[ابنیه تاریخی ایران]: ایوان مدائن(طاق کسری)...

سـعید

مدیر بازنشسته
آرزو بهارتانیا
ساسانیان خودراازاعقاب پارسی هامی دانستندوهمواره به عظمت واعتلای ایران وقدرت واعتبارحکومت خود توجه داشتند.هرچند که به علت جنگهای متوالی که با رومیان همسایه غربی ایران داشتندقادر به احداث ساختمانها و کاخهای بزرگ مانند پارس ها نشدند، ولیکن سعی کردند که بناهای باارزش رابااستفاده از مصالح ساختمانی اطراف هرکاخ به وجود آورند که خوشبختانه بسیاری ازاین آثار درایران کنونی باقیمانده است، اماتعدادی از آنها درکشورهای اطراف قرار گرفته اند.
ازآنجا که دین رسمی کشور درزمان ساسانیان دین زرتشتی بوده لذا برای آتش احترام خاصی قائل بودندوآن رامقدس می شمردند وبرای نگهداری ونگهبانی ازآتش پرستشگاه یاجایگاه های مخصوص می ساختند، آتش مقدس دراین پرستشگاه ها طبق سنت‌هاي مذهبی ساسانیان توسط کاهنان وپنهان از پرستش کنندگان عام حفاظت می شد که از آن آتش های دیگری می افروختند و خارج از پرستشگاه درون چهارطاقی های(1) باز درمعرض دید و پرستش عموم قرار می دادند.
اما به غیر ازآتشکده های بسیاری که درآن زمان ساخته شده، چندین کاخ نیز به دست معماران ساسانیبه وجود آمده اند، که از آن ميان می توانیم ازکاخ بستان، کاخ قلعه دختر، کاخ نیشاپور ،کاخ خسرو ونیزکاخ سروستان نام ببریم.
هنرمندان دورهٔ ساسانی شیوهٔ کارهنری زمان اشکانیان ومانوی راهمچنان پیش گرفتند.به دنبالهٔ جنگ اشکانیان با بیگانگان ، ساسانیان هم حدوداً 300 سال در جدال بودند.پیروزی های پی درپی،تحرکی پویابه وجود آورده بود.رابطه ی تجاری با همسایگان ٬ وضع صنایع و هنر رابرای دادوستد ودیدهنری وسعت بخشید.به این ترتیب٬ هنر دورهٔ ساسانی نسبت به گذشته تمایز ویژه ای پیدا کرد.
ایوان مدائن یاطاق کسری یا تیسفون واقع در شهر مدائن در کشور عراق از بناهای مهم شیوۀ پارتی است.متأ سفانه این بنا تاکنون مرمت جدی نشده است.
مهمترین قسمت این کاخ٬ مدخل اصلی آن است که به شکل ایوانی عریض ومرتفع ٬ روبه خارج ساخته شده بود وتالار مستطیل شکلی در پشت آن قرار داشته است.طاق بزرگ هلالی قسمت مرکزی رامی پوشاند. در طرفین بخش مرکزی که محور اصلی بنا راتشکیل می داد٬ راهروها٬ اتاقها وتالارها باپوشش گنبدی وگهواره ای قرار داشتند.
نور تالار اصلی به وسیله یکصدوپنجاه دریچه تأمین می شده است.طاق بزرگ ایوان مدائن برروی دیواره های سرتاسری وبدون ستون بنا شده بود.قسمت جلویی هلالی بزرگ وبخشی ازنمای اصلی کاخ هنوز پابرجا است.
نمای بدون روزنه کاخ تیسفون به چهار طبقه تقسیم شده وبه وسیلۀ طاقی ها ونیم ستونهایی دراطراف آنهاتزيین شده بود.درترکیب نمای خارجی کاخ،تاثیر معماری آشور به چشم می خورد.
خصوصیات زیادی دراین بنا مشاهده می شود.اما درویژگی معماری ایران در آن به خوبی آشکار است،یکی استفاده از تناسبات طلایی ایرانی(2) است که از آن مستطیلی به اندازۀ 24 گز در40گز به دست آمده(60/42*30/25متر)ودروسط آن طاقی ساخته شده است.
دیگری هم استفاده از مصالح معمولی یا مصالح خشتی است ونه سنگ تراش ٬ پیشرفتگی ها وبقیه نکات همه و همه به صورت محاسبه هاي دقیق بوده است. محاسبه هاي فنی دقیقی که قبل ازکارساختمانی انجام می شده درساخت این بنا به خوبی مشاهده می شود.
نقاشی ها وحجاری های بسیاری نیز به چشم می خورند واین خود نشان می دهد که هنر نقاشی دراین زمان بیش از زمان اشکانی استقبال می شده است .زیرا آنچه ازگزارشها برمی آید (قالی رنگارنگ الوان مداين)وپارچه‌ها وبسیاری از لباسهای پادشاهان این دوره نشان از کوشش فراوان برای پیشرفت دارد.
(بوحتری)که یکی از سرایندگان عرب درقرن سوم هجری است، هنگامی که ازشام به بغداد می آمده٬ایوان کسری رادیده ودربارۀ تزئینات ونمای داخلی آن نوشته است:« این کاخ،شما رااز نمونه های شگفت آور مردمی آگاه می کند که زبان هرگز از ذکر عجایب آن نمی تواند خاموش بماند.اگر نقاشی جنگ انطاکیه را نگاه کنیم ٬ اندام به لرزه می افتد،زیرا مرگ ازآن می بارد.»
(انوشیروان درزیر پرچمی صف آرایی می کندولباسش به رنگ سبز مایل به زرد است ودرجلوی اومردانی ،یکی نیزه به دست ودیگری سپر وزوبین به کف،می جنگد.این نقش ونگارها و چهره ها آدمی رابه شک وامی دارند که آیا اینان زندگان لالند یاکه نقشند؟!)
نکتۀ دیگری که باید به آن توجه داشت تأثیر طرز نقاشی وحجاری ودیکر هنرهای ایرانیان این دوره بر مردم هم جوار است که شواهد،فراوانی آن را تأئید می کند.
(1)چهار طاقی:بنایی بودند که برای نگهداری وروشن نگهداشتن آتش ساخته می شدند ونقشه های‌چهارگوش داشتند که سقف گنبدی شکلی روی آنها قرار می گرفته است وچهار طرف آن دیوارهایی دارد که دروسط هردیوار درگاهی قوشی شکل تعبیه شده است .
(2) منظور از تناسب هاي طلایی، اعطای تناسب هاي مشابه و از یک خانواده به اجزای یک طرح معماری

است، تا از نظر چشمي بتواند به چندگانگی اجزا درآن طرح وحدت بخشد وزیبایی وتناسب هاي بیشتری را به بنا بدهد.






منابع و مأ خذ:

1- مختصر تاریخ هنر ایران وجهان، تألیف استاد جلیل ضیاء پور به کوشش محمد حسن اثباتی، چاپ اول سال 1377.
2- تاریخ معماری قبل ازاسلام ، دفتر تألیف وبرنامه ریزی درسی آموزش متوسطه، چاپ سال 1378.
 

سعید معمار

عضو جدید
کاربر ممتاز
ایوان مداین

ایوان مداین

ایوان مدائن(طاق کسری)

ساسانیان خودراازاعقاب پارسی هامی دانستندوهمواره به عظمت واعتلای ایران وقدرت واعتبارحکومت خود توجه داشتند.هرچند که به علت جنگهای متوالی که با رومیان همسایه غربی ایران داشتندقادر به احداث ساختمانها و کاخهای بزرگ مانند پارس ها نشدند، ولیکن سعی کردند که بناهای باارزش رابااستفاده از مصالح ساختمانی اطراف هرکاخ به وجود آورند که خوشبختانه بسیاری ازاین آثار درایران کنونی باقیمانده است، اماتعدادی از آنها درکشورهای اطراف قرار گرفته اند.
ازآنجا که دین رسمی کشور درزمان ساسانیان دین زرتشتی بوده لذا برای آتش احترام خاصی قائل بودندوآن رامقدس می شمردند وبرای نگهداری ونگهبانی ازآتش پرستشگاه یاجایگاه های مخصوص می ساختند، آتش مقدس دراین پرستشگاه ها طبق سنت‌هاي مذهبی ساسانیان توسط کاهنان وپنهان از پرستش کنندگان عام حفاظت می شد که از آن آتش های دیگری می افروختند و خارج از پرستشگاه درون چهارطاقی های(1) باز درمعرض دید و پرستش عموم قرار می دادند.
اما به غیر ازآتشکده های بسیاری که درآن زمان ساخته شده، چندین کاخ نیز به دست معماران ساسانیبه وجود آمده اند، که از آن ميان می توانیم ازکاخ بستان، کاخ قلعه دختر، کاخ نیشاپور ،کاخ خسرو ونیزکاخ سروستان نام ببریم.
هنرمندان دورهٔ ساسانی شیوهٔ کارهنری زمان اشکانیان ومانوی راهمچنان پیش گرفتند.به دنبالهٔ جنگ اشکانیان با بیگانگان ، ساسانیان هم حدوداً 300 سال در جدال بودند.پیروزی های پی درپی،تحرکی پویابه وجود آورده بود.رابطه ی تجاری با همسایگان ٬ وضع صنایع و هنر رابرای دادوستد ودیدهنری وسعت بخشید.به این ترتیب٬ هنر دورهٔ ساسانی نسبت به گذشته تمایز ویژه ای پیدا کرد.
ایوان مدائن یاطاق کسری یا تیسفون واقع در شهر مدائن در کشور عراق از بناهای مهم شیوۀ پارتی است.متأ سفانه این بنا تاکنون مرمت جدی نشده است.
مهمترین قسمت این کاخ٬ مدخل اصلی آن است که به شکل ایوانی عریض ومرتفع ٬ روبه خارج ساخته شده بود وتالار مستطیل شکلی در پشت آن قرار داشته است.طاق بزرگ هلالی قسمت مرکزی رامی پوشاند. در طرفین بخش مرکزی که محور اصلی بنا راتشکیل می داد٬ راهروها٬ اتاقها وتالارها باپوشش گنبدی وگهواره ای قرار داشتند.
نور تالار اصلی به وسیله یکصدوپنجاه دریچه تأمین می شده است.طاق بزرگ ایوان مدائن برروی دیواره های سرتاسری وبدون ستون بنا شده بود.قسمت جلویی هلالی بزرگ وبخشی ازنمای اصلی کاخ هنوز پابرجا است.
نمای بدون روزنه کاخ تیسفون به چهار طبقه تقسیم شده وبه وسیلۀ طاقی ها ونیم ستونهایی دراطراف آنهاتزيین شده بود.درترکیب نمای خارجی کاخ،تاثیر معماری آشور به چشم می خورد.
خصوصیات زیادی دراین بنا مشاهده می شود.اما درویژگی معماری ایران در آن به خوبی آشکار است،یکی استفاده از تناسبات طلایی ایرانی(2) است که از آن مستطیلی به اندازۀ 24 گز در40گز به دست آمده(60/42*30/25متر)ودروسط آن طاقی ساخته شده است.
دیگری هم استفاده از مصالح معمولی یا مصالح خشتی است ونه سنگ تراش ٬ پیشرفتگی ها وبقیه نکات همه و همه به صورت محاسبه هاي دقیق بوده است. محاسبه هاي فنی دقیقی که قبل ازکارساختمانی انجام می شده درساخت این بنا به خوبی مشاهده می شود.
نقاشی ها وحجاری های بسیاری نیز به چشم می خورند واین خود نشان می دهد که هنر نقاشی دراین زمان بیش از زمان اشکانی استقبال می شده است .زیرا آنچه ازگزارشها برمی آید (قالی رنگارنگ الوان مداين)وپارچه‌ها وبسیاری از لباسهای پادشاهان این دوره نشان از کوشش فراوان برای پیشرفت دارد.
(بوحتری)که یکی از سرایندگان عرب درقرن سوم هجری است، هنگامی که ازشام به بغداد می آمده٬ایوان کسری رادیده ودربارۀ تزئینات ونمای داخلی آن نوشته است:« این کاخ،شما رااز نمونه های شگفت آور مردمی آگاه می کند که زبان هرگز از ذکر عجایب آن نمی تواند خاموش بماند.اگر نقاشی جنگ انطاکیه را نگاه کنیم ٬ اندام به لرزه می افتد،زیرا مرگ ازآن می بارد.»
(انوشیروان درزیر پرچمی صف آرایی می کندولباسش به رنگ سبز مایل به زرد است ودرجلوی اومردانی ،یکی نیزه به دست ودیگری سپر وزوبین به کف،می جنگد.این نقش ونگارها و چهره ها آدمی رابه شک وامی دارند که آیا اینان زندگان لالند یاکه نقشند؟!)
نکتۀ دیگری که باید به آن توجه داشت تأثیر طرز نقاشی وحجاری ودیکر هنرهای ایرانیان این دوره بر مردم هم جوار است که شواهد،فراوانی آن را تأئید می کند.
(1)چهار طاقی:بنایی بودند که برای نگهداری وروشن نگهداشتن آتش ساخته می شدند ونقشه های‌چهارگوش داشتند که سقف گنبدی شکلی روی آنها قرار می گرفته است وچهار طرف آن دیوارهایی دارد که دروسط هردیوار درگاهی قوشی شکل تعبیه شده است .
(2) منظور از تناسب هاي طلایی، اعطای تناسب هاي مشابه و از یک خانواده به اجزای یک طرح معماری
است، تا از نظر چشمي بتواند به چندگانگی اجزا درآن طرح وحدت بخشد وزیبایی وتناسب هاي بیشتری را به بنا بدهد.
منابع و مأ خذ:
1- مختصر تاریخ هنر ایران وجهان، تألیف استاد جلیل ضیاء پور به کوشش محمد حسن اثباتی، چاپ اول سال 1377.
2- تاریخ معماری قبل ازاسلام ، دفتر تألیف وبرنامه ریزی درسی آموزش متوسطه، چاپ سال 1378.
 

DDDIQ

مدیر ارشد
تيسفون

تيسفون

http://www.www.www.iran-eng.ir/attachment.php?attachmentid=23343&stc=1&d=1282303368




دكتر عيسي بهنام

ويرانه‌هاي باقي‌مانده از شهر قديم تيسفون را مرحوم «ارنست هرتسفلد» در كتابي تحت نام «يك مسافرت از نظر باستان‌شناسي به سرزمين فرات» كه در تاريخ 1920 در برلن به زبان آلماني منتشر شده به طور مفصل معرفي نموده است.
در سال 1928 كاوش‌هايي توسط هيئتي آلماني تحت سرپرستي آقاي «رويتر» در محل تيسفون به عمل آمد و در سال 1930 ميسيون امريكايي «موزه متروپوليتن نيويورك» به سرپرستي آقاي «اوپتون» با هيئت آلماني نامبرده در كاوشهاي تيسفون شركت كرد.
«آرتور كريستن سن» در كتاب «ايران در عهد ساسانيان» كه در سال 1936 ترجمه فرانسه آن منتشر شد با استفاده از نتايج كار كاوش‌كنندگان در تيسفون خلاصه‌اي از اطلاعاتي را كه راجع به اين شهر در دست داشت انتشار داد و ما قسمتي از آن اطلاعات را در اين مقاله از نظر خوانندگان مي‌گذرانيم.
«پايتخت شاهنشاهان ايران خصوصاً در زمان خسرو اول وسعت و اعتبار يافت و تيسفون (Tespon) نام شهر عمده‌اي است كه جز مجموعه‌اي از چند شهر يورد كه به زبان شامي Mahoz يا Medhinata يا Medhine (ما حوزه ملكا يا مذيناتا يا مذينه) مي‌ناميدند، و اعراب آن را به «المدائن» ترجمه كرده‌اند و احتمال دارد كه اين كلمات ترجمه پهلوي «شهرستانان» Shahristanan باشد شهرهاي مهم اين مجموعه شهر «وه‌اردشير» Veh-Ardechir (سلوقيه قديم) و تيسفون بوده است.»
«آمين مارسل» مي‌گويد پايتخت ايران غيرقابل تسخير بود و از چندين شهر تشكيل شده بود و حصاري آن را احاطه مي‌كرد و اين حصار دروازه‌هاي محكم داشت.
تيسفون در مشرق دجله و «وه‌اردشير» در مغرب آن قرار داشت و جسري آن دو را بهم مي‌پيوست و فردوسي در شاهنامه خود در ضمن بيان تاريخ پادشاهي شاپور دوم مي‌گويد: چون رفت و آمد روي اين پل روز به روز زياد مي‌شد شاپور در ابتداي پادشاهي خود دستور داد پل ديگري روي دجله انداختند تا عبور از آن پل و برگشت از پل ديگر انجام گيرد.
تيسفون اصلي در مشرق دجله حصاري به صورت كمان داشت و برج‌هاي متعددي در اين حصار بود كه آثارشان هنوز باقي است و مجموع زميني كه در زير آن بود از 58 هكتار تجاوز نمي‌كرد و آن را به زبان عربي «مدينه العتيقه» مي‌ناميدند. در نتيجه كاوش‌هايي كه در سال‌هاي 1928 و 1929 در اين ناحيه انجام گرفته پديده‌هاي كليسايي از زمان ساسانيان پديدار گشته است.
در مشرق تيسفون امروز آرامگاهي بنام سلمان پاك وجود دارد كه در محله سابق «اسپانبر» Aspanbar واقع است. كاخ شاهنشاهان ساساني در همين محله قرار داشته و مركب از حياط‌ها و تالارها و باغ‌هايي بوده است كه طاق كسري امروز، در ميان آن برپا بوده است.
در جنوب طاق كسري خرابه‌هايي بنام «خزانه كسري» Khazanat Kersa وجود دارد و محل ديگري بستان كسري مي‌باشد كه «رومگان» Rumaghan نيز ناميده‌مي‌شد و خسرو اول پس از فتح انطاكيه عده‌اي از مردم آن شهر را به پايتخت خود انتقال داد و شهر جديد را براي آنها ساخت.
قسمتي از مدائن را كه مغرب دجله قرار دارد حصاري از آجر احاطه كرده بود و بخش مهم آجرهاي آن شهر از شهر بابل به اين محل حمل شده بود و در مكان قديمترين ساختمان اين شهر يعني سلوكيه برپا شده بود.
اردشير قسمتي از آن را تعمير كرده و آنرا «وه‌اردشير» ناميد (ترجمه واژه اردشير خوب يا خانه اردشير). وه‌اردشير مركز عمده مسيحيان ايران و مقر «كاتوليكوس» رئيس مذهبي آنان بود و كليسايي در آن بنا شده بود كه به فرمان شاپور دوم ويران شد و بعد از مرگ اين پادشاه مجدداً آنرا برپا كردند.
تقريباً در پنج كيلومتري شمال «وه‌اردشير» شهر كوچك «درزنيدان»Darzanidhan قرار داشت. در مغرب «وه‌اردشير» شهري بنام «ولاش آباد» واقع بود. بنابراين از مجموع شهرهايي كه در زمان خسرو اول پايتخت ايران را تشكيل مي‌دادند امروز پنج شهر آن را مي‌شناسيم ( تيسفون و رومگان در مشرق دجله، «وه‌اردشير»(سلوكيه) و «درزنيدان» و «ولاشاباد» در مغرب آن). اگر محله «اسپانبر» در مشرق و «ماحوزه» در مغرب را به پنج شهر فوق‌اضافه كنيم تعداد شهرهاي پايتخت ساسانيان به هفت خواهد رسيد
در طرفين رود دجله چند كاخ مخصوص شاهنشاه وجود داشته است ولي از همه آنها معروفتر همان «طاق كسري» يا ايوان كسري است كه در محله «اسپانبر» قرار داشت و ويرانه‌هاي آن هنوز موجب تعجب و تحسين است.

فردوسي بناي آن را به خسرو اول نسبت داده است
...........​

قسمت اشعار شاهنامه حضرت فردوسی حذف شد


اعضا هئيت كاوش كنندگان آلماني اظهار كرده‌اند كه ايوان بزرگي كه امروزه برپاست به امر خسرو ساخته شده است. مجموع اين كاخ و ساختمان‌هاي فرعي آن در زمنيي به وسعت 300 در 400 متر قرار گرفته ومركب از ايوان و آثار بناي ديگري در فاصله 100متر از آن تپه مصنوعي كوچكي بنام حرم خسرو در جنوب ايوان و در شمال آن خرابه‌هاي يك گورستان بوده است.
ايوان كسري مهمترين قسمتي از مجموع كاخ تيسفون است كه امروز برپاست. نماي آن به طرف مشرق است و 28ر29 متر ارتفاع دارد و عبارت بوده است از ديواري بدون پنجره كه طاقنماهايي در سرتاسر آن ساخته شده و ميان طاقنماها نيم ستون‌هايي در طرفين قوس‌هاي هلالي وجود دارد. مجموع اين طاقنماها و قوس‌ها و نيم‌ستون‌ها در چهار طبقه از پائين به بالا گنجاينده شده. احتمالاً روي اين بناي آجري را بوسيله گچ سفيد كرده بودند و بعضي از قسمت‌هاي آن را رنگ زده بودند و در بعضي قسمت‌هاي ديگر روپوشي از سنگ مرمر ظاهر نماي بنا را مي‌پوشانده است.
تا تاريخ 1888 تمام نماي اين بنا برپا بوده و نقشي از آن در كتاب «ديولافوآ» Dieulafoy Lart antique de la Perse كشيده شده است. در همين سال قسمت جنوبي ايوان نيز خطر از بين رفتن موجود است.
ايوان بزرگ به صورت گهواره‌‌بيضي شكل در ميان نماي بنا قرار گرفته و عرض آن 63ر25 متر و درازاي آن 76ر43 متر است.
در پشت ديوارهاي طرفين ايوان پنج تالار كم ارتفاع‌تر از ايوان مركزي با طاق گهواره‌اي شكل ساخته شده بود. در طريين اين ايوان طاق‌هاي متعدد ديگر وجود داشت. ضخامت ديوارهاي آجري بطور كلي بسيار زياد است. در داخل تالارها تزئيناتي بصورت گچ‌بري وجود داشته كه تعداد زيادي از آنها در حفاري هئيت آلماني پيدا شده است. زيبايي ايوان كسري بيشتر از نظر عظمت آن مي‌باشد. «ابن خرداذبه» آن را به كوهي تشبيه كرده كه در آن كاخي تراشيده باشند. مي‌گويند خليفه المنصور نخستين كسي است كه دست به خرابي آن زد و از مصالح آن براي ابنيه شهر جديد بغداد استفاده كرد. ظاهراً‌علت اينكه تمام مصالح آن بكار نرفته اين بوده است كه پس از چندي به نظر رسيده است كه خراب كردن و حمل مصالح از ارزش حقيقي آن مصالح تجاوز مي‌نمايد، و از استفاده از آن صرفنظر كرده‌اند.
از نظر اصول ساختماني وجود طاق كسري مطالبي چند را براي علاقمندان به تحول سبك ابنيه روشن مي‌نمايد.
ابنيه زمان هخامنشي تماماً از ستون‌هاي سنگي و سقف افقي ساخته شده بود و با وجود مصالح فراوان كه براي بالا بردن آن مصرف مي‌شد نسبت به بنايي مانند طاق كسري نواقص بسيار داشت. مثلاً در كاخ عظيمي چون كاخ آپاداناي تخت جمشيد تقريباً يك دهم بنا را پايه‌هاي قطور ستون‌ها اشغال كرده بود و تالار آپادانا بيشتر شباهت به جنگلي پيدا كرده بود كه در آن درخت‌هاي عظيمي روئيده باشد. روشنايي در چنين تالاري به زحمت وارد مي‌شد و روزهاي «بار عمومي» عده‌اي از حاضران ناچار در پشت ستون‌ها قرار مي‌گرفتند و از ديدن شاهنشاه محروم مي‌ماندند.
چنين فرض كرده‌اند كه روشنايي از بالاي بام وارد تالار مي‌شد ولي با اين حال باز قسمت‌هايي از تالار در تاريكي قرار مي‌گرفت. بنابراين با ايجاد ايواني مانند ايوان كسري معماران زمان ساساني مسايل بزرگي را مانند پوشاندن تالار بسيار بزرگي با مصالح سبك و ارزان و روشن كردن آن و افزودن بر وسعت تالار به وسيله حذف ستون، و افزايش ارتفاع آن به وسيله ايجاد طاق مرتفع بيضي شكل حل كرده‌اند.
ضمناً حل مسايل ديگري نيز با ايجاد ايوان ساساني آسان گرديده است. در سقف افقي كاخ هخامنشي خطر آتش‌سوزي و موريانه وجود داشت و حال اينكه در كاخ ساساني هر دوي اين خطرها از ميان رفته و ضمناً با سبك شدن مصالح از سنگيني بنا كاسته شده و در حقيقت سنگيني كاخ به فشار مختصري در جهت طرفين مبدل گشته است و اين فشار را روي ديوارها و پايه‌هاي ضخيم وارد آورده كه آن را تا امروز با وجود ناملايمات طبيعت تحمل نبوده است
فردوسي ساختمان كاخ كسري را به معمار رومي نسبت داده ولي طاق كسري با عرض و طول كمتر در دو محل در ناحيه پارس بنام فيروزآباد و سروستان در زمان اردشير اول موقعي كه هنوز به شاهنشاهي ايران نرسيده بود بنا شده كه قسمت مهمي از آن هنوز برپاست و قابل مقايسه با ايوان كسري مي‌باشد، و در ساختمان آن بدون شك معمار رومي دخالت نداشته است. بعلاوه طاق كسري بيضي شكل و اختراع منحصر به معماران ايراني است و در هيچ نقطه ديگري از عالم ديده نشده است. بنايي كه تقريباً همدوره با طاق كسري است و معماران رومي آن را بنا كرده‌اند كليساي سن‌سوفي در شهر قسطنطنيه است. اگر چه اين كليسا داراي گنبد مرتفع و عظيمي بوده و خود يكي از شاهكارهاي معماري قديم است ولي واقعاً شباهت نزديك از هيچ يك با ايوان كاخ شاهنشاهي ايران ندارد. بنابراين بايد طاق كسري را به منزله يكي از افتخارات معماران ايران در قديم به حساب آورد


پلان کلیساهای تیسفون

http://www.www.www.iran-eng.ir/attachment.php?attachmentid=23337&stc=1&d=1282302154
 
آخرین ویرایش:

DDDIQ

مدیر ارشد
طاق کسری قسمت اول

طاق کسری قسمت اول

طاق كسري
معماران ايران در دوران شاهنشاهي ساساني با مصالح بسيار كم‌خرجي بناي عظيمي برپا كردند كه هنوز خارج از كشور ما، در مكاني كه چندين قرن پايتخت كشور ايران بود با وجود صدماتي كه بر او وارد شده، مانند سردار سالخورده‌اي كه بر سينه‌اش مدال‌هاي افتخار متعدد آويزان است، غوغاي رقت‌باري كه بر يكي از كهن‌ترين سرزمين‌هاي متمدن دنيا مستولي گشته نظاره ميكند.
دكتر عيسي بهنام
طاق كسري كه هنوز برجاي باقي مانده فقط قسمت بسيار كوچكي از شهر بزرگ تيسفون است كه پايتخت بزرگ ايران در دوران شاهنشاهي اشكانيان و ساسانيان بوده است. وقتي اعراب بر تيسفون دست پيدا كردند، پس از اينكه پردة جواهرنشان و قالي زربفت آنرا به عنوان غنيمت قطعه قطعه كرده ميان سربازان قسمت كردند به مسصالح ساختماني آن نيز چشم دوختند. نخستين خلفاي عباسي پس از اينكه قطعات بزرگ سنگ مرمري را كه نماي خارجي بنا را ميپوشاند براي برپا كردن كاخ‌هاي جديدشان از آنجا به مكان‌هاي ديگري انتقال دادند، دستور دادند كه از آجرهاي آن نيز استفاده شود، ولي پس از چندي متوجه شدند كه اين كار خود شامل مخارج زيادي است و از آن منصرف گرديدند.
اين مطلبي نيست كه من از خود بگويم، بلكه تمام نويسندگان اوايل دوران اسلامي چه از ايرانيان، چه از خود اعراب، اين مطلب را بارها ذكر كرده‌اند.
اين مطلب نيز گفته شده است كه خليفة چهارم، حضر ت اميرالمؤمنين عليه‌السلام در همين مكان نماز گذارده‌است.
احتياجي به‌اين نيست كه من دراينجا راجع به گفته‌هاي فوق مداركي را ارائه دهم، زيرا اين مطالب را بارها نويسندگان خاطرنشان كرده‌اند و همه از آن اطلاع كافي دارند.
خاقاني در قرن ششم هجري وقتي از مكه مراجعت ميكرد از اين مكان گذشت و قصيدة معروفي ساخت كه قرائت آن قلب هر ايراني ميهن‌دوستي را بلرزه درميآورد و اين قصيده با اين ابيات شروع ميشود:

هـــان اي دل عبرت بين / از ديده نظـــــركن هــان
ايــــوان مـــــداين را / آيينــــــة‌عبـــــرت دان​

پس از آن در حدود 50 سال پيش عشقي نمايشنامه‌اي راجع به طاق كسري نوشت و اجرا كرد كه مدت‌ها روي صحنه‌هاي پايتخت نمايش داده ميشد و شور و هيجان فوق‌العاده‌اي ميان ميهن‌پرستان بوجود آورده بود.
عربها تيسفون را مداين ناميدند، براي اينكه اين شهر مركب از هفت شهر بود كه در يكي از آنها كاخ شاهنشاهي ايران قرار داشت كه ايوان بزرگي براي «بار دادن» در روزهاي «بار عام» در آن ساخته شده بود.
پيش از روز كار آمدن شاهنشاهان اشكاني سلوكي‌ها را در طرف راست رود دجله شهري ساخته بودند كه آنرا «سلوكيه» نام نهاده بودند. در زمان نخستين پادشاهان اشكاني، وقتي باقي مانده‌هاي يادگارهاي اسكندر مقدوني بكلي از مرزهاي ايران بيرون رانده شد، شهر سلوكيه بصورت نيمه ويران‌اي بود. شاهنشاهان اشكاني در طرف چپ زودخانه دست به ساختمان‌هاي جديدي زدند و تا اواخر دوران ساساني ايجاد اين ساختمان‌ها در دوطرف رود دجله ادامه يافت، بطوري كه وقتي اعراب بر ايران مستولي شدند در اين مكان هفت شهر وجود داشت و بهمين سبب آنر ارمداين يعني مدينه‌ها، شهرها، نام نهادند. چهل كيلومتر پايين‌تر از تيسفون خلفاي عباسي شهر بغداد را كه به مفهموم بغ داد، (يعني خداداد، زيرا بغ به زبان فارسي به معناي خداست و در زبان روسي و بعضي زبان‌هاي ديگر هند و اروپايي نيز همني مفهوم را دارد) است و قبلاً نيز به صورت آبادي كوچكي در آن مكان وجود داشت بنا نمودند و آنرا به‌عنوان دارالخلافه انتخاب نمودند.

پنجاه سال پيش،‌من در دبستان تاريخ ذكاءالملك را ميخواندم و خوب بخاطر دارم كه وقتي به صفحه‌اي ميرسيديم كه در آن داستان تاريخي شكست والرين ذكر شده بود سراپاي مرا شادي مخصوصي فرا ميگرفت، و لذت بخصوصي به من دست ميداد، متأسفانه به سبب علاقة‌فراواني كه به تاريخ نياكان داشتم قرائت خود را ادامه ميدادم ويكباره به اين مطلب ميرسيدم، كه در يكي ديگر از صفحات تاريخ كوچك ذكاءالملك نوشته شده بود «… در زمان پادشاهي بلاش دوم، تراژان، امپراطور روم، به ايران لشك كشيد، تيسفون را متصرف شد و تخت طلاي اشكانيان را به غنيمت برد …» شايد شما باور نكنيد ولي هربار كه من اين جملة كوتاه را ميخواندم اشك در چشمانم حلقه ميزد، و عقدة غريبي از تراژان بر دل من مينشست. براي تلاقي مجدداً به صفحات جلوتر برميگشتم و داستان كشته‌شدن كراسوس و شجاعت‌هاي سردار بزرگ ايران پاكوروس در زمان پادشاهي ارد را بخاطر ميآوردم و از شدت خسمي كه برايم بوجود آمده بود چندين بار آنر اميخواندم تا به حال طبيعي برگردم.
در واقع تراژان در زمان بلاش دوم در تاريخ 116 بعد از ميلاد مسيح مغرب ايران را براي مدت بسيار كوتاهي در اختيار گرفت و حتي به خليج فارس هم رسيد، ولي بلافاصله بعد از اين پيروزي شهرهاييي كه در شام و عراق مسخر كرده بود جملگي برعليه او طغيان كردند و تراژان ناچار شد به كشور خود برگردد و سال بعد درگذشت.
فردوسي در مورد ساختمان طاق كسري داستان مفصلي ذكر ميكند كه در فصل مربوط به انوشيروان خواهيد يافت و من فقط خلاصه‌اي از آنرا يادآ‌ور ميشوم. فردوسي ميگويد انوشيروان به تمام نقاط جهان جارچي‌هايي فرستاد كه بهترين معماران را براي ساختن كاخ بزرگي در تيسفون دعوت كنند. تعداد زيادي معمار از همه جا به دربار پاشداه روي آوردند و پس از انتخاب دقيقي سيصد نفر از ميان آنان جدا شد و از بين آن سيصد نفر نيز سه نفر كه از همة آنها مهارت بيشتري در امر ساختماني داشتند انتخاب شدند و از آنها يكي رومي بود. معلوم نيست گفته فردوسي از رومي بودن اين معمار چي است. آيا ميخواهد بگويد واقعاً اثل روم بود يا اينكه قصدش اين است كه از مغرب ايران، مثلاً از شام يا آسياي صغير بود. بهرحال آن معمار رومي مشغول كار ساختمان پي‌ها و ديوار اين طاق يا ايوان بزرگ ميشود.
ساختمان‌هاي ايران از زمان اشكانيان و ساسانيان به بعد حتي تا دوران اخير قاجاريه (تخت مرمر در تهران) بدون استثناء ايواني داشتند كه گاهي در منازل شخصي بصورت بيروني بحساب ميآمد و در كاخ‌هاي سلاطين محل «بار» در روزهاي عيد يا مواقع استثنايي ديگري بود. در فيرزآ‌باد، در سروستان، در الحضر و در هرنوع ساختمان اشكاني يا ساساني كه تا اين تاريخ بدست آمده چنين ايوان‌هايي ديده شده است، ولي به سبب روش بخصوصي كه پادشاهان هخامنشي در پيش گرفتند ايوان‌هايشان ستون‌دار بود كه بعدها در چهل ستون اصفهان، قزوين و بسياري از شهرهاي ديگر ايران، در خانه‌هاي درباريان در عصر قاجاريه، حتي در خانة پدربزرگ من نيز نظاير اين ايوان‌هاي ستون‌دار ديده ميشد.
اما ايواني كه بصورت گهوارة برگشته‌اي ساخته شود با اينكه در زمان شاهنشاهي اشكانيان بوجود آ,د ولي خصوصاً در زمان ساسانيان عموميت پيدا كرد.
جالب‌تر اينكه حتي وقتي درقرن چهارم هجري در شهر كوچكي مثل «نيريز» خواستند مسجدي بسازند كه در آن از اصول خالص معماري ايران استفاده شده باشد، مسجد را بصورت ايواني با طاق شكسته با جناقي برپا كردند. در اين مقالة مختصر جاي اين نيست كه عكس ايوان نيريز را كه هنوز برپاست حضورتان ارائه دهم. شايد در موقعيت ديگري اين‌كار را انجام دهم. بهرحال مهمترين قسمت كاخ‌هاي بزرگ شاهنشاهان ايران همان ايوان بود كه بصورت بيروني از آن استفاده ميشد.
فردوسي ميگويد در برابر ايوان تيسفون پرده بسيار مجللي آويزان كرده بودند كه جواهرنشان بود و عسكريان عرب آنرا قطعه قطعه كرده ميان خود قسمت كردند. باز همان فردوسي چنين نقل ميكند كه در روز «بارعام» قبلاً شاهنشاه روي تخت طلاي خود جلوس ميكرد و چون تاجي كه بايد برسر بگذارد بسيار سنگين بود آنرا به زنجيري از طلا در بالاي سر شاهنشاه از بالاي طاق طوري آويزان ميكردند كه در بالاي سر وي قرار گيرد. همين كارها را در همين اواخر براي پادشاهان قاجاريه انجام ميدادند و اين نشانة اين است كه اين عادات و رسوم از دهان بدهان تا دوره‌هاي جديد ادامه يافته است.
سپس اعيان و طبقات مختلف مملكت در بيرون پرده صف ميكشيدند و (بنابر گفتة جاحظ) با انجام مراسمي پرده را كنار ميزدند و شاهنشاه ايران باشكوه و جلال مخصوصي روي تخت خود پديدار ميگشت و به طبقات مختلف «بار» ميداد.
بهرحال بنابر نظر فردوسي، آن معمار رومي ديوارهاي كاخ را تا پاية‌طاق بالا برد و از پادشاه خواهش كرد زنجيري از طلا آوردند و ديوار را در حضور جمع اندازه گرفتند، سپس آنرا در جعبه‌اي قرار دادند و آن جعبه را با مهروموم بستند و در خزانة شاه قرار دادند.
فرداي آنروز معمار رومي ناپديد گشت و سه سال غيبت او طول كشيد و تمام جستجوها و تهديدها يا وعده‌هاي پادشاه نتيجه‌اي نبخشيد. بعد از سه سال معمار رومي پديدار شد و از شاه خواست زنجير طلا را بياورند، و ديوار را اندازه گرفت و معلوم شد كه ديوار مقداري نشست كرده. اين امر طبيعي بود، چون اكنون ما در عكس فوق مي‌بينيم كه پايه‌هاي ديوار بسيار قطوراند و طبعاً معمار نميتوانست با عجله روي آن طاق به آن بزرگي را قرار دهد.
بالاخره معمار آن طاق كه 30 متر ارتفاع دارد هنوز پس‌از حدود 1700 سال برجاي مانده است. من بداستاني كه ذكر ميكنند كه در نتيجة نفرين يا تهديد اعراب در زنان خسرو پرويز اين طاق شكست برداشت اعتقاد ندارم، چون شكستي كه اكنون در آن ديده ميشود مربوط به قرون اخير است و آنهم زياد خطرناك نبوده است كه طاق كسراي عزيزمان را بكلي ويران كند.
همة ايرانيان فردوسي را از صميم قلب دوست داريم، ولي اجاز ه ميخواهم طاق تيسفون با شاعر بزرگان هم‌عقيده نيستم، چون واقعاً بهيچ‌وجه اين طاق عظيم شباهتي با هيچ نوع طاقي كه در روم يا جاي ديگر دنيا ساخته شده باشد ندارد. رومي‌ها ساختمان‌‌هايشان را با سنگ تراشيده يا با قطعات پيش‌ساختة سيمان برپا ميكردند (مانند پانتئون آگريپا در روم) ولي اينجا فقط آجر، همان آجرهاي محقر و كم‌خرج و سادة خودمان كه هر روز با آن سز.كار داريم براي بالا بردن چنين بناي عظيمي بكار رفته است.

با اينحال نميتوان منكر شد كه طاقنماهاي كور در نماي خارج بنا در دو طرف طاق بزرگ به طاقنماهاي «كوليزئوم» و چند بناي ديگر رومي شباهتي دارد.
چند سال پيش، آندره گدار، ادعا كرد كه اگر ميخواستند آپاداناي داريوش در تخت جمشيد را با آن 72 ستون بيست متريش در داخل اين طاق كسري قرار دهند بخوبي جاي ميگرفت. من ميدانم كه ارتفاع ستون‌هاي تالار آپاداناي تخت جمشيد از 20 متر تجاوز نميكرد ولي از عرض‌وطول آن تالار اطلاعي ندارم. با اين حال تصور ميكنم كه عرض و طول طاق كسري زيادتر نيست. عرض تالار طاق كسري 27 متر و طولش 48 متر است. بنابراين خيال ميكنم آندره گدار درست حساب كرده باشد.
در چنين صورتي توجه بفرماييد كه براي بالا بردن آپاداناي داريوش در تخت جمشيد72 ستون سنگي 20 متري بكار رفته است، و اين كار كوچكي نيست، درصورتي كه براي پوشاندن فضاي بزرگي به عظمت طاق كسري جز دو ديوار و يك طاق چيز ديگري بكار نرفته است.

بعلاوه درنظر داشته باشيد كه وجود 36 ستون قطور دريك تالار، هرقدر هم وسيع باشد (ما وقتي در تخت جمشيد بوديم در روي يك ته ستون باقي مانده در تالار آپادانا سفره‌اي پهن ميكرديم و در اطراف آن شش نفر براحتي بصورت ايستاده غذا ميخورديم) سكونت را كمي مشكل ميكند. قالي پهن كردن اطراف ته ستون‌هاي مدور مشكل و ديد ساكنان آن محدود ميشود. اين كار را پيش از ايرانيان مصري‌ها در معابدي مانند معبد بزرگ كرنك انجام دادند. ستون‌هاي معبد كرنك بسيار كوتاه‌تر و قطورتر از ستون‌هاي آپاداناي داريوش بود. ولي معبد كرنك براي خدايان ساخته شده بود. در انتهاي يكي از رديف‌هاي مركزي بين دو رجه ستون مجسمة‌خدايشان را روي تختي قرار ميدادند و فقط كاهنان و خدمتگزاران پرستشگاه حق نزديك شدن به آنرا داشتند. ولي در آپاداناي داريوش نميتوان اينطور تصور كرد كه مثلاً شاهنشاه دائماً روي تختي مي‌نشست و فقط عدة كمي از نزديكانش با او بمشورت ميپرداختند. در چنين صورتي بقية تالار بكلي بي‌مصرف باقي ميماند.
رد معابد يونان نيز ستون‌هاي سنگي، ستون‌هاي بسيار زيبا، در اطراف معبد، خارج از تالار اصلي قرار داده ميشد و مجسمة خداوندشان را در داخل معبد قرار ميدادند كه آنهم براي عموم مردم قابل رؤيت نبود. اما ستون‌هاي معابد يونان، مانند معبد «پارتنون» در آتن فقط جمبة تزييني داشت و من غالباً آنرا به نُت‌هي موسيقي كه وزن مخصوصي ميداد.
من تصور ميكنم، شايد تصور من باطل باشد، كه داريوش از معبد زيباي يونان خوشش آمده بود و همانطور كه ما امروز ميل داريم خانه‌هايمان مانند خانه‌هاي اروپايي باشد داريوش هم بي‌ميل نبود از بعضي از اصول ساختماني يونان اقتباس كند. خصوصاً كه نظاير چنين ساختمان‌هايي در مصر و در آسياي كوچك كه جزئي از شاهنشاهي ايران بودند نيز ديده ميشد. بعلاوه داريوش چندين‌بار در كتيبه‌هايش مخصوصاً تكرار كرده است كه از تمام هنز مندان و صنعتگران شاهنشاهي وسيعش براي ساختمانهايش استفاده كرده است. در واقع براي شاهنشاهان ايران غروري بود كه همة اين صنعتگران از ملل مختلف در بالابردن كاخ‌هايش شركت نمايند. بهترين شاهد مدعاي من لوحه‌هاي متعددي است كه در باصطلاح «بايگاني» تخت جمشيد در اطاق‌هاي كوچكي در ضلع شمالي صفة تخت جمشيد بدست آمده و تاكنون بيش از سه هزار از اين لوحه‌ها بوسيلة دانشمندان عاليقدري مانند «كامرون» و «هالوك» ترجمه شده‌اند و بخوبي نشان ميدهد كه كارگراني كه بنابر دستور خزانه‌دار داريوش مزدي دريافت ميكرده‌اند از ملت‌هاي مختلفي بوده‌اند كه، همانطوري كه داريوش و خشايارشا چندين‌بار در كتيبه‌هايشان تكرار ميكنند: «از شاهنشاه ايران فرمان ميبرده‌اند».
حالا ما چه اصراري دازيم بخواهيم كه كاخ شاهنشاهان ايران بدست پارس‌ها يا مادها ساخته شده باشد. شكي نيست كه نه كوروش، نه داريوش و نه خشايارشا آنقدرها وقت زبادي نداشته‌اند كه مانند بازيشسته‌هاي امروزي ما از صبح تا شامشان را در ساختمان‌هاي مختلف براي رسيدگي به كار بنّايي بگذرانند. بعلاوه پارس‌ها و مادها افتخار ميكردند كه شمشير و نيزه بردست گيرند و كشور بگشايند و اين كاملاً غيرمنطقي بنظر ميرسد كه ما بگوييم «هخامنشي‌ها تخت جمشيد يك پارسي يا يك مادي را نمي‌بينيم كه مشغول سنگتراشي يا پي‌سازي باشد. داريوش بزرگ در كتيبه‌هايش (كتيبة شوش و بسياري از كتيبه‌هاي ديگر) مخصوصاً تأييد كرده است كه اين ساختمان‌ها را كارگران يوناني (آسياي كوچك) و بابلي و مصري و شامي و غيره برپا كرده‌اند.
مسلماً فكر كلي و اصلي از شخص پادشاه بوده است. وي روزي معمارباشي كُلّ را صدا كرده و به او گفته است مايل است در محلي كه در واقع ملك خانوادگي اجداد اوست (ناحية تخت جمشيد) كاخ عظيمي بسازد كه نشانه‌اي از قدرت وي و فرمانروايي وي بر تمام ملل دنياي آن روز باشد. ساعتي با هم گفتگو كردند. شاه گفت مايل است تالارهاي زمستاني (تچرا) و تابستاني (صد ستون) داشته باشد و ايوان‌هاي تچرا بطرف جنوب باشد كه از آفتاب زمستان استفاده كند و ايوان‌هاي اطاق‌هاي تابستاني طرف شمال باشد كه از نسيم خنك تابستان بهره برگيرد.
معمارباشي باو پيشنهاد ميكند كه تالار آپادانا (كه كاملاً معلوم نيست براي چه منظوري ساخته دشه ولي به سبب نقوش برجسته‌اي كه در اطراف آن است احتمالاً براي پذيرايي از نمايندگان ملل در روز بخصوصي است، هرتسفلد گفته است نوروز ولي دكتر فره‌وشي ميگويد جشن مهرگان و من تصور ميكنم گفتة دكتر فره‌وشي صحيح‌تر باشد و ما هيچ دليلي در دست نداريم كه اين نمايندگان تمام ملل شاهنشاهي ايران بخصوص در روز نوروز خدمت شاهنشاه خود ميرسيده‌اند. بهرحال اين موضوع بايد بيش‌از اين بررسي شود) براي پذيرائي نمايندگان ملت‌ها كه خدمت شاهنشاه ميرسيدند با ايوان‌هاي ستون‌داري ساخته شود، و اين ايوان‌ها را در طرف مغرب و مشرق و شمال تالار ساختند كه بسيار زيبا بود و در حدود 15 متر ارتفاع داشت و چون سقف تالار مركزي مرتفع‌تر بود (20 متر) از 5 متر فاصله‌اي كه باقي ميماند استفاده كردند و در آن پنجره‌هاييي ساختند تا نور وارد تالار اصلي شود. من در آن موقع وجود نداشتم كه اينها را به چشم ببينم ولي چون اين‌كار درمصر و در يونان وحتي در آشور معمول بود فكر ميكنم كه درتخت جمشيد هم همين كار را انجام داده‌اند.
ولي تالار آپاداناي تخت جمشيد به تمام معني ايراني نبود، بلكه تالاري بين‌المللي بود كه نشانه‌اي از قدرت شاهنشاه ايران بر تمام ملل روي زمين به‌شمار ميرفت.



ادامه دارد
 
آخرین ویرایش:

DDDIQ

مدیر ارشد
طاق کسری قسمت دوم

طاق کسری قسمت دوم

پس معماري اصلي ايران چه بود، پيش از هخامنش‌ها چه بود و بعد از هخامنشي‌ها چه بود، چون واقعاً ساختمان‌هاي دوران هخامنشي در ايران بكلي با ساختمان‌هاي قبل و بعد از آن متفاوت است .
من با كمال اطمينان ادعا ميكنم كه ساختمان‌‌هايي كه در اين سرزمين پيش از هخامنشيان و بعد از هخامنشيان معمول بوده و مساجد ايران هم از روي همان اصول ساخته شده تقريباً همگي نظير همين ايوان تيسفون بوده‌اند. (خانه‌هاي اعياني دوران زنديه و قاجاريه، چهل ستون اصفهان و عالي‌قاپوهاي دوران صفوي را بايد از آن استثناء كرد).
صحبت به درازا كشيد و من مايل نيستم خوانندگان عزيزمان را خسته كنم، اينها فقط مطالبي بود كه از نظرم گذشت و با شما درميان گذاشتم. ‌
http://www.www.www.iran-eng.ir/attachment.php?attachmentid=23339&stc=1&d=1282302786
http://www.www.www.iran-eng.ir/attachment.php?attachmentid=23340&stc=1&d=1282302903

 
بالا