از من به تو نصیحت...
مردم لیاقت محبت کردنو ندارن...هیچوقت انقدر بهشون محبت نکن که براشون عادی شه و خیلی راحت بتونن ازت بگذرن...وقتی گذشتن...تنها چیزی که برات میمونه حسرته...حسرت...فقط همین...دلت به حال خودت میسوزه وقتی ببینی دیگه محبت رنگ باخته...دل مردم دیگه از سنگ شده...هر کی به فکر خویشه...کسی براش مهم نیس که چی به روز تو میاد...وقتی میبینی که هیچ ارزشی برات قائل نیستن...همه حرفا و محبتاشون دروغ بوده...اونوقته که فقط ناله و نفرین حواله ی خودت میکنی که واااااااای...چه قدر احمق بودم که جواب محبتای دروغیشونو با عشق واقعی خودم دادم...حیف من...حیف دلم...حیف اون روزای خوب که حروم شد...
تو سختیهاست که آدمای دور و برتو میشناسی...و اونوقته که میبینی خوبها انگشت شمارند...