گاهی باید یک سیلی محکم از روزگار بخوریم
تا حواسمان جمع شود
تا خیلی بیخودی ها را کنار بگذاریم و
خیلی با ارزشها را جدی بگیریم
گاهی نه چتر بالای سرمان را
می بینیم
نه دستی که چتر را نگاه داشته
فقط به افق های دور خیره
مانده ایم و
به آدمهایی فکر می کنیم
که حتی یادشان نیست
ما وجود داریم
گاهی تا سنگی زیر پایمان
نباشد و زمین نخوریم
با احتیاط قدم برداشتن را
یاد نمیگیریم
خیلی چیزها تقصیر روزگار نیست
تقصیر سر به هوایی ست....