phalagh
مدیر بازنشسته
درباره بعضى از پرندگان نوشته اند كه وقتى بچه اش پر و بال در مى آورد، براى آنكه پرواز كردن را به او ياد بدهد او را از آشيانه بيرون مى آورد و بر اوج فضا بالا مى برد و در وسط آسمان رها مى سازد؛ بچه حيوان قهراً به تلاش مى افتد و حركتهاى نامنظّم كرده پر و بال مى زند تا وقتى كه خسته مى شود و نزديك است سقوط كند، در اين وقت مادر مهربان، او را مى گيرد و روى بال خود نگه مى دارد تا خستگيش رفع شود؛ همين كه اندكى آسايش يافت، بار ديگر او را در فضا رها مى كند و به تلاش وادار مى نمايد، تا وقتى كه خسته مى شود و او را مى گيرد. اين عمل را آنقدر تكرار مى كند تا بچه اش پرواز كردن را ياد گيرد.
از اين رو است كه وقتى خدا نسبت به بندهاى از بندگانش لطف مخصوصى دارد او را گرفتار سختيها مى كند. جمله معروف «البلاء للولاء» 1مبيّن همين اصل است.
در حديثى از امام باقر (ع) آمده است كه:
انّ اللّه عزّ و جلّ ليتعاهد المؤمن بالبلاء كما يتعاهد الرّجل اهله بالهديّة من الغيبة.
«خدا از بنده مؤمنش تفقّد مى كند و براى او بلاها را اهداء مى نمايد همانطورى كه مرد در سفر براى خانواده خودش هديه اى مى فرستد.»2
در حديث ديگر از حضرت امام صادق (ع) آمده است:
انّ اللّه اذا احبّ عبدا غتّه بالبلاء غتّا.3
«خدا زمانى كه بنده اى را دوست بدارد او را در درياى شدائد غوطه ور مى سازد».
يعنى همچون مربّى شنا كه شاگرد تازه كار خود را وارد آب مى كند تا تلاش كند و دست و پا بزند و در نتيجه ورزيده شود و شناگرى را ياد بگيرد؛ خدا هم بندگانى را كه دوست مى دارد و مى خواهد به كمال برساند، در بلاها غوطه ور مى سازد. انسان اگر يك عمر درباره شنا كتاب بخواند، تا در آب نرود شناگر نمى شود؛ زمانى شناگرى را مى آموزد كه عملًا در آب قرار گيرد و مبارزه با غرق شدن را تمرين كند و احياناً خود را با خطر غرق شدن در صورت دير جنبيدن مواجه ببيند. انسان بايد در دنيا شدائد ببيند تا خروج از شدائد را ياد بگيرد، بايد سختيها ببيند تا پخته و كامل گردد.
1. مصباح الشريعة-ترجمه عبد الرزاق گيلانى، ص: 356
2. بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، ج64، ص: 214
3. بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، ج64، ص: 209
مجموعه آثار استاد شهيد مطهرى، ج۱، ص: ۱۷۹
منبع: http://koraim.blogfa.com/post-54.aspx
از اين رو است كه وقتى خدا نسبت به بندهاى از بندگانش لطف مخصوصى دارد او را گرفتار سختيها مى كند. جمله معروف «البلاء للولاء» 1مبيّن همين اصل است.
در حديثى از امام باقر (ع) آمده است كه:
انّ اللّه عزّ و جلّ ليتعاهد المؤمن بالبلاء كما يتعاهد الرّجل اهله بالهديّة من الغيبة.
«خدا از بنده مؤمنش تفقّد مى كند و براى او بلاها را اهداء مى نمايد همانطورى كه مرد در سفر براى خانواده خودش هديه اى مى فرستد.»2
در حديث ديگر از حضرت امام صادق (ع) آمده است:
انّ اللّه اذا احبّ عبدا غتّه بالبلاء غتّا.3
«خدا زمانى كه بنده اى را دوست بدارد او را در درياى شدائد غوطه ور مى سازد».
يعنى همچون مربّى شنا كه شاگرد تازه كار خود را وارد آب مى كند تا تلاش كند و دست و پا بزند و در نتيجه ورزيده شود و شناگرى را ياد بگيرد؛ خدا هم بندگانى را كه دوست مى دارد و مى خواهد به كمال برساند، در بلاها غوطه ور مى سازد. انسان اگر يك عمر درباره شنا كتاب بخواند، تا در آب نرود شناگر نمى شود؛ زمانى شناگرى را مى آموزد كه عملًا در آب قرار گيرد و مبارزه با غرق شدن را تمرين كند و احياناً خود را با خطر غرق شدن در صورت دير جنبيدن مواجه ببيند. انسان بايد در دنيا شدائد ببيند تا خروج از شدائد را ياد بگيرد، بايد سختيها ببيند تا پخته و كامل گردد.
1. مصباح الشريعة-ترجمه عبد الرزاق گيلانى، ص: 356
2. بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، ج64، ص: 214
3. بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، ج64، ص: 209
مجموعه آثار استاد شهيد مطهرى، ج۱، ص: ۱۷۹
منبع: http://koraim.blogfa.com/post-54.aspx
آخرین ویرایش:
