یکی از طرح های وزارت آموزش و پرورش که اخیراً اجرا شده ، طرح آموزش شنا به دانش آموزان سوم ابتدایی است که احتمالاً در سال های آینده در مقاطه دیگر نیز اجرا می شود.
هر چند عده ای با اشاره به مدارس کم بضاعت به ویژه در مناطق محروم ، می گویند که در این مناطق عملاً نمی توان اجرای طرح "ملی" را محقق دانست ولی در عین حال که این انتقاد قابل تأمل است ، دلیل موجهی برای تعطیلی طرح قلمداد نمی شود.
این نوشتار اما نمی خواهد وارد نقاط ضعف و قوت طرح شود جز آن که درباره خود طرح ، اصل آن را بسیار ارزشمند توصیف کند و به دست اندرکاران آن ، دست مریزاد بگوید.
آنچه در این یادداشت بدان خواهیم پرداخت نکته ای است که خود گویای بسیاری چیزهاست . آن نامگذاری این آموزش شنا به معادل عربی آن است که بر این اساس ، طرح ملی آموزش شنا به دانش آموزان را "طرح سباح" نامیدند. (سباح در زبان عربی همان شنای خودمان است.)
حال سخن این است که چرا این طرح با نام عربی شنا نامگذاری شده است؟ مگر اگر اسم آن را "طرح شنا" می نامیدند ، چه اتفاق بدی قرار بود رخ دهد؟ نامگذاری یک طرح ورزشی که مانند اعمالی چون نماز نیست که به حکم شرع مقدس باید به زبان عربی باشد.
این چه وضعیتی است که آقایان در وزارتخانه ای مانند آموزش و پرورش هم تا این دچار از خودبیگانگی شده و طرح ملی ورزشی را نیز به زبان عربی نامگذاری می کنند؟
درست است که عربی زبان قرآن و دین مقدس اسلام است ولی این بدان معنا نیست که در حوزه های غیر دینی هم زبان و ادبیات خود را رها کنیم و حتی طرح شنای دانش آموزان را نیز به عربی نامگذاری کنیم ! مگر عربی زبان ملی ایران است؟ عربی ، زبان دین و قرآن است و در همان حوزه نیز مورد توجه و کاملاً محترم است(بدان حد که حتی لمس قرآن بدون وضو هم منع شرعی دارد) اما همان طور که قرار نیست "غرب زده" باشیم ، بنا هم نیست "عرب زده" شویم.
ایران کشوری است با زبان رسمی فارسی و در عین حال با تاکید بر این که زبان های همه اقوام ایرانی از ترکی و کردی گرفته تا لری و عربی و سایر زبان ها و گویش ها رسمیت خود را دارند و قطعاً هم بسیار محترم و ارزشمند هستند. بنابراین وقتی قرار است طرحی در گستره ملی اجرا شود ، دیگر وجهی ندارد آن را به ترجمه عربی اش نامگذاری نمایند کما این که اگر طرح هایی در مناطق زبانی محتلف کشور باشد ، منعی برای نامگذاری به زبان های محلی ندارد و اتفاقاً می تواند بهتر و زیباتر هم باشد.
فراموش نکنیم که زبان هر قوم و ملتی ، بخش مهمی از هویت اوست و هیچ دلیل موجهی برای گذر از آن و تضعیفش در هیچ جای دنیا وجود ندارد و صد البته تاکید بر وجوه هویتی ، هرگز به معنای نژادپرستی و نفی دیگران نیست.
هر چند عده ای با اشاره به مدارس کم بضاعت به ویژه در مناطق محروم ، می گویند که در این مناطق عملاً نمی توان اجرای طرح "ملی" را محقق دانست ولی در عین حال که این انتقاد قابل تأمل است ، دلیل موجهی برای تعطیلی طرح قلمداد نمی شود.
این نوشتار اما نمی خواهد وارد نقاط ضعف و قوت طرح شود جز آن که درباره خود طرح ، اصل آن را بسیار ارزشمند توصیف کند و به دست اندرکاران آن ، دست مریزاد بگوید.
آنچه در این یادداشت بدان خواهیم پرداخت نکته ای است که خود گویای بسیاری چیزهاست . آن نامگذاری این آموزش شنا به معادل عربی آن است که بر این اساس ، طرح ملی آموزش شنا به دانش آموزان را "طرح سباح" نامیدند. (سباح در زبان عربی همان شنای خودمان است.)
حال سخن این است که چرا این طرح با نام عربی شنا نامگذاری شده است؟ مگر اگر اسم آن را "طرح شنا" می نامیدند ، چه اتفاق بدی قرار بود رخ دهد؟ نامگذاری یک طرح ورزشی که مانند اعمالی چون نماز نیست که به حکم شرع مقدس باید به زبان عربی باشد.
این چه وضعیتی است که آقایان در وزارتخانه ای مانند آموزش و پرورش هم تا این دچار از خودبیگانگی شده و طرح ملی ورزشی را نیز به زبان عربی نامگذاری می کنند؟
درست است که عربی زبان قرآن و دین مقدس اسلام است ولی این بدان معنا نیست که در حوزه های غیر دینی هم زبان و ادبیات خود را رها کنیم و حتی طرح شنای دانش آموزان را نیز به عربی نامگذاری کنیم ! مگر عربی زبان ملی ایران است؟ عربی ، زبان دین و قرآن است و در همان حوزه نیز مورد توجه و کاملاً محترم است(بدان حد که حتی لمس قرآن بدون وضو هم منع شرعی دارد) اما همان طور که قرار نیست "غرب زده" باشیم ، بنا هم نیست "عرب زده" شویم.
ایران کشوری است با زبان رسمی فارسی و در عین حال با تاکید بر این که زبان های همه اقوام ایرانی از ترکی و کردی گرفته تا لری و عربی و سایر زبان ها و گویش ها رسمیت خود را دارند و قطعاً هم بسیار محترم و ارزشمند هستند. بنابراین وقتی قرار است طرحی در گستره ملی اجرا شود ، دیگر وجهی ندارد آن را به ترجمه عربی اش نامگذاری نمایند کما این که اگر طرح هایی در مناطق زبانی محتلف کشور باشد ، منعی برای نامگذاری به زبان های محلی ندارد و اتفاقاً می تواند بهتر و زیباتر هم باشد.
فراموش نکنیم که زبان هر قوم و ملتی ، بخش مهمی از هویت اوست و هیچ دلیل موجهی برای گذر از آن و تضعیفش در هیچ جای دنیا وجود ندارد و صد البته تاکید بر وجوه هویتی ، هرگز به معنای نژادپرستی و نفی دیگران نیست.
