tools

چقدر زود دلم براي خودم تنگ مي شود ...

دلم مي گيرد و براي خودم با تمام وجودم مي گريم !

خودم که به خود مي آيم خودي نمي بينم ...

خودم را به خداي خود مي بخشم ...

سبک مي شوم... سبک و سبک تر و به اوج خود مي رسم ...

باز ...

دلم براي خودم تنگ مي شود !

کمي که با خود سخن مي گويم خودم را در بي خودي هاي عالم مي بينم ...

و خود را در ميان در يايي از خود ها مي يابم ...

و حال با خود مي گويم ...

بد نيست کمي با خود خلوت کنيم و بنگريم که دنيا بي خود است !

و جهاني ديگر در پيش است ...!

...چشمانم را به ناگاه باز کردم و رویایم به پایان رسید !

من اینجا بودم در زمین ...

باز آزاد بودم ...

باز به سان ابر سفید خوشبختی بودم که اینک آرزویی کوچک در سینه داشت ...

و قلبی که مالامال از زیباییها بود ...

و تصوری که از پاکی آسمانها در سینه داشت ...

و چشمانی که از تیرگی آنچه می دید می ترسید !

من به سان ابر سفید خوشبختی بودم اما ...

اندوه سیاهی زمین

اندوه تیرگی آسمان

و اندوه قلبهای غمگین

بر دلم فشرده می شد ...

چشمانم را باز و بسته کردم حقیقت داشت !

من اینجا بودم ...

در زمین ...!

چشمانم را بسته بودم و دستانم را در امتداد افق باز کرده بودم ...

من خود را و هر آنچه تعلق را در باد رها کرده بودم ...

آزاد بودم ...

اینجا زمین نبود !

اینجا از دروغ زمین فرسنگها فاصله داشت ...

اینجا بی کران بی کرانها بود ...

اینجا حقیقت موج می زد ...

اینجا دلها به سوی او پرواز می کرد ...

اینجا آسمان بود !

و من چشمانم را بر هر آنچه پریشانم می کرد بسته بودم ...

من شیشه محبت آسمانها را شکسته بودم ...

من در دریای محبت آسمانها بر زورقی نشسته بودم ...

با هر نفسم پاکی روانه قلبم می شد و قلبم سرشار از زیبایی ها بود ...

آخر اندوه قلبم جارو شده بود !

من آزاد بودم ...

من تعلق ها را جا گذاشته بودم و بر این فراموشی لبخند می زدم ...

اینجا دیگر زمین نبود ...

اینجا صدای خدا بیشتر به گوش می رسید ...

اینجا آخر به خدا نزدیکتر بود ...

و من به سان ابر سفیدی بودم که به آرزویش رسیده بود ...

اما حیف ...

وقت من کم است ...

اگر انسانم

و از من انتظار کشف رازهای نهان می رود !

اگر انسانم

و زیستنم در رسیدن به کمالم نهفته است ...

وقت من کم است ...

برای دیدن و شنیدن و اندوختن !

اگر قرار بر، پرستیدن خدایی ست

که به ایمانش رسیده باشم ...!


آنا

در آستانه تو

روسپيان مادران فردايند ...

و مورچگان کاشفان حقيقي قاره هاي فردا !

در شهريوری ترين نگاهت

دوزخ معناي کوچک لبخند را زمزمه مي کند ...

در درگاه تو

من از کدام اهريمن سخن مي گويم

هنگامي که کلامت همه عشق است ...

تا پايان سرودی نمانده است ...

خدا مي آيد ...

همين ...!

از ميان طوفان

بي نام خواندمش !

و همين كه از امواج رها شد‌‌

در ساحل خاموشي نشست

و سرش از كهكشان

تا خاك

خم شد ...

آن گاه صداي خدا را شنيدم

گفتم : " آشنايي بس نيست؟"

گفت : " مرا درياب!"

و دانستم كه دريافتن او

گم شدن من است ...

و بي پروا گم شدم ...

و خدا

در خلسه تسليم

لبخندي شيرين زد ...!

[IMG]اندازه ی اين عكس تغيير داده شده است. برای ديدن كامل عكس اينجا را كليك كنيد. اندازه ی عكس اصلی 700x701 است.[IMG]

در جاده های فراموشی ماندم !

من نیز فراموش خواهم شد ...

همانند دیگر کسانی که

در این کوچه فراموش شدند ...

از فراموش شدن می هراسیدم که گرفتارش شدم !

اگر روزی فراموش شدی

هیچ مترس !

ما همه فراموش شدگانیم ...

تنها اوست که ما را فراموش نمی کند ...

ولی ما او را نيز از یاد بردیم ...!

این سناریوی زندگی ام بود

که همیشه

در گیر واژه هایی باشم

که سر و تهی ندارد !

در دوره سنگینی

ذهنم از روی فاصله ها پرید

و

دنیای من

از کوچکترین شهرها هم

کم جمعیت تر شد ...

نمی دانستم

به سوی چه تنهایی

بزرگی می روم

و این ندانستن

روزهایم را

از خوشی های کوچکی

لبریز کرده بود ...

اما عادت کرده بودم

به همین روز مر گی ها

به حس هایی

که

در لحظه ها

جاری

می شوند

و می میرند ...!

باد می وزد ...

هراسان به این سو و آن سو می روم

به دنبال هویتم ...

در میان آسمان و زمین

معلق مانده ام و نمی دانم

میان شاخ و برگ کدام درخت آنرا خواهم یافت !

می خواهم خودم باشم ...

و امروز حتی

باد نیز این اجازه را به من نمی دهد ...!

می دانم می خواهی رها شوی ...

این روزها همه در فکر پرواز، پرپر می زنند !

من هم می خواستم رها شوم ...

دوبال هم داشتم ...

پرواز را هم آموخته بودم !

برای پر کشیدن بهانه ها داشتم ...

اما هنوز پايبند زمینم ...

من اهل خاکم !

.

.

.

و همچنان مي خواهم از زمین اوج بگیرم و رها شوم ...!

...دیر فهمیده بود و باز گریان بود . حقیقت را به یاد آورد ولی فرصتی نبود . می خواست بازگردد و حقیقت را به همه بگوید ، ولی فرصتی باقی نمانده بود و باز هم مهر سکوت بر لبانش فرود آمد ...

دراز کشید و چشمانش را بست و بازگشت به دنیایی که از آن آمده بود . همان دنیایی که با گریه از آن جدا شده بود ، ولی معلوم نبود که مثل قبل بخواهد به آن جا باز گردد یا نه !

شاید بی هیچ توشه ای بازگشت و شاید تو تنها اندکی زودتر از او بفهمی ،بفهمی که جاده ات بی باز گشت است و سفری در پیش داری که باید با توشه ای پر به سرزمینی که گریان از آن آمدی باز گردی تا خندان باشی و سرافراز ...

جاده را ببین ! رهگذرانش را ، تابلوهای راهنما را ، نه چراغ های رنگارنگ و چشمک زن و وسوسه انگیزش را ، خودت نور باش ...!

زمانی که آمد چشم هایش گریان بود ،شاید به خاطر مهر سکوتی که بر لبانش بود و یا ورود به دنیایی شوم . زمینی که تبعیدگاه اولین جدش بود : آدم !

چشم هایش را بسته بود . شاید نمی خواست ببیند ، شاید ترجیح می داد در دنیای خودش باشد ...

ماه ها سخن نگفت و تا زمانی که لبانش از هم بشکفد هر آن چه می خواست باز گوید را فراموش کرد !

به اجبار قدم در راهی گذاشت که باید می پیمود ..... تا انتها !

آغازش زهر بود با اشک و آه ، ولی اندکی که گذشت به ظاهر شیرین شد . به ظاهر شیرین تر از عسل ! همه چیز نو بود . تاریکی و روشنی را می شکافت و میرفت و برایش دور از ذهن بود که روزی آرزو کند این جاده تکراری شود ...

روزی با آرزوی برگشت ، روزی که با حسرت پشت سر را بنگرد و بخواهد که بازگردد و دوباره شروع کند ، ولی دریغ از یک گام که بتواند رو به گذشته بردارد ...

روزی که به بن بست غم برسد ، تلخی این راه نیز شاید دوباره آغاز شود . آرام آرام سرعتش کند می شد و می رفت که بایستد . نمی خواست بیش از این پیش برود و پیر شود . تازه به یک سویی راه ، پی برده بود و می دید که به انتها نزدیک است ...

غروب ها

در فکر طلوع رفته ایم ...

و طلوع فردا

در فکر به اینکه

شاید

غروب دیروز

را باید

زندگی می کردیم ...!

قامت می بندم بر روی سجاده ایی که هر روز به انتظار وصلش پهن می شود و آغاز می کنم همان زمزمه های همیشگی را ...

و هر بار که می خواهم خود را جاری ببینم در لذت حضورش ، شرمنده می شوم از تک تک کردارهایی که جز ندامت حاصلی ندارد !

نمی دانم شاید هیچ گاه نرسم به آن جایی که حق بندگی ام و حق خداوندی اش را به جا بیاورم ...!

صدای شرشر باران و شیشه ی بخار گرفته ی اتاق ...

بسوی پنجره می روم بازش می کنم، چشمانم را می بندم ...

دستم را بیرون می برم تا حس باران بر تمامی وجودم لبریز شود ...

اکنون چشمانم را گشوده ام ...

فرشته ایی همراه با قطره ی باران بر دستم نشسته است ...

پرسیدم حیف است از این همراهی و بر زمین نشستن و زیر دست و پا ماندن !

گفت : من فقط یک همراهم برای رساندن قطره ی باران و دوباره باز خواهم گشت ...

بسوی آسمان برای همراهی قطره ایی دیگر و بارانی دیگر ...

گفت و ... پر کشید !

با خود اندیشیدم : پس من هم ...


مهتاب

ديگر ترنم باران هم

نمي تواند

مرهم درد شود ...

از كساني مي گويم

كه تبسم را

هرگز آيينه اي نبودند ...

حتي

به زهر خندي !!!

وقتي بزرگ مي شوي ديگر نمي ترسي كه نكند فردا صبح خورشيد نيايد! حتي دلت نمي خواهد پشت كوهها سرك بكشي و خانه خورشيد را از نزديك ببيني ...

پشتش سنگین بود و جاده های دنیا طولانی. می دانست که همیشه جز اندکی از بسیار را نخواهد رفت...آهسته می خزید، دشوار و کند؛ و دورها همیشه دور بود...
سنگ پشت تقدیرش را دوست نمی داشت و آن را چون اجباری بر دوش می کشید...
پرنده ای در آسمان پر زد، سبک؛ و سنگ پشت رو به خدا کرد و گفت:
"این عدل نیست، کاش پشتم را این همه سنگین نمی کردی.من هیچ گاه نمی رسم و در لاک سنگی خود خزید، به نیت ناامیدی."
خدا سنگ پشت را از روی زمین بلند کرد . زمین را نشانش داد. کره ای کوچک بود.
و گفت: "نگاه کن، ابتدا و انتها ندارد. هیچ کس نمی رسد...چون رسیدنی در کار نیست.فقط رفتن است، حتی اگر اندکی...و هر بار که می روی ، رسیده ای!
و باور کن آنچه بر دوش توست، تنها لاکی سنگی نیست،و پاره ای از هستی را بر دوش می کشی؛" پاره ای از مرا..."
خدا سنگ پشت را بر زمین گذاشت.دیگر نه بارش چندان سنگین بود و نه راهها چندان دور...
سنگ پشت به راه افتاد و گفت:" رفتن، حتی اگر اندکی؛"و پاره ای از "او" را با عشق بر دوش کشید...

همین که به ثانیه بعد پا می گذاری معجزه ای است! به نامعلوم بعدی زندگی ات می رسی از نهان به آشکار... انتظار همین را می کشیدی... اکنون ثانیه پر از راز مقابل توست درست مقابل چشمان تو... حتی فرصت تصمیم گیری نخواهی داشت و می گذرد ...

به انتظار ثانیه بعد با سری پر از طرح و نگاهی خاموش، بی فروغ و آرام لبخندی به لب می گذاری و هیچ کس نمی داند ثانیه بعد تو چگونه خواهد گذشت ...!

هنگامی که خداوند مرا همچون سنگریزه ای در این دریاچه ی عجیب انداخت آرامش آن را بر هم زدم و بر سطح آن دایره هایی نامحدود پدید آوردم ولی هنگامی که به اعماق آن رسیدم مانند آن آرام شدم ...

جبران خلیل جبران

سـانـس آخـر زنـدگـی !

● ای کاش این صحنه را جور دیگری بازی کرده بودم ...

چه کوتاه است! عمر را می‌گویم. ‌١٠ سال اول زندگیتان را مثل دور تند یک فیلم سیاه و سفید قدیمی‌ از نظر بگذرانید و بعد فرض کنید این فیلم چیزی حدود هفت بار ادامه یابد. اما هر بار، یک دوره جدید...

این فیلم ملودرام شاعرانه عاشقانه رمانتیک واقعگرایانه حادثه‌ای کمدی تراژیک و گاه ابلهانه چیزی حدود ‌٧ بار ادامه یابد. هرچه به پایان این فیلم نزدیک‌تر می‌شویم، بیشتر احساس غبن می‌کنیم: "ای کاش این صحنه را جور دیگری بازی کرده بودم"، "ای کاش این فصل از فیلم کمی ‌طولانی‌تر بود"، " ای کاش لوکیشین این فصل تغییر می‌کرد"، " ای کاش این نما، این قدر ابلهانه نبود"، " چرا اینجا دارم این قدر الکی می‌خندم؟"و...

اما دیگر فرصتی نیست. دیگر کم کم فیلم دارد به انتهای خود می‌رسد. باید از صندلی برخیزم. باید سالن را ترک کنم...!

در آینه نگاه کردم. خودم را ندیدم. دنبال خودم گشتم. خود را پیدا نکردم. ترسیدم. گم شده بودم. به قلبم نگاه کردم. نبود. دنبالش گشتم. پیدایش نکردم. ترسیدم. گم شده بود. برگشتم. به جایی که لحظه‌ای قبل در آنجا دروغی گفته بودم. جعبه‌ای دیدم. آن را برداشتم. درش قفل بود. جعبه را شکستم. قلبم را پیدا کردم. همین طور خودم را. تصمیم گرفتم دیگر خودم را گم نکنم ...!

آدم تنها می آید و تنها می رود ...

آدم که تنها بماند ...

یا آمدنی است یا رفتنی ...!

دستانم را گرفتی و خواستی ببری...گفته بودی که خوشبختی از این سوست...

اما من اعتماد نداشتم !

به تو چرا !به راه اعتماد نداشتم... راه تاریک بود و پر از چاه... راه برایم آشنا نبود ...

تو آشنا بودی... اما راه نه !

آمدم! دستانم در دستانت می ترسید... می ترسیدم! چشمم هیچ جا را نمی دید... در پی فانوسی، چراغی، نوری بودم ...

از ترس از اول راه چشمانم را بستم و به صدایت که مدام دلداریم می داد گوش سپردم ...

تو گفتی و گفتی... تا اینکه دیگر چیزی نگفتی... کمی از راه را رفته بودیم اما تو ساکت شدی !

من می ترسیدم...

نکند رفته بودی ؟! اما نه! دستانت هنوز دست هایم را در آغوش می کشید...

دستانم را از آغوش دستانت بیرون کشیدم و به سمت پشت سرم دویدم... چشمانم بسته بود ...

اما آنوقت که فهمیدم دیگر دیر بود! تو رفته بودی...

من دیر فهمیده بودم که تو آنقدر می درخشیدی که فانوسی که می خواستم در نور تو می سوخت ...!!!

خواهش ميكنم عزيز

خوبيد؟