Loving Geologist
عضو جدید
گابرو:
گابرو سنگ درونی و مافیکی است که عموما از پلاژیوکلاز کلسیک و کلینوپیروکسن تشکیل شده است. اولیوین و اورتوپیروکسن نیز می توانند از جمله کانی های تشکیل دهنده این سنگ باشند. در اغلب گابروها میزان پلاژیوکلاز از پیروکسن بیشتر است. پلاژیوکلاز نیز از نوع لابرودوریت تا بایتونیت است. حضوز پلاژیوکلاز با بیش از 50 درصد آنورتیت به عنوان شاخصی برای تشخیص گابرو از دیوریت محسوب می گردد. پیروکسن غنی از کلسیم در این سنگ اوژیت است. در بسیاری از سنگ های گابرویی هیپرستن محصول تبلور ماگمای اولیه نبوده بلکه از تبدیل پیژونیت حاصل گردیده است. اولیوین و مگنتیت در سنگ های گابرویی معمول بوده و در صورتیکه این کانی ها در سنگ فراوان بوده و دارای طبیعت کومولا باشند به ترتیب تحت اولیوین و مگنتیت گابرو شناخته می شوند.
بافت شاخص در این سنگ هیپیدیومورفیک گرانولار است. بافت کومولا نیز در این دسته از سنگ کاملا رایج است. واکنش بین کانی های کومولا (نظیر اولیوین و پلاژیوکلاز) یا بین کانی های کومولا و مذاب بین دانه ای معمول بوده و منجر به تشکیل حاشیه های کلیفیتی در اطراف بلورهای اولیوین می گردد. سایر بافت هایی که در این سنگ مشاهده شده است می توان به بافت های افتیک، ساب افتیک، نواری، و پوئیکیلیتی اشاره نمود.
گابروها حاصل مراحل میانی تفریق یک ماگمای بازالتی هستند. در نتیجه این دسته از سنگ ها به صورت شاخص در توده های نفوذی لایه ای دیده می شوند. اگرچه در برخی از موارد در سیل های ضخیم و نفوذی های کوچکتر تفریق یافته نیز گزارش گردیده اند.
انواع شاخص گابرو
1- لوکوگابرو: عبارت از گابرویی است که به دلیل مقادیر بالاتر پلاژیوکلاز نسبت به گابروی معمولی دارای رنگ روشن تری است.
2- ملاگابرو: گابرویی است که در مقایسه با گابروی معمولی دارای مقادیر بیشتری از کلینوپیروکسن می باشد.
3- تروکتولیت: گابرویی است که اساسا از مقادیر قابل توجهی اولیوین به همراه پلاژیوکلاز تشکیل شده است. پیروکسن در این سنگ وجود ندارد یا مقدار آن بسیار اندک است.
4- آلیوالیت: تروکتولیتی است که پلاژیوکلاز آن بسیار کلسیک و از نوع بایتونیت و آنورتیت است.
5- نوریت: گابرویی است که کانی آهن و منیزیم دار آن از نوع اورتوپیروکسن است. احتمالا نوریت ها از تبلور یک ماگمای بازالتی منیزیم و کلسیم دار حاصل گردیده اند که با سنگ های غنی از آلومینیم آغشته شده اند.
6- گابرونوریت: گابرویی است که دارای مقادیر تقریبا مشابهی از اورتوپیروکسن و کلینوپیروکسن است.
7- یوکریت: گابرو نوریتی است که پلاژیوکلاز آن از نوع آنورتیت است.
8- هورنبلند گابرو: به سنگ گابرویی اطلاق می گردد که کانی شاخص آهن و منیزیم دار آن هورنبلند اولیه باشد.
9- کوارتز گابرو: گابرویی است که تا حدود 10 درصد کوارتز به عنوان یک کانی فرعی در ترکیب آن وجود دارد.
10- آنورتوزیت: گابروی لوکوکراتی است که در ترکیب آن بیش از 90 درصد پلاژیوکلاز وجود دارد.
گابروهای فلدسپاتوئید دار
1- ترالیت: یک نفلین گابرو است که از پلاژیوکلاز کلسیک، فلدسپاتوئید (نفلین و سودالیت) و اوژیت به همراه مقادیر اندکی سانیدین و آنفیبول سدیک و اولیوین تشکیل گردیده است.
2- تشنیت: یک سنگ نیمه عمیق دانه ای است که حاوی پلاژیوکلاز کلسیک، اوژیت، گاهی اوقات هورنبلند و به مقدار اندک بیوتیت است. آنالسیم به صورت بین دانه ای دیده می شود. تشنیت را از ترالیت به واسطه حضور آنالسیم به جای نفلین در آن می توان تشخیص داد.
3- ا***یت: به یک سنگ دانه درشت اطلاق می گردد که 40 تا 50 ترکیب آن را کانی های تیره (عموما اوژیت) به علاوه پلاژیوکلاز، آلکالی فلدسپار و نفلین تشکیل می دهند. در بسیاری از موارد هورنبلند و بیوتیت در ترکیب اسکیت وجود دارند. این سنگ به عنوان فوئیدمونزوگابرو نیز شناخته شده است و معادل بیرونی آن لوسیت تفریت است.
4- ملته ایژیت: یک سنگ تیره رنگ درونی است که دارای نفلین و 60 تا 90 درصد کانی های تیره (نظیر پیروکسن سبز رنگ) است. اگر مقدار نفلین ملته ایژیت افزایش یابد (بین 50 تا 70 درصد) سنگ را ایژولیت و در صورتی که حاوی بیش از 70 درصد نفلین باشد سنگ را اورتیت می نامند.
گابرو سنگ درونی و مافیکی است که عموما از پلاژیوکلاز کلسیک و کلینوپیروکسن تشکیل شده است. اولیوین و اورتوپیروکسن نیز می توانند از جمله کانی های تشکیل دهنده این سنگ باشند. در اغلب گابروها میزان پلاژیوکلاز از پیروکسن بیشتر است. پلاژیوکلاز نیز از نوع لابرودوریت تا بایتونیت است. حضوز پلاژیوکلاز با بیش از 50 درصد آنورتیت به عنوان شاخصی برای تشخیص گابرو از دیوریت محسوب می گردد. پیروکسن غنی از کلسیم در این سنگ اوژیت است. در بسیاری از سنگ های گابرویی هیپرستن محصول تبلور ماگمای اولیه نبوده بلکه از تبدیل پیژونیت حاصل گردیده است. اولیوین و مگنتیت در سنگ های گابرویی معمول بوده و در صورتیکه این کانی ها در سنگ فراوان بوده و دارای طبیعت کومولا باشند به ترتیب تحت اولیوین و مگنتیت گابرو شناخته می شوند.
بافت شاخص در این سنگ هیپیدیومورفیک گرانولار است. بافت کومولا نیز در این دسته از سنگ کاملا رایج است. واکنش بین کانی های کومولا (نظیر اولیوین و پلاژیوکلاز) یا بین کانی های کومولا و مذاب بین دانه ای معمول بوده و منجر به تشکیل حاشیه های کلیفیتی در اطراف بلورهای اولیوین می گردد. سایر بافت هایی که در این سنگ مشاهده شده است می توان به بافت های افتیک، ساب افتیک، نواری، و پوئیکیلیتی اشاره نمود.
گابروها حاصل مراحل میانی تفریق یک ماگمای بازالتی هستند. در نتیجه این دسته از سنگ ها به صورت شاخص در توده های نفوذی لایه ای دیده می شوند. اگرچه در برخی از موارد در سیل های ضخیم و نفوذی های کوچکتر تفریق یافته نیز گزارش گردیده اند.
انواع شاخص گابرو
1- لوکوگابرو: عبارت از گابرویی است که به دلیل مقادیر بالاتر پلاژیوکلاز نسبت به گابروی معمولی دارای رنگ روشن تری است.
2- ملاگابرو: گابرویی است که در مقایسه با گابروی معمولی دارای مقادیر بیشتری از کلینوپیروکسن می باشد.
3- تروکتولیت: گابرویی است که اساسا از مقادیر قابل توجهی اولیوین به همراه پلاژیوکلاز تشکیل شده است. پیروکسن در این سنگ وجود ندارد یا مقدار آن بسیار اندک است.
4- آلیوالیت: تروکتولیتی است که پلاژیوکلاز آن بسیار کلسیک و از نوع بایتونیت و آنورتیت است.
5- نوریت: گابرویی است که کانی آهن و منیزیم دار آن از نوع اورتوپیروکسن است. احتمالا نوریت ها از تبلور یک ماگمای بازالتی منیزیم و کلسیم دار حاصل گردیده اند که با سنگ های غنی از آلومینیم آغشته شده اند.
6- گابرونوریت: گابرویی است که دارای مقادیر تقریبا مشابهی از اورتوپیروکسن و کلینوپیروکسن است.
7- یوکریت: گابرو نوریتی است که پلاژیوکلاز آن از نوع آنورتیت است.
8- هورنبلند گابرو: به سنگ گابرویی اطلاق می گردد که کانی شاخص آهن و منیزیم دار آن هورنبلند اولیه باشد.
9- کوارتز گابرو: گابرویی است که تا حدود 10 درصد کوارتز به عنوان یک کانی فرعی در ترکیب آن وجود دارد.
10- آنورتوزیت: گابروی لوکوکراتی است که در ترکیب آن بیش از 90 درصد پلاژیوکلاز وجود دارد.
گابروهای فلدسپاتوئید دار
1- ترالیت: یک نفلین گابرو است که از پلاژیوکلاز کلسیک، فلدسپاتوئید (نفلین و سودالیت) و اوژیت به همراه مقادیر اندکی سانیدین و آنفیبول سدیک و اولیوین تشکیل گردیده است.
2- تشنیت: یک سنگ نیمه عمیق دانه ای است که حاوی پلاژیوکلاز کلسیک، اوژیت، گاهی اوقات هورنبلند و به مقدار اندک بیوتیت است. آنالسیم به صورت بین دانه ای دیده می شود. تشنیت را از ترالیت به واسطه حضور آنالسیم به جای نفلین در آن می توان تشخیص داد.
3- ا***یت: به یک سنگ دانه درشت اطلاق می گردد که 40 تا 50 ترکیب آن را کانی های تیره (عموما اوژیت) به علاوه پلاژیوکلاز، آلکالی فلدسپار و نفلین تشکیل می دهند. در بسیاری از موارد هورنبلند و بیوتیت در ترکیب اسکیت وجود دارند. این سنگ به عنوان فوئیدمونزوگابرو نیز شناخته شده است و معادل بیرونی آن لوسیت تفریت است.
4- ملته ایژیت: یک سنگ تیره رنگ درونی است که دارای نفلین و 60 تا 90 درصد کانی های تیره (نظیر پیروکسن سبز رنگ) است. اگر مقدار نفلین ملته ایژیت افزایش یابد (بین 50 تا 70 درصد) سنگ را ایژولیت و در صورتی که حاوی بیش از 70 درصد نفلین باشد سنگ را اورتیت می نامند.