علم و ثروت، هر دو، به آب دریا می مانند: هر چه بیشتر بخوری، تشنه تر می شوی. هر دو راهی نشان آدم می دهند که اگر از آن بروی، به هزار راه دیگر می رسی که هر کدام، باز، سر از هزار راه دیگر درمی آورد!
این راههای تهش نامعلوم و به هم پیوسته و دور و دراز آدم را با دنیایی رویارو می کند که پیچیده، و در عین حال، جذاب است. رونده ی هر دو راه، هر چه بیشتر برود، مزه ی قدرت و شهرت بیشتر زیر زبانش می رود. این می شود که تحریک می شود باز هم پیش برود؛ جلوتر و جلوتر برود تا جذابیتهای بیشتری ببیند و مشهورتر و قدرتمندتر شود.
اینکه علم بهتر است یا ثروت فعلاً مهم نیست؛ قبل از هر چیز، مهم گم نشدن توی این دو دنیای پیچیده است. رفتن در یک مسیر فقط زمانی می تواند مهم جلوه کند که به هدف و نهایتی برسد، و الا صرف طی کردن مسیرهای مختلف نه امتیازی برای جاده است نه برای او که جاده را گز می کند. تازه بماند که خستگی و بطالت آن همه جاده ای که بیهوده و بی سبب طی شده، هیچ گاه، از تن آدم بیرون نمی رود.
فاطمه مرشدی
سایت پنج روز
