آرامشی ست
در قطره قطره ی بارانت
خدا
که هیچ جا پیدا نمی شود ...!
-
آرامشی ست
در قطره قطره ی بارانت
خدا
که هیچ جا پیدا نمی شود ...!
برای نزدیک شدن به تو به کلمه ها احتیاجی ندارم و منت جاده ها را نمی کشم... می دانم اگر دستهایم خالی از دانه های اشک و تسبیح هم باشد به حرف هایم گوش می دهی و مرا از نیایش محروم نمی کنی ...
آنقدر ابرها را می شمارم تا به مرزهای مقدس گریه برسم ...
آنقدر تو را صدا می کنم تا دروازه های ملکوت به رویم باز شوند ...
بی تو قدم زدن در زیر باران زیبا نیست ...
بی تو آسمان را باید مچاله کرد و دور انداخت !
بی تو قطار ها در شب گم می شوند و به ایستگاه صبح نمی رسند ...
.
.
.
بی تو هیچ کسی عاشق نمی شود ...!
خستگی هایم را با خدا قسمت کرده ام ...
خدا قبول کرده است، سهم بزرگتری از خستگی هایم را برای خودش بردارد !
چون من کوچکترم،کمترش برای من باشد !
درد هایم هم همینطور ...
به خدا گفتم که من کوچکم و ضعیف
و خواستم درد ها و خستگی هایم را، همه اش را بدهم برای خدا باشد !
خدا قبول نکرد ...
گفت آدم زنده ی بی درد وجود ندارد !
اگر بخواهی،
درد ها و همه ی خستگی هایت را،با زندگی ات ازت می گیرم !
همه را با هم ...
من قبول نکردم ...
سهمی از درد ها و سهمی ازخستگی هایم و همه ی زندگی ام را نگه داشتم ...
.
.
.
نفس می کشم و خدا هم هست ...!
از نور آموختم ؛
كه سكوت كنم ...
و از سكوت ؛
كه پذيرا باشم ...
راهی طولانی در پيش است ...!
کسی می گوید آری
به تولد من
به زندگی ام
به بودنم
به ضعفم
نا توانی ام
مرگم
...
کسی میگوید آری
به من
به تو
...
و از انتظار طولانی شدن شنیدن پاسخ من
شنیدن پاسخ تو
خسته نمی شود ...!
میان تکه های گم شده ام
سرگردانم ...
من این جا و آن جا
در جستجوی پیوندهایم
در پس کدامین ابهام
جا مانده ام،
که این آواز رازآلود
مرا به خویش می خواند ؟!
بر بیراهه های تردید
گام می زنم ...
میان تاریکی
قلبم را می یابم ...
همان یگانه راهنمای من
در مسیر زمان ،
که از هجوم آموخته ها
گریخته است
پیش می آیم و نگاه می کنم ...
اینک
حقیقت در یک قدمی ست ...!
فریبا حسینی سجادی
چشم که گشود ...
دلتنگ خانه بهشتی خود شد
و گریست ...
دستی پاهایش را گرفت
چرخاند ...
تا دنیای وارونه ما را ببیند
و یاد بگیرد
که دنیای ما
با آنچه در بهشت کوچک خود
آموخته بود
فرق دارد ...!
همیشه یک چیزی کم می آوریم !
همواره قدمی برای گذاشتن باقی می ماند
که قدمی بر داریم ...
همیشه کاملا نمی رسیم ...
فقط فکر می کنیم که رسیده ایم !
همیشه یک نفر هست
که خواهد آمد ...
که نمی شناسیم کیست !
فقط حسش می کنیم ...
در دلمان ...
همیشه جای خالی کسی
اذیتمان می کند ...!
این برگ زرد رامی پرستم!
مثل باران.
مثل هوای ابری.
مثل سرمایی که کم وبیش گرم است!
مثل شاخه های عریان.
من...
پاییز پرستم.
با مذهبی به نام عاشق.
این شب ها،این دور وبر
حادثه تغییر دین فراگیر است.
معبودم ...
گاهی آنقدر واقعیت داری
که سرم به یک تکه ابر سجده می برد
و توقع دارم از سنگ
مهربانی را !
...
امروز خواستم از خودم بنویسم
اما نشد !
خواستم از تو بنویسم
که ناگهان اشک ریختم و دستانم لرزید !
تو خوب می دانی که آسمان من بارانیست ...
تو خوبتر می دانی که نیازم به تو ابدیست ...
تو می دانی، خوب می دانی
که ایمان از دست رفته باز خواهد گشت ...
باز خواهد گشت ...!
خدایا...
مردمانی را دیدم که تسبیح به دست گرفته و دانه دانه ذکر تو را می شمردند به عادت آنگونه با شتاب و متصل نام تو را می خواندند که گویی در معامله ای از تو چیزی ستانده اند و اکنون بهای آن را می پردازند!
و اندیشیدم که آیا در هر بار خواندن نامت ، بزرگی و لطفت را نیز در ذهن تداعی می کنند؟!
مردمانی را دیدم که کاغذی دعا به بهایی می خریدندو چون نسخه ای از فروشنده چند بار و چگونه خواندنش را برای رفع حاجت طلب می کردند!
و اندیشیدم که آیا ترا می خوانیم تا بستانیم یا ترا می خوانیم چون دوستت داریم؟!
مهربانترین...
به ما بیاموز
که دل آدمی عصاره وجود اوست ،حرمت دل ها را از یاد نبریم
به ما بیاموز
که دوست داشتن را فراموش نکنیم و آنانکه دوستمان دارند را از خاطر نبریم
به ما بیاموز
که سوگند راست بودن دروغمان را نام تو نسازیم
به ما بیاموز
که به ناحق کردن حق دیگری عادت نکنیم
و به من بیاموز
که دوستی ام را بندی به پای دوستان نسازم و در همه حال دوستشان بدارم. حتی اگر فراموشم کنند ...
حوصله ام سر می رود ... می رود ... می رود ... تا باز به آغاز می رسم !
می میرم ، دوباره زنده ام می کند ...
ایمان می آورم ، می جنگم ، می میرم !
می نویسم ، خط می زنم ...
خط خوردگی هایم را حفظم ، می نویسم !
فریاد می زنم ، می گریزم ، می گریزانم ...
ضجه می زنم که بازگرد، باز طغیان می کنم !
خدا می سازم ، توبه می کنم ، سجده می کنم ...
در سجده به مامنم کافر می شوم ، بی خدا می شوم ...
.
.
.
از این همه تکرار حوصله ام سر می رود ... می رود ... می رود تا به آغاز می رسم ...!
ستاره
خدايا، ما را ببخش، اين تعريف انسان نيست. ما ديگر ايوب نيستيم...
.
.
.
خدايا اما به ما برگردان، آن معجون تلخ، آن اكسير مقدس، آن صبر قشنگ را ...
طعمش تلخ بود. تلخي‌اش را دوست نداشتيم...نمي‌دانستيم كه دواست. دواي تلخ‌ترين دردها...نمي‌دانستيم معجون است! معجونِ انسان شدن...گمش كرديم. شيطان از دستمان دزديد! بي‌طاقت شديم و ناآرام. دهانمان بوي شكايت گرفت و گلايه...
و تازه فهميديم نام آن اكسير مقدس، نام آنچه از دستش داديم، «صبر» بود...
ديگر عزم آهني و طاقت فولادي نداريم، ديگر پاي ماندن و شانه سنگي نداريم. انگار ما را از شيشه و مه ساخته‌اند. براي شكستن‌مان توفان لازم نيست. ما با هر نسيمي هزار تكه مي‌شويم. ترك مي‌خوريم. مي‌افتيم، مي‌شكنيم، مي‌ريزيم و شيطان همين را مي‌خواست!
خدايا، ما را ببخش، اين تعريف انسان نيست. ما ديگر ايوب نيستيم...
از اينجا تا تو هزار راه فاصله است. ما اما چقدر بي‌حوصله‌ايم. ما پيش از آنكه راه بيفتيم، خسته‌ايم. از ناهموار مي‌ترسيم، از پست و بلند مي‌هراسيم، از هر چه ناموافق مي‌گريزيم...
شانه‌هايمان درد مي‌كند، اندوه‌هاي كوچكمان را نمي‌توانيم بر دوش كشيم،ما زير هر غصه‌اي آوار مي‌شويم، توي سينه ما جا براي هيچ غمي نيست...
می وزد از سر امید نسیمی
لیک تا زمزمه ای ساز کند،
در همه خلوت صحرا به رهش
نارونی نیست.
...شاملو
نقطه ای در دوردست فقط یک نقطه است ...
نزدیک تر که بیاید شکل می گیرد ...
او یک انسان است !
به تو که می رسد ... قلب طپشی عاشقانه دارد !
دوباره می رود بسوی نقطه شدن ...
او یک خاطره است ...!
قدم هایی که نزدیک می شوند ...
فاصله هایی که کم می شوند ...
دست هایی که دیگر تنها نیستند ...
فاصله هایی که زیاد می شوند ...
قدم هایی که دور می شوند ...
و نگاهی که حسرت را تجربه می کند ...
این است تعریف تنهایی !!!
سلام
عیدتون مبارک
...
عیدت مبارک
[IMG]
عيدت مبارك...
[IMG]
عيدت مبارك...
نیستی عزیز؟؟؟
کم پیدا شدی دلمون تنگ شده واست...
ما رو هم دعا کن....
رها!
تنها!
و سبز!
خواب می دیدم تو را.
تو رها بودی از هر چه هست...
تنها بودی و قدم می زدی زیر فکر درخت...
و سبز می شدی مثل بهار...
نشد..
نشد خواب بمانم تا پاییز!
ببینم سروی؛
یا...
مهم نیست.
من پاییز را هم دوست دارم.
حتی بیشتر از سبزینه هایی که زیر پوست سرو
خون را جریان می دهد.
من...
پاییز را هم دوست دارم.
در درون تو کسی است
دنیایی است
وتو را یاری خواهد داد که خواستن را
به شدن بدل کنی !
و نیرویی نهفته که گامهایت را
پیوسته به راه تواند برد ...
پس خویشتن را آنگونه که می پسندی ترسیم کن !
و هر روز تنها گام بردار... آرام و پرتوان ...
در امتداد آن رویای دلپذیر ...
آری! گاه چنین شود که تداوم راه
سخت و نا ممکن آيد !
رویاهایت را فرو مگذار ...
پس آنگاه سحر گاه فراخواهد رسید
که چشم بگشایی و خویشتن را ببینی
بایسته و پرتوان ...
و آمیخته ی آنچه که می خواسته ای ...
این کمترین پاداش شهامت است
و ایمان به آنکه در توست ...
و آویختن به رویاهایت ...
رویاهایت را فرومگذار ...............!
دونالوین
خدایا !
به بنده هایت عادت می کنیم
تا عادت به تو را ، از سر به در کنیم !
به تو عادت می کنیم
تا عادت به بنده هایت را از سر به در کنیم !
تنها عادتی را با عادتی دیگر عوض می کنیم و در این میان هیچ وقت نمی فهمیم؛
نه تو را ، و نه بنده هایت را ...
خداوندا بندگانت شکر نعمت تو کنند ...
و من ...
شکر بودن تو ...
چرا که نعمت ؛ بودن تو ست ...!
خالی ست
اتاق کوچک من ...
من
تکیه داده ام سرم را
به کتابی که
نمی توانم بخوانمش !
شاید
کسی که
به انگشت سبابه در می زند
خدای خسته ي مهربان باشد ...!
شبنم آذر
ضربه ای به پشتش نواخته شد ...
چشمانش را باز کرد ...
متعجب از آنچه می دید ...
گریه را آغاز کرد ...
از بهشت خدا به جهنم زمینی اش سقوط کرده بود ...
متولد شده بود ...!!!
وقتی حسرت ها حتی جای دل تنگی ها را هم می گیرد ...
وقتی روزگار سرد است ...
وقتی روز به آفتاب التماس می کند ...
وقتی شب به مهتاب وعده ای جز تاریکی نمی دهد، نمی تواند که بدهد !
وقتی همه چیز به هم ریخته است !
وقتی روزگار هیچ وقت آن طور که می خواهی پیش نمی رود ...
وقتی آواز گنجشک ها هم این جا شنیده نمی شود ...
وقتی ما در آنیم (لحظه) ولی برگ های طلایی پاییز به سرعت ثانیه های عمرمان یکی یکی از خاطرات درخت پاک می شوند ...
.
.
.
آن قدر برای رسیدن می رویم که در آخر می بینیم او در همین نزدیکی هاست ......
وقتی حسرت ها حتی جای دل تنگی ها را هم می گیرد ...
وقتی روزگار سرد است ...
وقتی روز به آفتاب التماس می کند ...
وقتی شب به مهتاب وعده ای جز تاریکی نمی دهد، نمی تواند که بدهد !
وقتی همه چیز به هم ریخته است !
وقتی روزگار هیچ وقت آن طور که می خواهی پیش نمی رود ...
وقتی آواز گنجشک ها هم این جا شنیده نمی شود ...
وقتی ما در آنیم (لحظه) ولی برگ های طلایی پاییز به سرعت ثانیه های عمرمان یکی یکی از خاطرات درخت پاک می شوند ...
.
.
.
آن قدر برای رسیدن می رویم که در آخر می بینیم او در همین نزدیکی هاست ...... -
بارگذاری...
-
بارگذاری...
-
بارگذاری...