ممنون از توضیحات کاملتون.در مورد هندی ها باهاتون موافقم.با استاندارد بسیار پایینی زندگی می کنند و واقعن عرصه رو بر همه تنگ کرده اند (از بس زیادند).اما کار کردن تو ایران هم یه جورایی برده داری است.الان نفت داره به کارمند رسمی اش با مدرک لیسانس و 10 سال سابقه کار حدود یک میلیون (مناطق غیر گرمسیر) میده.وضع تازه استخدام ها از این هم بدتره.حدود 500 تومن!
در شروع بچه ها خوشحالند که بیکار نیستند. اما بعد از یکسال کار سنگین و شیفت دادن و ... گلایه ها شروع میشه و حق هم دارند.مخصوصا وقتی سابقه کارت به حدود 10 سال میرسه کاملن حس میکنی داری عمر هدر میدی.وضع اونطرف هم که بقول شما اینه.پس واقعن راه چاره چیه؟!!!
پی نوشت: این فروم نمی دونم چه مشکلی داره فقط با میلترشکن میشه پست ارسال کرد اما برای خوندن مطالب مشکلی نیست!
من ده سال پیش به مدت دو هفته توی عسلویه برای یک پروژه نصب و راه اندازی کار کردم
ان موقع یک استاد دانشگاه نفت که موهاش سفید شده بود ماهی هفتصد هزار تومن حقوق میگرفت
یک مهندس کره ای از طرف شرکت هیوندای کره که پیمانکار جزء بودند ماهی پنج هزار دلار حقوق میگرفت
یک مهندس شرکت توتال (پیمانکار اصلی یا GC) ماهیانه پانزده میلیون تومان حقوق میگرفت.
سال گذشته هم رفتم توی دوبی یک کار پیدا کردم که یک ماه رایگان کار کردم تا بتوانم رضایتشان را برای استخدام جلب کنم
حقوق تقریبی ماهیانه هفت میلیون تومان شد و در توی ان یک ماه اکثریت هیئت مدیره از فعالیت من خوششان امد.
فقط یک نفر از اعضای هیئت مدیره وتو کرد و گفت چون ایرانی هست بعدا برامون دردسر درست میشه و من با کلی دلخوری برگشتم ایران.
با کنار هم گذاشتن همه ان مسائل
و دو سال جستجو و بررسی وضعیت کشورهای حاشیه خلیج
و چند ماه زندگی در دوبی و در جستجوی کار بودن
و همچنین مذاکره کردن با مدیران شرکتها برای استخدام و گیر آوردن کار
و مردود شدن برای استخدام
از همه اینها یک نتیجه گرفتم که یک شرکت مهندسی مشاوره بزنم و برای خودم کار پیدا کنم.
بعد چند ماه دنبال جستجو برای شرکت مهندسی مشاوره بودم.
در ایران در شروع کار به یک نفر هم جواز تاسیس شرکت مهندسی مشاوره
میدهند به شرطی که حد اقل یکصد امتیاز از سوابق و توانمندیها کسب کنه
که معمولا با یه کم حوصله میشه این کار را کرد.
این جواز تاسیس شرکت مهندسین مشاور یک ساله است و سال به سال تمدید میشه تا حدود سه سال.
در طول سه سال شما باید تجربه و توانمندی و امتیاز را به 250 برسانید
و تعداد مهندسین و مدیران به حد اقل سه نفر برسند و در قالب یک شرکت فعالیت کنند.
در این صورت به شما پروانه خدمات فنی مهندسی میدهند.
عوضش مزیت این است که هزینه زیادی ندار و با یکی دو ماه دوندگی میتوان نتیجه گرفت.
و بعد شروع به گرفتن و اجرای پروژه کرد.
منابع مالی ان هم بعد از گرفتن مجوز و یا پروانه با روشهائی که دولت تعریف کرده قابل حل است
به شرطی که قدمهای اول را خود شرکت فنی مهندسی بردارد.
اما در کشورهائی مانند امارات قضیه فرق میکند
در انجا مدارک و توان مندی و تجربه هر چه دارید ترجمه میکنید و به همراه چند میلیون تومان (از پنج میلیون تومان به بالا)
پرداخت میکنید تا شرکت خدمات فنی مهندسی برای گرفتن و اجرای پروژه
البته همین هزینه پنج میلیونی را افرادی هستند که بیست میلیون تا پنجاه میلیون تومن میگیرند
و من کلی گشتم تا رسیدم به اصل انجام دهنده ها و انها که معمولا وکلای واسطه هستند مقداری از مبلغ ها را توی جیبشان میگذارند
و بقیه را به وکیل اصلی میدهند تا شرکت را ثبت کند.
بعد از ثبت شرکت اگر بتوانید شش ماه روی پای خود بایستید و یک سری کارهای کوچک گرفته انجام بدهید
بانکها بدون ضامن و بدون وثیقه وام به شرکت میدهند تا کمی خود را تقویت نموده وارد پروژه های فنی مهندسی بزرگتر شود.
در صورتی هم که یک پروژه بزرگ گرفته شود معمولا اسناد پروژه به شرکتهائی که در اصطلاح Trust نامیده میشوند سپرده میشود
که این شرکتها مانند بانکهای سرمایه گذاری میتوانند برای پروژه سرمایه لازم را تامین نمایند و در اجرای پروژه از نظر مدیریتی
و نظارت بر خرج کردن پول کنترل داشته باشند تا پروژه اجرا شده و بخشی از سود پروژه را به همراه سرمایه شان از شرکت فنی مهندسی بگیرند.
در اصطلاح اقتصادی به این نحوه تامین سرمایه و پول Project Finance گفته میشود که با امضای قراردادی تامین کننده سرمایه در پروژه
در قالب روشهای مختلف مثلا در قالب تشکیل کنسرسیوم (تشکیل شده از پیمانکار، شرکت فنی مهندسی و شرکت سرمایه گذار)
سرمایه را تزریق میکنند و پروژه بعنوان وثیقه و تضمین سرمایه شان میباشد. این شرکتهای تامین کننده سرمایه نیز خود نوعی واسطه و دلال هستند
انها معمولا با طراحی و چاپ اوراقی با نام Bond و به فروش رسانیدن ان در بازار اوراق بهادار و یا بانکها و یا عربهای سرمایه دار
سرمایه مورد نیاز لازم برای اجرای پروژه را تامین مینمایند.
البته بحث خیلی پیچیده تر و مفصل تر از اینها است
اما اگر کسی حوصله کرده و با این روش جلو برود هم داخل ایران کار برایش هست و هم خارج از ایران
منتها فرق داخل ایران این است که کلماتی مانند Bond , Trust, Project finance و غیره در ایران را کسی نه شنیده
و نه میداند با کدام جیم نوشته میشود.
اما در کشورهای حاشیه خلیج تقریبا 90 درصد سیستم اقتصادی انها با این روش است.
امید وارم توانسته باشم پاسخ سوالهایتان را بدهم.
موفق باشید.