آموزش کمک های اولیه

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
تماس‌ تلفني‌ براي‌ درخواست‌ كمك‌
شما مي‌توانيد با تلفن‌ به‌ تعدادي‌ از مراكز، درخواست‌ كمك‌ كنيد.
خدمات‌ اورژانس‌: پليس‌، مراكز آتش‌نشاني‌ يا مراكز آمبولانس‌؛ گروه‌هاي‌ نجات‌ معدن‌، كوهستان‌، غار و بيابان‌؛ نيروهاي‌ حراست‌ ساحل‌ (گارد ساحلي‌)
خدمات‌ شهري‌: گاز، برق‌ يا آب‌
خدمات‌ سلامت‌: پزشكان‌، دندانپزشكان‌، پرستاران‌، ماماها تماس‌هاي‌ اورژانس‌ رايگان‌ هستند و از طريق‌ تمام‌ دستگاه‌هاي‌ تلفن‌ (مثل‌ تلفن‌هاي‌ اتومبيل‌ يا تلفن‌هاي‌ همراه‌) قابل‌ انجام‌ هستند. در جاده‌هاي‌ ماشين‌ رو، در هر چندكيلومتر يك‌ دستگاه‌ تلفن‌ اورژانس‌ وجود دارد؛ پيكان‌هاي‌ روي‌ تيرك‌هاي‌ نشانگر كه‌ بين‌ اين‌ تلفن‌ها واقع‌ شده‌اند، جهت‌ نزديك‌ترين‌ تلفن‌ را نشان‌ مي‌دهند. براي‌ فراخواني‌ كمك‌ از طريق‌ اين‌ تلفن‌ها، تنها كافي‌ است‌ گوشي‌ را برداريد و شماره‌ تلفن‌ امداد را بگيريد؛ به‌ درخواست‌ شما پاسخ‌ داده‌ مي‌شود. اگر براي‌ درخواست‌ كمك‌ از طريق‌ تلفن‌، مجبور به‌ ترك‌ مصدوم‌ هستيد، قبلاً با انجام‌ عمليات‌ حياتي‌، خطرهاي‌ تهديدكننده‌ را در مصدوم‌ به‌ حداقل‌ برسانيد (به‌ « ارزيابي‌ اوليه‌ » مراجعه‌ كنيد). تماس‌ خود را كوتاه‌ ولي‌ دقيق‌ انجام‌ دهيد. اگر از شخص‌ ديگري‌ خواستيد كه‌ اين‌ تماس‌ را برقرار سازد، از او بخواهيد كه‌ (پس‌ از انجام‌ تماس‌) برگردد و شما را از آمدن‌ نيروهاي‌ امدادي‌، مطمئن‌ سازد.
برقراري‌ تماس‌ تلفني‌
وقتي‌ با تلفن‌ اورژانس‌ تماس‌ مي‌گيريد، در مورد خدمات‌ موردنياز شما سؤال‌ مي‌شود و سپس‌ به‌ افسر كنترل‌ مربوطه‌ وصل‌ مي‌شويد. اگر با چندين‌ مصدوم‌ مواجه‌ شده‌ايد، آمبولانس‌ درخواست‌ كنيد؛ مركز آمبولانس‌ به‌ ساير مراكز خدماتي‌ اطلاع‌ خواهد داد. اگر در مورد موقعيت‌ مكاني‌ خود مطمئن‌ نيستيد، هراس‌ به‌ خود راه‌ ندهيد. سعي‌ كنيد از بوميان‌ و اطرافيان‌ موقعيت‌ جغرافيايي‌ محل‌ را جويا شويد. ممكن‌ است‌ از شما بخواهند كه‌ براي‌ «نشان‌ دادن‌ راه‌» خدمات‌ اورژانس‌، در كنار دستگاه‌ تلفن‌ بمانيد. اگر مي‌خواهيد شخصي‌ را براي‌ انجام‌ اين‌ كار روانه‌ كنيد، مطمئن‌ شويد كه‌ وي‌ اهميت‌ موضوع‌ را درك‌ كرده‌ است‌ و گزارش‌ ماجرا را به‌ شما خواهد رساند.
تماس‌ با مركز خدمات‌ اورژانس‌ سعي‌ كنيد خونسردي‌ خود را حفظ‌ كنيد تا بتوانيد تمام‌ اطلاعات‌ موردنياز مركز خدمات‌ اورژانس‌ را ارايه‌ كنيد. تا زماني‌ كه‌ افسر كنترل‌ بتواند خط‌ شما را رديابي‌ كند، تلفن‌ را قطع‌ نكنيد.
اطلاعاتي‌ كه بايد در اختيار اورژانس‌ قرار دهيد؟
- نام‌ خود را درست‌ بيان‌ كنيد و ذكر كنيد كه‌ به‌ اندازه‌ ظرفيت‌ خود به‌ عنوان‌ يك‌ ارايه‌كننده‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌، مشغول‌ به‌ فعاليت‌ هستيد. جزييات‌ زير ضروري‌ هستند:
- شماره‌ تلفن خودتان
- محل‌ دقيق‌ حادثه
در صورت‌ امكان‌، نام‌ يا شماره‌ جاده‌ را بدهيد. هرگونه‌ تقاطع‌ يا نشانه‌ ديگرا را ذكر كنيد.
- نوع‌ و سنگيني‌ مورد اورژانس‌؛ به‌عنوان‌ مثال‌ «حادثه‌ رانندگي‌، دو ماشين‌، جاده‌ مسدود شده‌، 3 نفر گير افتاده‌اند».
- تعداد، جنس‌ و سن‌ تقريبي‌ مصدومان‌ و هر چيزي‌ كه‌ در مورد وضعيت‌ آنها مي‌دانيد؛ به‌عنوان‌ مثال‌ «مرد، پنجاه‌ و چند ساله‌، مشكوك‌ به‌ حمله‌ قلبي‌، ايست‌ قلبي‌».
- جزييات‌ هر نوع‌ خطر مثل‌ گاز، مواد سمي‌، صدمه‌ خطوط‌ نيرو يا وضع‌ آب‌ و هوا (مثلاً مه‌ يا جاده‌ يخ‌ زده‌).
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
مصدومان‌ متعدد
در وضعيت‌هايي‌ مثل‌ حوادث‌ ترافيكي‌ عمده‌، ممكن‌ است‌ مجبور باشيد همزمان‌ به‌ چندين‌ مصدوم‌ رسيدگي‌ كنيد. ممكن‌ است‌ تنها يا همراه‌ با ساير ارايه‌كنندگان‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌ مشغول‌ كار باشيد و يا به‌ متخصصان‌ كمك‌ برسانيد. در هر كدام‌ از اين‌ وضعيت‌ها، استفاده‌ از يك‌ راه‌ و روش‌ منظم‌ توأم‌ با خونسردي‌ در آشفتگي‌ و هرج‌ و مرج‌ ابتدايي‌، بسيار مهم‌ است‌. در ابتدا تمام‌ مصدومان‌ بي‌هوش‌ را شناسايي‌ كرده‌، بر سر آنها حاضر شويد و با انجام‌ ارزيابي‌ اوليه‌ هرگونه‌ آسيب‌ تهديدكننده‌ حيات‌ را شناسايي‌ و درمان‌ كنيد.
نحوه‌ برخورد با حادثه‌
حوادث‌ عمده‌اي‌ كه‌ تعداد زيادي‌ مصدوم‌ به‌ جاي‌ مي‌گذارند، فشار توان‌فرسايي‌ بر دوش‌ نجات‌دهندگان‌ وارد مي‌كنند. مجرب‌ترين‌ ارايه‌كننده‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌ كه‌ در محل‌ حادثه‌ حاضر است‌، بايد مسؤوليت‌ را بر عهده‌ بگيرد. اولين‌ كار آن‌ است‌ كه‌ مطمئن‌ شويد با مراكز خدمات‌ اورژانس‌ تماس‌ گرفته‌ شده‌ و اطلاعات‌ دقيق‌ در مورد حادثه‌، در اختيار آنها گذاشته‌ شده‌ است‌. اولويت‌ بعدي‌، ارزيابي‌ صحنه‌ حادثه‌ و در صورت‌ امكان‌، بي‌خطر ساختن‌ آن‌ است‌. سپس‌، ارايه‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌ اورژانس‌ را در صورت‌ بي‌خطر بودن‌، آغاز كنيد. در صورتي‌ كه‌ ساير ارايه‌كنندگان‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌ از راه‌ رسيدند، در حد توان‌ اطلاعات‌ در اختيارشان‌ بگذاريد. با ورود خدمات‌ اورژانس‌، افسر ارشد كنترل‌ اوضاع‌ را در دست‌ خواهد گرفت‌. در حوادث‌ عمده‌، پليس‌ محل‌هايي‌ را براي‌ تجمع‌ اختصاص‌ مي‌دهد و افسراني‌ را براي‌ دريافت‌ گزارش‌هاي‌ نجات‌دهندگان‌ منصوب‌ مي‌كند. از بين‌ نبردن‌ شواهد موجود در محل‌ حادثه‌ بسيار مهم‌ است‌ چون‌ ممكن‌ است‌ در آينده‌ نياز به‌ تحقيقات‌ قانوني‌ باشد.
نقش‌ ارايه‌كننده‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌
در حوادث‌ عمومي‌ عمده‌ (به‌خصوص‌ وقتي‌ كه‌ يك‌ پزشك‌ در گروه‌ شما حضور دارد)، ارايه‌كنندگان‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌ تا زمان‌ ورود آمبولانس‌ و ساير خدمات‌، نقش‌ گروه‌ پزشكي‌ حاضر در محل‌ را ايفا مي‌كنند. با ورود اين‌ افراد، نقش‌ شما در رسيدگي‌ به‌ حادثه‌، كاهش‌ مي‌يابد. در تمام‌ حوادث‌ عمده‌، در صورتي‌ كه‌ يكي‌ از اعضاي‌ خدمات‌ اورژانس‌ از شما درخواست‌ كند كه‌ صحنه‌ را ترك‌ كنيد، بايد اين‌ كار را انجام‌ دهيد. البته‌ ممكن‌ است‌ از شما درخواست‌ شود كه‌ با انجام‌ كارهاي‌ ساده‌اي‌ (مثل‌ در دست‌ گرفتن‌ سرم‌ يا نگه‌ داشتن‌ اندام‌ آسيب‌ ديده‌) به‌ گروه‌ پزشكي‌ ياري‌ برسانيد. هميشه‌ به‌ اين‌ درخواست‌ها پاسخ‌ مثبت‌ بدهيد؛ از كمك‌ شما به‌ غايت‌ تقدير خواهد شد.
چه‌ كمكي‌ از دست‌ شما برمي‌آيد
- مصدوماني‌ را كه‌ آسيب‌ جدي‌ دارند شناسايي‌ و براي‌ درمان‌ فوري‌ علامت‌گذاري‌ كنيد. تمام‌ مصدوماني‌ را كه‌ آسيب‌ جزيي‌ دارند به‌ سرعت‌ از محل‌ منتقل‌ كنيد تا دسترسي‌ به‌ موارد جدي‌، تسهيل‌ شود؛ آسيب‌هاي‌ جزيي‌ را مي‌توان‌ در فرصت‌ مناسب‌ درمان‌ كرد. اين‌ كار را «ترياژ» مي‌نامند.
- مصدوماني‌ را كه‌ واضحاً فوت‌ كرده‌اند، رها كنيد. به‌ اين‌ طريق‌ شما مي‌توانيد به‌ ساير مصدوماني‌ كه‌ نياز به‌ كمك‌ دارند، به‌طور مؤثر رسيدگي‌ كنيد.
- بر روي‌ تمام‌ مصدومان‌، برچسبي‌ شامل‌ نام‌ آنها و جزيياتي‌ درباره‌ وضعيت‌شان‌ قرار دهيد تا اطلاعات‌ دقيقي‌ براي‌ پرسنل‌ پزشكي‌ فراهم‌ كرده‌ باشيد.
- به‌ كاركنان‌ و ساكنان‌ نزديك‌ به‌ محل‌ حادثه‌، نسبت‌ به‌ وجود خطرهاي‌ بيشتر (پنهان‌) هشدار دهيد.
اولويت‌بندي‌ : مصدوماني‌ را كه‌ آسيب‌هاي‌ جزيي‌ دارند، از سر راه‌ دور كنيد تا پرسنل‌ اورژانس‌ بتوانند بر سر مصدوماني‌ كه‌ آسيب‌هاي‌ جدي‌تري‌ دارند، حاضر شوند.


 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
حوادث‌ رانندگي‌
شدت‌ حوادث‌ رانندگي‌ از سقوط‌ دوچرخه‌ تا تصادف‌ شديد با اتومبيل‌، متفاوت‌ است‌. محل‌ حادثه‌ اغلب‌ به‌ دليل‌ ترافيك‌ در حال‌ حركت‌، پر از خطرهاي‌ جدي‌ است‌. بي‌خطر كردن‌ محل‌ حادثه‌ قبل‌ از حاضر شدن‌ بر سر مصدومان‌، بسيار حياتي‌ است‌. اين‌ اقدام‌ به‌ شما امكان‌ مي‌دهد كه‌ از خود، مصدوم‌ و ساير افراد عبوركننده‌ از جاده‌، حفاظت‌ كنيد. به‌ محض‌ بي‌خطر شدن‌ محل‌، به‌ سرعت‌ وضعيت‌ مصدومان‌ را ارزيابي‌ كرده‌، درمان‌ را اولويت‌بندي‌ كنيد. به‌ مصدوماني‌ كه‌ به‌ كمك‌هاي‌ اورژانس‌ نياز دارند، قبل‌ از ديگران‌ رسيدگي‌ كنيد.
بي‌خطر كردن‌ محل‌
- ابتدا از امنيت‌ خود مطمئن‌ شويد و از انجام‌ كاري‌ كه‌ ممكن‌ است‌ شما را به‌ مخاطره‌ بيندازد، پرهيز كنيد.
- اتومبيل‌ خود را در محلي‌ امن‌ و كاملاً با فاصله‌ نسبت‌ به‌ محل‌ حادثه‌ پارك‌ كنيد و چراغ‌هاي‌ خطر آن‌ را به‌ حالت‌ چشمك‌زن‌ قرار دهيد.
- هرگز در عرض‌ يك‌ جاده‌ عريض‌ ندويد.
- در شب‌، لباسي‌ بپوشيد يا چيزي‌ حمل‌ كنيد كه‌ روشن‌ يا منعكس‌كننده‌ نور باشد و از چراغ‌قوه‌ استفاده‌ كنيد. پس‌ از انجام‌ موارد فوق‌، احتياط‌هاي‌ كلي‌ زير را رعايت‌ كنيد:
- چند ناظر را براي‌ هشدار دادن‌ به‌ ساير رانندگان‌ و كاستن‌ از سرعت‌ آنها روانه‌ كنيد.
- حداقل‌ به‌ فاصله‌ 45 متر از محل‌ حادثه‌ در هر دو طرف‌ آن‌، مثلث‌ يا چراغ‌ هشداردهنده‌ قرار دهيد.
موتور تمام‌ وسايل‌ نقليه‌ آسيب‌ديده‌ را خاموش‌ كرده‌، در صورت‌ امكان‌، مخزن‌ سوخت‌ را در ماشين‌هاي‌ ديزلي‌ و موتور سيكلت‌ها خاموش‌ كنيد.
- وسيله‌ نقليه‌ را بي‌حركت‌ كنيد. اگر وسيله‌ نقليه‌ روي‌ چهارچرخ‌ است‌، ترمز دستي‌ را كشيده‌، اتومبيل‌ را در دنده‌ قرار دهيد و يا چند قطعه‌ سنگ‌ بزرگ‌ را درست‌ در جلوي‌ چرخ‌ها بگذاريد. اگر وسيله‌ نقليه‌ چپ‌ كرده‌ است‌، سعي‌ نكنيد آن‌ را برگردانيد اما از واژگون‌ شدن‌ آن‌ پيشگيري‌ كنيد.
- مراقب‌ خطرهاي‌ فيزيكي‌ باشيد. اطمينان‌ حاصل‌ كنيد كسي‌ سيگار نمي‌كشد. گروه‌ خدمات‌ اورژانس‌ را از وجود خطوط‌ نيروي‌ آسيب‌ديده‌، سوخت‌ پخش‌ شده‌ و هرگونه‌ وسيله‌ نقليه‌اي‌ كه‌ نشانه‌ «خطر شيميايي‌» دارد، آگاه‌ سازيد.
نشانه‌هاي‌ خطر شيميايي‌ پلاك‌ خطر شيميايي‌ (شكل‌ زير) نشان‌ مي‌دهد كه‌ وسيله‌ نقليه‌ در حال‌ حمل‌ يك‌ ماده‌ خطرناك‌ است‌. ماهيت‌ اين‌ خطر بالقوه‌ با يك‌ نشانه‌ (شكل‌هاي‌ سمت‌ راست‌) مشخص‌ مي‌شود. خدمات‌ اورژانس‌ قادر به‌ تفسير اين‌ اطلاعات‌ خواهد بود.
مواد خطرناك‌
در هر حادثه‌ (رانندگي‌) ممكن‌ است‌ عوارضي‌ مثل‌ ريزش‌ مواد خطرناك‌ يا فرار گازهاي‌ سمي‌ رخ‌ دهد. ناظران‌ را از صحنه‌ حادثه‌ دور كرده‌، موافق‌ جريان‌ باد بايستيد. به‌ علامت‌هاي‌ «خطر شيميايي‌» روي‌ وسايل‌ نقليه‌ توجه‌ كرده‌، گروه‌ خدمات‌ اورژانس‌ را در جريان‌ قرار دهيد. اگر در مورد امنيت‌ خود يا مفهوم‌ يك‌ نشانه‌ مشكوك‌ هستيد، از محل‌ فاصله‌ بگيريد. در صورتي‌ كه‌ ريزش‌ مواد وجود دارد و يا روي‌ نوار بالا و چپ‌ علامت‌ «خطر شيميايي‌» حرف‌ « E » به‌ چشم‌ مي‌خورد (حرف‌ « E » به‌ معناي‌ خطر امنيت‌ عمومي‌ است‌)، به‌ دقت‌ مراقب‌ اوضاع‌ باشيد.
بررسي‌ وضعيت‌ مصدومان‌
به‌ سرعت‌ تمام‌ مصدومان‌ را ارزيابي‌ كنيد. اگر بيش‌ از يك‌ مصدوم‌ وجود دارد، ابتدا به‌ آنهايي‌ كه‌ ممكن‌ است‌ آسيب‌هاي‌ تهديدكننده‌ حيات‌ (مثل‌ سوختگي‌ يا زخم‌ شديد) داشته‌ باشند، رسيدگي‌ كنيد. در صورت‌ امكان‌، مصدومان‌ را در همان‌ وضعيتي‌ كه‌ با آنها مواجه‌ شديد، درمان‌ كنيد؛ تنها در صورتي‌ كه‌ مصدومي‌ در خطر باشد يا به‌ منظور ارايه‌ درمان‌ نجات‌بخش‌، مي‌توانيد وي‌ را جابه‌جا كنيد. محل‌ را به‌طور كامل‌ جستجو كنيد تا از مصدوماني‌ كه‌ به‌ مناطق‌ دورتر پرتاب‌ شده‌اند يا از آنهايي‌ كه‌ به‌ خاطر منگي‌، بي‌هدف‌ حركت‌ كرده‌ و از محل‌ دور شده‌اند، غفلت‌ نكرده‌ باشيد. اگر مصدومي‌ در داخل‌ يا زير يك‌ وسيله‌ نقليه‌ گير افتاده‌ است‌، به‌ كمك‌ خدمات‌ آتش‌نشاني‌ و نجات‌ احتياج‌ خواهيد داشت‌. بنابراين‌ در اسرع‌ وقت‌ با اين‌ مراكز تماس‌ بگيريد.
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز

آتش‌سوزي‌
در آتش‌سوزي‌، سريع‌ و دقيق‌ فكر كردن‌ حياتي‌ است‌. آتش‌ به‌ سرعت‌ گسترش‌ پيدا مي‌كند. بنابراين‌ اولين‌ اولويت‌ شما، آگاه‌ كردن‌ افراد در معرض‌ خطر است‌. اگر در داخل‌ ساختمان‌ هستيد، نزديك‌ترين‌ آژير حريق‌ را فعال‌ كنيد. همچنين‌ بايد فوراً به‌ خدمات‌ اورژانس‌ اطلاع‌ دهيد، اما اگر اين‌ كار، خروج‌ شما را از محل‌ به‌ تأخير مي‌اندازد، امنيت‌ خود را به‌ خطر نيندازيد. افرادي‌ كه‌ در آتش‌ گير افتاده‌اند، به‌ سرعت‌ دچار هراس‌ مي‌شوند. شما به‌ عنوان‌ ارايه‌كننده‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌، مي‌توانيد با آرام‌ كردن‌ افرادي‌ كه‌ رفتارشان‌ احتمالاً ترس‌ و دلهره‌ را در ديگران‌ تشديد مي‌كند، از ميزان‌ هراس‌ بكاهيد. افراد را براي‌ ترك‌ محل‌، تشويق‌ و كمك‌ كنيد. هرگز براي‌ برداشتن‌ لوازم‌ شخصي‌، مجدداً به‌ ساختمان‌ در حال‌ سوختن‌ وارد نشويد و يا خروج‌ خود را به‌ تأخير نيندازيد. تنها موقعي‌ مي‌توانيد وارد ساختمان‌ شويد كه‌ يك‌ آتش‌نشان‌ راه‌ را براي‌ اين‌ كار باز كرده‌ باشد.
هشدار!
تحت‌ هيچ‌ شرايطي‌ از آسانسور استفاده‌ نكنيد.
پس‌ از ورود به‌ محل‌ حريق‌ يا اشتعال‌، يك‌ لحظه‌ صبر كنيد، محل‌ را زير نظر گرفته‌ و فكر كنيد و به‌ سرعت‌ وارد صحنه‌ نشويد. امكان‌ دارد مواد قابل‌ اشتعال‌ يا انفجار (مثل‌ گاز يا دودهاي‌ سمي‌) يا خطر برق‌ گرفتگي‌ وجود داشته‌ باشد. يك‌ آتش‌سوزي‌ جزيي‌ مي‌تواند در عرض‌ چند دقيقه‌ گسترش‌ يافته‌، تبديل‌ به‌ يك‌ حريق‌ جدي‌ شود. اگر خطري‌ شما را تهديد مي‌كند، تا رسيدن‌ خدمات‌ اورژانس‌ منتظر بمانيد.
هرگز اقدام‌ به‌ خاموش‌ كردن‌ آتش‌ نكنيد مگر آنكه‌ پيش‌ از آن‌ به‌ خدمات‌ اورژانس‌ اطلاع‌ داده‌ باشيد و مطمئن‌ باشيد كه‌ خود را در معرض‌ خطر قرار نمي‌دهيد.
مباحث‌ زير را هم‌ ببينيد:
سوختگي‌ راه‌هاي‌ تنفسي‌ ، استنشاق‌ گاز ، سوختگي‌ شديد و سوختگي‌ با آب‌ جوش‌ .
نحوه‌ برخورد با آتش‌سوزي‌
براي‌ شروع‌ و ادامه‌ پيدا كردن‌ حريق‌ 3 چيز بايد وجود داشته‌ باشد: جرقه‌ آتش‌ (يك‌ جرقه‌ الكتريكي‌ يا شعله‌)؛ يك‌ منبع‌ سوخت‌ (بنزين‌، چوب‌ يا پارچه‌)؛ و اكسيژن‌ (هوا). براي‌ شكستن‌ اين‌ «مثلث‌ حريق‌» بايد يكي‌ از اين‌ اجزا را حذف‌ كنيد. به‌ عنوان‌ مثال‌:
سوييچ‌ ماشين‌ را خاموش‌ كنيد و يا شير سوخت‌ را در ماشين‌هاي‌ ديزلي‌ بزرگ‌ خارج‌ كنيد.
تمام‌ مواد سوختني‌ را كه‌ مي‌توانند به‌ عنوان‌ منبع‌ سوخت‌ براي‌ آتش‌ عمل‌ كنند (مثل‌ كاغذ و مقوا) از مسير آتش‌ دور كنيد.
درها را به‌ روي‌ آتش‌ ببنديد تا منبع‌ اكسيژن‌ آن‌ قطع‌ شود.
شعله‌هاي‌ آتش‌ را با استفاده‌ از پتو يا ساير مواد غيرقابل‌ نفوذ، خفه‌ كرده‌، مانع‌ رسيدن‌ اكسيژن‌ به‌ آن‌ شويد.
ترك‌ ساختمان‌ در حال‌ سوختن‌
هنگامي‌ كه‌ آتش‌ را در يك‌ ساختمان‌ مشاهده‌ مي‌كنيد يا به‌ آن‌ مشكوك‌ مي‌شويد، نزديك‌ترين‌ آژير حريق‌ را فعال‌ كنيد. سعي‌ كنيد بدون‌ آنكه‌ خود را در معرض‌ خطر قرار دهيد، به‌ افراد كمك‌ كنيد تا ساختمان‌ را ترك‌ كنند. درها را پشت‌ سر خود ببنديد تا از گسترش‌ آتش‌ جلوگيري‌ شود. به‌ دنبال‌ راه‌هاي‌ خروج‌ از آتش‌ و محل‌هايي‌ براي‌ تجمع‌ بگرديد. شما بايد قبلاً عمليات‌ تخليه‌ را در محل‌ كار خود فرا گرفته‌ باشيد. وقتي‌ با ساختمان‌هاي‌ ديگري‌ مواجه‌ مي‌شويد، نشانه‌هاي‌ مربوط‌ به‌ راه‌هاي‌ گريز اضطراري‌ را دنبال‌ كنيد و دستورات‌ (روي‌ آنها) را انجام‌ دهيد.
كمك‌ به‌ گريز از ساختمان‌ در حال‌ سوختن‌: افراد را تشويق‌ كنيد كه‌ خونسرد اما سريع‌، ساختمان‌ را از طريق‌ نزديك‌ترين‌ خروجي‌ امن‌ ترك‌ كنند. اگر مجبور به‌ استفاده‌ از راه‌پله‌ هستيد، مطمئن‌ شويد كه‌ كسي‌ عجله‌ نخواهد كرد و خطر سقوط‌ وجود ندارد.
آتش‌ گرفتن‌ لباس‌
هميشه‌ الگوي‌ زير را طي‌ كنيد: توقف‌، انداختن‌ روي‌ زمين‌ و چرخاندن‌. در صورت‌ امكان‌ قبل‌ از اقدام‌ به‌ چرخاندن‌ مصدوم‌، وي‌ را در يك‌ پارچه‌ كلفت‌ بپيچيد.
از وحشت‌زده‌ شدن‌، دويدن‌ يا بيرون‌ رفتن‌ مصدوم‌ جلوگيري‌ كنيد. هرگونه‌ حركت‌ يا باد، مانند بادبزن‌ به‌ شعله‌ها دامن‌ مي‌زند.
مصدوم‌ را به‌ زمين‌ بيندازيد.
در صورت‌ امكان‌، با يك‌ كت‌، پرده‌، پتو (غير از انواع‌ نايلوني‌ يا گشادبافت‌)، فرش‌ يا ساير پارچه‌هاي‌ كلفت‌، مصدوم‌ را محكم‌ بپيچيد.
مصدوم‌ را روي‌ زمين‌ بچرخانيد تا شعله‌ها خفه‌ شوند.
اگر آب‌ يا مايع‌ غيرقابل‌ اشتعال‌ ديگري‌ در دسترس‌ است‌، مصدوم‌ را طوري‌ روي‌ زمين‌ بخوابانيد كه‌ بخش‌ در حال‌ سوختن‌ در بالا قرار گيرد و ناحيه‌ سوختگي‌ را با مايع‌ خنك‌ كنيد.
هشدار!
هرگز از مواد قابل‌ اشتعال‌ براي‌ خفه‌ كردن‌ شعله‌ استفاده‌ نكنيد.
اگر لباس‌ خودتان‌ آتش‌ گرفت‌ و نيروي‌ كمكي‌ در صحنه‌ حاضر نبود، با پيچاندن‌ محكمِ پارچه‌ مناسب‌ به‌ دور خود و چرخيدن‌ روي‌ زمين‌، آتش‌ را خاموش‌ كنيد.
دود و گاز
آتش‌سوزي‌ در فضاي‌ بسته‌، جو خطرناكي‌ ايجاد مي‌كند كه‌ اكسيژن‌ كمي‌ دارد و ممكن‌ است‌ با مونوكسيد كربن‌ و گازهاي‌ سمي‌ آلوده‌ شده‌ باشد. هرگز وارد ساختماني‌ كه‌ در حال‌ سوختن‌ يا پر از گاز است‌ نشويد و هرگز دري‌ را كه‌ به‌ محل‌ آتش‌سوزي‌ ختم‌ مي‌شود، باز نكنيد. اين‌ كارها را به‌ گروه‌ خدمات‌ اورژانس‌ واگذار كنيد.
اجتناب‌ از دود و گاز در صورتي‌ كه‌ در داخل‌ ساختمان‌ در حال‌ سوختن‌ هستيد، اقداماتي‌ براي‌ اجتناب‌ از استنشاق‌ دود و گازهاي‌ مضر انجام‌ دهيد. فضاي‌ باز زير در را مسدود كنيد و نزديك‌ به‌ كف‌ اتاق‌ قرار بگيريد تا با دود كمتري‌ مواجه‌ شويد.
آنچه‌ از عهده‌ شما برمي‌آيد
اگر در يك‌ ساختمان‌ در حال‌ سوختن‌ گير افتاديد، به‌ يك‌ اتاق‌ پنجره‌دار پناه‌ برده‌، در را ببنديد. اگر مجبور هستيد از يك‌ اتاق‌ پر از دود عبور كنيد، در حالت‌ نشسته‌ حركت‌ كنيد: هوا در سطوح‌ پايين‌ و نزديك‌ كف‌، صاف‌تر است‌.
اگر مجبور به‌ فرار از پنجره‌ هستيد، ابتدا پاهاي‌ خود را خارج‌ كنيد؛ سپس‌ (با گرفتن‌ لبه‌ پنجره‌) به‌ اندازه‌ طول‌ دست‌هايتان‌ به‌ زمين‌ نزديك‌ شده‌، بعد بپريد.


http://www.iranhealers.com
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
آسيب‌هاي‌ الكتريكي‌
وقتي‌ شخصي‌ دچار برق‌ گرفتگي‌ مي‌شود، عبور جريان‌ الكتريكي‌ از طريق‌ بدن‌ ممكن‌ است‌ وي‌ را از هوش‌ برده‌، منجر به‌ توقف‌ تنفس‌ و حتي‌ ضربان‌ قلب‌ وي‌ شود. جريان‌ الكتريكي‌ مي‌تواند هم‌ در محلي‌ كه‌ وارد بدن‌ مي‌شود و هم‌ در محلي‌ كه‌ براي‌ تخليه‌ به‌ «زمين‌» از بدن‌ خارج‌ مي‌شود، سوختگي‌ ايجاد كند. در بعضي‌ موارد، جريان‌ برق‌، گرفتگي‌ عضلاني‌ هم‌ ايجاد مي‌كند كه‌ اين‌ موضوع‌، مانع‌ از قطع‌ ارتباط‌ مصدوم‌ با منبع‌ برق‌ مي‌شود. بنابراين‌ وقتي‌ به‌ صحنه‌ حادثه‌ مي‌رسيد، امكان‌ دارد كه‌ هنوز جريان‌ الكتريكي‌ در بدن‌ مصدوم‌ برقرار باشد («برق‌دار»). آسيب‌هاي‌ الكتريكي‌ معمولاً در منزل‌ يا محل‌ كار و در اثر تماس‌ با منابع‌ برق‌ با ولتاژ پايين‌ رخ‌ مي‌دهند. همچنين‌ ممكن‌ است‌ اين‌ آسيب‌ها در اثر تماس‌ با منابع‌ برق‌ با ولتاژ بالا (مثل‌ خطوط‌ انتقال‌ نيروي‌ افتاده‌ روي‌ زمين‌) هم‌ رخ‌ دهند. افرادي‌ كه‌ با جريان‌ ولتاژ بالا دچار برق‌گرفتگي‌ مي‌شوند، ندرتاً زنده‌ مي‌مانند.
مباحث‌ زير را هم‌ ببينيد:
سوختگي‌هاي‌ الكتريكي‌ ، اقدامات‌ نجات‌دهنده‌ حيات‌ .
صاعقه‌
صاعقه‌ يك‌ جريان‌ الكتريكي‌ ناگهاني‌ طبيعي‌ است‌ كه‌ از جو تخليه‌ مي‌شود و در مسير خود، مقادير زيادي‌ از حرارت‌ و نور را منتقل‌ مي‌كند. صاعقه‌، تماس‌ خود با زمين‌ را از طريق‌ نزديك‌ترين‌ ساختارهاي‌ بلند محوطه‌ و احتمالاً هر شخصي‌ كه‌ نزديك‌ آن‌ ساختار ايستاده‌ باشد، برقرار مي‌كند. اصابت‌ صاعقه‌ مي‌تواند به‌ آتش‌ گرفتن‌ لباس‌ها، زمين‌ خوردن‌ مصدوم‌ و حتي‌ مرگ‌ آني‌ منجر شود. هرچه‌ سريع‌تر تمام‌ افراد را از محل‌ اصابت‌ صاعقه‌ دور كنيد.
جريان‌ ولتاژ بالا
تماس‌ با جريان‌ ولتاژ بالا (كه‌ معمولاً در خطوط‌ نيرو و كابل‌هاي‌ هوايي‌ پرفشار وجود دارد) معمولاً به‌ مرگ‌ فوري‌ منجر مي‌شود. افرادي‌ كه‌ زنده‌ مي‌مانند، سوختگي‌هاي‌ شديدي‌ خواهند داشت‌. از اين‌ گذشته‌، اين‌ شوك‌ مي‌تواند با ايجاد اسپاسم‌ عضلاني‌، مصدوم‌ را به‌ اطراف‌ پرتاب‌ كرده‌، آسيب‌هايي‌ مثل‌ شكستگي‌ ايجاد كند. جريان‌ برق‌ با ولتاژ بالا مي‌تواند تا 18 متر جهش‌ («قوس‌») داشته‌ باشد. اشيايي‌ مثل‌ چوب‌ خشك‌ يا لباس‌ نمي‌توانند از شما محافظت‌ كنند. قبل‌ از نزديك‌ شدن‌ به‌ مصدوم‌، منبع‌ جريان‌ برق‌ بايد قطع‌ شده‌ باشد؛ در صورتي‌ كه‌ خطوط‌ نيروي‌ هوايي‌ در راه‌آهن‌ آسيب‌ ديده‌ باشند، قطع‌ منبع‌ برق‌ بسيار حياتي‌ خواهد بود. مصدوم‌ احتمالاً بي‌هوش‌ است‌. پس‌ از آنكه‌ از بي‌خطر بودن‌ محل‌ مطمئن‌ شديد، راه‌ تنفسي‌ مصدوم‌ را باز كرده‌، تنفس‌ وي‌ را بررسي‌ كنيد؛ آماده‌ باشيد تا در صورت‌ لزوم‌ احياي‌ تنفسي‌ و ماساژ قفسه‌ سينه‌ را آغاز كنيد (مبحث‌ « اقدامات‌ نجات‌دهنده‌ حيات‌ » را ببينيد). در صورتي‌ كه‌ مصدوم‌ در حال‌ نفس‌ كشيدن‌ است‌، وي‌ را در وضعيت‌ بهبود قرار دهيد. علايم‌ حياتي‌ (سطح‌ پاسخ‌دهي‌، نبض‌ و تنفس‌) را مرتباً كنترل‌ و ثبت‌ كنيد.
جريان‌ برق‌ با ولتاژ بالا ناظران‌ را از محل‌ حادثه‌اي‌ كه‌ در اثر جريان‌ ولتاژ بالا رخ‌ داده‌ است‌، دور كنيد. فاصله‌ ايمن‌، بيش‌ از 18 متر از منبع‌ برق‌ است‌.
جريان‌ ولتاژ پايين‌
جريان‌هاي‌ خانگي‌ كه‌ در منازل‌ و محل‌هاي‌ كار مورد استفاده‌ قرار مي‌گيرند، مي‌توانند آسيب‌هاي‌ جدي‌ يا حتي‌ مرگ‌ ايجاد كنند. حوادث‌ معمولاً ناشي‌ از كليدهاي‌ برق‌ خراب‌، سيم‌هاي‌ برق‌ لخت‌ شده‌ يا وسايل‌ برقي‌ داراي‌ نقص‌ هستند. خصوصاً كودكان‌ كم‌ سن‌ و سال‌ در معرض‌ خطر هستند (كودكان‌ به‌طور طبيعي‌ كنجكاو بوده‌، ممكن‌ است‌ انگشتان‌ خود يا ساير اشياء را به‌ داخل‌ پريزهاي‌ ديواري‌ برق‌ فرو كنند). آب‌ (كه‌ يك‌ هادي‌ قوي‌ و خطرناك‌ الكتريسيته‌ است‌) ميزان‌ خطر را افزايش‌ مي‌دهد. تماس‌ با يك‌ وسيله‌ برقي‌ بي‌خطر با دست‌هاي‌ خيس‌ يا در شرايطي‌ كه‌ كف‌ اتاق‌ خيس‌ باشد، خطر شوك‌ الكتريكي‌ را به‌ مقدار زيادي‌ افزايش‌ مي‌دهد.
هشدار!
در صورتي‌ كه‌ مصدوم‌ در تماس‌ با جريان‌ الكتريكي‌ است‌، به‌ وي‌ دست‌ نزنيد؛ ممكن‌ است‌ مصدوم‌ «برق‌دار» باشد و شما هم‌ در معرض‌ برق‌گرفتگي‌ قرار بگيريد.
هرگز از وسايل‌ فلزي‌ براي‌ قطع‌ تماس‌ الكتريكي‌ استفاده‌ نكنيد. روي‌ يك‌ ماده‌ خشك‌ نارسانا ايستاده‌، از يك‌ وسيله‌ چوبي‌ استفاده‌ كنيد.
آماده‌ باشيد تا در صورت‌ توقف‌ تنفس‌ مصدوم‌، احياي‌ تنفسي‌ يا ماساژ قلبي‌ را تا رسيدن‌ كمك‌هاي‌ اورژانس‌ آغاز كنيد (عنوان‌ « اقدامات‌ نجات‌دهنده‌ حيات‌ » را ببينيد).
آنچه‌ شما مي‌توانيد انجام‌ دهيد
در صورتي‌ كه‌ به‌ محل‌ انشعاب‌ اصلي‌ يا كنتور برق‌ به‌ سهولت‌ دسترسي‌ داريد، تماس‌ بين‌ مصدوم‌ و منبع‌ برق‌ را از طريق‌ خاموش‌ كردن‌ آن‌، قطع‌ كنيد. در غير اين‌ صورت‌، دو شاخه‌ را خارج‌ كنيد يا كابل‌ را درآوريد. اگر به‌ كابل‌، پريز يا محل‌ انشعاب‌ اصلي‌ دسترسي‌ نداريد، به‌ موارد زير عمل‌ كنيد:
براي‌ محافظت‌ از خود، روي‌ يك‌ ماده‌ خشك‌ نارسانا مثل‌ يك‌ جعبه‌ چوبي‌، يك‌ كفپوش‌ پلاستيكي‌ يا يك‌ دفترچه‌ راهنماي‌ تلفن‌ بايستيد.
با استفاده‌ از يك‌ وسيله‌ چوبي‌ (مثل‌ يك‌ جارو)، اندام‌هاي‌ مصدوم‌ را از روي‌ منبع‌ الكتريكي‌ كنار بزنيد و يا منبع‌ الكتريكي‌ را از مصدوم‌ دور كنيد.
اگر قطع‌ تماس‌ (مصدوم‌ با منبع‌ برق‌) با يك‌ وسيله‌ چوبي‌ مقدور نيست‌، ضمن‌ آنكه‌ كاملاً مراقب‌ هستيد تا به‌ مصدوم‌ دست‌ نزنيد، طنابي‌ را به‌ دور مچ‌ پاي‌ مصدوم‌ يا بازوان‌ وي‌ حلقه‌ كنيد و وي‌ را از منبع‌ جريان‌ الكتريكي‌ دور كنيد.
تنها در صورتي‌ كه‌ ضرورت‌ دارد، مصدوم‌ را با كشيدن‌ بخش‌هايي‌ از لباس‌ كه‌ شل‌ و خشك‌ هستند، (از منبع‌ برق‌) دور كنيد. اين‌ كار را تنها به‌ عنوان‌ آخرين‌ تلاش‌ انجام‌ دهيد زيرا ممكن‌ است‌ مصدوم‌ همچنان‌ «برق‌دار» باشد.
دور كردن‌ منبع‌ برق‌ اگر نمي‌توانيد جريان‌ الكتريكي‌ را خاموش‌ كنيد، بر روي‌ يك‌ ماده‌ خشك‌ نارسانا (مثل‌ يك‌ دفترچه‌ راهنماي‌ تلفن‌) بايستيد و با استفاده‌ از يك‌ دسته‌ جارو، منبع‌ برق‌ را از مصدوم‌ دور كنيد. هرگز مستقيماً به‌ مصدوم‌ دست‌ نزنيد.
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
نجات‌ غريق‌
حوادثي‌ كه‌ اطراف‌ آب‌ رخ‌ مي‌دهند، ممكن‌ است‌ افرادي‌ از هر گروه‌ سني‌ را گرفتار كنند. كودكان‌ كم‌سن‌ حتي‌ در آب‌هاي‌ بسيار كم‌عمق‌ هم‌ در معرض‌ خطر هستند. با اين‌ حال‌، اكثر موارد غرق‌شدگي‌ شامل‌ افرادي‌ است‌ كه‌ مشغول‌ شنا در جريان‌هاي‌ قوي‌ يا آب‌ها بسيار سرد بوده‌اند و يا پس‌ از مصرف‌ الكل‌، به‌ شنا يا قايق‌سواري‌ پرداخته‌اند.
خطرات‌ آب‌ سرد
آب‌هاي‌ آزاد حتي‌ در تابستان‌ هم‌ سرد هستند. درجه‌ حرارت‌ دريا از 15-5 درجه‌ سانتيگراد متغير است‌؛ آب‌هاي‌ داخلي‌ حتي‌ مي‌توانند (از اين‌ هم‌) سردتر باشند. آب‌ سرد، خطرهاي‌ پيش‌ روي‌ غريق‌ يا منجي‌ غريق‌ را افزايش‌ مي‌دهد چون‌ مي‌تواند منجر به‌ موارد زير شود:
نفس‌ نفس‌ زدن‌ غيرقابل‌ كنترل‌ در زماني‌ كه‌ شخص‌ وارد آب‌ مي‌شود و به‌ دنبال‌ آن‌، خطر استنشاق‌ آب‌
افزايش‌ ناگهاني‌ فشار خون‌ كه‌ مي‌تواند زمينه‌ساز حمله‌ قلبي‌ باشد.
ناتواني‌ در شنا كردن‌ به‌طور ناگهاني‌
كاهش‌ درجه‌ حرارت‌ در صورتي‌ كه‌ شخص‌ مدت‌ زيادي‌ در آب‌ بماند يا با وزش‌ باد مواجه‌ شود.
دسترسي‌ به‌ غريق‌ در صورت‌ امكان‌، از ورود به‌ آب‌ براي‌ نجات‌ غريق‌ خودداري‌ كنيد. در عوض‌، يك‌ شي‌ء دراز مثل‌ يك‌ قطعه‌ چوب‌ را نگه‌ داريد تا غريق‌ بتواند آن‌ را بگيرد، سپس‌ وي‌ را به‌ سوي‌ خشكي‌ بكشيد.
احتياط!
اگر غريق بيهوش است، وي را كاملاً از آب بيرون آوريد و طوري جا به جا كنيد كه سرش پايين‌تر از قفسه سينه‌اش قرار گيرد تا در صورتي كه استفراغ كرد، از راه‌هاي تنفسي محافظت كرده باشد.
آنچه‌ شما مي‌توانيد انجام‌ دهيد
اولين‌ اولويت‌ شما آن‌ است‌ كه‌ با كمترين‌ خطر، غريق‌ را به‌ سطحي‌ خشك‌ منتقل‌ كنيد. بي‌خطرترين‌ راه‌ براي‌ نجات‌ يك‌ غريق‌، آن‌ است‌ كه‌ خود روي‌ خشكي‌ بمانيد با دست‌ خود يا يك‌ تكه‌ چوب‌، شاخه‌ يا طناب‌، او را از آب‌ بيرون‌ بكشيد؛ راه‌ ديگر آن‌ است‌ كه‌ يك‌ تيوب‌ به‌ سوي‌ غريق‌ پرتاب‌ كنيد. اگر يك‌ منجي‌ غريق‌ كارآزموده‌ هستيد و يا غريق‌ بي‌هوش‌ است‌، ممكن‌ است‌ مجبور باشيد به‌ آب‌ بزنيد يا به‌ سمت‌ غريق‌ شنا كنيد و وي‌ را به‌ سمت‌ خشكي‌ بكشيد. به‌ آب‌ زدن‌ بي‌خطرتر از شنا كردن‌ است‌. وقتي‌ غريق‌ را از آب‌ خارج‌ كرديد، در صورت‌ امكان‌ وي‌ را در برابر وزش‌ باد محافظت‌ كنيد تا بدن‌ او بيش‌ از پيش‌ دچار لرز نشود. سپس‌ اقدامات‌ درماني‌ مربوط‌ به‌ غرق‌شدگي‌ را اجرا كنيد و عوارض‌ مربوط‌ به‌ سرماي‌ شديد را مداوا كنيد (مبحث‌ « كاهش‌ دماي‌ بدن‌ » را ببينيد). حتي‌ در صورتي‌ كه‌ به‌نظر مي‌رسد غريق‌ كاملاً بهبود يافته‌ است‌، شرايط‌ انتقال‌ يا بردن‌ وي‌ به‌ بيمارستان‌ را مهيا كنيد. در صورت‌ لزوم‌ و يا در صورتي‌ كه‌ كاملاً دستپاچه‌ شده‌ايد، آمبولانس‌ درخواست‌ كنيد.

 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
ارزيابي‌ ثانويه‌
پس‌ از آنكه‌ مطمئن‌ شديد مصدوم‌ در معرض‌ خطر فوري‌ نيست‌ و ارزيابي‌ اوليه‌ به‌ پايان‌ رسيد ، ارزيابي‌ ثانويه‌ را آغاز كنيد. اين‌ عمل‌، شامل‌ پي‌ بردن‌ به‌ ماجرا (اخذ شرح‌ حال‌) و انجام‌ معاينه‌ فيزيكي‌ است‌. شرايط‌ موجود مشخص‌ خواهد كرد كه‌ در معاينه‌ چقدر بايد به‌ جزييات‌ بپردازيد. به‌ عنوان‌ مثال‌، در شرايط‌ سرما و رطوبت‌ كه‌ منتظر رسيدن‌ آمبولانس‌ هستيد، تنها لازم‌ است‌ به‌ آسيب‌هاي‌ عمده‌ رسيدگي‌ كنيد؛ گرم‌ و خشك‌ نگه‌ داشتن‌ مصدوم‌ در اولويت‌ قرار دارد. اگر شخص‌ توانست‌ علايمي‌ را توصيف‌ كند ، بر درمان‌ همان‌ مشكلات‌ تمركز كنيد.
گرفتن‌ شرح‌ حال‌
- شرح‌ حال‌ در واقع‌ توصيفي‌ است‌ از نحوه‌ وقوع‌ حادثه‌، نحوه‌ ادامه‌ پيدا كردن‌ آسيب‌ يا نحوه‌ شروع‌ و تداوم‌ بيماري‌. براي‌ اخذ شرح‌ حال‌، از مصدوم‌ سؤال‌ كنيد و با ناظراني‌ كه‌ شاهد حادثه‌ بوده‌اند، گفتگو كنيد. سعي‌ كنيد تصوير كاملي‌ از موقعيت‌ بسازيد.
به‌عنوان‌ مثال‌:
- مصدوم‌، آخرين‌ بار در چه‌ زماني‌ غذا خورده‌ يا چيزي‌ نوشيده‌ است‌؟
- آيا مصدوم‌ بيماري‌ خاصي‌ دارد يا داروي‌ خاصي‌ مصرف‌ مي‌كند؟
- نيروي‌ ايجادكننده‌ آسيب‌ چقدر شديد بوده‌ است‌ و چگونه‌ اعمال‌ شده‌ است‌؟
- درباره‌ شرايط‌ محيط‌ سؤال‌ كنيد (آيا مصدوم‌ در يك‌ اتاق‌ گرم‌ و دمدار قرار داشته‌ يا در يك‌ اتاق‌ سرد و يا با وزش‌ باد يا باران‌ مواجه‌ شده‌ است‌؟)
- در مورد سن‌ و وضعيت‌ سلامت‌ مصدوم‌ تحقيق‌ كنيد: لغزيدن‌ و افتادن‌ يك‌ جوان‌ كه‌ بدني‌ آماده‌ دارد، ممكن‌ است‌ منجر به‌ پيچ‌ خوردن‌ مچ‌ پا يا دست‌ وي‌ شود اما همين‌ حادثه‌ در مورد يك‌ زن‌ سالخورده‌، احتمالاً منجر به‌ شكستگي‌ بازو يا لگن‌ وي‌ خواهد شد.
- هويت‌ مصدوم‌ و در صورت‌ امكان‌، محل‌ زندگي‌ وي‌ را شناسايي‌ كنيد. از اين‌ اطلاعات‌ يادداشت‌ برداشته‌، زمان‌ حادثه‌ و زمان‌ معاينه‌ خود را در آن‌ درج‌ كنيد تا بتوانيد آن‌ را در اختيار پزشك‌ يا گروه‌ خدمات‌ اورژانس‌ قرار دهيد.
سرنخ‌هاي‌ بيروني‌
اگر مصدوم‌ قادر به‌ همكاري‌ نيست‌ و يا بي‌هوش‌ است‌، براي‌ تعيين‌ وضعيت‌ وي‌ به‌ دنبال‌ سرنخ‌هاي‌ بيروني‌ بگرديد (اگر مشكوك‌ به‌ سوءمصرف‌ مواد هستيد، مراقب‌ سوزن‌ها و سرنگ‌هاي‌ همراه‌ مصدوم‌ باشيد). ممكن‌ است‌ با يك‌ كارت‌ ملاقات‌ براي‌ رفتن‌ به‌ بيمارستان‌ يا درمانگاه‌ و يا كارتي‌ كه‌ بر روي‌ آن‌ سابقه‌اي‌ از آلرژي‌، ديابت‌ يا صرع‌ درج‌ شده‌ است‌، مواجه‌ شويد. اسب‌سواران‌ يا دوچرخه‌سواران‌ ممكن‌ است‌ اين‌ كارت‌ را در داخل‌ كلاه‌ يا كلاه‌ ايمني‌ خود قرار دهند. داروها يا غذاها نيز مي‌توانند سرنخ‌هاي‌ ارزشمندي‌ از حادثه‌ در اختيار شما بگذارند؛ به‌ عنوان‌ مثال‌، بيماران‌ مبتلا به‌ ديابت‌ ممكن‌ است‌ چند حبه‌ قند با خود همراه‌ باشند. به‌ علاوه‌، افرادي‌ كه‌ دچار اختلال‌ شناخته‌ شده‌اي‌ هستند، ممكن‌ است‌ بر روي‌ گردن‌بند، دستبند، مدال‌ يا جاكليدي‌ ويژه‌اي، اطلاعات‌ هشداردهنده‌ طبي‌ داشته‌ باشند. اين‌ اشياء را در كنار مصدوم‌ نگه‌ داريد يا آنها را به‌ دو گروه‌ خدمات‌ اورژانس‌ تحويل‌ دهيد.
تزريق‌كننده‌ خودكار: اين‌ وسايل‌ محتوي‌ اپي‌نفرين‌ (آدرنالين‌) بوده‌، براي‌ افرادي‌ كه‌ در معرض‌ شوك‌
آنافيلاكتيك‌ هستند، كاربرد دارند.
دستبند هشداردهنده‌: ممكن‌ است‌ روي‌ آن‌ شماره‌ تلفني‌ براي‌ دريافت‌ اطلاعات‌ درباره‌ سابقه‌ پزشكي‌
بيمار درج‌ شده‌ باشد.
اسپري‌ استنشاقي‌: وجود يك‌ اسپري‌ استنشاقي‌ معمولاً به‌ اين‌ معني‌ است‌ كه‌ مصدوم‌ مبتلا به‌ آسم‌ است‌.
داروها: مثل‌ تري‌نيتريت‌ گليسرين‌ براي‌ آنژين‌ صدري يا فني توئين در صرع
نحوه‌ ايجاد آسيب‌
شما مي‌توانيد با مشاهده‌ شرايطي‌ كه‌ آسيب‌ در آن‌ رخ‌ داده‌ و نيروهاي‌ دخيل‌ در آسيب‌، سرنخ‌هاي‌ بيشتري‌ در مورد آسيب‌هاي‌ احتمالي‌ و شدت‌ آنها به‌ دست‌ آوريد. اين‌ اطلاعات‌ مفيد هستند زيرا به‌ فرد كمك‌ مي‌كنند تا نوع‌ و شدت‌ آسيب‌ را پيش‌بيني‌ كند. در اكثر موارد، افرادي‌ كه‌ در صحنه‌ حادثه‌ يا در زمان‌ آسيب‌ با مصدوم‌ سرو كار دارند (اغلب‌، ارايه‌كنندگان‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌) مي‌توانند اين‌ اطلاعات‌ را به‌دست‌ آورند.
شرايط‌ آسيب‌
نوع‌ و شدت‌ آسيب‌ ناشي‌ از ضربه‌ (مثلاً سقوط‌ از ارتفاع‌ يا ضربه‌ ناشي‌ از تصادف‌ اتومبيل‌) را در صورت‌ اطلاع‌ داشتن‌ دقيق‌ از نحوه‌ وقوع‌ حادثه‌، مي‌توان‌ پيش‌بيني‌ كرد. به‌عنوان‌ مثال‌، آسيب‌هاي‌ جدي‌ وارد بر سرنشين‌ يك‌ اتومبيل‌، احتمالاً در ضربه‌ ناشي‌ از تصادم‌ پهلو بيش‌ از تصادم‌ از روبه‌رو با همان‌ سرعت‌ است‌. علت‌ اين‌ مطلب‌ آن‌ است‌ كه‌ بدنه‌ جانبي‌ اتومبيل‌، محافظت‌ كمتري‌ ايجاد مي‌كند و نمي‌تواند به‌ انداه‌ قسمت‌ جلوي‌ اتومبيل‌، انرژي‌ را جذب‌ كند.
در راننده‌اي‌ كه‌ كمربند ايمني‌ بسته‌ و از ناحيه‌ جلو يا عقب‌ اتومبيل‌ تصادف‌ كرده‌ است‌، مي‌توان‌ به‌ نوع‌ خاصي‌ از آسيب‌ مشكوك‌ شد. بدن‌ به‌طور ناگهاني‌ به‌ يك‌ سمت‌ حركت‌ مي‌كند اما سر براي‌ يك‌ لحظه‌ قبل‌ از حركت‌، عقب‌ مي‌ماند. اين‌ حالت‌ منجر به‌ حركت‌ «شلاقي‌» گردن‌ مي‌شود (شكل‌ مقابل‌). همچنين‌ مصدوم‌ ممكن‌ است‌ آسيب‌هايي‌ ناشي‌ از اثر مهاري‌ كمربند ايمني‌ (مثل‌ كوفتگي‌ يا شكستگي‌ استخوان‌ جناغ‌ سينه‌ و احتمالاً كوفتگي‌ قلب‌ و ريه‌ها) داشته‌ باشد. ممكن‌ است‌ برخي‌ از آسيب‌هاي‌ صورت‌ ناشي‌ از برخورد با فرمان‌ اتومبيل‌ يا كيسه‌ هواي‌ باد شده‌ باشد.
نيروهاي‌ اعمال‌ شده‌ روي‌ بدن‌
نيروهاي‌ پرانرژي‌ وارد شده‌ در يك‌ ضربه‌، از ديگر عوامل‌ مهم‌ در تعيين‌ نوع‌ و شدت‌ آسيب‌ها هستند. به‌عنوان‌ مثال‌، اگر شخصي‌ از ارتفاع‌ يك‌ متري‌ به‌ روي‌ زمين‌ سخت‌ سقوط‌ كند، احتمالاً دچار كوفتگي‌ خواهد شد ولي‌ آسيب‌ جدي‌ نخواهد ديد. با اين‌ حال‌، سقوط‌ از ارتفاع‌ بلندتر از 2 متر، احتمالاً آسيب‌هاي‌ جدي‌تري‌ (مثل‌ شكستگي‌ دنده‌ يا لگن‌ و خونريزي‌ داخلي‌ ناشي‌ از آسيب‌ به‌ اعضاي‌ داخلي‌) ايجاد مي‌كند.
چه‌ سؤال‌هايي‌ بايد پرسيد؟
وقتي‌ بر سر يك‌ مصدوم‌ حاضر مي‌شويد، از مصدوم‌ يا شاهدان‌ سؤالاتي‌ را براي‌ پي‌ بردن‌ به‌ نحوه‌ ايجاد آسيب‌ بپرسيد. سؤالات‌ احتمالاً مي‌توانند به‌ صورت‌ زير باشند:
- آيا مصدوم‌ از وسيله‌ نقليه‌ به‌ بيرون‌ پرتاب‌ شده‌ است‌؟
- آيا مصدوم‌ كمربند ايمني‌ را به‌طرز صحيح‌ بسته‌ بود؟
- آيا وسيله‌ نقليه‌ واژگون‌ شد؟
- آيا مصدوم‌ كلاه‌ ايمني‌ بر سر داشت‌؟
- مصدوم‌ از چه‌ ارتفاعي‌ سقوط‌ كرد؟
- مصدوم‌ روي‌ چه‌ سطحي‌ سقوط‌ كرد؟
- آيا شواهدي‌ از برخورد مصدوم‌ به‌ يك‌ شي‌ء سخت‌ (مثل‌ كف‌ زمين‌ و يا داش‌بورد يا شيشه‌ جلوي‌ اتومبيل‌) وجود دارد؟
اين‌ سؤالات‌ به‌ ويژه‌ در مواردي‌ كه‌ خود مصدومان‌ قادر نيستند كه‌ اطلاعات‌ را در اختيار شما بگذارند، بسيار مهم‌ هستند. تمام‌ اطلاعاتي‌ را كه‌ جمع‌آوري‌ كرده‌ايد، به‌ گروه‌ خدمات‌ اورژانس‌ انتقال‌ دهيد .
نحوه‌ ايجاد آسيب‌ «شلاقي‌» در يك‌ تصادف‌ اتومبيل‌، به‌ دليل‌ نيروهاي‌ ناگهاني‌ كه‌ به‌ بدن‌ وارد مي‌شوند، ممكن‌ است‌ سر به‌ عقب‌ رفته‌، سپس‌ به‌ سرعت‌ به‌ جلو حركت‌ كند (يا برعكس‌). اين‌ حركت‌ به‌ آسيب‌ «شلاقي‌» همراه‌ با كشيدگي‌ عضلات‌ و رباط‌هاي‌ گردن‌ منجر مي‌شود.


 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
علايم‌ و نشانه‌ها
آسيب‌ها و بيماري‌ها معمولاً به‌صورت‌ مجموعه‌اي‌ از نمودهاي‌ متمايز ظاهر مي‌شوند. نمودها بر دو دسته‌اند: علايم‌ كه‌ مصدوم‌ ممكن‌ است‌ به‌ آنها اشاره‌ كند و نشانه‌ها كه‌ شما ممكن‌ است‌ (در معاينه‌) آنها را كشف‌ كنيد. بعضي‌ از نمودها كاملاً آشكار هستند در حالي‌ كه‌ عده‌اي‌ ديگر، تا زماني‌ كه‌ مصدوم‌ را به‌طور كامل‌ و دقيق‌ معاينه‌ نكنيد، از نظر دور مي‌مانند.
در صورت‌ امكان‌، مصدوم‌ هوشيار را در همان‌ وضعيتي‌ كه‌ يافته‌ايد، معاينه‌ كنيد و به‌ آسيب‌هاي‌ آشكار رسيدگي‌ كنيد. اگر مصدوم‌ بي‌هوش‌ است‌، اولين‌ كار پاك‌ كردن‌ راه‌ تنفسي‌ و باز نگه‌ داشتن‌ آن‌ است‌. لباس‌هاي‌ مصدوم‌ را بي‌دليل‌ خارج‌ نكنيد و بيش‌ از حد نياز، وي‌ را در معرض‌ هواي‌ سرد ترك‌ نكنيد. از حواس‌ خود (بينايي‌، شنوايي‌، لامسه‌ و بويايي‌) استفاده‌ كنيد.
سريع‌ و هوشيارانه‌ اما دقيق‌ و جامع‌ عمل‌ كنيد و بدون‌ توجيه‌، فرضيه‌سازي‌ نكنيد. شما بايد با ملايمت‌ با مصدوم‌ برخورد كنيد اما در لمس‌ بايد به‌ قدر كافي‌ قاطع‌ عمل‌ كنيد تا بتوانيد هرگونه‌ تورم‌، نامنظمي‌ يا نقاط‌ حساس‌ در لمس‌ را كشف‌ كنيد.
اگر مصدوم‌ هوشيار است‌، از وي‌ بخواهيد كه‌ احساس‌ خود از لمس‌ شما را بيان‌ كند.
جستجوي‌ نشانه‌ها معاينه‌ «سر تا پا» به‌ شما كمك‌ مي‌كند كه‌ نشانه‌هاي‌ آسيب‌ يا بيماري‌ را كشف‌ كرده‌، وضعيت‌ مصدوم‌ را تشخيص‌ دهيد.
ارزيابي‌ علايم‌
علايم‌ در واقع‌ احساساتي‌ هستند كه‌ مصدوم‌ آنها را حس‌ مي‌كند و ممكن‌ است‌ قادر به‌ توصيف‌ آنها باشد. از او سؤال‌ كنيد كه‌ آيا احساس‌ غيرطبيعي‌ دارد. اگر مصدوم‌ درد دارد، از او سؤال‌ كنيد كه‌ درد را در كجا احساس‌ مي‌كند، درد از چه‌ نوعي‌ است‌، چه‌ چيزي‌ دردش‌ را كمتر مي‌كند و چه‌ چيزي‌ آن‌ را تشديد مي‌كند و درد با حركت‌ يا تنفس‌ چگونه‌ تغيير مي‌كند. اگر درد به‌ دنبال‌ آسيب‌ ايجاد نشده‌ است‌، در مورد نحوه‌ و محل‌ شروع‌ آن‌ سؤال‌ كنيد. در مورد نشانه‌هاي‌ ديگر مثل‌ تهوع‌، گيجي‌، احساس‌ گرما يا سرما، ضعف‌ يا تشنگي‌، سؤال‌ كنيد. در صورت‌ تناسب‌، با انجام‌ معاينه‌اي‌ براي‌ جستجوي‌ نشانه‌هاي‌ آسيب‌ يا بيماري‌، علايم‌ را تأييد كنيد.
پرسش‌ درباره‌ علايم‌ مصدوم‌ ممكن‌ است‌ قادر باشد در مورد علايمي‌ كه‌ حس‌ مي‌كند، به‌ شما توضيح‌ دهد. اين‌ جزييات‌ ممكن‌ است‌ در تشخيص‌ نوع‌ آسيب‌ يا بيماري‌ به‌ شما كمك‌ كنند.
جستجوي‌ نشانه‌ها
نشانه‌ها در واقع‌ جزيياتي‌ از وضعيت‌ مصدوم‌ هستند كه‌ شما مي‌توانيد آنها را مشاهده‌، لمس‌ و بو كنيد و يا بشنويد. بسياري‌ از نشانه‌ها آشكار هستند اما تعدادي‌ را تنها با معاينه‌ دقيق‌ و جامع‌ مي‌توانيد كشف‌ كنيد. سطح‌ پاسخ‌دهي‌ مصدوم‌ را ارزيابي‌ كنيد. اگر بي‌هوش‌ است‌ يا آنكه‌ قادر نيست‌ به‌طور واضح‌ صحبت‌ كند، ممكن‌ است‌ مجبور باشيد تنها بر اساس‌ شرح‌ حال‌ حادثه‌، اطلاعات‌ كسب‌ شده‌ از ناظران‌ و نشانه‌هايي‌ كه‌ در معاينه‌ پيدا مي‌كنيد، به‌ تشخيص‌ برسيد.
لمس‌ كردن‌ براي‌ جستجوي‌ نشانه‌هاي‌ آسيب‌ در هنگام‌ معاينه‌ قسمت‌ آسيب‌ديده‌ بدن‌، محل‌ را از نظر وجود حساسيت‌ در لمس‌ بررسي‌ كنيد و به‌ دنبال‌ تغيير شكل‌ يا تغيير رنگ‌ در اطراف‌ محل‌ آسيب‌ بگرديد. در زمان‌ معاينه‌ يك‌ قسمت‌، به‌ دقت‌ آن‌ را نگه‌ داريد.
از حواس‌ خود استفاده‌ كنيد
به‌ دنبال‌ نمودهايي‌ مثل‌ تورم‌، خونريزي‌، تغيير رنگ‌ يا تغييرشكل‌ بگرديد. ريتم‌ و قدرت‌ نبض‌ را لمس‌ كنيد. به‌ تنفس‌ بيمار گوش‌ كنيد و به‌ دنبال‌ صداهاي‌ غيرطبيعي‌ (مثل‌ صداي‌ «قرچ‌ قروچ‌» ناشي‌ از گير افتادن‌ هوا در زير پوست‌) بگرديد. نواحي‌ دردناك‌ را با ملايمت‌ لمس‌ كنيد؛ هرگونه‌ تندرنس‌ (حساسيت‌ و درد) روي‌ استخوان‌ها و تغيير در زاويه‌ مفاصل‌ را مورد توجه‌ قرار دهيد. ناتواني‌ مصدوم‌ در انجام‌ كارهاي‌ طبيعي‌ (مثل‌ حركت‌ دادن‌ اندام‌ها) را بررسي‌ كنيد. براي‌ جستجوي‌ سرنخ‌هاي‌ بيشتر، از حس‌ بويايي‌ خود استفاده‌ كنيد.
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
معاينه‌ مصدوم‌
پس‌ از گرفتن‌ شرح‌ حال‌ و پرسش‌ درباره‌ علايم‌ مصدوم، بايد شخص‌ را به‌طور مفصل‌ مورد معاينه‌ قرار دهيد. طي‌ اين‌ اقدام‌، ممكن‌ است‌ مجبور به‌ حركت‌ دادن‌ مصدوم‌ يا خارج‌ كردن‌ لباس‌هاي‌ وي‌ باشيد، اما اطمينان‌ حاصل‌ كنيد كه‌ او را بيش‌ از حدي‌ كه‌ واقعاً ضروري‌ است‌، حركت‌ نمي‌دهيد. هميشه‌، معاينه‌ را از سر شروع‌ كنيد و به‌ سمت‌ پايين‌ ادامه‌ دهيد؛ اين‌ روش‌ «سر تا پا» هم‌ به‌ خوبي‌ به‌ خاطر سپرده‌ مي‌شود و هم‌ كامل‌ و جامع‌ است‌.
ارزيابي‌ سر تا پا
1) دست‌هاي‌ خود را به‌ دقت‌ روي‌ پوست‌ سر حركت‌ دهيد تا هر گونه‌ خونريزي‌، تورم‌ يا فشردگي‌ را كه‌ ممكن‌ است‌ نشانه‌ شكستگي‌ احتمالي‌ باشد، لمس‌ كنيد. در صورتي‌ كه‌ مشكوك‌ به‌ آسيب‌ گردني‌ هستيد، مراقب‌ باشيد كه‌ مصدوم‌ را حركت‌ ندهيد.
2) از راه‌ هر دو گوش‌ و به‌طور واضح‌ با مصدوم‌ صحبت‌ كنيد تا بفهميد كه‌ آيا به‌ شما پاسخ‌ مي‌دهد و يا مي‌تواند بشنود. هريك‌ از گوش‌ها را از لحاظ‌ خروج‌ خون‌ يا مايع‌ زلال‌ (يا هر دو) بررسي‌ كنيد. اين‌ ترشحات‌ مي‌توانند نشانه‌هاي‌ آسيب‌ در داخل‌ جمجمه‌ باشند.
3) هر دو چشم‌ را معاينه‌ كنيد. توجه‌ كنيد كه‌ آيا هر دو چشم‌ باز هستند يا خير. به‌ اندازه‌ مردمك‌ها توجه‌ كنيد، آيا اندازه‌ آنها برابر است‌ (همان‌طور كه‌ بايد باشد) و آيا به‌ نور واكنش‌ نشان‌ مي‌دهند (وقتي‌ نور روي‌ مردمك‌ها مي‌افتد، بايد تنگ‌ شوند). در سفيدي‌ چشم‌ها به‌ دنبال‌ اجسام‌ خارجي‌، خون‌ يا كبودي‌ بگرديد.
4) بيني‌ را هم‌ مثل‌ دو گوش‌ از نظر وجود ترشحات‌ بررسي‌ كنيد. هريك‌ از سوراخ‌هاي‌ بيني‌ را از نظر خروج‌ خون‌ يا مايع‌ زلال‌ (يا تركيب‌ اين‌ دو) معاينه‌ كنيد. هريك‌ از اين‌ ترشحات‌ مي‌تواند به‌ معناي‌ آسيبي‌ در داخل‌ جمجمه‌ باشد.
5) به‌ سرعت‌، عمق‌ و نوع‌ تنفس‌ (راحت‌ يا سخت‌، صدادار يا آرام‌) توجه‌ كنيد. به‌ بوي‌ تنفس‌ توجه‌ كنيد. داخل‌ دهان‌ را به‌ آرامي‌ نگاه‌ و لمس‌ كنيد و دنبال‌ هر چيزي‌ كه‌ ممكن‌ است‌ راه‌ تنفسي‌ را مسدود كند، بگرديد. اگر مصدوم‌ دندان‌ مصنوعي‌ دارد و اين‌ دندان‌ها سالم‌ هستند و در محل‌ خود قرار دارند، به‌ آنها دست‌ نزنيد. به‌ دنبال‌ زخم‌ در دهان‌ يا نامنظمي‌ در دندان‌ها بگرديد. لب‌ها را از نظر سوختگي‌ بررسي‌ كنيد.
6) به‌ رنگ‌، درجه‌ حرارت‌ و وضعيت‌ پوست‌ توجه‌ كنيد: آيا پوست‌ مصدوم‌، رنگ‌پريده‌، برافروخته‌ يا خاكستري‌ ـ آبي‌ (كبود) است‌؟ آيا گرم‌ يا سرد، خشك‌ يا مرطوب‌ است‌؟ به‌ عنوان‌ مثال‌، پوست‌ رنگ‌پريده‌، سرد و عرق‌ كرده‌ به‌ معناي‌ شوك‌ است‌؛ صورت‌ گرم‌ و برافروخته‌، حاكي‌ از تب‌ يا ضعف‌ ناشي‌ از گرما است‌. ته‌رنگ‌ آبي‌ نشانه‌ كمبود اكسيژن‌ است‌؛ اين‌ نشانه‌ را خصوصاً در لب‌ها، گوش‌ها و صورت‌ جستجو كنيد.
7) لباس‌هاي‌ پوشاننده‌ گردن‌ مصدوم‌ را شل‌ كنيد و به‌ دنبال‌ نشانه‌هايي‌ مثل‌ پلاك‌ حاوي‌ هشدار طبي‌ يا يك‌ سوراخ‌ به‌ جا مانده‌ از عمل‌ جراحي‌ (دريچه‌) در راه‌هاي‌ تنفسي‌ بگرديد. دست‌هاي‌ خود را به‌ ملايمت‌ در طول‌ ستون‌ فقرات‌ (از قاعده‌ جمجمه‌ به‌ سمت‌ پايين‌ تا جايي‌ كه‌ امكان‌ دارد) بدون‌ بهم‌ زدن‌ وضعيت‌ مصدوم‌، حركت‌ دهيد؛ به‌ هر گونه‌ نامنظمي‌، تورم‌ يا حساسيت‌ در لمس‌ توجه‌ كنيد.
8) از مصدوم‌ بخواهيد كه‌ نفس‌ عميقي‌ بكشد و دقت‌ كنيد كه‌ آيا قفسه‌ سينه‌ به‌طور يكنواخت‌، راحت‌ و يكسان‌ در دو طرف‌، باز مي‌شود يا خير. قفسه‌ سينه‌ را براي‌ بررسي‌ وجود تغيير شكل‌، نامنظمي‌ يا حساسيت‌ و درد، لمس‌ كنيد. از مصدوم‌ بپرسيد كه‌ آيا ضمن‌ تنفس‌، احساس‌ غژغژ دارد و صداهاي‌ غيرطبيعي‌ را سمع‌ كنيد. دقت‌ كنيد كه‌ آيا مصدوم‌ ضمن‌ تنفس‌ درد دارد يا خير. به‌ دنبال‌ خونريزي‌ بگرديد.
9) با ملايمت‌ هر دو استخوان‌ ترقوه‌ و شانه‌ها را لمس‌ كرده‌، هرگونه‌ تغيير شكل‌، نامنظمي‌ يا حساسيت‌ در لمس‌ را مدنظر قرار دهيد.
10) از مصدوم‌ بخواهيد كه‌ اندام‌ بالايي‌ خود را در هريك‌ از مفاصل‌ آرنج‌، مچ‌ و مفاصل‌ انگشتان‌، تا و سفت‌ كند و از اين‌ طريق‌ حركات‌ اين‌ مفاصل‌ را بررسي‌ كنيد. حس‌ انگشتان‌ مصدوم‌ را از نظر طبيعي‌ بودن‌ كنترل‌ كنيد و دقت‌ كنيد كه‌ آيا وي‌ احساس‌ غيرطبيعي‌ در اندام‌هايش‌ دارد يا خير. به‌ رنگ‌ انگشتان‌ توجه‌ كنيد: اگر نوك‌ انگشتان‌ رنگ‌پريده‌ يا خاكستري‌ ـ آبي‌ باشند، احتمالاً مشكلي‌ در گردش‌ خون‌ وجود دارد. محل‌هاي‌ تزريق‌ با سوزن‌ را در روي‌ ساعد جستجو كنيد و به‌ دنبال‌ دستبند حاوي‌ هشدار طبي‌ بگرديد. نبض‌ مصدوم‌ را در ناحيه‌ مچ‌ يا گردن‌ بگيريد.
11) اگر حركات‌ اندام‌ها مختل‌ شده‌ يا حس‌ آنها از بين‌ رفته‌ است‌، براي‌ معاينه‌ ستون‌ فقرات‌ مصدوم‌ را جابه‌جا نكنيد زيرا اين‌ نشانه‌ها به‌ معناي‌ آسيب‌ نخاع‌ هستند. در غير اين‌ صورت‌، دست‌ خود را به‌ ملايمت‌ به‌ پشت‌ مصدوم‌ برده‌، با لمس‌ ستون‌ فقرات‌ در طول‌ آن‌، به‌ دنبال‌ تورم‌ يا حساسيت‌ در لمس‌ بگرديد.
12) براي‌ يافتن‌ شواهدي‌ از خونريزي‌ و تشخيص‌ سفتي‌ ديواره‌ عضلاني‌ شكم‌ يا وجود حساسيت‌ در لمس‌ آن‌، به‌ آرامي‌ شكم‌ مصدوم‌ را لمس‌ كنيد.
13) دو طرف‌ استخوان‌ لگن‌ را لمس‌ كرده‌، با حركت‌ دادن‌ لگن‌ به‌طور ملايم‌، به‌ دنبال‌ نشانه‌هاي‌ شكستگي‌ بگرديد. لباس‌هاي‌ مصدوم‌ را از نظر وجود شواهدي‌ از بي‌اختياري‌ ادرار يا مدفوع‌ يا خونريزي‌ از سوراخ‌هاي‌ بدن‌، كنترل‌ كنيد.
14) از مصدوم‌ بخواهيد كه‌ هريك‌ از اندام‌هاي‌ پاييني‌ خود را به‌ نوبت‌ بلند كند و مچ‌ پا و زانوي‌ خود را حركت‌ دهد. با مشاهده‌ اندام‌ و لمس‌ آن‌، به‌ دنبال‌ خونريزي‌، تورم‌، تغيير يا حساسيت‌ در لمس‌ بگرديد.
15) حركات‌ و حس‌ انگشتان‌ پا را بررسي‌ كنيد. به‌ رنگ‌ پوست‌ انگشتان‌ نگاه‌ كنيد: پوست‌ خاكستري‌ ـ آبي‌ مي‌تواند نشانه‌اي‌ از مختل‌ شدن‌ گردش‌ خون‌ يا آسيب‌ ناشي‌ از سرما باشد.
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
درمان‌ و مراقبت‌هاي‌ بعدي‌
هر وضعيتي‌ را كه‌ پيدا كرديد، بر طبق‌ اصول‌ و با حفظ‌ خونسردي‌ درمان‌ كنيد. به‌ مصدوم‌ اطمينان‌ و به‌ حرف‌هاي‌ او گوش‌ بدهيد. بيش‌ از حد سؤال‌ نپرسيد و اجازه‌ ندهيد كه‌ مردم‌ در صحنه‌ حادثه‌ تجمع‌ كنند. از جابه‌جايي‌ بي‌مورد مصدوم‌ خودداري‌ كنيد. در صورت‌ لزوم‌، اطمينان‌ حاصل‌ كنيد كه‌ يك‌ نفر با خانواده‌ مصدوم‌ تماس‌ خواهد گرفت‌.
اولويت‌هاي‌ درمان‌
ترتيب‌ اولويت‌ها به‌ شرح‌ زير است‌:
ارزيابي‌ اوليه‌ را انجام‌ داده، بر اساس‌ يافته‌هاي‌ خود اقدام‌ كنيد. ضمناً مطمئن‌ شويد كه‌ راه‌ تنفسي‌ مصدوم‌ باز و پاك‌ است‌.
خونريزي‌ را كنترل‌ كنيد.
ارزيابي‌ ثانويه‌ را انجام‌ دهيد.
سوختگي‌ها و زخم‌هاي‌ وسيع‌ را درمان‌ كنيد.
آسيب‌هاي‌ مفاصل‌ و استخوان‌ را بي‌حركت‌ كنيد.
ساير آسيب‌ها و وضعيت‌ها را به‌طور مناسب‌ درمان‌ كنيد.
علايم‌ حياتي‌ (سطح‌ پاسخ‌دهي‌، نبض‌ و تنفس‌) را به‌طور مرتب‌ كنترل‌ و ثبت‌ كنيد. به‌ مشكلات‌ مربوط‌ به‌ علايم‌ حياتي‌ رسيدگي‌ كنيد.
فراهم‌ ساختن‌ ترتيب‌ مراقبت‌هاي‌ بعدي‌
در مورد نياز مصدوم‌ به‌ كمك‌هاي‌ پزشكي‌ تصميم‌گيري‌ كنيد. اگر نياز به‌ كمك‌ داريد، در صورت‌ امكان‌ شخصي‌ را براي‌ فراخواني‌ كمك‌ بفرستيد. در صورتي‌ كه‌ وضعيت‌ مصدوم‌ در حال‌ تغيير يا بدتر شدن‌ است‌، تا زمان‌ رسيدن‌ نيروهاي‌ كمكي‌، در كنار مصدوم‌ بمانيد. بر اساس‌ ارزيابي‌ خود، ممكن‌ است‌ لازم‌ باشد كه‌:
براي‌ درخواست‌ مشاوره‌، با يك‌ پزشك‌ تماس‌ بگيريد.
با يك‌ مركز آمبولانس‌ تماس‌ بگيريد يا ترتيب‌ انتقال‌ به‌ بيمارستان‌ را فراهم‌ كنيد.
مراقبت‌ از مصدوم‌ را به‌ يك‌ پزشك‌، پرستار يا پرسنل‌ آمبولانس‌ واگذار كنيد.
تا زمان‌ رسيدن‌ كمك‌هاي‌ پزشكي‌، مصدوم‌ را به‌ يك‌ خانه‌ يا پناهگاه‌ نزديك‌ به‌ محل‌ منتقل‌ كنيد.
به‌ مصدوم‌ اجازه‌ بدهيد به‌ منزل‌ خود برود (در صورت‌ امكان‌ مطمئن‌ شويد كه‌ يك‌ نفر وي‌ را همراهي‌ خواهد كرد). از مصدوم‌ سؤال‌ كنيد كه‌ آيا در منزل‌ شخصي‌ (براي‌ مراقبت‌ از او) هست‌ يا خير.
به‌ مصدوم‌ توصيه‌ كنيد كه‌ به‌ پزشك‌ مراجعه‌ كند.
احتياط‌!
مصدومان‌ مبتلا به‌ اختلال‌ هوشياري‌، آسيب‌هاي‌ جدي‌، مشكلات‌ شديد تنفسي‌ يا نشانه‌هاي‌ شوك، مجاز نيستند كه‌ به‌ منزل‌ بروند. تا زمان‌ رسيدن‌ نيروهاي‌ كمكي‌، در كنار مصدوم‌ بمانيد.
هرگز به‌ مصدوماني‌ كه‌ احتمالاً آسيب‌ داخلي‌ يا نياز به‌ مراقبت‌ بيمارستاني‌ دارند، از راه‌ دهان‌ چيزي‌ ندهيد.
به‌ مصدوم‌ اجازه‌ سيگار كشيدن‌ ندهيد.
مراقبت‌ از وسايل‌ شخصي‌
اگر مجبور هستيد براي‌ تعيين‌ هويت‌ مصدوم‌ يا يافتن‌ سرنخ‌هايي‌ درباره‌ وضعيت‌ وي‌، وسايل‌ شخصي‌ او را بگرديد، اين‌ كار را در برابر يك‌ شاهد قابل‌ اعتماد انجام‌ بدهيد. اطمينان‌ حاصل‌ كنيد كه‌ تمام‌ لباس‌هاي‌ مصدوم‌ يا وسايل‌ شخصي‌ وي‌، همراه‌ با او به‌ بيمارستان‌ منتقل‌ مي‌شوند و يا به‌ پليس‌ تحويل‌ داده‌ شده‌اند.
جستجوي‌ وسايل‌ شخصي‌ در برخي‌ موارد، تنها راه‌ يافتن‌ سرنخ‌هايي‌ درباره‌ هويت‌ يا وضعيت‌ مصدوم‌، جستجوي‌ وسايل‌ شخصي‌ او است‌.
كاربرد داروها
تجويز داروها در كمك‌هاي‌ اوليه‌ عمدتاً در حد تسكين‌ دردهاي‌ عمومي‌ گنگ‌ و تيز است‌. اين‌ عمل‌، معمولاً شامل‌ كمك‌ به‌ مصدوم‌ براي‌ خوردن‌ يك‌ قرص‌ استامينوفن‌ (طبق‌ دستور بخش‌ مربوط‌ به‌ مصرف‌ دارو در اين‌ كتاب‌) است‌. تعداد زيادي‌ از داروها را مي‌توان‌ بدون‌ نسخه‌ پزشك‌ خريداري‌ كرد و ممكن‌ است‌ شما بسياري‌ از اين‌ داروها را بشناسيد و مصرف‌ كرده‌ باشيد. با اين‌ حال‌، در درمان‌ مصدومان‌، حق‌ نداريد با خريد يا امانت‌ گرفتن‌ دارو، اقدام‌ به‌ تجويز دارو كنيد حتي‌ اگر مصدوم‌ داروهاي‌ خود را فراموش‌ كرده‌ باشد و يا شما همان‌ داروهايي‌ را كه‌ احتمالاً مصدوم‌ مصرف‌ مي‌كرده‌، در اختيار داشته‌ باشيد. در صورتي‌ كه‌ در هنگام‌ ارايه‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌، اقدام‌ به‌ تجويز يا توصيه‌ به‌ مصرف‌ داروهايي‌ غير از آنچه‌ در اين‌ راهنما قيد شده‌، بكنيد، امكان‌ دارد كه‌ مصدوم‌ با خطر مواجه‌ شود و عواقب‌ قانوني‌ يا اجتماعي‌ گريبانگير شما شود. هر زمان‌ كه‌ مصدوم‌ دارويي‌ مصرف‌ مي‌كند، مطمئن‌ شدن‌ از موارد زير ضرورت‌ دارد:
دارو براي‌ اين‌ وضعيت‌ مناسب‌ باشد.
تاريخ‌ مصرف‌ دارو نگذاشته‌ باشد.
طبق‌ دستور مصرف‌ شود.
تمام‌ جوانب‌ احتياطي‌ به‌ طور دقيق‌ رعايت‌ شود.
دارو بيش‌ از مقدار توصيه‌ شده‌، مصرف‌ نشود.
نام‌، مقدار، زمان‌ و نحوه‌ تجويز دارو ثبت‌ شود.
هشدار!
اگر داروي‌ موردنياز در دسترس‌ نيست‌، كمك‌ پزشكي‌ درخواست‌ كنيد. تنها مورد استثنا، وجود دستورالعمل‌هاي‌ واضحي‌ است‌ كه‌ توسط‌ يك‌ كارفرما يا سازمان‌ داوطلبانه‌ تعيين‌ شده‌ باشد. اين‌ دستورالعمل‌ها به‌ اعضا يا كاركنان‌ كارآزموده‌ اجازه‌ مي‌دهد كه‌ در شرايط‌ خاص‌، اقدام‌ به‌ تجويز دارو كنند (مثلاً دادن‌ پادزهر در مسموميت‌ با سموم‌ صنعتي‌).


 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
درآوردن‌ لباس‌هاي‌ مصدوم‌
به‌منظور معاينه‌ كامل‌ مصدوم‌، رسيدن‌ به‌ تشخيص‌ صحيح‌ يا درمان‌، ممكن‌ است‌ مجبور باشيد تعدادي‌ از لباس‌هاي‌ وي‌ را درآوريد. اين‌ كار را بايد با حداقل‌ مزاحمت‌ براي‌ مصدوم‌ و در صورت‌ امكان‌، با رضايت‌ وي‌ انجام‌ دهيد. تا حد امكان‌ كمترين‌ تعداد لباس‌ها را خارج‌ كنيد و به‌ آنها آسيب‌ وارد نكنيد مگر آنكه‌ كاملاً ضرورت‌ داشته‌ باشد. اگر مجبور هستيد كه‌ لباس‌ مصدوم‌ را پاره‌ كنيد، سعي‌ كنيد اين‌ كار را در امتداد درز شلوار يا آستين‌ انجام‌ دهيد. سعي‌ كنيد حريم‌ شخصي‌ مصدوم‌ را به‌ هم‌ نزنيد و از مواجهه‌ او با سرما جلوگيري‌ كنيد. اگر خارج‌ كردن‌ لباس‌ها، درد و ناراحتي‌ مصدوم‌ را بيشتر مي‌كند، اين‌ كار را متوقف‌ كنيد.
خارج‌ كردن‌ لباس‌ها در آسيب‌ نيمه‌ پاييني‌ بدن‌
1) مچ‌ پا را نگه‌ داشته‌، كفش‌ را با دقت‌ بيرون‌ آوريد. براي‌ خارج‌ كردن‌ چكمه‌هاي‌ بلند، ممكن‌ است‌ مجبور باشيد با يك‌ چاقو، چكمه‌ را در امتداد درز پشتي‌ آن‌ بشكافيد خارج‌ كردن‌ لباس‌ها در آسيب‌ نيمه‌ پاييني‌ بدن‌
2) جوراب‌ها را به‌ ملايمت‌ بيرون‌ بكشيد. اگر انجام‌ اين‌ كار مقدور نيست‌، جوراب‌ را از روي‌ ساق‌ بالا بياوريد و با قيچي‌ آن‌ را ببريد.
3) پاچه‌ شلوار را به‌ آرامي‌ بالا بكشيد تا ساق‌ و زانو معلوم‌ شوند. براي‌ درآوردن‌ شلوار يا ديدن‌ ران‌، شلوار را از كمر پايين‌ بكشيد.
خارج‌ كردن‌ لباس‌ها در آسيب‌‌ نيمه‌ بالايي‌ بدن‌
1) هرگونه‌ دكمه‌ يا زيپ‌ موجود در لباس‌ را باز كنيد. با ملايمت‌ لباس‌ را از كنار شانه‌ مصدوم‌ خارج‌ كنيد.
2) اندام‌ سمت‌ آسيب‌ نديده‌ را از آستين‌ خارج‌ كنيد. لباس‌ را به‌ دور سمت‌ آسيب‌ ديده‌ بكشيد.
3) اندام‌ آسيب‌ ديده‌ را تا حد امكان‌، ثابت‌ نگه‌ داريد و خروج‌ لباس‌ را تسهيل‌ كنيد.
موارد خاص‌
پوليور و پيراهن‌ پشمي‌ در مورد لباس‌هايي‌ كه‌ دكمه‌ يا زيپ‌ ندارند، ابتدا اندام‌ سمت‌ آسيب‌نديده‌ را از آستين‌ خارج‌ كنيد. سپس‌، لباس‌ را تا كرده‌، آن‌ را از بالاي‌ سر بيرون‌ بكشيد. نهايتاً، آستين‌ ديگر لباس‌ را درآوريد و دقت‌ كنيد كه‌ به‌ اندام‌ آسيب‌ وارد نكنيد.
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
درآوردن‌ كلاه‌ ايمني‌
بهترين‌ برخورد با كلاه‌هاي‌ ايمني‌ محافظ‌ (مثل‌ كلاه‌ اسب‌سواري‌ يا كلاه‌ ايمني‌ موتورسواران‌) آن‌ است‌ كه‌ آنها را خارج‌ نكنيم‌؛ تنها زماني‌ بايد اين‌ كلاه‌ها را خارج‌ كرد كه‌ كاملاً ضرورت‌ داشته‌ باشد (مثلاً اگر نمي‌توانيد راه‌ تنفسي‌ را برقرار كنيد). اگر مجبور به‌ خارج‌ كردن‌ اين‌ وسيله‌ هستيد، در صورت‌ امكان‌ خود مصدوم‌ بايد اين‌ كار را انجام‌ دهد؛ در غير اين‌ صورت‌، شما بايد به‌ كمك‌ يك‌ امدادگر اقدام‌ به‌ خارج‌ كردن‌ كلاه‌ ايمني‌ كنيد. مراقب‌ باشيد كه‌ در تمام‌ لحظات‌ سر و گردن‌ را نگه‌ داريد و سر را در امتداد ستون‌ فقرات‌ نگه‌ داريد.
اين‌ مبحث‌ را هم‌ ببينيد:
آسيب‌ ستون‌ فقرات‌
احتياط‌!
كلاه‌ ايمني‌ را تا زماني‌ كه‌ ضرورت‌ حتمي‌ داشته‌ باشد، خارج‌ نكنيد.
كلاه‌ ايمني‌ رخ‌ باز
1) چانه‌بند را باز كنيد يا برش‌ دهيد. سر و گردن‌ مصدوم‌ را نگه‌ داريد و آن‌ را در امتداد ستون‌ فقرات‌ نگه‌ داريد.
2) از يك‌ امدادگر بخواهيد كه‌ دو طرف‌ كلاه‌ ايمني‌ را از بالا با دو دست‌ بگيرد و آنها را از دو طرف‌ بكشد تا فشار از روي‌ سر برداشته‌ شود. وي‌ سپس‌ بايد كلاه‌ را با ملايمت‌ به‌ بالا و عقب‌ بكشد.
احتياط‌!
كلاه‌ ايمني‌ را تا زماني‌ كه‌ ضرورت‌ حتمي‌ داشته‌ باشد، خارج‌ نكنيد.
كلاه‌ ايمني‌ تمام‌ رخ‌
1) بندها را باز كرده‌ يا برش‌ دهيد. گردن‌ را با يك‌ دست‌ نگه‌ داشته‌، فك‌ پاييني‌ را محكم‌ بگيريد. كار خود را از زير كلاه‌ آغاز كنيد و انگشت‌ خود را با دقت‌ زير لبه‌ آن‌ قرار دهيد. از يك‌ امدادگر بخواهيد كه‌ كلاه‌ را با دو دست‌ نگه‌ دارد.
2) از امدادگر بخواهيد كه‌ از بالا كلاه‌ ايمني‌ را به‌ سمت‌ عقب‌ كج‌ كند (بدون‌ آنكه‌ سر را مطلقاً حركت‌ دهد) و قسمت‌ جلوي‌ كلاه‌ را كاملاً از روي‌ چانه‌ مصدوم‌ بلند كند.
3) گردن‌ و فك‌ پاييني‌ مصدوم‌ را همچنان‌ نگه‌ داريد. از امدادگر بخواهيد كه‌ مختصري‌ كلاه‌ را به‌ سمت‌ جلو كج‌ كند تا كلاه‌ از پايين‌ جمجمه‌ عبور كند و سپس‌ آن‌ را مستقيماً از سر مصدوم‌ بيرون‌ بكشد.
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
علايم‌ حياتي‌
ممكن‌ است‌ هنگام‌ درمان‌، مصدوم‌، نياز به‌ ارزيابي‌ و كنترل‌ سطح‌ پاسخ‌دهي‌، نبض‌ و تنفس‌ داشته‌ باشد. همچنين‌ ممكن‌ است‌ لازم‌ باشد دماي‌ بدن‌ مصدوم‌ را هم‌ كنترل‌ كنيد.
علايم‌ حياتي‌ مي‌توانند در شناسايي‌ مشكلات‌ خاص‌ و تعيين‌ هرگونه‌ تغيير در وضعيت‌ مصدوم‌ به‌ شما كمك‌ كنند. كنترل‌ علايم‌ حياتي‌ را به‌طور مرتب‌ ادامه‌ بدهيد و يافته‌هاي‌ خود را در نمودار ثبت‌ مشاهدات‌، ثبت‌ كنيد و آن‌ را به‌ امدادگران‌ گروه‌ پزشكي‌ كه‌ مراقبت‌ از بيمار را بر عهده‌ خواهند گرفت‌، تحويل‌ دهيد .
اين‌ مبحث‌ را هم‌ ببينيد:
نمودارهاي‌ ثبت‌ مشاهدات .
بررسي‌ سطح‌ پاسخ‌دهي‌
براي‌ ارزيابي‌ وضعيت‌ هوشياري‌، لازم‌ است‌ سطح‌ پاسخ‌دهي‌ مصدوم‌ را كنترل‌ كنيد. هر آسيب‌ يا بيماري‌ كه‌ مغز را درگير كند، مي‌تواند وضعيت‌ هوشياري‌ را تغيير دهد؛ هرگونه‌ بدتر شدن‌ اوضاع‌، مي‌تواند خطرناك‌ باشد.
سطح‌ پاسخ‌دهي‌ مصدوم‌ را طي‌ مراحل‌ زير ارزيابي‌ كنيد:
«1»: آيا مصدوم‌ «هوشيار» است‌؟ آيا چشم‌هايش‌ را باز مي‌كند و به‌ سؤالات‌ جواب‌ مي‌دهد؟
«2»: آيا مصدوم‌ به‌ «صدا» پاسخ‌ مي‌دهد؟ آيا به‌ سؤالات‌ ساده‌ پاسخ‌ مي‌دهد يا از دستورات‌ پيروي‌ مي‌كند؟
«3»: آيا مصدوم‌ به‌ «درد» واكنش‌ نشان‌ مي‌دهد؟ آيا در برابر درد نيشگون‌، چشمانش‌ را باز مي‌كند يا حركت‌ مي‌كند؟
«4»: آيا مصدوم‌ نسبت‌ به‌ تمام‌ تحريكات‌، «ناپاسخگو» است‌؟ با استفاده‌ از اين‌ مراحل‌، مي‌توانيد هرگونه‌ تغيير وضعيت‌ مصدوم‌ را كنترل‌ كنيد.
كنترل‌ نبض‌
با هرضربان‌ قلب‌، خون‌ به‌ داخل‌ شريان‌ها پمپ‌ مي‌شود و موجي‌ از فشار توليد مي‌شود (مبحث‌ « قلب‌ و رگهاي‌ خوني‌ » را ببينيد). در محل‌هايي‌ كه‌ شريان‌هادرست‌ زيرسطح‌ پوست‌ قرارمي‌گيرند (مثلاً در داخل‌ مچ‌ دست‌ يا در گردن‌)، مي‌توان‌ موج‌ فشار را به‌ صورت‌ نبض‌ لمس‌ كرد. در بزرگسالان‌، تعداد نبض‌ به‌طور طبيعي‌ 80-60 ضربان‌ در دقيقه‌ است‌. تعداد نبض‌ در كودكان‌ تندتر است‌ و در بزرگسالاني‌ كه‌ از آمادگي‌ جسمي‌ بالايي‌ برخوردارند، مي‌تواند آهسته‌تر باشد. نبضي‌ كه‌ به‌طور غيرطبيعي‌ تند يا كند شده‌ است‌، مي‌تواند نشانه‌اي‌ از يك‌ بيماري‌ خاص‌ باشد.
نبض‌ بازويي‌ دو انگشت‌ خود را در سمت‌ داخل‌ بازوي‌ شيرخوار قرار دهيد.
محل‌هاي‌ گرفتن‌ نبض‌ عبارتند از: گردن‌ (نبض‌ كاروتيد) و مچ‌ دست‌ (نبض‌ راديال‌). در شيرخوران‌، يافتن‌ نبض‌ در بازو (نبض‌ بازويي‌) آسان‌تر است‌.
نبض‌ راديال‌ سه‌ انگشت‌تان‌ از درست‌ پايين‌تر از چين‌ مچي‌ كه‌ در قاعده‌ شست‌ قرار دارد، بگذاريد.
براي‌ گرفتن‌ نبض‌، به‌ جاي‌ انگشت‌ شست‌ (كه‌ خودش‌ نبض‌ دارد) از ساير انگشتان‌ خود استفاده‌ كنيد و موضع‌ را به‌ آرامي‌ فشار دهيد تا بتوانيد نبض‌ را لمس‌ كنيد. موارد زير را ثبت‌ كنيد:
- سرعت‌ (تعداد ضربان‌ در دقيقه‌)
- قدرت‌ (ضعيف‌ يا قوي‌)
- ريتم‌ (منظم‌ يا نامنظم‌)
نبض‌ كاروتيد دو انگشت‌ خود را در يك‌ طرف‌ گردن‌ قرار دهيد.
كنترل‌ تنفس‌
وقتي‌ به‌ ارزيابي‌ تنفس‌ مصدوم‌ مي‌پردازيد، سرعت‌ تنفس‌ را كنترل‌ كنيد و مشكلات‌ تنفسي‌ يا صداهاي‌ غيرطبيعي‌ را سمع‌ كنيد. سرعت‌ تنفس‌ طبيعي‌ در بزرگسالان‌، 16-12 بار در دقيقه‌ است‌؛ در شيرخواران‌ و كودكان‌ كم‌ سن‌ و سال‌، اين‌ سرعت‌ به‌ 30-20 بار در دقيقه‌ مي‌رسد. براي‌ كنترل‌ تنفس‌، به‌ سمع‌ آن‌ بپردازيد و حركات‌ قفسه‌سينه‌ مصدوم‌ را تحت‌نظر بگيريد. در مورد شيرخواران‌ و كودكان‌ خردسال‌، احتمالاً گذاشتن‌ دست‌ بر روي‌ قفسه‌سينه‌ و حس‌ كردن‌ تنفس‌، كار ساده‌تري‌ است‌. اطلاعات‌ زير را ثبت‌ كنيد:
- سرعت‌ (تعداد تنفس‌ در دقيقه‌)
- عمق‌ (نفس‌هاي‌ عميق‌ يا كم‌عمق‌)
- سهولت‌ (راحت‌، سخت‌ يا دردناك‌)
- صدا (نفس‌هاي‌ بي‌صدا يا صددار و نوع‌ صدا)
شمارش‌ سرعت‌ تنفس‌ حركات‌ قفسه‌ سينه‌ را تحت‌ نظر گرفته‌، تعداد تنفس‌ را در دقيقه‌ بشماريد. روش‌ ساده‌تر در مورد شيرخواران‌ يا كودكان‌ كم‌ سن‌ و سال‌، آن‌ است‌ كه‌ دست‌ خود را روي‌ قفسه‌ سينه‌ قرار دهيد.
كنترل‌ درجه‌ حرارت‌
به‌منظور ارزيابي‌ درجه‌ حرارت‌ بدن‌، پوست‌ بدون‌ پوشش‌ را لمس‌ كرده‌، براي‌ به‌دست‌ آوردن‌ درجه‌ حرارت‌ صحيح‌، از يك‌ دماسنج‌ استفاده‌ كنيد. درجه‌ حرارت‌ طبيعي‌ بدن‌ 37 درجه‌ سانتيگراد است‌. درجه‌ حرارت‌ بالا (تب‌) معمولاً در اثر عفونت‌ ايجاد مي‌شود. درجه‌ حرارت‌ پايين‌ مي‌تواند از مواجهه‌ با سرما يا محيط‌ مرطوب‌ ناشي‌ شود. انواع‌ مختلفي‌ از دماسنج‌ها وجود دارند كه‌ از آن‌ جمله‌ مي‌توان‌ به‌ دماسنج‌هاي‌ شيشه‌اي‌ جيوه‌اي‌ معمول‌ و دماسنج‌هاي‌ ديجيتال‌ اشاره‌ نمود. مطمئن‌ شويد. كه‌ نحوه‌ استفاده‌ از دماسنجي‌ را كه‌ در اختيار داريد، مي‌دانيد.
دماسنج‌ ديجيتال‌
اين‌ دماسنج‌ را مي‌توان‌ به‌صورت‌ زيرزباني‌ يا زيربغلي‌ براي‌ اندازه‌گيري‌ دما به‌ كار برد. اين‌ دماسنج‌ را تا زمان‌ ايجاد صداي‌ بوق‌ (تقريباً 30 ثانيه‌) در محل‌ قرار دهيد و سپس‌ دما را از روي‌ صفحه‌ نمايش‌ بخوانيد.
دماسنج‌ جيوه‌اي‌
قبل‌ از استفاده‌ از اين‌ دماسنج‌، بايد مطمئن‌ شويد كه‌ سطح‌ جيوه‌ پايين‌تر از 37 درجه‌ سانتيگراد است‌. قبل‌ از خواباندن‌ درجه‌، دماسنج‌ را به‌ مدت‌ 3-2 دقيقه‌ در محل‌ (زير زبان‌ يا زير بغل‌) قرار دهيد.
دماسنج‌ نواري‌ پيشاني‌
اين‌ نوارهاي‌ كوچك‌ حساس‌ حرارت‌، براي‌ اندازه‌گيري‌ درجه‌ حرارت‌ كودكان‌ كم‌سن‌ و سال‌ مفيد هستند. نوار را به‌ مدت‌ تقريباً 30 ثانيه‌ روي‌ پيشاني‌ كودك‌ قرار دهيد. درجه‌ حرارت‌ از روي‌ تغيير رنگ‌ نوار مشخص‌ مي‌گردد.
دماسنج‌ گوشي‌
نوك‌ اين‌ دماسنج‌ در داخل‌ گوشي‌ قرار داده‌ مي‌شود و درجه‌ حرارت‌ را در عرض‌ يك‌ ثانيه‌ تعيين‌ مي‌كند. كاربرد اين‌ حسگر ساده‌ است‌ و براي‌ استفاده‌ در مورد كودكان‌ بدحال‌ مفيد است‌. اين‌ وسيله‌ را مي‌توان‌ در هنگامي‌ كه‌ كودك‌ خوابيده‌ است‌، به‌ كار برد.
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
وسايل‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌
تمام‌ محل‌هاي‌ كار، مراكز تفريحي‌، خانه‌ها و اتومبيل‌ها بايد به‌ بسته‌هاي‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌ مجهز باشند. بسته‌هاي‌ موجود در محل‌هاي‌ كار و مراكز تفريحي‌ بايد با شرايط‌ قانوني‌ تطابق‌ داشته‌ باشند؛ همچنين‌ اين‌ بسته‌ها بايد به‌ خوبي‌ قابل‌ شناسايي‌ و به‌ راحتي‌ در دسترس‌ باشند. در مورد ماشين‌ يا خانه‌، يا مي‌توانيد يك‌ بسته‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌ خريداري‌ كنيد و يا خود اقدام‌ به‌ جمع‌آوري‌ وسايل‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌ و نگهداري‌ آنها در يك‌ محفظه‌ تميز و ضدآب‌ بكنيد. تمام‌ بسته‌هاي‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌ را بايد در جاي‌ خشك‌ نگهداري‌ كرد و به‌طور مرتب‌، آنها را بازرسي‌ و تكميل‌ كرد تا وسايل‌ آنها هميشه‌ براي‌ استفاده‌ آماده‌ باشند.
وسايلي‌ را كه‌ در اين‌ صفحات‌ مي‌بينيد اجزاي‌ اساسي‌ يك‌ بسته‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌ را براي‌ استفاده‌ در خانه‌ تشكيل‌ مي‌دهند. ممكن‌ است‌ تمايل‌ داشته‌ باشيد كه‌ موارد ديگري‌ مثل‌ آسپيرين‌ يا استامينوفن‌ را هم‌ به‌ اين‌ مجموعه‌ اضافه‌ كنيد.
انواع‌ پانسمان‌
پانسمان‌ چسبدار يا چسب‌ زخم‌
اين‌ وسايل‌ كه‌ براي‌ پوشاندن‌ خراش‌ها و بريدگي‌هاي‌ كوچك‌ به‌ كار مي‌روند، از پارچه‌ يا پلاستيك‌ ضدآب‌ ساخته‌ مي‌شوند. در مورد زخم‌هاي‌ دست‌، انواع‌ ضدآب‌ از بقيه‌ مناسب‌تر هستند و براي‌ افرادي‌ كه‌ نسبت‌ به‌ چسب‌ موجود در انواع‌ معمولي‌ آلرژي‌ دارند، چسب‌ زخم‌ كم‌آلرژي‌ ساخته‌ شده‌ است‌. افرادي‌ كه‌ با غذا سر و كار دارند، بايد از چسب‌ زخم‌هاي‌ آبي‌ استفاده‌ كنند.
پانسمان‌ استريل‌
اين‌ وسايل‌ از يك‌ لايه‌ پانسمان‌ متصل‌ به‌ يك‌ باند رولي‌ تشكيل‌ و كاملاً در يك‌ پوشش‌ محافظ‌ پيچيده‌ شده‌اند. كاربرد آنها آسان‌ است‌ لذا براي‌ مصرف‌ در موارد اورژانس‌ ايده‌آل‌ هستند. اين‌ پانسمان‌ها در اندازه‌هاي‌ مختلف‌ در دسترس‌ هستند.
پوشش‌ چشمي‌ استريل‌
پوشش‌هاي‌ چشمي‌ در واقع‌ پانسمان‌هايي‌ هستند كه‌ براي‌ محافظت‌ از چشم‌ آسيب‌ ديده‌ به‌ كار مي‌روند. به‌ بعضي‌ از پوشش‌هاي‌ چشمي‌ باندهايي‌ متصل‌ است‌ كه‌ استحكام‌ اين‌ پوشش‌ها را روي‌ سر مصدوم‌ افزايش‌ مي‌دهند.
انواع‌ باندها
باندهاي‌ رولي‌
اين‌ وسايل‌ براي‌ نگه‌ داشتن‌ مفاصل‌ آسيب‌ ديده‌، محدود كردن‌ حركات‌، مستحكم‌ كردن‌ پانسمان‌ها در محل‌ و حفظ‌ فشار بر روي‌ آنها و محدود كردن‌ تورم‌ به‌ كار مي‌روند.
باندهاي‌ مثلثي‌
اين‌ وسايل‌ را كه‌ از پارچه‌ كلفت‌ تهيه‌ مي‌شوند، مي‌توان‌ به‌عنوان‌ باند يا آويز مورد استفاده‌ قرار داد. اگر اين‌ وسايل‌، استريل‌ و داراي‌ پوشش‌ مجزا باشند، مي‌توان‌ آنها را براي‌ پانسمان‌ كردن‌ زخم‌ها و سوختگي‌هاي‌ بزرگ‌ به‌ كار برد.
باندهاي‌ لوله‌اي‌
اين‌ باندها در واقع‌ لوله‌هاي‌ بدون‌ درزي‌ از گاز يا مواد كشي‌ مستحكم‌ هستند. اين‌ باندها در آسيب‌هاي‌ مفاصل‌ يا انگشتان‌ (پا يا دست‌) كاربرد دارند. انواع‌ گازدار را با يك‌ ابزار مخصوص‌ به‌ كار مي‌برند.
ساير وسايل‌ مفيد
وسايل‌ اصلي‌ براي‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌ خانگي‌
جعبه‌ ضدآبي‌ كه‌ به‌ راحتي‌ قابل‌ شناسايي‌ باشد
20 عدد پانسمان‌ چسبدار (چسب‌ زخم‌) در اندازه‌هاي‌ مختلف‌
6 عدد پانسمان‌ استريل‌ با اندازه‌ متوسط‌
2 عدد پانسمان‌ استريل‌ با اندازه‌ بزرگ‌
2 عدد پانسمان‌ استريل‌ با اندازه‌ خيلي‌ بزرگ‌
2 عدد پوشش‌ چشمي‌ استريل‌
2 عدد باند مثلثي‌
6 عدد سنجاق‌ قفلي‌
دستكش‌ يكبار مصرف‌
ساير وسايل‌ مفيد
2 عدد باند رولي‌ كرپ‌
قيچي‌
انبرك‌
پنبه‌
دستمال‌هاي‌ پاك‌كننده‌ زخم‌ بدون‌ الكل‌
نوار چسب‌
محافظ‌ صورت‌ پلاستيكي‌ يا ماسك‌ صورت‌ جيبي‌
دفترچه‌، مداد و كارت‌
پتو، كيسه‌ نجات‌، چراغ‌ قوه‌ و سوت‌
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
پانسمان‌
هميشه‌ بايد زخم‌ را با پانسمان‌ بپوشانيد. چون‌ اين‌ كار از عفونت‌ پيشگيري‌ مي‌كند. در موارد خونريزي‌ شديد، پانسمان‌ با فشار آوردن‌ بر روي‌ زخم‌، به‌ لخته‌ شدن‌ خون‌ كمك‌ مي‌كند. در صورت‌ امكان‌، از يك‌ پانسمان‌ استريل‌ بسته‌بندي‌ شده‌ ، استفاده‌ كنيد. در صورتي‌ كه‌ به‌ پانسمان‌ استريل‌ دسترسي‌ نداريد، مي‌توانيد با هر پارچه‌ تميز و بدون‌ كُرك‌، يك‌ پانسمان‌ موقتي‌ بسازيد. خراش‌ها و بريدگي‌هاي‌ كوچك‌ را مي‌توان‌ با پانسمان‌هاي‌ چسبدار پوشاند.
مباحث‌ زير را هم‌ ببينيد:
خراش‌ها و بريدگي‌ها ، وسايل‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌ ، خونريزي‌ شديد.
اصول‌ استفاده‌ از پانسمان‌ها
هنگام‌ استفاده‌ از پانسمان‌، بايد چند اصل‌ را رعايت‌ كنيد. اين‌ اصول‌ به‌ شما امكان‌ مي‌دهند كه‌ پانسمان‌ها را به‌طرز صحيح‌ به‌ كار ببريد؛ همچنين‌ مصدوم‌ و شما را در برابر عفونت‌ محافظت‌ مي‌كنند (مبحث‌ « روش‌هايي‌ براي‌ پيشگيري‌ از عفونت‌ متقاطع‌ » را ببينيد).
قبل‌ از دست‌ زدن‌ به‌ هر نوع‌ پانسمان‌ (غير از چسب‌ زخم‌)، در صورت‌ امكان‌، هميشه‌ دستكش‌هاي‌ يكبار مصرف‌ بپوشيد.
هميشه‌ از پانسماني‌ استفاده‌ كنيد كه‌ براي‌ پوشاندن‌ زخم‌ به‌ قدر كافي‌ بزرگ‌ است‌ و مي‌تواند بيشتر از لبه‌هاي‌ زخم‌ را هم‌ پوشش‌ دهد.
لبه‌هاي‌ پانسمان‌ را بگيريد و انگشتان‌ خود را كاملاً از محلي‌ كه‌ در تماس‌ با زخم‌ خواهد بود، دور نگه‌ داريد. مطمئن‌ شويد كه‌ پانسمان‌ براي‌ پوشاندن‌ زخم‌ به‌ اندازه‌ كافي‌ بزرگ‌ است‌.
پانسمان‌ را مستقيماً بر روي‌ زخم‌ قرار بدهيد؛ هرگز آن‌ را از كنار به‌ روي‌ زخم‌ نكشيد.
پانسماني‌ را كه‌ از محل‌ خارج‌ شده‌ است‌ برداريد و در جاي‌ خودش‌ قرار دهيد.
اگر تنها يك‌ پانسمان‌ استريل‌ در اختيار داريد، اين‌ پانسمان‌ را براي‌ پوشاندن‌ زخم‌ به‌ كار ببريد و ساير پارچه‌هاي‌ تميز را روي‌ آن‌ قرار دهيد.
اگر خون‌ به‌ داخل‌ پانسمان‌ نشت‌ كرده‌، پانسمان‌ را برنداريد؛ در عوض‌، يك‌ پانسمان‌ ديگر روي‌ آن‌ بگذاريد. اگر خون‌ به‌ داخل‌ پانسمان‌ دوم‌ هم‌ نشت‌ كرد، هر دو پانسمان‌ را كاملاً برداريد و با گذاشتن‌ يك‌ پانسمان‌ تازه‌ به‌ جاي‌ آنها، محل‌ خونريزي‌ را تحت‌ فشار قرار دهيد.
پس‌ از مداواي‌ زخم‌، دستكش‌ها، پانسمان‌هاي‌ مصرف‌ شده‌ و وسايل‌ آلوده‌ را در داخل‌ يك‌ كيسه‌ پلاستيكي‌ مناسب‌ بريزيد. هميشه‌ تا زماني‌ كه‌ كارتان‌ با مواد آلوده‌ تمام‌ نشده‌ است‌، دستكش‌هاي‌ يكبار مصرف‌ را خارج‌ نكنيد.


 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
پانسمان‌هاي‌ استريل‌
اين‌ نوع‌ پانسمان‌، از يك‌ لايه‌ پانسمان‌ متصل‌ به‌ يك‌ باند رولي‌ تشكيل‌ شده‌ است‌. اين‌ لايه‌ پانسمان‌ از يك‌ قطعه‌ گاز كه‌ زير آن‌ يك‌ لايه‌ پنبه‌ قرار گرفته‌، تشكيل‌ شده‌ است‌. پانسمان‌هاي‌ استريل‌ به‌ صورت‌ تكي‌ و در اندازه‌هاي‌ مختلف‌ فروخته‌ مي‌شود و براي‌ پيشگيري‌ از آلودگي‌، در پوشش‌هاي‌ محافظ‌ پيچيده‌ شده‌ است‌ اگر چسب‌ روي‌ پوشش‌ اين‌ پانسمان‌ها باز شده‌ باشد، پانسمان‌ ديگر استريل‌ نيست‌.
احتياط‌!
پانسماني‌ را كه‌ از محل‌ خارج‌ شده‌ برداريد و يك‌ پانسمان‌ جديد به‌ جاي‌ آن‌ قرار بدهيد.
اگر خونريزي‌ به‌ داخل‌ پانسمان‌ نفوذ كرد، يك‌ پانسمان‌ ديگر روي‌ اولي‌ قرار بدهيد. اگر خون‌ به‌ درون‌ پانسمان‌ دوم‌ هم‌ نشت‌ كرد، هر دو پانسمان‌ را برداريد و يك‌ پانسمان‌ تازه‌ به‌ جاي‌ آنها بگذاريد.
مراقب‌ باشيد كه‌ خونرساني‌ پايين‌تر از محل‌ پانسمان‌ را مختل‌ نكنيد.
1) چسب‌ روي‌ پوشش‌ را باز كرده‌، پوشش‌ را كنار بزنيد. باند را از حالت‌ پيچيده‌ باز كنيد و مراقب‌ باشيد كه‌ رول‌ رها نشود و به‌ لايه‌ پانسمان‌ دست‌ نزنيد.
2) با گرفتن‌ دو طرف‌ باند، لايه‌ پانسماني‌ را باز كنيد و آن‌ را مستقيماً روي‌ زخم‌ قرار دهيد.
3) انتهاي‌ كوتاه‌ (دم‌) باند را يك‌ بار به‌ دور اندام‌ و پانسمان‌ بچرخانيد تا آن‌ را محكم‌ كنيد.
4) انتهاي‌ ديگر (سر) باند را به‌ دور اندام‌ بچرخانيد تا تمام‌ لايه‌ پانسمان‌ را بپوشانيد. دم‌ باند را به‌ حال‌ آويزان‌ قرار دهيد.
5) براي‌ مستحكم‌ كردن‌ باند، دو انتهاي‌ آن‌ را گره‌ بزنيد. گره‌ را مستقيماً روي‌ لايه‌ پانسمان‌ ايجاد كنيد تا فشار پايداري‌ روي‌ زخم‌ اعمال‌ شود.
6) پس‌ از محكم‌ كردن‌ باند، گردش‌ خون‌ را در قسمت‌هاي‌ پايين‌ كنترل‌ كنيد. اگر باند را خيلي‌ سفت‌ بسته‌ايد، آن‌ را شل‌ كنيد.


 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز

پانسمان‌هاي‌ غيراستريل‌
در صورتي‌ كه‌ به‌ پانسمان‌ استريل‌ دسترسي‌ نداريد، مي‌توانيد از وسايلي‌ مثل‌ پوشش‌ گازدار يا هر نوع‌ پارچه‌ تميز بدون‌ كُرك‌ استفاده‌ كنيد. براي‌ جذب‌ خون‌ و ساير مايعات‌ روي‌ آن‌ پنبه‌ بگذاريد. در هنگام‌ استفاده‌ از پانسمان‌ غيراستريل‌ دقت‌ كنيد كه‌ وسيله‌اي‌ را كه‌ به‌ كار مي‌بريد، تميز باشد. در صورت‌ امكان‌، دستكش‌ يكبار مصرف‌ بپوشيد و انگشتان‌ خود را از قسمتي‌ از سطح‌ پانسمان‌ كه‌ در تماس‌ با زخم‌ خواهد بود، دور نگه‌ داريد. به‌ منظور فشار آوردن‌ روي‌ زخم‌، پانسمان‌ را با نوارچسب‌ يا باند محكم‌ كنيد.
احتياط‌!

هرگز چسب‌ نواري‌ را دورتادور اندام‌ يا انگشت‌ نبنديد چون‌ اين‌ كار، گردش‌ خون‌ را مختل‌ مي‌كند.
قبل‌ از استفاده‌ از چسب‌ نواري‌، كنترل‌ كنيد كه‌ مصدوم‌ نسبت‌ به‌ چسب‌ آلرژي‌ نداشته‌ باشد؛ اگر آلرژي‌ وجود دارد، از باند استفاده‌ كنيد.
اين‌ مبحث‌ را هم‌ ببنديد:
باندهاي‌ رولي‌ .
پانسمان‌هاي‌ داراي‌ گاز
1) كناره‌هاي‌ پوشش‌ گازدار را گرفته‌، آن‌ را مستقيماً روي‌ زخم‌ قرار دهيد.
2) با يك‌ لايه‌ پنبه‌، روي‌ پانسمان‌ گازدار را بپوشانيد.
3) گاز و پوشش‌ روي‌ آن‌ را با نوار چسب‌ يا باند رولي‌ محكم‌ كنيد.
پانسمان‌هاي‌ موقتي‌
1) لبه‌هاي‌ پارچه‌ را بگيريد. پارچه‌ را باز كرده‌، مجدداً تا كنيد تا سطح‌ داخلي‌ آن‌ رو به‌ بيرون‌ قرار بگيرد.
2) پوشش‌ پارچه‌اي‌ را مستقيماً روي‌ زخم‌ قرار بدهيد. در صورت‌ لزوم‌، مقدار بيشتري‌ پارچه‌ روي‌ اين‌ پوشش‌ قرار بدهيد.
3) اين‌ پوشش‌ را به‌ كمك‌ يك‌ باند يا يك‌ نوار پارچه‌اي‌ تميز (مثل‌ روسري‌ يا شال‌) محكم‌ كنيد.
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
پانسمان‌هاي‌ چسبدار
چسب‌ زخم‌ براي‌ پانسمان‌ كردن‌ خراش‌ها و بريدگي‌هاي‌ كوچك‌ مفيد است‌. اين‌ چسب‌ها از يك‌ لايه‌ گازدار يا سلولزي‌ به‌ همراه‌ يك‌ نوار چسبدار تشكيل‌ شده‌اند كه‌ اغلب‌ در بسته‌هاي‌ مجزاي‌ استريل‌ قرار داده‌ مي‌شوند. چسب‌هاي‌ زخم‌ در اندازه‌هاي‌ مختلف‌ و به‌ اشكال‌ گوناگون‌ براي‌ استفاده‌ در نوك‌ انگشتان‌، پاشنه‌ و آرنج‌ تهيه‌ مي‌شوند؛ بعضي‌ از انواع‌ آنها ضدآب‌ هستند. قبل‌ از استفاده‌ از چسب‌ زخم‌، دقت‌ كنيد كه‌ مصدوم‌ نسبت‌ به‌ پانسمان‌هاي‌ چسبدار آلرژي‌ نداشته‌ باشد. افرادي‌ كه‌ با غذا سرو كار دارند، بايد زخم‌هاي‌ روي‌ دست‌ خود را با چسب‌ زخم‌هاي‌ ضدآب‌، مشخص‌ و آبي‌رنگ‌ بپوشانند.
هشدار!
هميشه‌ از مصدوم‌ سؤال‌ كنيد كه‌ آيا نسبت‌ به‌ پانسمان‌هاي‌ چسبدار آلرژي‌ دارد يا خير.
1) پوست‌ اطراف‌ زخم‌ را تميز و خشك‌ كنيد. چسب‌ زخم‌ را باز كرده‌، نوارهاي‌ محافظ‌ دو طرف‌ آن‌ را بگيريد به‌طوري‌ كه‌ لايه‌ پوششي‌ آن‌ رو به‌ پايين‌ باشد.
2) نوارهاي‌ محافظ‌ را آنقدر بكشيد كه‌ لايه‌ پوششي‌ مشخص‌ شود ولي‌ نوارها را كاملاً برنداريد. بدون‌ دست‌ زدن‌ به‌ سطح‌ لايه‌ پوششي‌، آن‌ را روي‌ زخم‌ بگذاريد.
3) با دقت‌ نوارهاي‌ محافظ‌ را بكشيد و سپس‌ لبه‌هاي‌ چسب‌ زخم‌ را به‌ پايين‌ فشار دهيد.
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
كمپرس‌ سرد
سرد كردن‌ محل‌ آسيب‌هايي‌ مثل‌ كبودي‌ يا پيچ‌ خوردگي‌، مي‌تواند از درد و تورم‌ آن‌ كم‌ كند گرچه‌ نمي‌تواند خود آسيب‌ را تسكين‌ دهد. دو نوع‌ كمپرس‌ وجود دارد: حوله‌هاي‌ خيس‌ سرد كه‌ در واقع‌ پارچه‌هايي‌ هستند كه‌ با آب‌ سرد خيس‌ شده‌اند؛ و كيسه‌هاي‌ يخ‌ كه‌ شامل‌ مواد سردي‌ (مثل‌ قطعات‌ يخ‌ يا بسته‌هايي‌ از نخود يا ساير سبزيجات‌ يخ‌ زده‌) هستند كه‌ در يك‌ پارچه‌ خشك‌ پيچيده‌ شده‌اند.
حوله‌ خيس‌ سرد
1) يك‌ قطعه‌ پارچه‌ كلفت‌ يا حوله‌ را در آب‌ بسيار سرد فرو ببريد. آن‌ را به‌ آرامي‌ بچلانيد، تا كنيد و محكم‌ روي‌ محل‌ آسيب‌ قرار دهيد.
2) هر 5-3 دقيقه‌ اين‌ حوله‌ را مجدداً در آب‌ سرد فرو ببريد تا سرماي‌ آن‌ حفظ‌ شود. محل‌ آسيب‌ را حداقل‌ به‌ مدت‌ 10 دقيقه‌ سرد نگه‌ داريد.
كيسه‌ يخ‌
1) يك‌ كيسه‌ پلاستيكي‌ را با قطعات‌ يخ‌ يا يخ‌ خرد شده‌ پر كنيد و يا از يك‌ كيسه‌ حاوي‌ سبزيجات‌ يخ‌ زده‌ استفاده‌ كنيد. اين‌ كيسه‌ را در يك‌ پارچه‌ خشك‌ بپيچيد.
احتياط‌!
براي‌ پيشگيري‌ از آسيب‌هاي‌ ناشي‌ از سرما، هميشه‌ كيسه‌ يخ‌ را با يك‌ قطعه‌ پارچه‌ بپوشانيد و در هر بار استفاده‌، آن‌ را بيش‌ از 10 دقيقه‌ به‌ كار نبريد.
2) كيسه‌ را محكم‌ روي‌ محل‌ قرار دهيد. محل‌ آسيب‌ را به‌ مدت‌ 10 دقيقه‌ سرد نگه‌ داريد و در صورت‌ لزوم‌، كيسه‌ را عوض‌ كنيد.


 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
اصول‌ باندپيچي‌
باندها در كمك‌هاي‌ اوليه‌، چند كاربرد متفاوت‌ دارند: از آنها مي‌توان‌ براي‌ محكم‌ كردن‌ پانسمان‌، كنترل‌ خونريزي‌، نگه‌ داشتن‌ و بي‌حركت‌ كردن‌ اندام‌ها و كاهش‌ تورم‌ در يك‌ محل‌ آسيب‌ ديده‌ استفاده‌ كرد. باندهاي‌ اصلي‌ بر 3 نوع‌ هستند. باندهاي‌ رولي‌ براي‌ محكم‌ كردن‌ پانسمان‌ها و نگه‌ داشتن‌ اندام‌هاي‌ آسيب‌ ديده‌ به‌ كار مي‌روند. باندهاي‌ لوله‌اي‌ براي‌ نگه‌ داشتن‌ پانسمان‌ در محل‌ انگشتان‌ دست‌ يا پا و يا حفاظت‌ از مفاصل‌ آسيب‌ ديده‌ كاربرد دارند. از باندهاي‌ مثلثي‌ مي‌توان‌ به‌عنوان‌ پانسمان‌هاي‌ وسيع‌ و آويزها و به‌منظور مستحكم‌ كردن‌ پانسمان‌ها يا بي‌حركت‌ كردن‌ اندام‌ها استفاده‌ كرد. اگر باند در اختيار نداريد، مي‌توانيد به‌ كمك‌ وسايل‌ دم‌ دست‌ خود، يك‌ باند موقتي‌ درست‌ كنيد؛ به‌عنوان‌ مثال‌، مي‌توانيد يك‌ قطعه‌ پارچه‌ مربع‌ شكل‌ (مثل‌ روسري‌) را به‌صورت‌ قطري‌ تا كنيد و يك‌ باند مثلثي‌ بسازيد .
مباحث‌ زير را هم‌ ببينيد:
باندهاي‌ رولي‌ ، باندهاي‌ لوله‌اي‌ باندهاي‌ مثلثي‌ .
اصول‌ استفاده‌ از باند
قبل‌ از استفاده‌ از باند، به‌ مصدوم‌ اطمينان‌ خاطر بدهيد و كاملاً به‌ وي‌ توضيح‌ بدهيد كه‌ قصد داريد چه‌ كاري‌ انجام‌ دهيد.
اجازه‌ بدهيد مصدوم‌ در وضعيتي‌ كه‌ راحت‌تر است‌ (نشسته‌ يا درازكش‌) قرار بگيرد.
موقع‌ كار كردن‌ روي‌ قسمت‌ آسيب‌ ديده‌، آن‌ را نگه‌ داريد. از مصدوم‌ يا يك‌ امدادگر بخواهيد كه‌ اين‌ كار را انجام‌ دهد.
هميشه‌ سعي‌ كنيد موقع‌ كار، در مقابل‌ مصدوم‌ و در صورت‌ امكان‌ در سمت‌ آسيب‌ ديده‌ قرار بگيرد.
در صورتي‌ كه‌ مصدوم‌ دراز كشيده‌ است‌، باندها را از تقعرهاي‌ طبيعي‌ بدن‌ (در مچ‌ پا، زانو، كمر و گردن‌) عبور داده‌، سپس‌ با دقت‌ آنها را در زير بدن‌ به‌ جلو و عقب‌ حركت‌ داده‌، به‌ سوي‌ محل‌ موردنظر بكشيد. به‌عنوان‌ مثال‌، براي‌ باندپيچي‌ سر يا قسمت‌ بالايي‌ تنه‌، باند را از تقعر زير گردن‌ عبور دهيد.
باند را محكم‌ ببنديد اما نه‌ آن‌قدر سفت‌ كه‌ گردش‌ خون‌ پايين‌تر از محل‌ باندپيچي‌ را دچار اختلال‌ كند .
وقتي‌ اندام‌ را باندپيچي‌ مي‌كنيد، در صورت‌ امكان‌ انگشتان‌ دست‌ يا پا را آزاد بگذاريد؛ از اين‌ طريق‌ مي‌توانيد بعد از باندپيچي‌، گردش‌ خون‌ را كنترل‌ كنيد.
براي‌ بستن‌ باندها، از گره‌ استفاده‌ كنيد. دقت‌ كنيد كه‌ گره‌ ايجاد ناراحتي‌ نكند و نيز بر روي‌ استخوان‌ گره‌ نزنيد. در صورت‌ امكان‌، انتهاهاي‌ آزاد باند را در زير گره‌ جا بدهيد.
گردش‌ خون‌ در نواحي‌ پايين‌تر از باندپيچي‌ را به‌طور مرتب‌ كنترل‌ كنيد . در صورت‌ لزوم‌، باند را باز كنيد تا جريان‌ خون‌ برگردد، سپس‌ باند را شل‌تر از دفعه‌ اول‌ بپيچيد.
مورد خاص‌
بي‌حركت‌ كردن‌ اندام‌:
موقع‌ بي‌حركت‌ كردن‌ اندام‌ با استفاده‌ از باند، لازم‌ است‌ كه‌ يك‌ ماده‌ نرم‌ و حجيم‌ (مثل‌ حوله‌، پارچه‌ يا پنبه‌) را به‌عنوان‌ لايي‌ بين‌ دو اندام‌ به‌ كار ببريد. لايي‌ را بين‌ دو ساق‌ يا بين‌ بازو و تنه‌ قرار بدهيد تا باند پيچي‌ منجر به‌ جابه‌جايي‌ استخوان‌هاي‌ شكسته‌ يا فشرده‌ شدن‌ نواحي‌ استخواني‌ به‌ يكديگر نشود. باندها را در فواصلي‌ از طول‌ اندام‌ و دور از محل‌ آسيب‌ ببنديد و با ايجاد گره‌ در سمت‌ آسيب‌ نديده‌ ، آنها را محكم‌ كنيد. اگر هر دو سمت‌ بدن‌ آسيب‌ ديده‌اند، گره‌ را بايد در خط‌ وسط‌ يا محلي‌ كه‌ كمترين‌ احتمال‌ افزايش‌ آسيب‌ وجود دارد، ايجاد كنيد.
كنترل‌ گردش‌ خون‌ پس‌ از باندپيچي‌
هنگامي‌ كه‌ اندامي‌ را باندپيچي‌ مي‌كنيد يا از آويز استفاده‌ مي‌كنيد، بايد بلافاصله‌ پس‌ از اتمام‌ باندپيچي‌ و هر 10 دقيقه‌ پس‌ از آن‌، گردش‌ خون‌ را در دست‌ يا پا كنترل‌ كنيد. اين‌ كنترل‌ها حياتي‌ هستند چون‌ اندام‌ها پس‌ از آسيب‌ دچار تورم‌ مي‌شوند و (به‌ اين‌ دليل‌) امكان‌ دارد كه‌ باندها سريعاً اندام‌ را تحت‌ فشار زياد قرار بدهند و جريان‌ خون‌ در نواحي‌ پايين‌تر را مختل‌ كنند. علايم‌ اختلال‌ گردش‌ خون‌، متغير است‌ زيرا ابتدا سياهرگ‌ها و بعداً سرخرگ‌ها تنگ‌ مي‌شوند.
تشخيص‌
اگر گردش‌ خون‌ مختل‌ شده‌ باشد، امكان‌ دارد:
اندام‌ متورم‌ و پرخون‌ باشد.
رنگ‌ پوست‌ آبي‌ و سياهرگ‌ها برجسته‌ باشند.
احساس‌ اتساع‌ دردناك‌ پوست‌ وجود داشته‌ باشد. با گذشت‌ زمان‌ ممكن‌ است‌:
پوست‌ رنگ‌پريده‌ و مومي‌ شود.
احساس‌ كرختي‌ و سردي‌ بارز شود.
احساس‌ گزگز و مورمور و سپس‌ درد عميق‌ بارز شود.
مصدوم‌ قادر به‌ حركت‌ دادن‌ انگشتان‌ مبتلا نباشد.
1) فشار مختصري‌ روي‌ يكي‌ از ناخن‌ها (درون‌ دايره‌) يا پوست‌ وارد كنيد تا موقعي‌ كه‌ بي‌رنگ‌ شود؛ سپس‌ فشار را برداريد. اگر رنگ‌ (ناخن‌ يا پوست‌) برنگشت‌ يا به‌ آرامي‌ برگشت‌، احتمالاً باندپيچي‌ خيلي‌ محكم‌ انجام‌ شده‌ است‌.
2) از باندي‌ كه‌ سفت‌ پيچيده‌ شده‌، چند دور را كه‌ براي‌ برگشتن‌ گرمي‌ و رنگ‌ پوست‌ كفايت‌ مي‌كند، باز كنيد. مصدوم‌ ممكن‌ است‌ احساس‌ گزگز و مورمور داشته‌ باشد. سپس‌ باند را دوباره‌ بپيچيد.
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
باندهاي‌ رولي‌
اين‌ باندها از پنبه‌، گاز، پارچه‌ كشي‌ يا كتاني‌ ساخته‌ شده‌اند و به‌ صورت‌ مارپيچي‌ به‌ دور بخش‌ آسيب‌ ديده‌ بسته‌ مي‌شوند. سه‌ دسته‌ اصلي‌ از باندهاي‌ رولي‌ وجود دارد:
باندهاي‌ رولي‌ توري‌، براي‌ نگه‌ داشتن‌ پانسمان‌ در محل‌ مورد نظر استفاده‌ قرار مي‌گيرند. اين‌ باندها به‌ دليل‌ داشتن‌ بافتي‌ شل‌ و باز، امكان‌ تهويه‌ مناسب‌ را برقرار مي‌سازند ولي‌ نمي‌توان‌ آنها را براي‌ اعمال‌ فشار مستقيم‌ يا محافظت‌ از مفاصل‌ به‌ كار برد.
باندهاي‌ كشي‌، شكل‌ بدن‌ را به خود مي‌گيرند. از اين‌ باندها براي‌ مستحكم‌ كردن‌ پانسمان‌ها و حفاظت‌ از آسيب‌هاي‌ بافت‌ نرم‌ استفاده‌ مي‌شود.
باندهاي‌ كرپ‌ را براي‌ محافظت‌ پايدار از مفاصل‌ آسيب‌ ديده‌ به‌ كار مي‌برند.
استحكام‌ بخشيدن‌ به‌ باندهاي‌ رولي‌
شكل‌هاي‌ زير چندين‌ راه‌ را براي‌ بستن‌ انتهاهاي‌ باند رولي‌ نشان‌ مي‌دهند. سنجاق‌ قفلي‌ يا نوارچسب‌ معمولاً دربسته‌هاي‌ كمك‌هاي‌اوليه‌ يافت‌مي‌شوند. در بسته‌هاي‌ تخصصي‌، ممكن‌ است‌ گيره‌ باند هم‌ وجود داشته‌ باشد. اگر به‌ هيچ‌يك‌ از اين‌ وسايل‌ دسترسي‌ نداريد، بايد با برگرداندن‌ لبه‌ انتهاي‌ باند به‌ داخل‌ آن‌ را محكم‌ كنيد.
برگرداندن‌ لبه‌ انتهاي‌ باند اگر وسيله‌اي‌ براي‌ محكم‌ كردن‌ باند در اختيار نداريد، اين‌ كار را با يك‌ بار چرخاندن‌ باند به‌ دور اندام‌ و سپس‌ برگرداندن‌ لبه‌ آن‌ به‌ داخل‌، انجام‌ دهيد.
گيره‌ باند گاهي‌ همراه‌ با باندهاي‌ رولي‌ كشي‌ و كرپ‌، گيره‌هايي‌ فلزي‌ براي‌ محكم‌ كردن‌ انتهاهاي‌ باند وجود دارد.
نوارچسب‌ مي‌توان‌ انتهاهاي‌ باند را به‌ داخل‌ تا كرد و با استفاده‌ از نوارچسب‌، چسباند.
سنجاق‌ قفلي‌ از اين‌ سنجاق‌ها مي‌توان‌ براي‌ محكم‌ كردن‌ تمام‌ انواع‌ باندهاي‌ رولي‌ استفاده‌ كرد. انتهاي‌ باند را به‌ داخل‌ تا كنيد و انگشت‌ خود را بين‌ باند و پوست‌ مصدوم‌ قرار دهيد تا از وارد كردن‌ آسيب‌ موقع‌ فرو كردن‌ سنجاق‌ پيشگيري‌ كنيد (شكل‌ سمت‌ راست‌).
دقت‌ كنيد كه‌ سنجاق‌ پس‌ از بستن‌ به‌ حالت‌ افقي‌ قرار گيرد (شكل‌ سمت‌ راست‌ انتها).
انتخاب‌ باند با اندازه‌ مناسب‌
قبل‌ از استفاده‌ از باند رولي‌، دقت‌ كنيد كه‌ رولي‌ كاملاً فشرده‌ و عرض‌ آن‌ براي‌ پوشاندن‌ محل‌ آسيب‌ مناسب‌ باشد. عرض‌ باند براي‌ استفاده‌ در قسمت‌هاي‌ مختلف‌ بدن‌ فرق‌ مي‌كند (نواحي‌ كوچك‌ مثل‌ انگشتان‌ نياز به‌ باندهاي‌ باريك‌ دارند در حالي‌ كه‌ در قسمت‌هاي‌ وسيع‌ مثل‌ اندام‌ها، بايد از باندهاي‌ پهن‌ استفاده‌ كرد). بهتر است‌ باند رولي‌ خيلي‌ عريض‌ باشد تا خيلي‌ باريك‌. باندهاي‌ شكل‌ مقابل‌، اندازه‌هاي‌ توصيه‌ شده‌ براي‌ بزرگسالان‌ را نشان‌ مي‌دهند. در مورد كودكان‌، ممكن‌ است‌ به‌ اندازه‌هاي‌ كوچكتري‌ نياز داشته‌ باشيد.
نحوه‌ استفاده‌ از باند رولي‌
در هنگام‌ استفاده‌ از باند رولي‌، اصول‌ زير را رعايت‌ كنيد:
بخش‌ رولي‌ باند («سر» باند» را موقع‌ كار رو به‌ بالا نگه‌ داريد (بخش‌ غيررولي‌، «انتها» ناميده‌ مي‌شود).
روبه‌روي‌ مصدوم‌ و در سمت‌ آسيب‌ ديده‌ قرار بگيرد.
موقع‌ كار دقت‌ كنيد كه‌ قسمت‌ آسيب‌ ديده‌ در همان‌ وضعيتي‌ كه‌ پس‌ از باندپيچي‌ بايد قرار بگيرد، نگه‌ داشته‌ شود.
احتياط‌!
پس‌ از پايان‌ باندپيچي‌، گردش‌ خون‌ را در نواحي‌ پايين‌تر اندام‌ كنترل‌ كنيد. اين‌ مطلب‌ خصوصاً در مورد باندهاي‌ كشي‌ يا كرپ‌ اهميت‌ دارد چون‌ اين‌ باندها به‌ شكل‌ اندام‌ درمي‌آيند و در صورت‌ تورم‌ اندام‌، ممكن‌ است‌ فشار بيشتري‌ به‌ آن‌ وارد كنند.
1) دم‌ باند را پايين‌تر از محل‌ آسيب‌ بگذاريد. باند را دو دور به‌طور مستقيم‌ به‌ دور اندام‌ (از سمت‌ داخل‌ به‌ سمت‌ خارج‌) بپيچيد تا انتهاي‌ آن‌ را در محل‌ ثابت‌ كنيد.
2) باند را به‌صورت‌ چند دور مارپيچي‌ بپيچانيد. جهت‌ چرخاندن‌، از سمت‌ داخل‌ سطح‌ بالايي‌ اندام‌ به‌ سمت‌ خارج‌ آن‌ است‌؛ باندپيچي‌ را به‌ سوي‌ بالايي‌ اندام‌ به‌ پيش‌ ببريد. دقت‌ كنيد كه‌ هر دور جديد از باند، نيم‌ تا دو سوم‌ دور قبلي‌ را پوشش‌ دهد.
3) با يك‌ دور مستقيم‌، انتهاي‌ باند را محكم‌ كنيد. اگر باند خيلي‌ كوتاه‌ است‌، يك‌ باند ديگر را به‌ روش‌ مشابه‌ بپيچيد تا كل‌ ناحيه‌ آسيب‌ ديده‌ پوشانده‌ شود.
4) بلافاصله‌ پس‌ از اتمام‌ باندپيچي‌، گردش‌ خون‌ را در نواحي‌ پايين‌تر اندام‌ كنترل‌ كنيد . در صورت‌ لزوم‌، براي‌ برگشت‌ جريان‌ خون‌ باند را باز كنيد و مجدداً آن‌ را شل‌تر ببنديد.


 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
باندهاي‌ آرنج‌ و زانو
باندهاي‌ رولي‌ را مي‌توان‌ به‌ منظور نگهداري‌ پانسمان‌ در محل‌ و حفاظت‌ از آسيب‌هاي‌ بافت‌ نرم‌ (مثل‌ كشيدگي‌ يا پيچ‌ خوردگي‌) در آرنج‌ و زانو به‌ كار برد. براي‌ اطمينان‌ از مؤثر بودن‌ باندپيچي‌، مفصل‌ را مختصري‌ تا كرده‌، سپس‌ باند را به‌ جاي‌ روش‌ استاندارد مارپيچي‌ ، به‌ شكل‌ « 8 » بپيچيد. جهت‌ باندپيچي‌ از سمت‌ داخل‌ سطح‌ بالايي‌ اندام‌ به‌ سمت‌ خارج‌ است‌. باندپيچي‌ را از هر دو سو به‌ اندازه‌ كافي‌ ادامه‌ بدهيد تا فشار يكنواختي‌ بر اندام‌ وارد شود.
1) اندام‌ آسيب‌ديده‌ را در وضعيتي‌ كه‌ براي‌ مصدوم‌ راحت‌ باشد و در صورت‌ امكان‌، همراه‌ با تا شدگي‌ مختصر مفصل‌ باشد، نگه‌ داريد.
2) انتهاي‌ باند را در سمت‌ داخل‌ مفصل‌ قرار بدهيد. باند را به‌ سمت‌ خارج‌ مفصل‌ برده‌، يك‌ دور و نيم‌ بچرخانيد تا انتهاي‌ باند، ثابت‌ و مفصل‌ پوشانده‌ شود.
3) باند را درست‌ به‌ بالاي‌ مفصل‌ و سمت‌ داخل‌ آن‌ برسانيد و آن‌ را يك‌ دور به‌ دور اندام‌ بچرخانيد به‌طوري‌ كه‌ نيمه‌ بالايي‌ باند مربوط‌ به‌ دور قبلي‌ را بپوشاند.
4) باند را از سمت‌ داخل‌ بازو به‌ پايين‌ مفصل‌ برسانيد. يك‌ دور قطري‌ در پايين‌ مفصل‌ بزنيد تا نيمه‌ پاييني‌ باند مربوط‌ به‌ اولين‌ دور مستقيم‌ پوشانده‌ شود.
هشدار!
باند را آن‌قدر محكم‌ نپيچيد كه‌ گردش‌ خون‌ اندام‌ مختل‌ شود.
5) باندپيچي‌ قطري‌ به‌ شكل‌ « 8 » را در بالا و پايين‌ مفصل‌ ادامه‌ بدهيد. هر بار با پوشاندن‌ تقريباً دوسوم‌ از دور قبلي‌، محدوده‌ باندپيچي‌ را گسترش‌ دهيد.
6) براي‌ پايان‌ باندپيچي‌، باند را دو دور به‌طور مستقيم‌ به‌ دور اندام‌ بپيچيد، سپس‌ انتهاي‌ باند را محكم‌ كنيد.
7) بلافاصله‌ پس‌ از پايان‌ باندپيچي‌ و سپس‌ هر 10 دقيقه‌ بعد از آن‌، گردش‌ خون‌ را در نواحي‌ پايين‌تر كنترل‌ كنيد. اگر باند را خيلي‌ محكم‌ پيچيده‌ايد، آن‌ را باز كنيد تا خون‌ جريان‌ پيدا كند و سپس‌ مجدداً باند را شل‌تر بپيچيد.


 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
باندهاي‌ دست‌ و پا
باندهاي‌ رولي‌ را مي‌توان‌ براي‌ نگه‌ داشتن‌ پانسمان‌ها در محل‌ دست‌ يا پا و يا حفاظت‌ از مچ‌ پا يا دست‌ در آسيب‌هاي‌ بافت‌ نرم‌ به‌ كار برد. براي‌ وارد كردن‌ فشار بر تمام‌ محل‌ آسيب‌، باند حفاظتي‌ بايد به‌طور كامل‌ از محل‌ آسيب‌ فراتر برود. از روشي‌ كه‌ در شكل‌هاي‌ زير براي‌ باندپيچي‌ دست‌ ارايه‌ شده‌ است‌ مي‌توان‌ در مورد پا هم‌ استفاده‌ كرد؛ در اين‌ حالت‌، باندپيچي‌ را از قاعده‌ شست‌ پا آغاز كنيد و از پيچيدن‌ باند به‌ دور پاشنه‌ خودداري‌ كنيد.
1) انتهاي‌ باند را در سمت‌ داخل‌ مچ‌ و نزديك‌ به‌ قاعده‌ شست‌ قرار دهيد. باند را دو دور به‌ طور مستقيم‌ به‌ دور مچ‌ بپيچيد.
2) با شروع‌ از سمت‌ داخل‌ مچ‌، باند را به‌ صورت‌ مورب‌ از پشت‌ دست‌ به‌ ناخن‌ انگشت‌ كوچك‌ برسانيد.
3) باند را از زير انگشتان‌ طوري‌ عبـور دهيـد كـه‌ كنـاره‌ بـالايـي‌ آن‌ در تـماس‌ با قـاعـده‌ ناخن‌ انگشـت‌ اشاره‌ قرار بگيـرد. باند را به‌ دور شست‌ مصدوم‌ نپيچيـد.
4) بدون‌ پيچيدن‌ باند به‌ دور شست‌، آن‌ را به‌طور مورب‌ از پشت‌ دست‌ عبور داده‌ به‌ كناره‌ خارجي‌ مچ‌ برسانيد. يك‌ بار ديگر، باند را به‌طور مورب‌ به‌ دور مچ‌ و روي‌ دست‌ بپيچيد.
5) دورهاي‌ مورب‌ را به‌طور متوالي‌ تكرار كنيد. هر بار با پوشاندن‌ تقريباً دوسوم‌ از باند دور قبلي‌، محدوده‌ باندپيچي‌ را گسترش‌ دهيد. پس‌ از پوشيده‌ شدن‌ كامل‌ دست‌، باندپيچي‌ را با دو دور مستقيم‌ به‌ دور مچ‌ خاتمه‌ دهيد.
6) انتهاي‌ باند را محكم‌ كنيد. بلافاصله‌ پس‌ از باندپيچي‌، و هر 10 دقيقه‌ بعد از آن‌، گردش‌ خون‌ را در نواحي‌ پايين‌تر كنترل‌ كنيد. در صورت‌ لزوم‌، باند را باز كنيد تا جريان‌ خون‌ برقرار شود و سپس‌ مجدداً آن‌ را شل‌تر ببنديد.
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
باند لوله‌اي‌
اين‌ باندها عبارتند از رول‌هاي‌ پارچه‌اي‌ بدون‌ درز و لوله‌اي‌ شكل‌. دو نوع‌ باند لوله‌اي‌ وجود دارد: باندهاي‌ كشي‌ (براي‌ حفاظت‌ از مفاصلي‌ مثل‌ آرنج‌ يا مچ‌ پا) و گازهاي‌ لوله‌اي‌ (كه‌ براي‌ پوشاندن‌ انگشتان‌ طراحي‌ شده‌اند). اين‌ گازها با ابزار مخصوصي‌ كه‌ همراه‌ با باند وجود دارد، به‌ كار مي‌روند. گازهاي‌ لوله‌اي‌ براي‌ نگهداري‌ پانسمان‌ در محل‌ مناسب‌ هستند اما نمي‌توانند براي‌ كنترل‌ خونريزي‌، فشار كافي‌ اعمال‌ كنند. مراحل‌ زير، نحوه‌ كاربرد گاز لوله‌اي‌ را در انگشت‌ دست‌ توضيح‌ مي‌دهند.
احتياط‌!
نوارچسب‌ را به‌طور كامل‌ به‌ دور انگشت‌ نپيچيد چون‌ اين‌ كار مي‌تواند گردش‌ خون‌ را مختل‌ كند.
1) يك‌ قطعه‌ گاز لوله‌اي‌ را تقريباً به‌ طول‌ 5/2 برابر طول‌ انگشت‌ آسيب‌ ديده‌ برش‌ دهيد. تمام‌ طول‌ گاز لوله‌اي‌ را به‌ روي‌ ابزار مخصوص‌ بكشيد و سپس‌ به‌ آرامي‌ ابزار را به‌ روي‌ انگشت‌ مصدوم‌ بلغزانيد.
2) انتهاي‌ گاز را روي‌ انگشت‌ نگه‌ داشته‌، ابزار مخصوص‌ را به‌ آرامي‌ از مجاورت‌ نوك‌ انگشت‌ بكشيد تا لايه‌اي‌ از گاز به‌ روي‌ انگشت‌ باقي‌ بماند. به‌منظور بستن‌ و محكم‌ كردن‌ باند در انتهاي‌ انگشت‌، ابزار مخصوص‌ را دو بار (به‌ دور خود) پيچ‌ دهيد.
3) در حالي‌ كه‌ گاز را در قاعده‌ انگشت‌ نگه‌ داشته‌ايد، به‌ آرامي‌ ابزار مخصوص‌ را روي‌ انگشت‌ (به‌ داخل‌ فشاردهيد تا يك‌ لايه‌ ديگر از گاز را سوار كنيد. پس‌ از اتمام‌ اين‌ كار، ابزار را از انگشت‌ خارج‌ كنيد.
4) با استفاده‌ از نوارچسب‌، گاز را در قاعده‌ انگشت‌ محكم‌ كنيد. گردش‌ خون‌ انگشت‌ را بلافاصله‌ پس‌ از باندپيچي‌ و سپس‌ هر 10 دقيقه‌ بعد از آن‌، كنترل‌ كنيد. از مصدوم‌ سؤال‌ كنيد كه‌ آيا در انگشتش‌ احساس‌ سردي‌ يا گزگز و مورمور دارد. اگر پاسخ‌ سؤال‌ مثبت‌ است‌، گاز را خارج‌ كرده‌، يك‌ بار ديگر آن‌ را شل‌تر ببنديد.

باندهاي‌ مثلثي‌
ممكن‌ است‌ اين‌ باندها را در بسته‌بندي‌هاي‌ استريل‌ در داخل‌ بسته‌هاي‌ كمك‌هاي‌ اوليه‌ پيدا كنيد. همچنين‌ مي‌توانيد با برش‌ دادن‌ يك‌ متر مربع‌ از پارچه‌اي‌ ضخيم‌ (مثلاً كتاني‌ يا پنبه‌اي‌) و يك‌ بار تا كردن‌ آن‌ در امتداد قطر، يك‌ باند مثلثي‌ بسازيد. از اين‌ نوع‌ باند مي‌توانيد به‌ روش‌هاي‌ زير استفاده‌ كنيد:
تا شده‌ به‌ صورت‌ يك‌ باند پهن‌ براي‌ بي‌حركت‌ كردن‌ و نگه‌ داشتن‌ اندام‌ يا محكم‌ كردن‌ آتل‌ يا پانسمان‌هاي‌ حجيم‌.
تا شده‌ به‌ صورت‌ يك‌ باند باريك‌ ، براي‌ بي‌حركت‌ كردن‌پا و مچ‌ پا يا نگه‌ داشتن‌ پانسمان‌ در محل‌.
برداشتن‌ مستقيم‌ از يك‌ بسته‌بندي‌ استريل‌ و تا كردن‌ آن‌ به‌ شكل‌ يك‌ لايه‌ پوششي‌ به‌عنوان‌ يك‌ پانسمان‌ استريل‌.
باز شده‌ و بدون‌ تا به‌ عنوان‌ آويز يا به‌منظور نگه‌ داشتن‌ پانسمان‌هاي‌ دست‌، پا و سر در محل‌.
نحوه‌ ساخت‌ باند تا شده‌ پهن‌
1) يك‌ باند مثلثي‌ را باز كنيد و به‌صوت‌ مسطح‌ روي‌ يك‌ سطح‌ تميز پهن‌ كنيد. باند را به‌صورت‌ افقي‌ از وسط‌ تا كنيد تا نوك‌ مثلث‌ به‌ وسط‌ قاعده‌ برسد.
2) يك‌ بار ديگر در همان‌ جهت‌ قبلي‌، باند را از وسط‌ تا كنيد تا كناره‌ مربوط‌ به‌ نخستين‌ تا روي‌ قاعده‌ قرار گيرد. به‌ اين‌ ترتيب‌ باند مثلثي‌ بايد تبديل‌ به‌ يك‌ نوار پهن‌ شده‌ باشد.
نحوه‌ ساخت‌ باند تا شده‌ باريك‌
1) با تا كردن‌ يك‌ باند مثلثي‌، يك‌ باند تا شده‌ پهن‌ بسازيد (شكل‌هاي‌ فوق‌).
2) باند را يك‌ بار ديگر از وسط‌ به‌ صورت‌ افقي‌ تا كنيد. اين‌ باند بايد به‌ يك‌ نوار پارچه‌اي‌ ضخيم‌، باريك‌ و بلند تبديل‌ شده‌ باشد.
نگهداري‌ از باندهاي‌ مثلثي‌
باندهاي‌ مثلثي‌ را تا زماني‌ كه‌ نيازي‌ به‌ آنها نداريد، از بسته‌بندي‌ خارج‌ نكنيد تا به‌ حالت‌ استريل‌ باقي‌ بمانند. همچنين‌ مي‌توانيد اين‌ باندها را مطابق‌ شكل‌هاي‌ مقابل‌ تا كنيد تا هميشه‌ آماده‌ مصرف‌ باشند يا به‌ سادگي‌ براي‌ مصرف‌ باز شوند.
1) ابتدا باند مثلثي‌ را به‌ صورت‌ يك‌ باند باريك‌ تا كنيد (شكل‌هاي‌ فوق‌). دو انتهاي‌ باند را به‌ وسط‌ برگردانيد.
2) تا كردن‌ دو انتها و برگرداندن‌ آنها به‌ وسط‌ را آنقدر ادامه‌ دهيد تا باند به‌ اندازه‌ مناسب‌ براي‌ نگهداري‌ برسد. باند را در محلي‌ خشك‌ نگهداري‌ كنيد.

گره‌ زدن‌
براي‌ محكم‌ كردن‌ باند مثلثي‌، هميشه‌ از گره‌ استفاده‌ كنيد. اين‌ روش‌ مطمئن‌ است‌، در نمي‌رود، باز كردن‌ آن‌ آسان‌ است‌ و به‌ حالت‌ مسطح‌ قرار مي‌گيرد و به‌ همين‌ جهت‌، تحمل‌ آن‌ براي‌ مصدوم‌ راحت‌تر است‌. از بستن‌ گره‌ در اطراف‌ يا مستقيماً روي‌ محل‌ آسيب‌ خودداري‌ كنيد. چون‌ اين‌ كار ممكن‌ است‌ براي‌ مصدوم‌ ايجاد ناراحتي‌ كند.
نحوه‌ گره‌ زدن‌
1) انتهاي‌ سمت‌ چپ‌ (تيره‌) را از رو و زير انتهاي‌ سمت‌ راست‌ (روشن‌) عبور دهيد.
2) دو انتهاي‌ باند را در بالاي‌ ساير قسمت‌ها نگه‌ داريد.
3) انتهاي‌ سمت‌ راست‌ (تيره‌) را از رو و زير انتهاي‌ سمت‌ چپ‌ (روشن‌) عبور دهيد.
4) براي‌ محكم‌ شدن‌ گره‌، دو انتها را كشيده‌، سپس‌ آنها را در زير باند قرار دهيد.
نحوه‌ باز كردن‌ گره‌
1 ) يكي‌ از دو انتها و همان‌ سمت‌ از باند را محكم‌ بكشيد تا به‌ حالت‌ مستقيم‌ درآيند.
2) گره‌ را نگه‌ داشته‌، انتهاي‌ صاف‌ شده‌ را از داخل‌ آن‌ بيرون‌ بكشيد.
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
پوشش‌ دست‌ و پا
باند مثلثي‌ پهن‌ را مي‌توان‌ براي‌ نگه‌ داشتن‌ پانسمان‌ دست‌ يا پا در محل‌ به‌ كار برد اما اين‌ باند نمي‌تواند فشار كافي‌ براي‌ كنترل‌ خونريزي‌ وارد كند. روش‌ پوشاندن‌ دست‌ را مي‌توان‌ در مورد پا هم‌ به‌ كار گرفت‌ كه‌ در آن‌ صورت‌، انتهاهاي‌ باند را بايد در محل‌ مچ‌ پا گره‌ بزنيد.
1) باند را به‌ حالت‌ مسطح‌ درآوريد و قاعده‌ آن‌ را تا بزنيد تا يك‌ سجاف‌ تشكيل‌ شود. دست‌ مصدوم‌ را طوري‌ روي‌ باند قرار دهيد كه‌ انگشتان‌ به‌ سمت‌ نوك‌ باند قرار گيرند. نوك‌ باند را روي‌ دست‌ تا بزنيد.
2) دو انتهاي‌ باند را در جهات‌ مخالف‌ از دو طرف‌ مچ‌ عبور داده‌، با يك‌ گره‌ آنها را به‌ هم‌ ببنديد. براي‌ محكم‌ كردن‌ باند، رأس‌ آن‌ را به‌ آرامي‌ بكشيد. رأس‌ باند را روي‌ گره‌ تا زده‌، آن‌ را در زير گره‌ قرار بدهيد.

باند سر
از باند مثلثي‌ مي‌توان‌ براي‌ نگهداري‌ پانسمان‌ در بالاي‌ سر مصدوم‌ استفاده‌ كرد. البته‌ اين‌ نوع‌ باند نمي‌تواند براي‌ كنترل‌ خونريزي‌، فشار كافي‌ وارد كند؛ براي‌ نگه‌ داشتن‌ پانسمان‌ بر روي‌ يك‌ زخم‌ خونريزي‌دهنده‌، از باند رولي‌ استفاده‌ كنيد. قبل‌ از بستن‌ باند سر، از مصدوم‌ بخواهيد كه‌ در صورت‌ امكان‌ بنشيند چون‌ در اين‌ صورت‌ دسترسي‌ به‌ تمام‌ قسمت‌هاي‌ سر مصدوم‌ ساده‌تر خواهد بود.
باند سر
1) در طول‌ قاعده‌ باند يك‌ سجاف‌ درست‌ كنيد. باند را طوري‌ روي‌ سر مصدوم‌ قرار بدهيد كه‌ سجاف‌ آن‌ در زير و وسط‌ قاعده‌ آن‌ درست‌ در بالاي‌ ابروها قرار گيرد.
2) دو انتهاي‌ باند را محكم‌ به‌ دور سر مصدوم‌ بپيچيد و سجاف‌ را درست‌ در بالاي‌ گوش‌ قرار بدهيد. دو انتها را در پشت‌ گردن‌ مصدوم‌، به‌ صورت‌ متقاطع‌ و از روي‌ رأس‌ باند عبور بدهيد.
3) دو انتهاي‌ متقاطع‌ را به‌ جلوي‌ سر مصدوم‌ آورده‌، با يك‌ گره‌ در وسط‌ پيشاني‌ آنها را به‌ هم‌ ببنديد؛ گره‌ را روي‌ سجاف‌ باند قرار بدهيد. بخش‌هاي‌ آزاد هريك‌ از دو انتها را در زير گره‌ جاي‌ بدهيد.
4) سر مصدوم‌ را با يك‌ دست‌ ثابت‌ نگه‌ داريد و (با دست‌ ديگر) نوك‌ باند را بكشيد تا آن‌ را محكم‌ كنيد. سپس‌، نوك‌ باند را بر روي‌ دو انتهاي‌ آن‌ تا كرده‌، آن‌ را به‌ قسمتي‌ كه‌ روي‌ فرق‌ سر قرار دارد سنجاق‌ كنيد. اگر سنجاق‌ نداريد، نوك‌ باند را پشت‌ دو انتهاي‌ آن‌ جاي‌ بدهيد.



 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
آويزهاي‌ اندام‌ بالايي‌
آويز اندام‌ بالايي‌ براي‌ نگه‌ داشتن‌ ساعد در وضعيتي‌ افقي‌ و تا حدي‌ بالا كشيده‌ نشده‌، مورد استفاده‌ قرار مي‌گيرد. از اين‌ آويز مي‌توان‌ براي‌ نگهداري‌ بازو، مچ‌ دست‌ يا ساعد آسيب‌ ديده‌ و يا شكستگي‌ ساده‌ دنده‌ استفاده‌ كرد. اين‌ آويزها در مصدوماني‌ قابل‌ استفاده‌ هستند كه‌ بتوان‌ آرنج‌ آنها را تا كرد. آويز بالا نگهدارنده‌ براي‌ نگه‌ داشتن‌ ساعد و دست‌ در وضعيتي‌ بالاتر (نسبت‌ به‌ آويزهاي‌ اندام‌ فوقاني‌) كاربرد دارد.
1) مطمئن‌ شويد كه‌ اندام‌ آسيب‌ ديده‌، نگه‌ داشته‌ شده‌ و دست‌ مختصري‌ بالا رفته‌ است‌. با تا زدن‌ قاعده‌ باند به‌ سمت‌ زير، يك‌ سجاف‌ بسازيد. باند را طوري‌ قرار دهيد كه‌ قاعده‌ آن‌ با تنه‌ مصدوم‌ موازي‌ و در سطح‌ ناخن‌ انگشت‌ كوچك‌ وي‌ باشد. انتهاي‌ بالايي‌ باند را از زير اندام‌ آسيب‌ديده‌ عبور دهيد و آن‌ را به‌ دور گردن‌ و به‌ سمت‌ شانه‌ مقابل‌ بكشيد.
2) انتهاي‌ پاييني‌ باند را بر روي‌ ساعد تا بزنيد و آن‌ را با انتهاي‌ بالايي‌ در محل‌ شانه‌، مجاور كنيد.
3) دو انتهاي‌ باند را در سمت‌ آسيب‌ديده‌ و در تقعري‌ كه‌ در بالاي‌ استخوان‌ ترقوه‌ وجود دارد، گره‌ بزنيد. انتهاهاي‌ آزاد باند را به‌صورت‌ لايه‌اي‌ در زير گره‌ جاي‌ دهيد.
4) نوك‌ باند را در محل‌ آرنج‌ مصدوم‌ به‌ جلو تا بزنيد. بخش‌هاي‌ آويزان‌ باند را در اطراف‌ آرنج‌ جاي‌ بدهيد و به‌ كمك‌ سنجاق‌ قفلي‌، نوك‌ باند را به‌ قسمت‌ جلوي‌ آن‌ محكم‌ كنيد. اگر سنجاق‌ نداريد، نوك‌ باند را آن‌قدر بپيچيد تا حجم‌ آن‌ كاملاً با فضاي‌ آرنج‌ تطبيق‌ پيدا كند؛ اين‌ قسمت‌ را از پشت‌ اندام‌ در داخل‌ آويز جاي‌ دهيد.
5) بلافاصله‌ پس‌ از پايان‌ كار، گردش‌ خون‌ انگشتان‌ را كنترل‌ كنيد. اين‌ كار را هر 10 دقيقه‌ تكرار كنيد. در صورت‌ لزوم‌، آويز را شل‌ كنيد و دوباره‌ ببنديد.


 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
آويزهاي‌ بالانگهدارنده‌
اين‌ نوع‌ از آويزها براي‌ نگه‌ داشتن‌ ساعد و دست‌ در وضعيتي‌ بالاتر (به‌طوري‌ كه‌ نوك‌ انگشتان‌ در تماس‌ با شانه‌ مصدوم‌ باشند) مورد استفاده‌ قرار مي‌گيرند. با اين‌ عمل‌، آويز بالانگهدارنده‌ به‌ كنترل‌ خونريزي‌ از زخم‌هاي‌ ساعد و دست‌، كاهش‌ تورم‌ در آسيب‌هاي‌ ناشي‌ از سوختگي‌ و نگه‌ داشتن‌ قفسه‌ سينه‌ در شكستگي‌هاي‌ پيچيده‌ دنده‌اي‌ كمك‌ مي‌كند.
1) از مصدوم‌ بخواهيد كه‌ اندام‌ آسيب‌ ديده‌ خود را بر روي‌ سينه‌ نگه‌ دارد به‌ طوري‌ كه‌ نوك‌ انگشتان‌ بر روي‌ شانه‌ مقابل‌ قرار گيرند.
2) باند را طوري‌ روي‌ بدن‌ مصدوم‌ قرار دهيد كه‌ يك‌ انتهاي‌ آن‌ روي‌ شانه‌ سالم‌ قرار گيرد. نوك‌ باند را درست‌ در كنار آرنج‌ نگه‌ داريد.
3) از مصدوم‌ بخواهيد كه‌ اجازه‌ دهد باند را از زير اندام‌اش‌ عبور بدهيد. قاعده‌ باند را در زير دست‌، ساعد و آرنج‌ مصدوم‌ جاي‌ بدهيد.
4) انتهاي‌ پاييني‌ باند را به‌طور مورب‌ از پشت‌ مصدوم‌ عبور دهيد و در محل‌ شانه‌، به‌ انتهاي‌ ديگر برسانيد.
5) دو انتها را در محل‌ تقعر بالاي‌ استخوان‌ ترقوه‌ مصدوم‌ گره‌ بزنيد . لبه‌هاي‌ آزاد را به‌ صورت‌ لايه‌اي‌ در زير گره‌ جاي‌ دهيد.
6) نوك‌ باند را آن‌قدر بپيچيد تا باند (از نظر حجم‌) كاملاً با آرنج‌ مصدوم‌ تناسب‌ داشته‌ باشد. به‌ منظور محكم‌ كردن‌ باند، نوك‌ آن‌ را درست‌ در بالاي‌ آرنج‌ به‌ داخل‌ جاي‌ دهيد. اگر يك‌ سنجاق‌ قفلي‌ داريد، باند را به‌ روي‌ آرنج‌ تا كرده‌، نوك‌ آن‌ را به‌ گوشه‌ باند سنجاق‌ كنيد.
7) به‌طور مرتب‌ گردش‌ خون‌ را در شست‌ كنترل‌ كنيد. در صورت‌ لزوم‌، آويز و باند را شل‌ كنيد و دوباره‌ ببنديد.
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
آويزهاي‌ موقتي‌
اگر مجبور هستيد اندام‌ آسيب‌ ديده‌ مصدوم‌ را نگه‌ داريد ولي‌ به‌ باند مثلثي‌ دسترسي‌ نداريد، مي‌توانيد با استفاده‌ از يك‌ متر مربع‌ از هر نوع‌ پارچه‌ ضخيم‌، يك‌ آويز موقت‌ بسازيد. همچنين‌ مي‌توانيد با استفاده‌ از يك‌ بخش‌ از لباس‌ مصدوم‌، موقتاً يك‌ آويز طراحي‌ كنيد.
هشدار!
اگر به‌ شكستگي‌ ساعد مشكوك‌ هستيد، از يك‌ آويز پارچه‌اي‌ يا گوشه‌ كت‌ براي‌ نگه‌ داشتن‌ اندام‌ استفاده‌ كنيد. هيچ‌ يك‌ از ديگر انواع‌ آويزهاي‌ موقتي‌ را به‌ كار نبريد زيرا نيروي‌ آنها براي‌ نگهداري‌ اندام‌ كافي‌ نيست‌.
گوشه‌ كت‌
كت‌ مصدوم‌ را باز كنيد. لبه‌ تحتاني‌ كت‌ را در سمت‌ آسيب‌ ديده‌ تا روي‌ اندام‌ بالايي‌ برگردانيد. گوشه‌ سجاف‌ كت‌ را با يك‌ سنجاق‌ قفلي‌ بزرگ‌ به‌ قسمت‌ پيش‌ سينه‌ كت‌ وصل‌ كنيد. قسمت‌هاي‌ اضافي‌ پارچه‌ كت‌ را كاملاً در اطراف‌ آرنج‌ جاي‌ بدهيد و سنجاق‌ كنيد.
پيراهن‌ آستين‌بلند
اندام‌ آسيب‌ديده‌ را بر روي‌ قفسه‌ سينه‌ مصدوم‌ قرار دهيد. سر دست‌ آستين‌ را به‌ پيش‌ سينه‌ طرف‌ مقابل‌ پيراهن‌ سنجاق‌ كنيد. براي‌ ساخت‌ يك‌ آويز بالا نگهدارنده‌ موقت، آستين‌ را به‌ شانه‌ مقابل‌ مصدوم‌ سنجاق‌ كنيد تا اندام‌ بالايي‌ را بالا نگه‌ داريد.
كت‌ دكمه‌دار
يكي‌ از دكمه‌هاي‌ كت‌ (يا جليقه‌) را باز كنيد. دست‌ مربوط‌ به‌ اندام‌ آسيب‌ ديده‌ را در فضاي‌ ايجاد شده‌ در لباس‌ در اثر باز كردن‌ دكمه‌، قرار بدهيد. به‌ مصدوم‌ توصيه‌ كنيد كه‌ مچ‌ خود را بر روي‌ دكمه‌ زير اين‌ فضا قرار دهد.
كمربند يا البسه‌ باريك‌
با استفاده‌ از يك‌ كمربند، يك‌ كراوات‌ (دستمال‌ گردن‌) و يا يك‌ جفت‌ بند شلوار يا جوراب‌ شلواري‌، يك‌ محافظ‌ «گردن‌ و سردست‌» بسازيد. اين‌ آويز را به‌ دور گردن‌ مصدوم‌ قرار دهيد و سپس‌ يك‌ بار آن‌ را بچرخانيد تا يك‌ حلقه‌ كوچك‌تر در جلو تشكيل‌ شود. دست‌ مصدوم‌ را در اين‌ حلقه‌ قرار دهيد.
 

S i s i l

عضو جدید
کاربر ممتاز
جابه‌جا كردن‌ بيمار
به‌ عنوان‌ يك‌ قاعده‌ كلي‌ در كمك‌هاي‌ اوليه‌، تا رسيدن‌ كمك‌هاي‌ پزشكي‌ بايد وضعيت‌ مصدومان‌ را به‌ همان‌ صورتي‌ كه‌ آنها را پيدا كرده‌ايد، حفظ‌ كنيد. تنها در صورتي‌ بايد مصدوم‌ را جابه‌جا كنيد كه‌ وي‌ در معرض‌ خطر فوري‌ باشد و حتي‌ در اين‌ شرايط‌، نزديك‌ شدن‌ به‌ مصدوم‌ نبايد براي‌ شما خطرآفرين‌ باشد و براي‌ انتقال‌ مصدوم‌ بايد آموزش‌ ديده‌ باشيد، تجهيزات‌ كافي‌ در اختيار داشته‌ باشيد.
در اينجا توصيه‌هايي‌ در مورد ارزيابي‌ خطر جابه‌جايي‌ مصدوم‌ و روش‌هاي‌ بي‌خطر براي‌ انجام‌ نقل‌ و انتقالات‌ اجباري‌ ارايه‌ مي‌شود. روش‌هاي‌ عملي‌ مفيدي‌ را براي‌ كمك‌ به‌ مصدوماني‌ كه‌ توانايي‌ حركت‌ دارند و نيز نقل‌ و انتقالات‌ را به‌ كمك‌ تصاوير توضيح‌ مي‌دهند نيز بيان شده است. البته‌ دقت‌ كنيد كه‌ اين‌ اطلاعات‌ هرگز نمي‌توانند جايگزين‌ كارآموزي‌هاي‌ جامع‌ باشند.
در مورد برخي‌ از تجهيزات‌ مورد استفاده‌ گروه‌ خدمات‌ اورژانس‌ براي‌ انتقال‌ مصدومان‌، اطلاعاتي‌ ارايه‌ خواهد شد.
هشدار!
تا زماني‌ كه‌ يك‌ وضعيت‌ اورژانس‌ پيش‌ آيد كه‌ لازم‌ باشد شما وارد عمل‌ شويد، مصدوم‌ را جابه‌جا نكنيد.
ارزيابي‌ خطر جابه‌جايي‌ بيمار
پيش‌ از آنكه‌ به‌ جابه‌جايي‌ مصدوم‌ فكر كنيد بايد تصميم‌ بگيريد كه‌ آيا اين‌ شخص‌ در معرض‌ خطر فوري‌ هست‌ و نياز به‌ جابه‌جايي‌ دارد يا خير. اگر يقين‌ داريد كه‌ جابه‌جا كردن‌ مصدوم‌، ضروري‌ است‌، بايد نيروهاي‌ كمكي‌ و تجهيزات‌ موجود را بررسي‌ كرده‌، ارزيابي‌ كنيد كه‌ انجام‌ اين‌ عمل‌ تا چه‌ اندازه‌ مي‌تواند مشكل‌ باشد. موارد زير را را در نظر بگيريد:
- آيا اين‌ عمل‌ واقعاً ضروري‌ است‌؟ معمولاً مي‌توانيد مصدوم‌ را در همان‌ وضعيتي‌ كه‌ يافته‌ايد، ارزيابي‌ و درمان‌ كنيد.
- در صورتي‌ كه‌ جابه‌جا كردن‌ مصدوم‌ واجب‌ است‌، آيا مصدوم‌ خودش‌ مي‌تواند حركت‌ كند؟ اگر مصدوم‌ احساس‌ مي‌كند كه‌ مي‌تواند اين‌ كار را انجام‌ دهد، از وي‌ بخواهيد كه‌ چنين‌ كند؛ همچنين‌، با استفاده‌ از درايت‌ خود به‌ ارزيابي‌ وضعيت‌ مصدوم‌ بپردازيد.
- وزن‌ و اندازه‌ مصدوم‌ چقدر است‌؟
- مصدوم‌ چه‌ آسيب‌هايي‌ دارد و آيا جابه‌جايي‌ ممكن‌ است‌ وضعيت‌ وي‌ را وخيم‌تر كند؟
- چه‌ كسي‌ براي‌ كمك‌ در جابه‌جايي‌ در دسترس‌ است‌؟ آيا شما و ساير امدادگران‌ به‌طور مناسب‌ آ
 
بالا