مشاعرۀ سنّتی

[naghmeirani]

تو با خدای خود انداز کار و دل خوش دار ----- که رحم اگر نکند مدعی خدا بکند

 

[عطیه 67]

تو با خدای خود انداز کار و دل خوش دار ----- که رحم اگر نکند مدعی خدا بکند

در دام این فریب بسی دیر ماند ام ................. دیگر به عذر تازه نبخشم گناه خویش

نادر نادر پور
​

 

[افشـین]

شاد زی با سیه چشمان شاد
که جهان نیست جز فسانه و باد
ز آمده تنگدل نباید بود
وز گذشته نکرد باید یاد

 

[*زهره*]

در هوایت بی‌قرارم روز و شب
سر ز پایت برندارم روز و شب
روز و شب را همچو خود مجنون کنم
روز و شب را کی گذارم روز و شب

 

[naghmeirani]

در هوایت بی‌قرارم روز و شب
سر ز پایت برندارم روز و شب
روز و شب را همچو خود مجنون کنم
روز و شب را کی گذارم روز و شب

به چشمانِ خود هم غمت را مگو
که میگرید و سر نگه دار نیست

 

[*زهره*]

توقع است از بنده سایه باز نگیری
ولی تو را چه غم از ذره که آفتاب بلندی

 

[mr.mehrdad]

یا رب به که شاید گفت این نکته که در عالم
رخساره به کس ننمود آن شاهد هر جایی

 

[*زهره*]

یکباره به ترک ما بگفتی
زنهار نگویی این نه نکویی‌ست

 

[naghmeirani]

تا شدم خوار تو رشگم به عزیزان آید

بارالها که عزیزی نشود خوار کسی

 

[noosh_l]

تا شدم خوار تو رشگم به عزیزان آید

بارالها که عزیزی نشود خوار کسی

یا رب آن آهوی مشکین به ختن باز رسان
وان سهی سرو خرامان به چمن باز رسان​

 

[عطیه 67]

یا رب آن آهوی مشکین به ختن باز رسان
وان سهی سرو خرامان به چمن باز رسان​

نادان بمرد و رفت ز خاطر ها............................... دانا بماند و شهره ی دنیا شد


نصرت الله کاسمی

 

[محـسن ز]

نادان بمرد و رفت ز خاطر ها............................... دانا بماند و شهره ی دنیا شد


نصرت الله کاسمی

در کنج دلم عشق کسی خانه ندارد
کس جای در این کلبه ویرانه ندارد

 

[naghmeirani]

در کنج دلم عشق کسی خانه ندارد
کس جای در این کلبه ویرانه ندارد

در فصل گل چو بلبل مستم به جان گل
لبخند می زنم چو بیابم نشان گل
در جشن باغ، خنده ی گل را عزیز دار
شادی گزین که دیر نپاید زمان گل

 

[محـسن ز]

در فصل گل چو بلبل مستم به جان گل
لبخند می زنم چو بیابم نشان گل
در جشن باغ، خنده ی گل را عزیز دار
شادی گزین که دیر نپاید زمان گل

لبش میبوسم و ذر می کشم می
به آب زندگانی برده ام پی

 

[naghmeirani]

لبش میبوسم و ذر می کشم می
به آب زندگانی برده ام پی

یک ورق ز اوصافِ حسنت خواند بلبل در چمن
دفترِ گل را صبا بر هم زد و در آب ریخت

 

[محـسن ز]

یک ورق ز اوصافِ حسنت خواند بلبل در چمن
دفترِ گل را صبا بر هم زد و در آب ریخت

تو از قبیله دریا من از نژاد کویرم
همیشه تشنه و غمگین همیشه بی تو اسیرم

 

[naghmeirani]

تو از قبیله دریا من از نژاد کویرم
همیشه تشنه و غمگین همیشه بی تو اسیرم

من آفتاب درخشان و ماه تابان را
بهین طراوت سرسبزی بهاران را
زلال زمزمه روشنان باران را درود خواهم گفت
صفای باغ و چمن دشت و کوهساران را
و من چو ساقه نورسته بازخواهم رست
و درتمامی اشیا پاک تجریدی
وجود گمشده ای را
دوباره خواهم جست

 

[mob]

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
و اندر ان ظلمت شب آب حیاتم دادند

بی خود از شعشعه ی پرتو ذاتم کردند
باده از جام تجلی صفاتم دادند

 

[naghmeirani]

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
و اندر ان ظلمت شب آب حیاتم دادند

بی خود از شعشعه ی پرتو ذاتم کردند
باده از جام تجلی صفاتم دادند

دوستِ عزیز :
باید با *ت* شعر مینوشتید.
در نهانخانه جانم گل یاد تو درخشید
باغ صد خاطره خندید
عطر صد خاطره پیچید
یادم آمد که شبی با هم از آن کوچه گذشتیم
پر گشودیم و درآن خلوت دلخواسته گشتیم

 

[محـسن ز]

من آفتاب درخشان و ماه تابان را
بهین طراوت سرسبزی بهاران را
زلال زمزمه روشنان باران را درود خواهم گفت
صفای باغ و چمن دشت و کوهساران را
و من چو ساقه نورسته بازخواهم رست
و درتمامی اشیا پاک تجریدی
وجود گمشده ای را
دوباره خواهم جست

تو ذوق و شعر و هنر پردازی
تو دنیای شور و سوز و سازی
گهی همه کشفی گهی همه رازی
گهی همه شوقی گهی همه نازی

 

[naghmeirani]

تو ذوق و شعر و هنر پردازی
تو دنیای شور و سوز و سازی
گهی همه کشفی گهی همه رازی
گهی همه شوقی گهی همه نازی

یا به حالت ،یا به حیلت، یا به زاری ،یا به زر
عاقبت اندر دلِ سخت تو راهی میکنم

 

[محـسن ز]

یا به حالت ،یا به حیلت، یا به زاری ،یا به زر
عاقبت اندر دلِ سخت تو راهی میکنم

مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو
مقصود تویی کعبه بتخانه بهانه

 

[naghmeirani]

مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو
مقصود تویی کعبه بتخانه بهانه

هرگاه می روم که شکایت کنم ز تو
چون گوش می کنم به زبانم دعایِ توست

 

[anahita shams]

مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو
مقصود تویی کعبه بتخانه بهانه

هفت آسمان را بردرم وز هفت دریا بگذرم
چون دلبرانه بنگری در جان سرگردان من

تا آمدی اندر برم شد کفر و ایمان چاکرم
ای دیدن تو دین من وی روی تو ایمان من

 

[anahita shams]

هرگاه می روم که شکایت کنم ز تو
چون گوش می کنم به زبانم دعایِ توست

تو آن نوری که با موسی همی‌گفت
خدایم من خدایم من خدایم

بگفتم شمس تبریزی کیی گفت
شمایم من شمایم من شمایم

 

[محـسن ز]

تو آن نوری که با موسی همی‌گفت
خدایم من خدایم من خدایم

بگفتم شمس تبریزی کیی گفت
شمایم من شمایم من شمایم

مزن بر دل زنوک غمزه تیرم
که پیش چشم بیمارت بمیرم

 

[anahita shams]

مزن بر دل زنوک غمزه تیرم
که پیش چشم بیمارت بمیرم

می خورد خون دلم مردمک دیده سزاست
که چرا دل به جگرگوشه مردم دادم

پاک کن چهره حافظ به سر زلف ز اشک
ور نه این سیل دمادم ببرد بنیادم

 

[naghmeirani]

می خورد خون دلم مردمک دیده سزاست
که چرا دل به جگرگوشه مردم دادم

پاک کن چهره حافظ به سر زلف ز اشک
ور نه این سیل دمادم ببرد بنیادم

من مست می عشقم هشیار نخواهم شد
وز خواب خوش مستی بیدار نخواهم شد

امروز چنان مستم از باده‌ی دوشینه
تا روز قیامت هم هشیار نخواهم شد

 

[anahita shams]

من مست می عشقم هشیار نخواهم شد
وز خواب خوش مستی بیدار نخواهم شد

امروز چنان مستم از باده‌ی دوشینه
تا روز قیامت هم هشیار نخواهم شد

دانمت که بر سـرم گذر کنی به‌رحمـت اما
آن زمان که بر کشد گیاه غـم سـر از مزارم

 

[naghmeirani]

دانمت که بر سـرم گذر کنی به‌رحمـت اما
آن زمان که بر کشد گیاه غـم سـر از مزارم

من نميگويم سمندر باش يا پروانه باش

گر به فكر سوختن فتاده اي مردانه باش...