خودتو با یه شعر وصف کن...!

[russell]

امشب روحم خود را
در قلب خاموش درختی گم می کند
که در میان نجواهای عظمت ،
تنها ایستاده است .

شب تاب

 

[mrsplym007]

نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم // دیگر اکنون با جوانان ناز با ما چرا؟

 

[Dr ehsan]

یاغی

یاغی

بر لبانم غنچه لبخند پژمرده است
نغمه ام دلگیر و افسرده است
نه سرودی ، نه سروری
نه هم آوازی نه شوری
زندگی گویا ز دنیا رخت بر بسته است
یا که خاک مرده روی شهر پاشیده است
این چه آئینی ؟ چه قانونی ؟ چه تدبیری است ؟
من از این آرامش سنگین و صامت عاصیم دیگر
من از این آهنگ یکسان و مکرر عاصیم دیگر
من سرودی تازه می خواهم
جنبشی، شوری، نشانی، نغمه ای،
فریاد هایی تازه می جویم
من به هر آئین و مسلک کو، کسی را از تلاشش باز دارد یاغیم دیگر
من ترا در سینه امید دیرین سال خواهم کشت
من امید تازه می خواهم
. . .​

(دکتر هوشنگ شفا)​

 

[باران بهاری]

چگونه باز کنم بال در هوای وصال؟
که ریخت مرغ دلم پر در آشیان فراق...

"حافظ"

 

[.MosTaFa.]

مرا نبردی و رفتی به نا کجا آباد
به من نگفته کلامی و بردی مرا از یاد

در آن دمی که به من نگاه میکردی
برفتند جملگی دل و دین من بر باد

شدم عاشقت به آسانی یک خیال
بسان همان سیب کز درخت افتاد

نه یک دل که صد دل شدم عاشق
نوای تو لحظه ای خوش به من میداد

 

[russell]

غمی که خاطره خویش را برده است ز یاد ،
به لحظه های شبی گنگ و تاریک می ماند ،
خالی از آوای پرندگان ،
فقط صدای جیر جیر جیر جیرکان .....

شب تاب - تاگور
​

 

[cute]

وقتی که تو را دیدم با اینکه زمستان بود
در شهر نگاه تو خورشید درخشان بود

 

[کافر خداپرست]

مي‌خواهم آب شوم
در گستره افق
آن‌جا که دريا به آخر مي‌رسد
و آسمان آغاز مي‌شود

مي‌خواهم با هر‌آن‌چه مرا در برگرفته، يکي شوم!

"مارگوت بيکل"

 

[mmbidhendi]

آمده ام که ره زنم ، بر سر گنج شه زنم
آمده ام کـه زر بـرم ، ار نـبرم ، خبر بــرم

 

[باران بهاری]

اینک این من:سر به سودای پریشانی نهاده
داغ نامت را نشان کرده،به پیشانی نهاده
شاعرم من یا تو؟ای چشمان تو امضای خود را
پای هر یک زین غزل های سلیمانی نهاده

"حسین منزوی"

 

[titisatiti]

این گل زبر همنفسی می آید / شادی بدلم از و بسی می آید

 

[محـسن ز]

پدرم روضه رضوان به دو گندم بفروخت
نا خلف باشم من اگر به جوی نفروشم

 

[titisatiti]

من نگویم که کنون با که نشین و چه بنوش / که تو خود دانی اگر زیرک و عافل باشی

 

[باران بهاری]

شب فراق،که داند که تا سحر چند است؟
مگر کسی که به زندان عشق،در بند است..

"سعدی"

 

[arghavan.z]

برج ویرانم غبار خویش افشان کرده ام
تا به پرواز ایم از خود جسم را جان کرده ام
غنچه ی سربسته ی رازم بهارم در پی است
صد شکفتن گل درون خویش پنهان کرده ام
چون نسیمی در هوای عطر یک نرگس نگاه
فصل ها مجموعه ی گل را پریشان کرده ام
کرده ام طی صد بیابان را به شوق یک جنون
من از این دیوانه بازی ها فراوان کرده ام
بسته ام بر مردمک ها نقشی از تعلیق را
تا هزار ایینه را در خویش حیران کرده ام
حاصلش تکرار من تا بی نهایت بوده است
این تقابل ها که با ایینه چشمان کرده ام
من که با پرهیز یوسف صبر ایوبیم نیست
عذر خواهم را هم آن چاک گریبان کرده ام
چون هوای نوبهاری در خزان خویش هم
با تو گاهی آفتاب و گاه باران کرده ام
سوزن عشقی که خار غم بر آرد کو که من
بارها این درد را اینگونه درمان کرده ام
از تو تنها نه که از یاد تو هم دل کنده ام
خانه را از پای بست این بار ویران کرده ام

((حسین منزوی))

 

[russell]

دلم
آرام گیر و غبار میانگیز ...
جهان را بگذار که راهی به سوی تو بیابد ......

ماه نو ، مرغان آواره

 

[رحیمی]

فغان

فغان

خدایا خشم کن بر صبر اینبار

بسوزان دل ولی از ابر اینبار

هله باران بزن زهدم بشوری

بی اندار طرح نو از گبر اینبار

 

[عطیه 67]

مرا چشمی است خون فشان ز دست آن کمان ابرو
جهان بس فتنه خواهد دید از ان چشم و از آن ابرو
حافظ

 

[کافر خداپرست]

شب سردي است، و من افسرده!
راه دوري است، و پايي خسته
تيرگي هست و چراغي مرده.

 

[ali.mehrkish]

من.....

من.....

مرا كسي نساخت.....
خدا ساخت............
نه ان چنان كه كسي مي خواست .....كه من كسي نداشتم....كسم خدا بود ....كس بي كسان............

 

[کافر خداپرست]

مي‌کنم تنها از جاده عبور:
دور ماندند ز من آدم‌ها.
سايه‌اي از سر ديوار گذشت،
غمي افزود مرا بر غم‌ها.

 

[باران بهاری]

من آن ابرم که می خواهد ببارد
دل تنگم هوای گریه دارد
دل تنگم ،غریب این در و دشت
نمی دانم کجا سر می گذارد

"ه.ا.سایه"

 

[.MosTaFa.]

دل من دير زماني ست كه مي پندارد:
دوستي نيز گلي ست…مثل نيلوفر و ناز
ساقه ي ترد ظريفي دارد
بي گمان سنگ دل است آنكه روا مي دارد جان اين ساقه ي نازك را دانسته بيازارد
در زميني كه ضمير من و توست
از نخستين ديدار ؛ هر سخن هر رفتار
دانه هايي ست كه مي افشانيم؛برگ و باري ست كه مي رويانيم
آب و خورشيد و نسيمش مهر است
گر بدان گونه كه بايست به بار آيد
زندگي را به دل انگيزترين چهره بيارايد
آنچنان با تو درآميزد اين روح لطيف
كه تمناي وجودت همه او باشد و بس!
بي نيازت سازد از همه چيز و همه كس
زندگي گرمي دل هاي به هم پيوسته است
تا در آن دوست نباشد همه درها بسته است
در ضميرت اگر اين گل ندميده است هنوز
عطر جان پرور عشق؛گر به صحراي نهادت نوزيده است هنوز
دانه ها را بايد از نو كاشت
آب و خورشيد و نسيمش را از مايه جان خرج مي بايد كرد
رنج مي بايد برد… دوست مي بايد داشت!

مشيري

 

[khoshhal]

من

من

میازار موری که دانه کش است
که جان داردو جان شیرین خوش است

 

[گلابتون]

به حسن خلق و وفا كس به يار ما نرسد .........ترا درين سخن انكار كار ما نرسد
اگر چه حسن فروشان به جلوه آمده اند..........كسي به حس و ملاحت به يار ما نرسد

 

[ie student]

من از طرز نگاه تو امید مبهمی دارم
​

نگاهت را نگیر از من که با آن عالمی دارم

​

 

[کافر خداپرست]

فکر اين تاريکي و اين ويراني
بي‌خبر آمد تا با دل من
قصه‌ها ساز کند پنهاني

نيست رنگي که بگويد با من
اندکي صبر سحر نزديک است
هر دم اين بانگ بر آرم از دل:
واي اين شب چه‌قدر تاريک است!

 

[Aseman Etemaad]

من به آغاز زمین نزدیکم
نبض گل ها را می گیرم.....
آشنا هستم با
سرنوشت تر آب عادت سبز درخت...!

 

[باران بهاری]

مرا به کشمکش خیره با غم تو چه کار؟
که تخته پاره و توفان که گفته اند این است...

 

[archi_arch]

بیا ای مرگ، جانم بر لب امد
بیا در کلبه ام شوری برانگیز
بیا شمعی به بالینم بیاویز
بیا شعری به تابوتم بیاویز!