وعده بازسازی زاغه ها به 20 میلیون ساکن بمبئی
زاغه ها در بمبئی در سالهای اخیرخصوصا توسط کسانی که به فقری که همراه آن می آید اهمیت می دهند، مورد توجه قرار گرفته است.
زاغه ها و خرابه ها همه محصول موج عظیم مهاجرت از روستاها به مناطق شهری است.
برای بیش از نیم قرن، تعداد مردم در داخل یا نزدیکی ابر شهرها نسبت به جمعیت کل جهان افزایش یافته است.
مهاجرت از مناطق روستایی به شهر به صورت فزاینده ای رشد داشته به این دلیل که شهرها مراکز فعالیت اقتصادی و رشد میزان اشتغال بود و نوید فرصت های جدید برای فعالیت های اجتماعی و آموزش و پرورش را می داد.
با این حال و با تمام این برداشتهای سریع، بسیار از مردمی که مهاجرت را انتخاب می کنند خود را در شرایط دشوار تطبیق با محیط جدیدی می بینند که منابع مناسبی برای اسکان جمعیت در حال رشد ندارد.
به طور مثال در شهری مانند بمبئی بزرگترین شهر هند و یازدهمین شهر بزرگ دنیا در سال 2012 با جمعیت برآورد شده 20.5 میلیون نفر است.
بر طبق مقاله نیویورک تایمز در سال 2011، حدود 60% از آنها در مساکن بی کیفیت زندگی می کنند که زمین های بسیار سودآور برای ساکنان بمبئی را اشغال کرده است.
زاغه ها خصوصا در بمبئی، در سالهای اخیر توسط کسانی که به فقری که همراه آن می آید اهمیت می دهند، مورد توجه قرار گرفته است. آنها بعضی از کاربرهای بسیار متهورانه و خلالقانه از محیط شهری را نشان داده اند.
این ها جوامع فشرده ای هستند که بر پایه تعادل حساس منابع محدود و استفاده مجدد و بازیافت مواد شهری و زیست محیطی بنا شده اند.
این بازارها که به طور طبیعی در میان آنها رشد یافته است عبارتند از:صنایع تخصصی مثل دباغی، تولید گلدان رسی، بازیافت پلاستیک و ... این نوع مشاغل باعث به کار گیری بسیاری از افراد ساکن در این زاغه های می شود، اما درآمد بسیار ناچیزی دارد.
با وجود این کار سخت، دسترسی به تحصیل بسیار محدود است و زندگی در این خانه های بی کیفیت نیازمند خلاقیت و انطباق است.
از آنجا که بسیاری از این زاغه ها در زمین های بدون دسترسی به زیرساخت های عمومی ساخته شده اند، منابع آب سالم و انرژی بسیار محدود است و کلبه های ساخته شده از آجر و ملات به صورت پراکنده، به صورت ارگانیک و بر حسب نیاز توسعه می یابند تا جمعیت رو به افزایش را سکونت دهند.
با این حال ممکن است به نظر آید این زاغه ها بی سر و صدا در حاشیه اقتصاد رو به رشد بومی عمل کنند اما نگرانی از رشد افقی آنها وجود دارد.
به نظر می رسد که طنز ساکنان زاغه نشین در این است که درحالی که شهرک سازی ها و جوامع برای دولت فاقد ارزش اقتصادی است زمینی که زاغه های بر روی آنها ساخته شده اند، میلیاردها دلار برای توسعه ارزش دارند.
این وضعیت برای دولت بمبئی جدید نیست و از سالا 1970 به دنبال راه هایی برای آزاد سازی زمین برای توسعه بوده است.
بعضی راه حل ها نیازمند اجبار دولت بود و این که با ساکنان زاغه ها همچون متصرفان برخورد کنند و خانه هایشان را تخریب نمایند.
این عمل بازخوردهای زیادی داشت و غیر انسانی نیز بود بنابراین راه حل های دیگری نیز اجرا شد.
در این رویکرد از ساکنان جدید بهره گیری شد. دولت با هدف بازگرداندن پیشرفت به سکونت گاه ها، سرشماری کرد و کارتهای شناساسایی چاپ کرد تا سال 1990، بمبئی اجاره کمی برای زاغه ها که کاملا متعلق به دولت نبودند تعیین کرد.
در سال 1990 راه حا سازنده تری پیشنهاد شد که گزینه های جدید در اختیار ساکنان قرار می داد تا در نهایت به تخریب زاغه ها و فروش آن به ساکنان منجر گردد.
برای بیش از یک دهه مقامات مسئول بازسازی زاغه هاSlum Rehabilitation Authority) ) برای ایجاد این مکان تلاش می کنند. برنامه هر توسعه شامل 5 مرحله است که اولین آن نیازمند زضایت 70% ساکنان زاغه ها برای نقل مکان به ساختمان های مدرن و جدیدی است که در محل خانه های فعلیشان ساخته می شود.
طرح پیشنهادی توسعهDharavi ازSRA بر روی بزرگترین زاغه بمبئی که در حال حاضر مورد بحث است، یعنی Dharavi تمرکز کرده است.
معمار Mukesh Mehta مسئول برنامه ریزی برای تبدیل زاغه ها به ساختمان های بلند مرتبه تعیین شد. این طرح توسعه چند منظوره ای را دنبال می کرد که 65% از مساحت زمین را برای ساخت و ساز و بقیه را برای کارهای تجاری باقی می گذاشت. تشویق سازندگان واگذاری 1/3 فوت مربع زمین به ازای هر فوت مربع زمین خریداری شده است.
سکنتگاه ها نیز تفکیک شده است و طبقه هم کف برای خانه هااستفاده می شود و طبقات بالاتر برای کارهای تجاری باقی می مانند. همچنین 35% از زمین به عنوان سود به سازندگان واگذار می شود.
این طرح وعده آپارتمان های 220 فوت مربعی را برای جایگزینی خانه هایشان داده است اما فعالان بر خانه های 400 فوت مربعی اصرار دارند، با استناد با این که اتصالا راه ها ئ فضاهای غیر رسمی حیاط هایی که به طور آزادانه در طبقه همکف قرار دارند برای آنها در نظز گرفته نشده است.
در این جا هم پرسشی برای شک فرهنگی در ارتباط با جابه جایی در چنین محیط متفاوتی وجود دارد.Dharavi شهری است درون شهری دیگر، با یک فرهنگ و روش زندگی که در طول سالها توسعه یافته است و جدا از مسائل بهداشتی یک خانه منحصر به فرد در یک جامعه کامل است.
سازه های خاص فضایی و استفاده خلاقانه از منابع که به طور افقی در طول هکتار ها توسعه یافته اند می تواند به صورت عمودی و افقی در امتداد تراس ها، بام ها، آلاچیق ها و حیاط ها حرکت کند.
این طبیعت مبتنی بر نیاز و رشد ارگانیک و در حقیقت یک زیستگاه است. آنچه آینده برای ساکنان فعلی به ارمغان می آورد نا معلوم است و فرصتی برای دسترسی به امکانات عمومی، سلامت، آموزش و زیرساخت ها سنگ بنایی برای این جامعه مهاجر خواهد بود تا تجسم آینده ای بهتر برای خود داشته باشند.
تطبیق با جامعه و سبک زندگی متفاوت از جامعه روستایی یا زاغه های شهری هنوز به صورت یک پرسش باقی مانده است.
ابر شهرها ،شهرهایی هستند که بالای 10 میلیون نفر جمعیت دارند و در حال رشد نیز می باشند.
با توجه به نمودار نمایی روزنامه گاردین درحال حاضر 23 ابر شهر در جهان وچود دارند که چه این تعداد افزایش یابند یا نه مسائل کبود مسکن و مدیریت منابع بایستی مورد توجه قرار گیرند.
منبع: سایت خبری معماری نیوز - ترجمه هدیه قائم
آخرین ویرایش:
