بوسه
- شروع کننده موضوع naghmeirani
- تاریخ شروع
بوعلی سینا هم این لب را اگر بوسیده بود
جای قانون و شفا، دیوان سینا داشتیم
برخیز با بوسه ای از لبِ صبح
با نوش دارویی از تنِ آخرین روز از اردیبهشت
کسی در تو انتظار می کشد
که زنجیر زنگ زده ی اتاقکش را باز کنی
و بگذاری کمی هم او نفس بکشد
بیرون بیاید، رها شود
و فقط یک امروز را زندگی کند
کسی در توست که سکوتش
دارد به روح تو فشار می آورد
امروز را به او ببخش.
با نوش دارویی از تنِ آخرین روز از اردیبهشت
کسی در تو انتظار می کشد
که زنجیر زنگ زده ی اتاقکش را باز کنی
و بگذاری کمی هم او نفس بکشد
بیرون بیاید، رها شود
و فقط یک امروز را زندگی کند
کسی در توست که سکوتش
دارد به روح تو فشار می آورد
امروز را به او ببخش.
لب هایم
این ماهیچه های مطبوع به وزنِ آب را ببوس
قبل از کنجکاوی صبح در اشتهای بدن
قبل از کِشَندگیِ خمیازه های فارغ از تمایل و برخورد
قبل از هوش آن زنِ منتظر ببوس مرا
ببوس مرا در علاقه ی بو به گردن
در حسد ِ بلند ِ تار مویی آویخته از یقه هنگام خداحافظی
ببوس مرا و فراموش کن چقدر بودن از پاهای تو کدورت داشت
من بچه بودم و دستهایم گماشته بود به نوشتن
چه میدانستم از بسامد بوسه در شرح آب؟
از گزِش دندان در حجامت لبها چه میدانستم من؟
من بچه بودم و دستهایم گرفتنِ مادر را بلد بود در مساحت مُشتی چادر
و آن لجِ زنانه ی شور انگیز را
در ربایش شهوت هیچ مردی فرا نگرفته بودم
ببوس مرا بعد از این همه سال
که نگویم؛ دستهایم اگر گرفتن بلد بود...
که نگویم؛ کنار آمده ام
و در کجاوه کرامتِ کلماتم زنی نباشد جز من برای تو
لبهایم را ببوس ای باشنده ی شورانگیز
این ماهیچه های مطبوع به وزن آب را
در مدارای اینکه؛
من هم از آفرینش لبهایم متوقعم!
این ماهیچه های مطبوع به وزنِ آب را ببوس
قبل از کنجکاوی صبح در اشتهای بدن
قبل از کِشَندگیِ خمیازه های فارغ از تمایل و برخورد
قبل از هوش آن زنِ منتظر ببوس مرا
ببوس مرا در علاقه ی بو به گردن
در حسد ِ بلند ِ تار مویی آویخته از یقه هنگام خداحافظی
ببوس مرا و فراموش کن چقدر بودن از پاهای تو کدورت داشت
من بچه بودم و دستهایم گماشته بود به نوشتن
چه میدانستم از بسامد بوسه در شرح آب؟
از گزِش دندان در حجامت لبها چه میدانستم من؟
من بچه بودم و دستهایم گرفتنِ مادر را بلد بود در مساحت مُشتی چادر
و آن لجِ زنانه ی شور انگیز را
در ربایش شهوت هیچ مردی فرا نگرفته بودم
ببوس مرا بعد از این همه سال
که نگویم؛ دستهایم اگر گرفتن بلد بود...
که نگویم؛ کنار آمده ام
و در کجاوه کرامتِ کلماتم زنی نباشد جز من برای تو
لبهایم را ببوس ای باشنده ی شورانگیز
این ماهیچه های مطبوع به وزن آب را
در مدارای اینکه؛
من هم از آفرینش لبهایم متوقعم!
بوسه ها
آواره ترین مخلوقات پروردگارند...
بر باد
بر در
بر خود
بر حسرت
و گاهی بر لب!
✍ #احمدرضا_احمدی
آواره ترین مخلوقات پروردگارند...
بر باد
بر در
بر خود
بر حسرت
و گاهی بر لب!
✍ #احمدرضا_احمدی
عزیزی می‌گفت جای گیاهِ بامبو را که عوض کنی دیگر رشد نمی‌کند؛ پژمرده می‌شود.
میدانی چرا؟ چون ریشه اش را همانجا، جا میگذارد...
دلِ آدمیزاد که دیگر کمتر از گیاه نیست جانم!
گاهی ریشه اش جا می‌ماند در دلی، لبخندی، بوسه ای...