کـــــاش می توانستم
با دستــــانی که محکوم به نوشتنند
تنهـــــــاییم ، دلتنگیــــم
و سکوت ســــــرد فــــاصلـه هــا را
برایـــت نقـــــاشی کنم
کــــــاش می دانستی عشــــــق چه رنگـــی دارد
تــا می تــــوانستم از دلتنگی هـــایم
با همــان رنـــگ برایــــت بــــوم بســـازم
کــــاش می تـــوانستی شـــــب هنگام
با بالهـــــای شیشه ای خیــــالت
تا رویـــاهـــای شکستنی خیــــالم پـــــرواز کنی
دستـــــانــم را بگیری
و تا تــــه زمــــان با مـــــن سخــن گویی
کــــــاش می دانستی هــــر شــــــب
در تکــــــرار لحظه هـــا
خستــــه از سکــــوتی بی انتهــــا
با ماه ، با ستاره از تــــــــو می گویم
کـــــــاش می دانستی در نبـــودن هــــایت
به جای تـــــــــــــو،
برای شــب بـــو هـــــــا
قاصدکهــــــــــــا
و یــــــاس های دلتنـــگ حیــــــاط
شعــــــــر می خوانم
در انتظـــــــــارم بمان
تا یخ هــــــای زمــــان ذوب شود
تا پرستوهـــــــا به پــــرواز در آیند
میدانم زمـــــان زیـــــادی نمـــــانده
فعلاً محکومـــــــــــــم