كوي دوست

[sweetest]

[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]مکث کن[/FONT]
[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]و مرا دوباره بخوان![/FONT]
[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]هنگامی که بهار فرا برسد[/FONT]
[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]تا زیر باران در باغ های پردرخت[/FONT]
[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]معشوقه اش را ملاقات کند[/FONT]
[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]برف ها آب می شوند[/FONT]
[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]رودخانه ها ترانه سرمی دهند[/FONT]
[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]من اشتیاق خویش را با معیار زمان اندازه نمی گیرم[/FONT]
[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]عمق صدایم را با آن منعکس نمی کنم[/FONT]
[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]مرا دوباره بشنو[/FONT]
[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]مرا دوباره بخوان![/FONT]
[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]زمانی که دست فصل ها گلویم را بفشارد[/FONT]
[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]صدای فریادم به گوش خواهد رسید[/FONT]
[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]زمانی که لب هایم ملتهب شوند[/FONT]
[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]کلامم را خواهم سرود[/FONT]
[FONT=tahoma,arial,helvetica,sans-serif]ما نغمه های یک آهنگیم!![/FONT]​

 

[Mitra_Galaxy]

در دیگران می‌جویی‌ام اما بدان ای دوست
اینسان نمی‌یابی ز من حتی نشان ای دوست​

​

من در تو گم گشتم مرا در خود صدا می‌زن
تا پاسخم را بشنوی پژواک‌سان ای دوست​

​

در آتش تو زاده شد ققنوس شعر من
سردی مکن با این چنین آتش به جان ای دوست​

​

گفتی بخوان [ خواندم ] اگرچه گوش نسپردی
حالا که لال‌ام خواستی پس خود بخوان ای دوست​

​

من قانعم آن بخت جاویدان نمی‌خواهم
گر می‌توانی یک نفس با من بمان ای دوست​

​

یا نه ! تو هم با هر بهانه شانه خالی کن
از من . من این بر شانه‌ها بارگران ای دوست​

​

نامهربانی را هم از تو دوست خواهم داشت
بیهوده می‌کوشی بمانی مهربان ای دوست​

​

آن سان که می‌خواهد دلت با من بگو آری
من دوست دارم حرف دل را بر زبان ای دوست ...
​

 

[R@mtin.eng]

از تو مي‌پرسم، اي اهورا
مي‌توان در جهان جاودان زيست؟


(مي‌رسد پاسخ از آسمان‌ها)‌:
- هر كه را نام نيكو بماند
جاوداني است


از تو مي‌پرسم، اي اهورا
تا به دست آورم نام نيكو
بهترين كار در اين جهان چيست؟


(مي‌رسد پاسخ از آسمان‌ها)‌:
- دل به فرمان يزدان سپردن
مشعل پر فروغ خرد را
سوي جان‌هاي تاريك بردن


از تو مي‌پرسم، اي اهورا
چيست سرمايه رستگاري؟


(مي‌رسد پاسخ از آسمان‌ها)‌:
- دل به مهر پدر آشنا كن
دين خود را به مادر ادا كن


اي پدر، اي گرانمايه مادر
جان فداي صفاي شما باد
با شما از سر و زر چه گويم
هستي من فداي شما باد


با شما، صحبت از «من» خطا رفت
من كه باشم؟ بقاي شما باد


اي اهورا


من كه امروز، در باغ گيتي
چون درختي همه برگ و بارم
رنج‌هاي گران پدر را
با كدامين زبان پاس دارم
سر به پاي پدر مي‌گذارم
جان به راه پدر مي‌سپارم


ياد جان سوختن‌هاي مادر
لحظه‌اي از وجودم جدا نيست
پيش پايش چه ريزم؟ كه جان را
قدر يك موي مادر بها نيست
او خدا نيست، اما وفايش
كمتر از لطف و مهر خدا نيست.....


از مجموعه "از دریچه ماه"
استاد فریدون مشیری

 

[@ RESPINA @]

در تاريكي بي آغاز و پايان
دري در روشني انتظارم روييد.
خودم را در پس در تنها نهادم
و به درون رفتم:
اتاقي بي روزن تهي نگاهم را پر كرد.
سايه اي در من فرود آمد
و همه شباهتم را در ناشناسي خود گم كرد.
پس من كجا بودم؟
شايد زندگي ام در جاي گمشده اي نوسان داشت
و من انعكاسي بودم
كه بيخودانه همه خلوت ها را بهم مي زد
و در پايان همه رؤيا ها در سايه بهتي فرو مي رفت.
***
من در پس در تنها مانده بودم.
هميشه خودم را در پس يك در تنها ديده ام.
گويي وجودم را در پاي اين در جا مانده بود،
در گنگي آن ريشه داشت.
آيا زندگي ام صدايي بي پاسخ نبود؟
***
در اتاق بي روزن انعكاسي سرگردان بود
و من در تاريكي خوابم برده بود.
در ته خوابم خودم را پيدا كردم
و اين هشياري خلوت خوابم را آلود.
آيا اين هشياري خطاي تازه من بود؟
***
د رتاريكي بي آغاز و پايان
فكري در پس در تنها مانده بود.
پس من كجا بدم؟
حس كردم جايي به بيداري مي رسم.
همه وجودم را در روشني اين بيداري تماشا كردم:
آيا من سايه گمشده خطايي نبودم؟
***
در اتاق بي روزن
انعكاسي نوسان داشت.
پس من كجا بودم؟
در تاريكي بي آغاز و پايان
بهتي در پس در تنها مانده بود.​

 

[@ RESPINA @]

آهي كشيد غمزده پيري سپيد موي
افكند صبحگاه در آيينه چون نگاه
در لا به لاي موي چو كافور خويش ديد
يك تار مو سياه!

در ديگاه مضطربش اشك حلقه زد
در خاطرات تيره و تاريك خود دويد
سي سال پيش نيز در آيينه ديده بود
يك تار مو سپيد!

در هم شكست چهره ي محنت كشيده اش
دستي به موي خويش فرو برد و گفت "واي!"
اشكي به روي آينه افتاد و ناگهان
بگريست هاي هاي!

درياي خاطرات زمان گذشته بود
هر قطره اي كه بر رخ آيينه مي چكيد
در كام موج، ضجه ي مرگ غريق را
از دور مي شنيد

طوفان فرو نشست، ولي ديدگان پير
مي رفت باز در دل دريا به جستجو
در آب هاي تيره ي اغماق خفته بود
يك مشت آرزو...!​

 

[@ RESPINA @]

درها به طنين هاي تو واكردم
هر تكّه نگاهم را جايي افكندم، پر كردم هستي ز نگاه
بر لب مرداب، پاره لبخند تو بر روي لجن ديدم، رفتم
به نماز.
در بن خاري، ياد تو پنهان بود، پاشيدم به
جهان.
بر سيم درختان زدم آهنگ ز خود روييدن، و به خود
گستردن.
و شياريدم شب يكدست نيايش، افاشندم دانه راز.
و شكستم آويز فريب.
و دويدم تا هيچ. و دويدم تا چهره مرگ، تا هسته هوش.
و فتادم بر صخره درد. از شبنم ديدار تو تر شد انگشتم،
لرزيدم.
وزشي مي رفت از دامنه اي، گامي همراه او رفتم.
ته تاريكي، تكه خورشيدي ديدم، خوردم، و ز خود رفتم.
و رها بودم.​

 

[sweetest]

نترسم که با دیگری خو کنی
تو با من چه کردی که با او کنی ؟

 

[@ RESPINA @]

تنها و روي ساحل
مردي به راه مي گذرد
نزديك پاي او
دريا، همه صدا .
شب، گيج در تلاطم امواج .
رو مي كند به ساحل و در چشم هاي مرد
نقش خطر را پر رنگ مي كند .
انگار
هي مي زند كه: مرد! كجا مي روي، كجا ؟
و مرد مي رود به ره خويش .
و باد سرگردان
هي مي زند دوباره : كجا ميروي ؟
و مرد مي رود.
و باد همچنان ...
امواج، بي امان،
از راه مي رسند
لبريز از غرور تهاجم .
موجي پُر از نهيب
ره مي كشد به ساحل و مي بلعد
يك سايه را كه برده شب از پيكرش شكيب .
دريا، همه صدا .
شب، گيج در تلاطم امواج .
باد هراس پيكر
رو ميكند به ساحل و ...​

 

[sweetest]

روزی میــــرســد
که
برگ برنده ات " دل" می شـــــود
ولـــــی
تو دیگــــر حاکـــم نیِـــستـــی ...

 

[محـسن ز]

در اين خيمه شب بازي روزگار
درست است من هم عروسك شدم
درست است در سلك بازيچگان
نمايان به صد رنگ و مسلك شدم


سر نخ بدستان دراين صحنه ها
نخ آويز دستان ديگر شدند
تما شا گران راچه پنداشتي
كه مبهوت اينگونه منظر شدند
به بازيچه و دستها بنگريد
همه حكم بر دار يك ديگرند
گراز ديده من تما شا كنيد
تما شا گران نيز بازيگرند


ولي من از آنگونه بازيچه ها
نبودم كه بيهوده رقصان شوم
سر نخ ندادم بدست كسي
كه از رقص او خود گريزان شوم
تما شاگران جمله حيران شدند
از اين رقص و نقشي كه من داشتم
در اين صحنه ها جامه ساده اي
كه بيرنگ تر شد بتن داشتم


چو اين ديد آن خيمه شب باز دهر
كه تنها تما شا گر صحنه هاست
فغان زد تو بازيچه كيستي
كه از ديگران رقص و نقشت جداست
بگفتم سرنخ مرا دست توست
نه در دست با زيگران دگر
براي تو تنها برقصم ولي
به آزادگي در جهان دگر

 

[hamedinia_m51]

همین که هستی همین که لابلای کلماتم نَفَس میکشی راه میروی در آغوشم میگیری همین که پناه ِ واژه هایم شده ای همین که سایه ات هست همین که کلماتم از بی \"تو\"یی یتیم نشده اند کافی‌ست برای یک عمر آرامش ؛ باش حتی همین قدر دور حتی همین قدر دست نیافتنی...

 

[Data_art]

شاخه ها
به شکل نام تو سبز می شوند
پرنده کوچکی که نمی دانم نامش چيست
حروف نام تو را
بر کتابم می ريزد
آفتاب
به شکل پرنده ای از مس
گرد صدايم
بال می ريزد
و من می دانم سکوت
فقط به خاطر من سکوت است
اما من
دلتنگ توام
شعر می نويسم
و واژه هايم را کنار می زنم
که تو را ببينم

 

[Data_art]

دردم نهفته به ز طبیبان مدعی
باشد که از خزانه ی غیبم دوا کنند​

 

[Data_art]

بگذر یه کوی میکده تا زمره ی حضور / اوقات خود ز بهر تو صرف دعا کنند.

 

[Data_art]

مي روم خسته و افسرده و زار
سوي منزلگه ويرانه خويش
بخدا مي برم از شهر شما
دل شوريده و ديوانه خويش
مي برم، تا كه در آن نقطه دور
شستشويش دهم از رنگ گناه
شستشويش دهم از لكه عشق
زينهمه خواهش بيجا و تباه
مي برم تا ز تو دورش سازم
ز تو، اي جلوه اميد محال
مي برم زنده بگورش سازم
تا از اين پس نكند ياد وصال​

 

[sweetest]

بوی پونه می دهد
خاطره تو و مار هم که از پونه..
پس چرا این قدر نیشم می زنند
لحظه هایی که نیستی.....

 

[naghmeirani]

♥.• [FONT=times new roman,times,serif]پرواز هيچ پرنده اي را، حسرت نمي برم
وقتي قفس
چشم هاي تو باشد ... [/FONT]♥.•​

​

 

[زيگفريد]

راس ساعت 25 گم می شوی

و به عالمی پرت میشوی

که دستان من

برای رسیدن به آن

آنقدر کوچک است

که انگار قرار است

بزرگترین دستان دنیا را

با دستان خودت مقایسه بکنی!

من برای رسیدن به دنیای نامردی ها

تمام اقیانوسهای و دریاها را گز کردم

و آخرش رسیدم به دستانی که

اگر قرار باشد تمام دستان بی پناه را

پناه بدهند ، پناه می دهند

الا دستان بی پناه من.

 

[hamedinia_m51]

گـــــاهی پــــــــروانه ها هم
اشتباه عاشـــــــق میشوند
بجای شـــــــــــــــــــمع
گرد چراغهای بی احساس خیابان میمیرند ...!
__________________

 

[siavash@dt]

شعری از آدولف هیتلر با نام مادر

شعری از آدولف هیتلر با نام مادر

چکامه هیتلر با نام مادرترجمه و گردآوری : خودم​

این چکامه در سال 1923 سروده شده است: (البته دوستان میبخشند، چرا که بازگردانی بنده بیشتر به نثر میماند .)

آن هنگام که مادرت پیرتر میشود؛
و چشمان گرانبها و با ایمان او،
زندگی را آنگونه که [زمانی میدید ] نمیبینند؛
زمانیکه پاهایش فرسوده میگردند،
و برای گام برداشتن نمیخواهند او را یاری دهند؛

در آن هنگام بازوانت را برای یاری او به کار گیر،
با خوشی و سرمستی از او نگاهبانی کن،
زمانی که اندوهگین است،
بر توست که تا آخرین گام او را همراهی کنی،

اگر از تو چیزی میپرسد،
او را پاسخگو باش،
و اگر دوباره پرسید،
باز هم پاسخگو باش،
و اگر دگربار پرسید، دگربار پاسخش گو،
نه از روی ناشکیبایی، بلکه با آرامشی مهربانانه،

واگر تو را به درستی درنمی یابد،
شادمانه همه چیز را برای او بازگو،
ساعتی فرا میرسد، ساعتی تلخ،
که دهان او دیگر هیچ درخواستی را بیان نمیکند . ​

 

[*زهره*]

خوابیده دلبر در چمن تا رشک گلزارش کند
ترسم که بوی گلستان از خواب بیدارش کند

پروانه ترسم ناگهان آید نشیند روی گل
بالش صدا بردارد و در خواب آزارش کند

آوخ نسیم صبح دم ترسم زند زلفش بهم
وانگه بر روی آن صنم بگذشته بیمارش کند

ای آسمان آهسته تر شبنم بیفشانش به سر
ترسم که شبنم بیخبر آلوده رخسارش کند

خواهم ببوسم روی او دل گویدم گیسوی او
افشان بود پهلوی او ، باشد که هوشیارش کند

گفتم خیالش پرورم پنهان درون سینه ام
دیدم تپیدن های دل از خواب بیزارش کند

خواهم دهم من جان ولی ، ترسم صدای مرغ جان
هنگام رفتن از بدن آشفته و زارش کند

مهتاب شد شرمنده و از ابر معجر بر گرفت
ترسید آن خورشید رو در چشمها خوارش کند

خورشید از جیب افق آهسته سر بیرون کشید
تا کسب نور و روشنی از بام دیوارش کند

باید سراپا جان شده وانگاه خواهانش شدن
شاید که آن سیمین تن بر خویشتن یارش کند

بر کارگاه دیده ام نقش خیالش چون زنم
دل بی شکیب از سینه ام از اشک سرشارش کند

ای «دیری» از روی طبع حرزی بخوان و ان یکاد
ترسم حسود چشم تو محکوم اشرارش کند

 

[sweetest]

باران کـه می بـارد......
دلـم بـرایت تنـگ تـر می شـود.....

راه می افـتم ...
بـدون ِ چـتـر ...

من بـغض می کنـم ....
آسمـان گـریـه...

 

[منصصص]

امان از این هق هق تلخ

امان از این هق هق تلخ

امان از این هق هق تلخی که در این حنجره است
بغض شکسته ای که انعکاس یک زنجره است
اگرچه دور از توام اما چه کنم که با توام
مقصر این فاصله نیست گناه از خاطره است
خیال میکنم که چهره گل انداخته ات
هنوز هم حوالی بنجره است
حکایت قدیمی نگاه تو با دل من
حکایت شکارچیست که در کمین بره است
خسته ام از این قفسی که ساختم برای خویش
زندگی بدون تو که مرگ زره زره است
نگو که سهم دیگران شدی گل قشنگ من
که مریم قصه ما هنوز هم باکره است
تو رد شدی از من و اعتراف کن به ظلم خود
نگو که این عاقبت طلسم آن ساحره است


غزلی از مصطفی حسنوند

 

[@ RESPINA @]

کاش میدیدم چیست انچه از چشم تو تا عمق وجودم جاریست
اه وقتی تولبخند نگاهت را میتابانی
بال مژگان بلندت را میخوابانی...
من در ان لحظه که چشم تو به من مینگرد
برگ خشکیده ی ایمان را در پنجه ی باد
رقص شیطانی خواهش را در اتش سبز
نور پنهانی بخشش را در چشمه ی مهر
اهتزاز ابدیت را میبینم
بیش ار این سوی نکاهت نتوانم نگریست
اهتزاز ابدیت را یارای تماشایم نیست
کاش میگقتی چیست
انچه از چشم تو تا عمق وجودم جاریست​

​

 

[yassi66]

چه سخت ..هم پاییز باشد !هم ابر باشد!.....هم باران باشد,هم خیابان خیس باشد ..امـــا
تو نباشی

 

[sweetest]

چارۀ من نمیکنی چون کنم و کجا برم؟
شکوۀ بی نهایت و خاطر نا شکیب را
گر به دروغ هم بود شیوۀ مهر ساز کن
دیدۀ عقل بسته ام کز تو خورم فریب را

 

[afshin_ss]

دنیای ما اندازه ی هم نیست
من عاشق پاییز و بارونم

من روزها تا ظهر می خوابم
من هر شبو تا صبح بیدارم

دنیای ما اندازه ی هم نیست
من خیلی وقتا ساکتم،سردم

وقتی که میرم تو خودم شاید!!!
پاییز سال بعد برگردم ...

دنیای ما اندازه ی هم نیست
می بوسمت اما نمی مونم

تو دائم از آینده می پرسی
من حال فردامم نمی دونم

تو فکر یه آغوش محکم باش
آغوش این دیوونه محکم نیست

صد بار گفتم باز یادت رفت
دنیای ما اندازه ی هم نیست ... دنیای ما اندازه ی ... هم نیییسسست

 

[mehravehoath]

دلم شکسته به جان شما.....نفهمیدند/یکی دو بار که نه بارها.....نفهمیدند/تمام سادگی ام را حراج خواهم زد/که ساده بودن چشم ما را......نفهمیدند/میان این همه همسایه هیچ وقت اینجا/سکوت ممتد یک مرد را......نفهمیدند/نگاه خسته ی شهر غریب .....شاهد باش/که ساکنان تو.... هرگز ما را .....نفهمیدند.

 

[naghmeirani]

اصلا چرا دروغ، همین پیش پای تو
​

گفتم که یک غزل بنویسم برای تو​

​

احساس می کنم که کمی پیرتر شدم
​

احساس می کنم که شدم مبتلای تو​

​

برگرد و هر چقدر دلت خواست بد بگو​

دل می دهم دوباره به طعم صدای تو​

​

از قول من بگو به دلت ... نرم تر شود​

بی فایده ست این همه دوری ، فدای تو!​

​

دریای من ! به ابر سپـردم بیـاورد :​

یک آسمان ، بهانه ی باران برای تو​

​

ناقابل است ، بیشتر از این نداشتم​

رخصت بده نفس بکشم در هوای تو​

 

[@ RESPINA @]

چه حضور غریب و مبهوتیآسمان هم به ما نمی خنددنه کسی فکر رفتن سفر استنه کسی کوله بار می بندد...در گریز از تمام خاطره هاباز هم در مسیر بن بست استیکصد و پنجمین خیابان همگویی از انتظار ما خسته است!​