[SIZE=+0][SIZE=+0]قیصر فیلمی است که زودتر از زمان خود متولد شد و آنقدر اثر گذار بود و مورد توجه قرار گرفت که بعد از شکل گیری سینما در ایران از آن به عنوان یکی از فیلم های آغاز کننده ی موج نو سینمای ایران یاد شد. البته دیدن این فیلم و به نقد نشستن آن در این زمانه که سینمای ایران و منتقد ایرانی دوران طفولیت خود را پشت سر گذاشته اند، و می توان گفت حتی مراحلی از پختگی و کمال را هم تجربه کرده اند ، نیاز به پیش شرط هایی دارد. از آن جمله باید توجه داشت مقوله ی فیلمسازی تازه می رفت تا جای خود را باز کند و تکنیک های سینمایی هنوز امری مجهول بود. طبیعی است که در این فضا تکلیف فیلمساز و علی الخصوص مخاطب عام با هیجان حاصل از این پدیده ی وارداتی چیست.[/SIZE][/SIZE][SIZE=+0][SIZE=+0]اما در همین دوران کودکی سینمای ایران و کوچکی مخاطب(منتقد) ایرانی یک کارگردان ایرانی اثری ماندگار را با دستمایه قرار دادن فرهنگ و باورهای غالب آن روز به روی پرده می برد. در این میان قابل توجه است که این اثر عامه پسند حاصل کار یک فیلمساز جوان بود. چرا که کیمیایی در زمان ساخت این اثر ٢٨ سال بیشتر نداشت.[/SIZE][/SIZE][SIZE=+0]به هر روی قیصر شاخصه های مورد انتظار منتقد پخته ی امروزی را ( البته با کمی اغماض) برآورده می کند و حال آنکه این فیلم مربوط به ٤۰ سال گذشته است و سینما چه در عرصه داخلی و چه در عرصه بین الملل مراحل دگردیسی شگرفی را پشت سر گذاشته است.[SIZE=+0]تصویربرداری های هوشمندانه، استفاده مناسب از زاویه دوربین، دکوپاژ مناسب و استفاده ی بجا از فرهنگ عامه همه و همه از قیصر فیلمی ساخته است ماندگار.[/SIZE][/SIZE][SIZE=+0][SIZE=+0]از آن جمله تناسب تصویربرداری در سلاخ خانه با رویداد، موجب پدیدار گشتن یک مراعات نظیر زیبا شده است. و بسیار زیبایی های بصری دیگر از این دست….[/SIZE][/SIZE][SIZE=+0][SIZE=+0] ضمن تمجید دوباره از قیصر، اما در حوزه ی نقد ونقادی خوب است به نقص های این اثر هم اشاره ای داشته باشیم. هنگامی که در جلسه این نقایص موضوع نقد قرار گرفت، تمثیلی زده شد که موجب سوء تفاهم برای بعضی از دوستان سینما دوست ما شد. عنوان شد این اثر آقای کیمیایی با در نظر گرفتن تمهیدات زیبای بکار گرفته شده و مجسم نمودن نقایص همانند فرد روستایی است که به زبان شهری تکلم می کند. ولی گاهی ولو به اندازه ی یک کلمه همان گویش روستایی هویدا می گردد و روستایی بودنش لو می رود.[/SIZE][/SIZE][SIZE=+0][SIZE=+0]در " قیصر" هم زیبایی و اختصار در اکثر جاها بکار گرفته شده ولی در معدود سکانس هایی کارگردان با اطناب و شعارزدگی با مخاطب حرف می زند و این همان نشان نوپا بودن سینماست که باعث شده کیمیایی سایه ی منتقد تیزبین را در بالای سر خود احساس نکند و بعضی از صحنه ها را فقط از سر رفع تکلیف و بدون دقت نظر بردارد.[/SIZE][/SIZE][SIZE=+0][SIZE=+0]به عنوان نمونه و به جهت مقایسه وقتی قیصر قصد زیارت می کند بلافاصله با پرواز چند کبوتر او را در حرم می بینیم وبه همین سادگی و در کمال اختصار سفر را روایت میکند. اما در جای دیگر صحنه ی نه چندان مهم ورود اعظم به خانه ی قیصر را از کوچه پس کوچه ها، به شکلی خسته کننده تا ورود به خانه نشان می دهد.[/SIZE][/SIZE][SIZE=+0][SIZE=+0]از جمله ضعف های دیگر پرداخت نامناسب و تعبیه ناهمگون برخی کاراکترهاست. فی المثل در ابتدای فیلم و در سالن انتظار بیمارستان زنی را می بینیم که دوربین هم چند نمای بسته از او می گیرد و موجب پرسش در ذهن مخاطب می شود که این شخصیت کیست؟ اما دقایقی بعد متوجه می شویم که از این فرد تنها برای معرفی دو کاراکتر اصلی دیگر ( فرمان و اعظم) آن هم با چند سوال تصنعی استفاده شده است. در صورتی که در ادامه و در جریان داستان فرمان در یک دیالوگ کاملا طبیعی نسبت خود را با مقتول مشخص می کند.[/SIZE][/SIZE][SIZE=+0][SIZE=+0]با این همه بار دیگر به ملاحظات ابتدایی این نوشتار باز می گردیم و متذکر می شویم زمان، فرهنگ، ابزار، مخاطب( منتقد) و … نقایص را بر این اثر تحمیل کردند وگرنه کیمیایی ثابت کرد این تنها هنرمند است که هنرمند به دنیا می آید.[/SIZE][/SIZE]
آخرین ویرایش:
