7 بعد ازظهر در ایستگاه مرکزی نیویورک هالیس نوشته بود : تو مرا خواهی شناخت از روی گل سرخی که بر کلاهم خواهم گذاشت. بنابراین رأس ساعت 7 جان به دنبال دختری می گشت که قلبش را سخت دوست میداشت اما چهره اش را هرگز ندیده بود. ادامه ماجرا را از زبان خود جان بشنوید: زن جوانی داشت به سمت من میآمد، بلند قامت و خوش اندام، موهای طلاییاش در حلقههای زیبا کنار گوشهای ظریفش جمع شده بود، چشمان آبی رنگش به رنگ آبی گلها بود، و در لباس سبز روشنش به بهاری میمانست که جان گرفته باشد. من بی اراده به سمت او قدم برداشتم، کاملاً بدون توجه به این که او آن نشان گل سرخ را بر روی کلاهش ندارد. اندکی به او نزدیک شدم . لب هایش با لبخند پرشوری از هم گشوده شد, اما به آهستگی گفت ممکن است اجازه دهید عبور کنم؟ بیاختیار یک قدم دیگر به او نزدیک شدم ودر این حال میس هالیس را دیدم.