مرگ ،تنها آدمهانیستندامواج هم مانندآدمها می میرند
این امواج زنده هستند که لاشه امواج مرده را،
شیون کنان به گورستان سواحل خاموش می سپارند!
چرااینان پریشان ودربه در،سربه کرانه های ازهمه جا بی خبرمی زنند؟
دریادرمقابل سوالم گریست !امواج هم گریستند......
آن وقت دریاگفت :که طعمه مرگ ،تنها آدمهانیستندامواج هم مانندآدمها می میرند
این امواج زنده هستند که لاشه امواج مرده را،
شیون کنان به گورستان سواحل خاموش می سپارند!
از آن زمان که تو آمدی
دگر تنها نیستم ...
حتی در خواب
در رویا
ودر خیال !
همواره با منی ...
حتی آنگاه که نیستی !
آنگاه که میخواهی با توام
اما باز هم تنهایی و
آنگاه که می خواهمت
نیستی ...
اما
باز هم با منی !
باز هم با تو ام ...
همواره هستی ...
حتی آن گاه که نیستی ...!
دگر تنها نیستم ...
حتی در خواب
در رویا
ودر خیال !
همواره با منی ...
حتی آنگاه که نیستی !
آنگاه که میخواهی با توام
اما باز هم تنهایی و
آنگاه که می خواهمت
نیستی ...
اما
باز هم با منی !
باز هم با تو ام ...
همواره هستی ...
حتی آن گاه که نیستی ...!
ترانه ی مهر
عضو جدید
بياامشب به من محرم شواي اشک
بیاامشب توهم باغم شوای اشک
بیا بنگر دلم تنها شده باز
بیا قلب مرا همدم شو ای اشک
من آن گلبوته ی خشک کویری
بيا بر روی من شبنم شوای اشک
رها کن ميل ماندن در دو چشمم
تو جاری بررخ زردم شواي اشک
بيا آرام من در بيقراری
تسلی بخش من هردم شواي اشک
بیا بغض سکوت سینه بشکن
به چشم خشک من شبنم شوای اشک
دلم مجروح درد غربت تو
به روی زخم دل مرهم شواي اشک
دلم از درد هجران نالد امشب
بیا درمان بر دردم شو ای اشک
بیاامشب توهم باغم شوای اشک
بیا بنگر دلم تنها شده باز
بیا قلب مرا همدم شو ای اشک
من آن گلبوته ی خشک کویری
بيا بر روی من شبنم شوای اشک
رها کن ميل ماندن در دو چشمم
تو جاری بررخ زردم شواي اشک
بيا آرام من در بيقراری
تسلی بخش من هردم شواي اشک
بیا بغض سکوت سینه بشکن
به چشم خشک من شبنم شوای اشک
دلم مجروح درد غربت تو
به روی زخم دل مرهم شواي اشک
دلم از درد هجران نالد امشب
بیا درمان بر دردم شو ای اشک
مداد سیاه پر رنگ
بین انگشتانت وول میخورد !
نفس کم می آورم ...
تو ...
آن مداد سیاه
و انگشتانت
نفس هایم را یکی یکی می بلعید !
من فقط پنهانم بین فنجان خالی از قهوه
و پوچی اش را هِی می نوشم ...
تا آن مداد سیاه پر رنگ
دستهایت را مات کند
که مبادا چشمانم را کیش کنی !
زود است هنوز
برای خط خوردن چشمانم ...!
بین انگشتانت وول میخورد !
نفس کم می آورم ...
تو ...
آن مداد سیاه
و انگشتانت
نفس هایم را یکی یکی می بلعید !
من فقط پنهانم بین فنجان خالی از قهوه
و پوچی اش را هِی می نوشم ...
تا آن مداد سیاه پر رنگ
دستهایت را مات کند
که مبادا چشمانم را کیش کنی !
زود است هنوز
برای خط خوردن چشمانم ...!
چرا مي ترسي؟!
مگر نه اين كه همه چيز تمام مي شود ؟
شال و كلاه حراج مي شود
اين يعني بهار ...
و چمدانهايي كه
مي روند و گاهي
هرگز باز نمي گردند ...
چرا مي ترسي
فرار كه چيز بدي نيست !
مي روي ...
و آنقدر دور مي شوي كه تنها
تو باشي و ...
تو باشي و
...
چرا مي ترسي ؟
كفش هايت را بردار
و
آرام پله ها را بشمار ...!
مگر نه اين كه همه چيز تمام مي شود ؟
شال و كلاه حراج مي شود
اين يعني بهار ...
و چمدانهايي كه
مي روند و گاهي
هرگز باز نمي گردند ...
چرا مي ترسي
فرار كه چيز بدي نيست !
مي روي ...
و آنقدر دور مي شوي كه تنها
تو باشي و ...
تو باشي و
...
چرا مي ترسي ؟
كفش هايت را بردار
و
آرام پله ها را بشمار ...!
tayyebeh amini
عضو جدید
در گذرکاه زمان
خیمه شب بازی دهر
لحظه ها
با همه ی تلخی و شیرینی خود می گذرند
عشق ها می میرند
رنگها رنگ دگر می گیرند
و فقط
خاطره هاست
که چه شیرین و چه تلخ دست نخورده به جا می مانند...
خیمه شب بازی دهر
لحظه ها
با همه ی تلخی و شیرینی خود می گذرند
عشق ها می میرند
رنگها رنگ دگر می گیرند
و فقط
خاطره هاست
که چه شیرین و چه تلخ دست نخورده به جا می مانند...
ترانه ی مهر
عضو جدید
آسمانم
خورشیدم باش و
برنگاه معجزه گر کهکشانم بخند
مرابه اوج ببر
با لبخند آفتابیت
لحظه ای حتي
به ذهنت خطور نکند ...
که شاید من ِ این روزها
حالش تب دارد ...
نه !
من دستانم را گرفته ام رو به آسمان ...
منتظرم که ناب ترین اتفاق دنیا را بقاپم !
تو همچنان مست روزهای رنگی ات باش ...
.
.
.
راستی! به گمانت تو با تمام روزهای رنگی ات جا می شوید در دستان کوچکم ؟!...
به ذهنت خطور نکند ...
که شاید من ِ این روزها
حالش تب دارد ...
نه !
من دستانم را گرفته ام رو به آسمان ...
منتظرم که ناب ترین اتفاق دنیا را بقاپم !
تو همچنان مست روزهای رنگی ات باش ...
.
.
.
راستی! به گمانت تو با تمام روزهای رنگی ات جا می شوید در دستان کوچکم ؟!...
نه آینده ... نه گذشته ...
همین جا ایست !
هی ... با توام !
همین جا کافیست ...
خسته ام از افکار تکراری دست نیافتنی
خسته ام از ته دل
خسته ام از خسته بودن !
خسته ام از این واژه ی کلیشه ای
کتاب هایم ... اتاقم ... تابلوی روی دیوار
همه و همه پا به پای من فکرمی کنند ...
فکر می کنند و جزیی از افکار من می شوند
نقش می گیرند...درتکلیف من !
در آن علامت تعجبی که آخر جمله هایم می گذارم
خیره می شوم به عمق یک بعد از ظهر تیر ماه
کاش تمام نشود ...
کاش نگاه و قدم هایمان آن قدر محکمم در هم گره بخورد که باز کردنش کار ما نباشد !!!
اما نه ... اگر تمام نشود که تمام این دو سال و چند وقت می رود زیر سوال ؟!
انتخاب را می گذرام به عهده ی همان بعد از ظهر
اما این را خوب میدانم
خط های ممتدی که با سرعت از جلوی چشم هایم فرار می کنند ...
هیچ وقت تمامی ندارند ...
نه برای من ... نه برای تو ... !
...
همین جا ایست !
هی ... با توام !
همین جا کافیست ...
خسته ام از افکار تکراری دست نیافتنی
خسته ام از ته دل
خسته ام از خسته بودن !
خسته ام از این واژه ی کلیشه ای
کتاب هایم ... اتاقم ... تابلوی روی دیوار
همه و همه پا به پای من فکرمی کنند ...
فکر می کنند و جزیی از افکار من می شوند
نقش می گیرند...درتکلیف من !
در آن علامت تعجبی که آخر جمله هایم می گذارم
خیره می شوم به عمق یک بعد از ظهر تیر ماه
کاش تمام نشود ...
کاش نگاه و قدم هایمان آن قدر محکمم در هم گره بخورد که باز کردنش کار ما نباشد !!!
اما نه ... اگر تمام نشود که تمام این دو سال و چند وقت می رود زیر سوال ؟!
انتخاب را می گذرام به عهده ی همان بعد از ظهر
اما این را خوب میدانم
خط های ممتدی که با سرعت از جلوی چشم هایم فرار می کنند ...
هیچ وقت تمامی ندارند ...
نه برای من ... نه برای تو ... !
...
بی قرار !
مثل قطاری که سراسیمه سوت می کشد
در ایستگاه آینه ها خاک می خورم ...
بی دلیل
مثل کتابی که رو به چشمهای بسته، باز می شود
از مرز کسالت گذاشته ام !
اما، به هر بهانه که از یاد بردی ام ووو
حالا خیال کن که دل بی ستاره ای
یک آسمان ستاره را
به تو تقدیم می کند ...
این یعنی ...
آغاز ...
آشتی ...
خورشید من! بخند ...
مثل قطاری که سراسیمه سوت می کشد
در ایستگاه آینه ها خاک می خورم ...
بی دلیل
مثل کتابی که رو به چشمهای بسته، باز می شود
از مرز کسالت گذاشته ام !
اما، به هر بهانه که از یاد بردی ام ووو
حالا خیال کن که دل بی ستاره ای
یک آسمان ستاره را
به تو تقدیم می کند ...
این یعنی ...
آغاز ...
آشتی ...
خورشید من! بخند ...
linux_0011
عضو جدید
در دل من چیزی است مثل یک بیشه نور
مثل خواب دم صبح
و چنان بی تابم که دلم می خواهد
بدوم تا ته دشت
بروم تا سر کوه
دور ها آوایی است که مرا می خواند
برای تو
برای تو
لبان‌ات
به ظرافت ِ شعر
شهواني‌ترين ِ بوسه‌ها را به شرمي چنان مبدل مي‌کند
که جان‌دار ِ غارنشين از آن سود مي‌جويد
تا به صورت ِ انسان درآيد.
و گونه‌هاي‌ات
با دو شيار ِ مورّب،
که غرور ِ تو را هدايت مي‌کنند و
سرنوشت ِ مرا
که شب را تحمل کرده‌ام
بي‌آن‌که به انتظار ِ صبح
مسلح بوده باشم،
و بکارتي سربلند را
از روسبي‌خانه‌هاي ِ دادوستد
سربه‌مُهر بازآورده‌ام.
هرگز کسي اين‌گونه فجيع به کشتن ِ خود برنخاست که من به زنده‌گي
نشستم!
□
و چشمان‌ات راز ِ آتش است.
و عشق‌ات پيروزي‌ي ِ آدمي‌ست
هنگامي که به جنگ ِ تقدير مي‌شتابد.
و آغوش‌ات
اندک جائي براي ِ زيستن
اندک جائي براي ِ مردن
و گريز ِ از شهر
که با هزار انگشت
به‌وقاحت
پاکي‌ي ِ آسمان را متهم مي‌کند.
□
کوه با نخستين سنگ‌ها آغاز مي‌شود
و انسان با نخستين درد.
در من زنداني‌ي ِ ستم‌گري بود
که به آواز ِ زنجيرش خو نمي‌کرد ــ
من با نخستين نگاه ِ تو آغاز شدم.
□
توفان‌ها
در رقص ِ عظيم ِ تو
به‌شکوه‌مندي
ني‌لبکي مي‌نوازند،
و ترانه‌ي ِ رگ‌هاي‌ات
آفتاب ِ هميشه را طالع مي‌کند.
بگذار چنان از خواب برآيم
که کوچه‌هاي ِ شهر
حضور ِ مرا دريابند.
دستان‌ات آشتي است
و دوستاني که ياري مي‌دهند
تا دشمني
از ياد
برده شود.
پيشاني‌ات آينه‌ئي بلند است
تاب‌ناک و بلند،
که خواهران ِ هفت‌گانه در آن مي‌نگرند
تا به زيبائي‌ي ِ خويش دست يابند.
دو پرنده‌ي ِ بي‌طاقت در سينه‌ات آواز مي‌خوانند.
تابستان از کدامين راه فرا خواهد رسيد
تا عطش
آب‌ها را گواراتر کند؟
تا در آئينه پديدار آئي
عمري دراز در آن نگريستم
من برکه‌ها و درياها را گريستم
اي پري‌وار ِ در قالب ِ آدمي
که پيکرت جز در خُلواره‌ي ِ ناراستي نمي‌سوزد! ــ
حضورت بهشتي‌ست
که گريز ِ از جهنم را توجيه مي‌کند،
دريائي که مرا در خود غرق مي‌کند
تا از همه گناهان و دروغ
شسته شوم.
و سپيده‌دم با دست‌هاي‌ات بيدار مي‌شود
برای تو
لبان‌ات
به ظرافت ِ شعر
شهواني‌ترين ِ بوسه‌ها را به شرمي چنان مبدل مي‌کند
که جان‌دار ِ غارنشين از آن سود مي‌جويد
تا به صورت ِ انسان درآيد.
و گونه‌هاي‌ات
با دو شيار ِ مورّب،
که غرور ِ تو را هدايت مي‌کنند و
سرنوشت ِ مرا
که شب را تحمل کرده‌ام
بي‌آن‌که به انتظار ِ صبح
مسلح بوده باشم،
و بکارتي سربلند را
از روسبي‌خانه‌هاي ِ دادوستد
سربه‌مُهر بازآورده‌ام.
هرگز کسي اين‌گونه فجيع به کشتن ِ خود برنخاست که من به زنده‌گي
نشستم!
□
و چشمان‌ات راز ِ آتش است.
و عشق‌ات پيروزي‌ي ِ آدمي‌ست
هنگامي که به جنگ ِ تقدير مي‌شتابد.
و آغوش‌ات
اندک جائي براي ِ زيستن
اندک جائي براي ِ مردن
و گريز ِ از شهر
که با هزار انگشت
به‌وقاحت
پاکي‌ي ِ آسمان را متهم مي‌کند.
□
کوه با نخستين سنگ‌ها آغاز مي‌شود
و انسان با نخستين درد.
در من زنداني‌ي ِ ستم‌گري بود
که به آواز ِ زنجيرش خو نمي‌کرد ــ
من با نخستين نگاه ِ تو آغاز شدم.
□
توفان‌ها
در رقص ِ عظيم ِ تو
به‌شکوه‌مندي
ني‌لبکي مي‌نوازند،
و ترانه‌ي ِ رگ‌هاي‌ات
آفتاب ِ هميشه را طالع مي‌کند.
بگذار چنان از خواب برآيم
که کوچه‌هاي ِ شهر
حضور ِ مرا دريابند.
دستان‌ات آشتي است
و دوستاني که ياري مي‌دهند
تا دشمني
از ياد
برده شود.
پيشاني‌ات آينه‌ئي بلند است
تاب‌ناک و بلند،
که خواهران ِ هفت‌گانه در آن مي‌نگرند
تا به زيبائي‌ي ِ خويش دست يابند.
دو پرنده‌ي ِ بي‌طاقت در سينه‌ات آواز مي‌خوانند.
تابستان از کدامين راه فرا خواهد رسيد
تا عطش
آب‌ها را گواراتر کند؟
تا در آئينه پديدار آئي
عمري دراز در آن نگريستم
من برکه‌ها و درياها را گريستم
اي پري‌وار ِ در قالب ِ آدمي
که پيکرت جز در خُلواره‌ي ِ ناراستي نمي‌سوزد! ــ
حضورت بهشتي‌ست
که گريز ِ از جهنم را توجيه مي‌کند،
دريائي که مرا در خود غرق مي‌کند
تا از همه گناهان و دروغ
شسته شوم.
و سپيده‌دم با دست‌هاي‌ات بيدار مي‌شود
خیلی وقت است که به" تو " از " تو " نزدیک ترم ...
و خیلی وقت است که فاصله زمین و آسمان را با یک نگاه تو طی می کنم !
انگار دنیا دنیای کوچکی ست....که هرجا می روم تو آنجایی ...!
مدتهاست من " تو "شده ام ...
و تو ...
بی خبر از شعر های خیس من ...
بی بهانه می گریزی !
می گریزی ...
می گریزی ...
و من بی خبر از تمام آنچه که می گذرد
در پی جای پایت روی تن سرد خیابان ...!
و خیلی وقت است که فاصله زمین و آسمان را با یک نگاه تو طی می کنم !
انگار دنیا دنیای کوچکی ست....که هرجا می روم تو آنجایی ...!
مدتهاست من " تو "شده ام ...
و تو ...
بی خبر از شعر های خیس من ...
بی بهانه می گریزی !
می گریزی ...
می گریزی ...
و من بی خبر از تمام آنچه که می گذرد
در پی جای پایت روی تن سرد خیابان ...!
اکنون، ديگرباره شبي گذشت.
به نرمي از بر ِ من گذشت با تمامي‌ي ِ لحظه‌هاي‌اش.
چونان باکره‌ي ِ عشقي
که با همه انحناهاي ِ تن‌اش
از موي تا به ناخن
تن به نوازش ِ دستي گرم رها کند،
بانوي ِ درازگيسو را
در برکه‌ئي که يک دَم از گردش ِ ماهي‌ي ِ خواب آشفته نشد
غوطه دادم.
□
به معشوقي مي‌مانست، چرا که
با احساسي از شرم در او خيره مانده بودم.
از روشنائي گريزان بود.
گفتم که سحرگاهان در برابر ِ آفتاب‌اش بخواهم ديد
و چراغ را کُشتم.
چندان که آفتاب برآمد
چنان چون شب‌نمي
پريده بود.
به نرمي از بر ِ من گذشت با تمامي‌ي ِ لحظه‌هاي‌اش.
چونان باکره‌ي ِ عشقي
که با همه انحناهاي ِ تن‌اش
از موي تا به ناخن
تن به نوازش ِ دستي گرم رها کند،
بانوي ِ درازگيسو را
در برکه‌ئي که يک دَم از گردش ِ ماهي‌ي ِ خواب آشفته نشد
غوطه دادم.
□
به معشوقي مي‌مانست، چرا که
با احساسي از شرم در او خيره مانده بودم.
از روشنائي گريزان بود.
گفتم که سحرگاهان در برابر ِ آفتاب‌اش بخواهم ديد
و چراغ را کُشتم.
چندان که آفتاب برآمد
چنان چون شب‌نمي
پريده بود.
هنوز ديدن تو از پس اين پرده شفاف اين همه باران اين همه فاصله به دنيايی می ارزد ...
هنوز هم حضور اين چمدان خاک گرفته بر درگاه رفتن و باز نيامدن تو و يک نگاه منتظر و ساده آشنا که لحظه آمدنت را خبر می آورد به دنيايی می آرزد ...
آخر اين نشد که من وجب به وجب کتاب فاصله ها را گريه کنم آنوقت تو اين طور ساده اين طور بی خيال به من و دلتنگي هايم لبخند بزنی !
اما هنوز سرخی گونه هايت به وقت هر لبخند بی گاه به دنيايی می ارزد باور کن ...
باور کن ...!
هنوز هم حضور اين چمدان خاک گرفته بر درگاه رفتن و باز نيامدن تو و يک نگاه منتظر و ساده آشنا که لحظه آمدنت را خبر می آورد به دنيايی می آرزد ...
آخر اين نشد که من وجب به وجب کتاب فاصله ها را گريه کنم آنوقت تو اين طور ساده اين طور بی خيال به من و دلتنگي هايم لبخند بزنی !
اما هنوز سرخی گونه هايت به وقت هر لبخند بی گاه به دنيايی می ارزد باور کن ...
باور کن ...!
Similar threads
| Thread starter | عنوان | تالار | پاسخ ها | تاریخ |
|---|---|---|---|---|
| M | *** ♥♥♥ در خلوت احساس ♥♥♥ *** | ادبیات | 2235 |