شما متوجه هستی که عمدآ داری این تاپیکهای مسخره رو تو بورس نگه میداری؟
چرا کسی توجه نمیکنه که نباید این تاپیکهای مضخرف رو باز کنه و جواب بده؟
تا کی باید شاهد این رضالت ها تو این تالار باشیم؟
و اما سخنی با دوست:
اصل تعامل يك ضرورت است و تعامل در فضای مجازی اگرچه محدوديتهايی دارد و از طريق گفتوگوی غير حضوری و با افراد ناشناس انجام میشود، ولی با اين حال، فضای مجازی فرصتی قابل توجه برای انتقال معرفت است. يكی از محدوديتهای اين فضا آن است كه شما راهی برای احراز هويت فردی مخاطب خود نداريد. چند ساله است؟ چه سطح تحصيلاتی دارد؟ و... ؛ ولی آنچه شما را با او مرتبط میسازد روايتی است كه او از عقيده خود دارد و بر اساس آن ممكن است اعتقادات شما را به چالش بكشد، در اين فضا تحليل شما از مخاطبتان در يك فضای تاريك و نامشخص شكل میگيرد.بنابراين، در اين حالت تشخيص اينكه فرد مقابل در چه سطحی از معرفت قرار دارد و به چه سطحی از معرفت نيازمند است، مشكل است و از طرف ديگر امكان تشخيص اينكه همان فرد به چه طبقه اجتماعی تعلق دارد نيز آسان نيست، اينها مشخصاتی است كه اگر شما از آن آگاهی داشته باشيد، در تنظيم گفتمان شما با او تأثير خواهد داشت.تعامل در اين فضا در مقايسه با تعامل حضوری سهولتها و ظرفيتهای خاص خودش را نيز دارد، از جمله اينكه شما با شخص روبرو نيستيد و از آنجا كه در قيد هويت او نيستيد بسياری از محدوديتهای عاطفی را نخواهيد داشت، به طور مثال اگر مخاطب يك مرد، زن باشد و بالعكس در تمركز بر مباحث علمی، محدوديتهای ارتباط حضوری و موانع شرعی آن را نخواهد داشت.
رعايت ادب و احترام مخاطب در همه حال، پرهيز از اهانت به مخاطب به طور مطلق و جدا دانستن اعتقاد و رفتار و گفتار مخاطب از ذات او از جمله اين اصول است.
رعايت ادب و احترام مخاطب در همه حال، برای اين است كه اگر اصل ادب و احترام در تعامل گفتاری نباشد، اصولا تعامل پايدار نخواهد بود و خيلی زود به تشاح (با همديگر حريصی كردن) و درگيری و در نتيجه قطع تعامل خواهد انجاميد و خط انتقال معرفت بريده خواهد شد؛ چون دل اگر رميد ديگر انسی نمیگيرد.
تعجب میکنم که چرا دوستان با وجود اینکه بر این نکات اشراف دارند باز هم تاپیکهای بی سر و ته را باز میکنند و با استاتر دهن به دهن میشوند.
راستی چرا؟
چرا کسی توجه نمیکنه که نباید این تاپیکهای مضخرف رو باز کنه و جواب بده؟
تا کی باید شاهد این رضالت ها تو این تالار باشیم؟
و اما سخنی با دوست:
اصل تعامل يك ضرورت است و تعامل در فضای مجازی اگرچه محدوديتهايی دارد و از طريق گفتوگوی غير حضوری و با افراد ناشناس انجام میشود، ولی با اين حال، فضای مجازی فرصتی قابل توجه برای انتقال معرفت است. يكی از محدوديتهای اين فضا آن است كه شما راهی برای احراز هويت فردی مخاطب خود نداريد. چند ساله است؟ چه سطح تحصيلاتی دارد؟ و... ؛ ولی آنچه شما را با او مرتبط میسازد روايتی است كه او از عقيده خود دارد و بر اساس آن ممكن است اعتقادات شما را به چالش بكشد، در اين فضا تحليل شما از مخاطبتان در يك فضای تاريك و نامشخص شكل میگيرد.بنابراين، در اين حالت تشخيص اينكه فرد مقابل در چه سطحی از معرفت قرار دارد و به چه سطحی از معرفت نيازمند است، مشكل است و از طرف ديگر امكان تشخيص اينكه همان فرد به چه طبقه اجتماعی تعلق دارد نيز آسان نيست، اينها مشخصاتی است كه اگر شما از آن آگاهی داشته باشيد، در تنظيم گفتمان شما با او تأثير خواهد داشت.تعامل در اين فضا در مقايسه با تعامل حضوری سهولتها و ظرفيتهای خاص خودش را نيز دارد، از جمله اينكه شما با شخص روبرو نيستيد و از آنجا كه در قيد هويت او نيستيد بسياری از محدوديتهای عاطفی را نخواهيد داشت، به طور مثال اگر مخاطب يك مرد، زن باشد و بالعكس در تمركز بر مباحث علمی، محدوديتهای ارتباط حضوری و موانع شرعی آن را نخواهد داشت.
رعايت ادب و احترام مخاطب در همه حال، پرهيز از اهانت به مخاطب به طور مطلق و جدا دانستن اعتقاد و رفتار و گفتار مخاطب از ذات او از جمله اين اصول است.
رعايت ادب و احترام مخاطب در همه حال، برای اين است كه اگر اصل ادب و احترام در تعامل گفتاری نباشد، اصولا تعامل پايدار نخواهد بود و خيلی زود به تشاح (با همديگر حريصی كردن) و درگيری و در نتيجه قطع تعامل خواهد انجاميد و خط انتقال معرفت بريده خواهد شد؛ چون دل اگر رميد ديگر انسی نمیگيرد.
تعجب میکنم که چرا دوستان با وجود اینکه بر این نکات اشراف دارند باز هم تاپیکهای بی سر و ته را باز میکنند و با استاتر دهن به دهن میشوند.
راستی چرا؟
آخرین ویرایش: