خواص کلی ادویه جات:

[آیورودا]

فلفل یا پلپل سیاه میوه‌های خشک شده تیره رنگ گیاه فلفل است.[۱] گیاه فلفل بومی جنوب هند است. فلفل یا پلپل سیاه (nigrum پیپر) گیاه رونده گل دهنده ای از خانواده Piperaceae، که برای میوه آن کشت می شود، که معمولا به صورت خشک به عنوان ادویه و چاشنی استفاده می شود. میوه آن، که به صورت خشک شده به دانه فلفل معروف است، در حدود 5 میلی متر (0.20 اینچ) قطر دارد، کاملا بالغ آن قرمز تیره است ومثل همه میوه های گوشتدار(مثل گیلاس)، شامل یک دانه تکی است. دانه های فلفل و پودر فلفل که حاصل آسیاب آنهاست، ممکن است صرفا به عنوان فلفل یا دقیق تر به عنوان فلفل سیاه، فلفل سفید و یا فلفل سبز شناخته شوند. دانه های فلفل سبز در واقع دانه های فلفل سیاه نابالغند. فلفل سیاه بومی کشور هندوستان است و بطور گسترده در آنجا و در جاهای دیگر مناطق گرمسیری کشت می شود. ویتنام در حال حاضر، با تولید %34 محصول فلفل جهان در سال 2008، بزرگترین تولید کننده و صادر کننده فلفل است. فلفل خشک آسیاب شده از دوران باستان برای طعم آن و به عنوان دارو استفاده می شود. فلفل سیاه بالاترین رده را در داد و ستد ادویه در جهان برخورداراست و یکی از رایج ترین ادویه جات اضافه شونده به غذاهای اروپایی و مانند آن است. تندی فلفل سیاه بخاطر ماده شیمیایی piperine است و تقریبا روی همه میزهای شام در جهان صنعتی، در کنار نمک طعام یافت می شود.
فلفل قرمز (به انگلیسی: Chili pepper) میوه گیاهی از سرده فلفل دلمه‌ای است که عضوی از خانواده سیب‌زمینیان می‌باشد. فلفل قرمز از قاره آمریکا می‌آید. بعد از تبادل کلمبیایی، تیپ‌های گوناگونی از فلفل قرمز در سراسر دنیا برای استفاده خوراکی و پزشکی پرورش پیدا کرد.
زیره دانه‌ای معطر و ضدنفخ است که در آشپزی و پزشکی کاربرد دارد و در دو نوع زیره سبز (Cumin) و زیره سیاه (Caraway) وجود دارد که دومی به "زیره ایرانی" معروف است.
دانه‌های زیره با چوب، کوبیده می‌شد. این دانه به صورت خودرو در افغانستان، ایران، ازبکستان، تاجیکستان، ترکیه، مراکش، مصر، هند، کوبا، سوریه، مکزیک و شیلی رشد می‌کند. این دانه در فلسطین به صورت خودرو رشد نمی‌کند اما در زمان گذشته در آنجا زراعت می‌گردید. بیشترین زیره در ایران، در شهر کرمان رشد می‌کند.
جویدن مقداری زیره برای از بین بردن بوی بد دهان، بوی سیر و بوی پیاز بسیار مفید است.

• 
  
  دانه‌های زیره سیاه
  
  
• 
  
  دانه‌های زیره سبز
  
  

• زیره.

• سُماق درختچه ایست کوهستانی که میوه‌های خوشه‌ای دارد و میوه‌ٔ آن پس از کوبیده شدن به عنوان چاشنی، همراه با غذاهایی همچون کباب استفاده می‌شود.
  گیاه سماغ از راسته ناترک‌سانان (Sapindales)، تیرهٔ پسته (Anacardiaceae) است.
  سماغ در قدیم سماک نیز تلفظ می‌شده.[نیازمند منبع] درختچه سماغ در شمیران، تفرش خراسان، قم، محلات، شیراز، رودبار، تبریز، و باغات اقلید و بعضی از کشورهای خاورمیانه می روید. سماغ برای دندان درد مفید است و اشتها را تحریک می‌کند. لثه را تقویت و از خونریزی معده جلوگیری می‌کند. به دلیل داشتن تانن فراوان قابض و پاک کننده معده می‌باشد. خوردن سماغ تازه ایجاد مسمومیت می‌کند. همچنین سماغ برای بیماران دیابتی بسیار مفید است. در یونان باستان از چوب سماغ به جهت رنگ آمیزی پارچه‌های پشمی استفاده می‌شده است و در کشور ایتالیا از این گیاه برای رنگ داده به چرم نیز استفاده شده است.
  زَردچوبه یا زَرچوبه: (Curcuma longa) نوعی گیاه و ادویه‌ای است که از آن گیاه تهیه می‌شود. زردچوبه از رده زنجبیل‌وارها (Zingiberidae)، راسته زنجبیل‌ها (Zingiberales)، تیره زنجبیلیان (Zingiberaceae)، جنس زردچوبه‌های‌ها (Curcuma) است.
  پودر زردچوبه به رنگ زرد تیره‌است که یکی از پرکاربردترین ادویه جات به شمار می‌رود. رویشگاه اصلی این گیاه هند است و قسمت اصلی ادویه معروف کاری را که در بسیاری از غذاهای هندی به کار می‌رود، تشکیل می‌دهد.
  مواد ضد باکتری زردچوبه موجب می‌شود، از آن به عنوان نگهدارنده مواد غذایی استفاده شود.
  ویژگی‌های درمانی
  
  زردچوبه به دلیل خصوصیات آنتی آکسیدانی قوی خود یکی از مؤثرترین مواد در جلوگیری از سرطانی شدن سلول‌های بدن است. این گیاه همچنین موجب افزایش ترشح انسولین و کاهش قند خون در بیماران دیابتی می‌گردد.
  درمان پسوریازیس، دردهای دندان و لثه، مار گزیدگی و عقرب گزیدگی از دیگر اثرات درمانی این گیاه است.

 

[آیورودا]

دارچین: (نام علمی: Cinnamomum verum و هم‌چنین Cinnamomum zelanicum) درختچه‌ای است از راسته لورالس (Laurales) تیره برگ بوها (Lauraceae) از جنس دارچین‌ها (Cinnamomum).
درختچه دارچین درختی است کوچک، همیشه سبز، به ارتفاع ۵ تا ۷ متر که از تمام قسمت‌های آن بویی مطبوع استشمام می‌شود. گلهای آن در فاصله ماههای بهمن تا اوایل فروردین ظاهر می‌شود. برگ این درخت سبز سیر و دارای گلهایی به رنگ سفید است.
دارچین اولین بار در سری‌لانکا یافت شد و بعد از آن، تمام دنیا این چاشنی را شناختند و برای طعم بهتر غذاها استفاده کردند.
یک قاشق چای خوری دارچین، حاوی 28 گرم کلسیم، 1 گرم آهن و بیشتر از 1 گرم فیبر و مقدار زیادی ویتامین‌های C و K و منگنز است.
همچنین مقدار 2/1 گرم کربوهیدرات دارد.
دارچین بومی سری‌لانکا و جنوب هند است و پوست درختچه آن ادویه است.

دارچین
موسیرMuscari comosum گیاهی است شبیه سیر که ریشه اش فقط یک پیاز درشت است. برگهایش باریک و دراز و گلهایش بنفش مایل به قرمزند. گل آذینش خوشه ٔ ساده است. در حدود 40 گونه از این گیاه شناخته شده که همگی در نواحی معتدل و مناطق بحرالرومی می رویند. برخی از گونه‌های موسیر را در باغ به عنوان گل زینتی نیز می‌کارند. پیاز این گیاه خوراکی است و در ترشیها و اغذیه بکار می‌رود و بویش از سیر کمتراست.
خواص داروئی گیاه موسیر :

از فرآورده‌های موسیر برای کم کردن قند خون در افراد دیابتی مورد استفاده است و هم چنین از خواص گندزدائی آن برای دفع انگل‌ها همراه غذا از آن استفاده می‌شده است و علاوه بر آن برای ضدعفونی کردن آب مورد استفاده داشته است.افزایش دفع ادرار، التیام دهنده و ترمیم کننده زخم‌ها و تسکین دهنده التهاب طحال و کبد. تاثیر مثبت آن بر دستگاه اعصاب مرکزی، کاهش سردردهای میگرنی، کمک به سیستم قلبی- عروقی، کمک به کاهش چربی‌های خون و پیشگیری از تصلب شرائن و تنظیم فشار خون هم قابل توجه است.

 

[آیورودا]

هل سبز (Elettaria)گیاهی است که بومی جنوب شرق آسیا است . هل سیاه هم از از همین خانواده محسوب می‌شود، اما استفاده آن به‌عنوان ادویه در ایران بیشتر بصورت هل سبز است. اما در خارج از ایران این گیاه در اشکال مختلفی اعم از پودر و روغن ارائه می‌شود که در مصارف گیاهپزشکی و صنایع غذای
هل سبز
ی کاربرد دارد.









زنجبیل: از زمانهای دور مورد استفاده بوده وهنوز هم درطب سنتی چین نقش مهمی را ایفا می‌کند. در ایران باستان نیز این گیاه با نام ژنگویر شناخته شده بود و کاربرد داشت و از ایران و کشورهای عربی به سوی غرب سفر کرد. در غرب پزشکی یونانی به نام "دیوسکوریدس" اولین بار در قرن اول میلادی استفاده طبی زنجبیل را ثبت کرد، گرچه قرنها قبل از آن این گیاه آروماتیک از کشورهای خاور دور به اروپا صادر می‌شد، تا زمان قرون وسطی، به عنوان یک ماده اولیه آشپزی در اروپا کاملاً شناخته شده بود.
امروزه این گیاه در بیشتر مناطق استوایی کشت می‌شود. متخصصان طب هندی آیورودا از آن به عنوان داروی جهانی نام می‌برند؛ این امر نه تنها به خاطر خواص ضد قارچی، ضد باکتری آن است، بلکه به خاطر اثر تسکین بخش آن بر روی دستگاه گوارش هم هست، که اینها باعث شده هندیان بیش از 2000 سال زنجبیل را مصرف کرده‌اند ویکی از بهترین شفا بخش‌های طبیعی برای درمان بیماری‌های مسافرت، حالت تهوع و سرگیجه در غرب مطرح کرده و برخلاف بعضی داروهای مرسوم این بیماری‌ها هیچ عوارض جانبی منفی ندارد.
در پژوهشی که در دانمارک انجام شد به 40 نفر از دانشجویان نیرو دریایی یک گرم پودر زنجبیل و به 40 نفر دیگر مقداری دارونما داده و مشاهده شد زنجبیل به مرتب در کاهش دفعات استفراغ و از بین بردن عرق سرد موثر بوده. بعضی کارشناسان، زنجبیل را برای درمان تهوع صبحگاهی دوران حاملگی توصیه می‌کنند. البته لازم به تذکر است در این خصوص همیشه با پزشک مشورت نمایید.
ادویه‌ای آرامبخش :


ریزوم خوراکی زنجبیل


مطالعات نشان داده‌اند که زنجبیل می‌تواند باعث جلوگیری از تهوع ناشی از عمل جراحی و شیمی درمانی شود، مطالعات بالینی در لندن انجام شد نشان داد مصرف یک گرم پودر زنجبیل در جلوگیری از حالت تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی به اندازه داروهای آرام‌بخش مرسوم موثر است. خاصیت گرم کنندگی و فعال کنندگی زنجبیل آن را به عنوان شفابخش خانگی معرفی کرده.
اگر به کشیدگی عضله دچار شده اید، گلودرد دارید و یا از بیماری مسافرت در رنج هستید برای خود یک تونیک زنجبیل درست کنید و میل نمائید تا به قدرت شفا بخش فوق العاده آن پی ببرید. زنجبیل فواید فراوانی برای سلامتی دارد. مطلب ما درباره ساقه گرد پیچ خورده‌ای است که گاهی برای غذا سرخ کردنی از آن استفاده می‌شود.
زنجبیل را می‌توان به آب گرم اضافه کرد و در مواقع سرمازدگی پاها را در آن قرار داد. در مواقع دندان درد می‌توان آن را جوید و هنگام گلو درد از غرغره آن استفاده کرد. همچنین برای درمان سرماخوردگی آن را به آب گرم، لیمو و عسل افزود .اگر علاقه‌ای به استفاده از این محلولها ندارید می‌توانید آن را پس از خرد کردن برای تسکین سردرد به ناحیه پیشانی بمالید؛ روغن زنجبیل را می‌توان با روغنهای دیگر رقیق کرده و برای تسکین دردهای ناشی از کشیدگی ماهیچه آسیب دیده روی آن ماساژ داد تا گردش خون را بهبود بخشیده و باعث تسکین درد شود."
دلیل معجزه‌گر بودن زنجبیل اجزای تشکیل دهنده اصلی زنجبیل شامل نشاسته، اسانسها مانند زینجیبرن (zingiberen) که به زنجبیل بوی خاص مید هد، و رزین است. به نظر می‌رسد بیشتر ارزش درمانی زنجبیل به واسطه ترکیبات ادویهای آن یعنی جینجرول‌ها (Gingerols) است که طعم تند و سوزاننده آن ناشی از آنهاست، اگرچه هنوز طرز عمل آن مشخص نیست.
کاربردهای دیگر زنجبیل:

• زنجبیل تازه را برای سرماخوردگی و آنفولانزا بکارببرید.
• زنجبیل خشک شده را جهت درمان سرگیجه و تهوع مصرف کنید.
• قرص آن را برای درمان آرتریت و مشکلات گردش خون مورد استفاده قراردهید.

توجه داشته باشید که مصرف زنجبیل در افراد دچار زخم معده و یا زخم دوازدهه و یا هم‌زمان با مصرف داروهای ضد انعقاد - که می‌تواند برای رقیق شدن خون شوند - اکیداً منع شده است.همچنین در مورد استفاده از گیاهان دارویی، بویژه اگر به نوزاد خود شیر می‌دهید یا باردار هستید با پزشک خود مشورت کنید.
همانطور که گفتیم زنجفیل جزو گیاهان دارویی با اهمیت بوده و دارای خواص متعددی از جمله ضد تهوع و مقوی قلب و ضد لخته شدن خون، ضد باکتری، آنتی اکسیدان و ضد سرفه، ضد سموم کبدی، ضد التهاب، ادرارآور، محرک و کاهش اسپاسم و محرک سیستم ایمنی، ضد نفخ و افزایش ترشحات روده‌ای معدی، پایین آورنده کلسترول خون و محرک هضم غذا است. در واقع استفاده‌های متنوعی از زنجفیل در جهان معمول گشته که کاربردهای جدید از قبیل پیشگیری از حالت تهوع و استفراغ، کم اشتهایی، بی اشتهایی روانی و حتی مشکلات روماتیسم و در صنعت مواد غذایی همچنین به عنوان چاشنی می‌توان برشمرد. در چین از ریشه و ساقه زنجفیل به عنوان آفت کش برای دفع شته و هاگ‌ها و قارچ‌ها استفاده می‌شود. با توجه به میزان متغیر اسانس زنجفیل که ارزش دارویی زنجبیل وابسته به آن است انواعی که بالاتر از ۵/۱ درصد اسانس داشته باشد ارزش دارویی دارند، بنابر این در صورتی که زنجفیل کهنه باشد و یا به صورت پودر به مدت طولانی مصرف شود کم کم رایحه آن کم شده و ارزش دارویی آن کاهش می‌یابد. از انواع زنجفیل می‌توان انواع هندی، آفریقایی و جامائیکایی که دارای ارزش بالاتری بوده نام برد و نوع ژاپنی از ارزش کمی برخوردار است به طوری که نوع ژاپنی برای استفاده دارویی توصیه نمی‌شود.فرآورده‌های مختلفی در نقاط مختلف جهان در دسترس است که شامل پودر، محلول الکلی، اسانس و عصاره تازه این گیاه است. میزان مصرف آن تا سه گرم در روز بلامانع است، البته این میزان ممکن است به صورت ۳-۲ نوبت مصرف شود.(مثلاً سه نوبت یک گرمی) اما به عنوان ضد تهوع می‌توان یک جا از ۲ گرم آن استفاده کرد. مقادیر مصرف زیاد زنجفیل ممکن است با داروهای قلبی، داروهای ضد انعقاد و دیابت تداخل نماید. همچنین مصرف آن در دوران بارداری و شیردهی توصیه نمی‌شود و حتی دیده شده که مصرف بالای زنجفیل ممکن است باعث اختلالات سیستم عصبی مرکزی شود.مقدار مصرف به ازای وزن اشخاص متفاوت می باشد.مصرف تابعی از وزن میباشد به طور مثال به ازای هر کیلو 1گرم

 

[آیورودا]

ادامه مطلب

ادامه مطلب

سیاه‌دانه گیاهی یک‌ساله و گلدار و بومی جنوب غربی آسیا است. در ایران این گیاه به‌ویژه در اراک و اصفهان به فراوانی می‌روید.[۱] از دانهٔ این گیاه به عنوان ادویه استفاده می‌شود.
سیاه‌دانه از راستهٔ گل‌های ساعت (Ranunculales) و تیرهٔ آلالگان (Ranunculaceae) است.
دانه‌اش دارای اثر قاعده‌آور، ضد کرم، ضد باکتری، مسهل و زیادکننده ترشحات شیر است.[۲]
سیاه‌دانه مزه‌ای تلخ و ادویه‌ای دارد با کمی ته‌مزهٔ توت فرنگی. از سیاه‌دانه در شیرینی‌جات و شربت‌ها و لیکورها استفاده می‌شود. بر گونه‌ای از نان پاکستانی معروف به نان پیشاوری همیشه سیاه‌دانه می‌پاشند.

دانه‌های گیاه سیاه‌دانه.


سیاهدانه در فرهنگ زرتشتی از بهترین داروهاست و همیشه بدست ایرانیان بکارمیرفته است. سیاهدانه برای افزایش نیروی ایمنی جان و تن سودمند است.

سیاه‌دانه

 

[آیورودا]

سیر:
تاریخچهبه دستور خئوپس، یکی از پادشاهان سلسله چهارم مصر باستان، یک پر سیر را روی بلندترین هرم جیزه حکاکی کردند. از این امر چنین برمی آید که مصریان به سیر جنبه الوهیت می‌دادند. سنگ نوشته‌ای که بر یکی از سنگهای اهرام مصر درباره خواص طبی و درمانی سیر باقی مانده آشکار می‌کند که هر روز صبح به کارگرانی که در بنای هرم کار می‌کردند یک پر سیر می‌خوراندند تا آنها در مقابل بیماری مصون مانده و به آنها برای ساختن چنین بنای عظیم و بلندی، دل و جرأت بخشد. یونانیها، بر خلاف مصریان هر که را که بوی سیر می‌داد از معابد بیرون می‌انداختند. با این وجود عجیب این است که پهلوانان یونانی پیش از مسابقات المپیک یک دوره طولانی سیر مصرف می‌کردند. یهودیان و یونانیان و رومیان سیر را مثل نوشدارو می‌دانستند و مورد مصرف قرار می‌دادند و جالب توجه‌است بدانیم که نزد مردم چین که مقدار زیادی سیر مصرف می‌کنند موارد سرطانی بسیار کم دیده شده‌است.



تأثیرات داروشناختی
۱) در تحقیقات آزمایشگاهی آلیسین و ترکیبات وابسته به آن آنزیم HMG-CoA ردوکتاز را مهار می‌کند.این آنزیم در ساخت کلسترول در کبد نقش دارد لذا چندین آزمایش پزشکی نشان داده که سیر باعث کاهش چربی خون می‌شود.
۲) همجنین سیر از گرفتگی عروق جلوگیری می‌کند.
۳) علاوه بر اینها فعالیت آنتی اکسیدان و تأثیر در کاهش ال‌دی‌ال (LDL ) خون هم در انسان و هم در آزمایشگاه مشاهده شده‌است.
۴) همچنین در بیمارانی که دچار گرفتگی عروق می‌باشند باعث کاهش تشکیل کلسترول استر در سلول‌های آئورت می‌شود.امروزه گیاه سیر در قالبمشتقات گوناگون وبه شکل انواع قرصها و روغنها ارائه می‌شود.
۵) همچنین سیر در کاهش فشار خون نیز مؤثر است به طوری که فشار سیستولیک خون را به میزان ۷/۷ میلیمتر جیوه و فشار خون دیاستولیک را به میزان ۵ میلیمتر جیوه کاهش می‌دهد.
۶) سیر خون را پاک می‌کند و به این خدمت، بدن را در مبارزه با بیماریهایی که ناشی از فشار خون می‌شود، پیروز می‌نماید مانند ناراحتی‌های دوران حیض بعضی از زنان، پیری و شکستگی غیر عادی، بواسیر، روماتیسم.
۷) خوردن سیر مجاری تنفس و خون را پاک می‌کند و با این کار از شدت و زحمت تنگ نفس کاسته و گاهی موجب درمان آن می‌شود.
۸) بعضی از انواع سل ریوی را معالجه می‌کند مخصوصا وقتی که با شیر ممزوج شود، زیرا در این صورت اثر قابل توجهی در کشتن میکرب کوخ دارد(میکرب سل).
۹) سیر پوست بدن را خوش رنگ و گونه را سرخ و روده‌ها را از عفونتها پاک می‌کند به خصوص در اطفال، و با این خصوصیت سپری مقابل تیفوئید و دیفتری و مسکن سیاه سرفه و خروسک است.
۱۰) دانشمندان در مورد خاصیت ضد کرم بودن سیر متفق القولند و حتی پزشکان قدیم ایران آن را برای از بین بردن زالو که بیخ گلو چسبیده باشد مفید می‌دانند، اما مشاهده می‌شود که در بین شمالی‌ها که زیاد سیر می‌خورند کرم معده دیده می‌شود علت این است که کرمها به سیر عادت کرده و مصونیت پیدا نموده‌اند.
۱۱) در تحقیقات آزمایشگاهی نشان داده شده که آلیسین برروی باکتریهای گرم مثبت و باکتریهای گرم منفی و همچنین قارچ مانند کاندیدا آلبیکانز تک‌یاخته‌ها مانند آنتامیبا هیستولیتیکا و همچنین برروی ویروسها اثر دارد.
۱۲) سیر برای درمان نسیان و فراموشی مفید است و موجب از بین رفتن کدورت ذهن می‌شود. ۱۳) مالیدن سیر بر روی گل مژه و جوش پلک چشم باعث برطرف شدن آنها می‌شود.

۱۴) گذاشتن سیر پخته در طی چندین روز بر روی میخچه و زگیل باعث رفع آنها می‌شود.
بوی سیر با جویدن جعفری یا خوردن سیب یا عسل رفع می‌شود.
عوارض جانبی

زیاده روی در مصرف سیر باعث سرگیجه، کاهش فشار خون، آلرژی(حساسیت)، و در موارد نادر منجر به خونریزی می‌شود.

• روزانه مصرف نصف یا یک حبه سیر خام توصیه می‌شود.
• مصرف پماد غلیظ سیر ممکن است موجب تحریکات جلدی و حتی سوختگی‌های خفیف شود.