مشاعرۀ سنّتی

[hamid_61]

در پاي قدح بنشين، زيبا صنمي بگزين

اسباب ريا برچين، كمتر ز دعا دم زن

 

[بشارت]

...نازک بدنی که می نگنجد
در زیر قبا چو غنچه در پوست
آن خرمن گل نه گل که باغ است
نه باغ ارم که باغ مینوست... (سعدی)

 

[hamid_61]

ترا آتش عشق اگر پر بسوخت
مرا بين كه از پاي تا سر بسوخت

 

[a young Architect]

تا کی به تمنای وصال تو یگانه
اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه
خواهد به سر آید شب هجران تو یا نه
ای تیر غمت را دل عشاق نشانه
جمعی به تو مشغول و تو غایب ز میانه

 

[hamid_61]

هر شب هجر برانم كه اگر وصل بجويم

همه چون ني به فغان آيم و چون چنگ بمويم

ليك مدهوش شوم تا سر زلف تو بمويم

گفته بودم چو بيايي غم دل با تو بگويم

چه بگويم كه غم از دل برود چون تو بيايي

(شهريار و سعدي- صنعت تلميح-)

 

[ashkyekom]

یا رب این نو دولتان را بر خر خودشان نشان
هر زمان خر مهره را با در برابر می کنند

 

[بشارت]

دیدم نگار خود را میگشت دور خانه
برداشته ربابی میزد یکی ترانه

 

[f-ind]

مشاعره

مشاعره

بی کمالی های انسان از سخن پیدا شود
پسته بی مغز چون لب واکند رسوا شود.

 

[hamid_61]

دل من در دل شب خواب پروانه شدن ميبيند
مهر صبحدمان داس به دست خرمن خواب مرا ميچيند

 

[pashe_naz2001]

در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است
صراحی می ناب و سفینه غزل است

 

[amir ali]

تار غم گسترده پرده روي چشم نازنينم
خون شده از بسكه ماليدم به ديده آستينم

 

[hamid_61]

ماييم و موج سودا شب تا به روز تنها
خواهي بيا ببخشا، خواهي برو جفا كن

 

[بشارت]

...نرگسش عربده جوی و لبش افسوس کنان
نیم شب دوش به بالین من آمد بنشست...(حافظ)

 

[hamid_61]

تا دل به تو پيوستم راه همه در بستم

جايي كه تو بنشيني بس فتنه كه برخيزد

(سعدي)

 

[a young Architect]

دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو بستم
باید اول به تو گفتن که چنین خوب چرایی
شمع را باید از این خانه برون بردن و کشتن
تا به صاحب خانه نگوید که تو در منزل مایی
گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم
چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی

 

[elnaz66]

یاری اندر کس نمی بینم یاران را چه شد ؟

دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد ؟

حافظ

 

[بشارت]

دوش میامد و رخساره بر افروخته بود
تا کجا باز دل غمزده ای سوخته بود
رسم عاشق کشی و شیوه شهر آشوبی
جامه ای بود که بر قامت او دوخته بود

 

[hamid_61]

در بندو گرفتار بر آن سلسله مويم
از ديده ره كوي تو با عشق بشويم
با حال نذارم

 

[hamid_61]

دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو بستم
باید اول به تو گفتن که چنین خوب چرایی
شمع را باید از این خانه برون بردن و کشتن
تا به صاحب خانه نگوید که تو در منزل مایی
گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم
چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی

"شمع را بايد ازين خانه برون بردن وكشتن
تا كه همسايه نداند كه تو در خانه مايي
سعدي اين گفت وشد از گفته خود باز پشيمان
كه مريض تب عشق تو هدر گويد و هذيان
به شب تيره نهفتن نتوان ماه درخشان
كشتن شمع چه حاجت بود از بيم رقيبان
پرتوي روي تو گويد كه تو در خانه مايي"

آوردن اين شعر به اين معني نيست كه شعر بالا نادرسته.
ولي در جايي ديدم كه اين شعر رو به اين صورت نوشته شده بود. در ضمن شعر دومي به صورت تلفيقي از اشعار سعدي و شهرياره كه توسط استاد شهريار به وجود آمده است.

 

[Matrix]

يافته ام بي كسي دنيا را
گفته ام بي خبران رويا را
ما را چه كسي زاده بر اين دنياها
چون خدا نيست نمايان ما را


(از شعريات بي البداهه شخص بنده ... اميدوارم خوشتون اومده باشه ! )

 

[hamid_61]

ابر و با ران و من و يار ستاده به وداع
من جدا گريه كنان ، ابر جدا ، يار جدا

 

[a young Architect]

آسمان بار امانت نتوانست کشید
قرعه کار به نام من دیوانه زدند
آتش آن نیست که از شعله او سوزد شمع
آتش آن بود که در خرمن پروانه زدند

 

[sshhiimmaa]

يك قوم نكوشيده رسيدند به مقصد
يك عده دويدند و به مقصد نرسيدند

 

[pashe_naz2001]

دردم از یار است و درمان نیز هم
دل فدای او شد و جان نیز هم

 

[hamid_61]

دوباره مي سازمت وطن، اگرچه با خشت جان خويش
ستون به سقف تو ميزنم اگرچه با استخوان خويش
دوباره مي بويم از تو گل، به ميل نسل جوان تو
دوباره مي شويم از تو خون، به سيل اشك روان خويش
(سيمين بهبهاني)

 

[liliss85]

شب سردیست و من افسرده
راه دوریست و پایی خسته
تیرگی هست و چراغی مرده.
می کنم تنها از جاده عبور
دور ماندند ز من آدم ها
سایه ای از سر دیوار گذشت
غمی افزود مرا بر غم ها.
نیست رنگی که بگوید با من
اندکی صبر سحر نزدیک است
هر دم این بانگ برارم از دل
وای این شب چقدر تاریک است.
خنده ای کو ه به دل انگیزم
قطره ای کو که به دریا ریزم
صخره ای کو که بدان آویزم
مثل این است که شب نمناک است
دیگران را هم غم هست به دل
غم من لیک غمی غمناک است...... "سهراب سپهری"

 

[sshhiimmaa]

تا به گيسوي تو دست نا سزايان كم رسد
هر دلي از حلقه اي در ذكر يارب يارب است

 

[hamid_61]

تا فكندم به سر كوي وفا رخت اقامت
عمر بي دوست ندامت شد و با دوست غرامت
سر و جان و زر و جاهم همه گو رو به سلامت
عشق و درويشي انگشت نمايي ملامت
همه سهل است تحمل نكنم بار جدايي

 

[a young Architect]

یاد باد آنکه ز ما وقت سفر یاد نکرد
به وداعی دل غمدیده ما شاد نکرد
دل به امید صدایی که مگر در تو رسد
ناله ها کرد در این کوه که فرهاد نکرد

 

[hamid_61]

دلم گرفته اي دوست هواي گريه با من
گر از قفس گريزم كجا روم، كجا، من؟
كجا روم كه راهي به گلشني ندانم
كه ديده به گشودم در كنج تنگنا من