مام زمان(عج) در مسجد کوفه چه رازی را به علامه بحرالعلوم گفت؟
۱۳۹۰ شنبه ۲۵ تیر ساعت 11:30
به گزارش سرویس قاب نقره برنا، حکایات بسیاری از دیدار علما و عارفان با امام زمان(عج) نقل شده است. آنچه در ادامه می‌خوانید ماجرای دیدار علامه بحرالعلوم است که توانست پس از عمری راز و نیاز و کسب فیض به دیدار حضرت بقیةالله نائل شود. روایت این دیدار در کتاب "شیفتگان حضرت مهدی ( عج ) و برکات حضرت ولی عصر (عج) " نقل شده است.
مرحوم ملا زین العابدین سلماسی فرمود: روزی در مجلس درس فخر الشیعه، آیت الله علامه بحرالعلوم(ره) در نجف اشرف نشسته بودیم، که عالم محقق جناب میرزا ابوالقاسم قمی ـ صاحب کتاب قوانین ـ برای زیارت علامه وارد شدند.
آن سال، سالی بود که میرزا از ایران برای زیارت ائمه عراق علیهم السلام و حج بیت الله الحرام آمده بودند. کسانی که در مجلس درس حضور داشتند که بیشتر از صد نفر بودند متفرق شدند. فقط من با سه نفر از خواص اصحاب علامه، که درجات عالی صلاح و ورع و اجتهاد بودند، ماندیم.
محقق قمی رو به سید کرد و گفت: شما به مقامات جسمانی (به خاطر سیادت) و روحانی و قرب ظاهری (مجاورت حرم مطهر امیرالمؤمنین علیه السلام) و باطنی رسیده‌اید. پس از آن نعمتهای نامتناهی، چیزی به ما تصدق فرمایید.
سید بدون تأمل فرمود: شب گذشته یا دو شب قبل (تردید از ناقل است) برای خواندن نماز شب به مسجد کوفه رفته بودم. با این قصد، که صبح اول وقت به نجف اشرف برگردم، تا درسها تعطیل نشود. وقتی از مسجد بیرون آمدم، در دلم برای رفتن به مسجد سهله شوقی افتاد؛ اما خود را از آن منصرف کردم، از ترس این که به نجف اشرف نرسم؛ ولی لحظه به لحظه شوقم زیادتر می‌شد و قلبم به آن جا تمایل پیدا می کرد.
در همان حالت تردید بودم که ناگاه بادی وزید و غباری برخاست و مرا به طرف مسجد سهله حرکت داد. خیلی نگذشت که خود را کنار در مسجد سهله دیدم. داخل مسجد شدم؛ دیدم خالی از زوار و مترددین است جز آن که شخصی جلیل القدر مشغول مناجات با خدای قاضی الحاجات است آن هم با جملاتی که قلب را منقلب و چشم را گریان می‌کرد.
حالم دگرگون و دلم از جا کنده شد و زانوهایم مرتعش و اشکم از شنیدن آن جملات جاری شد. جملاتی بود، که هرگز به گوشم نخورده و چشمم ندیده بود؛ لذا فهمیدم که مناجات کننده، آن کلمات را نه آن که از محفوظات خود بخواند؛ بلکه آنها را انشاء می‌کند.
در مکان خود ایستادم و گوش می‌دادم و از آنها لذت می‌بردم، تا از مناجات فارغ شد. آنگاه رو به من کرد و به فارسی فرمود: مهدی بیا.
پیش او رفتم و ایستادم.
دوباره فرمود که پیش روم. باز اندکی رفتم و توقف نمودم.
برای بار سوم دستور به جلو رفتن داد و فرمود: ادب در امتثال است.یعنی تا هر جا که گفتم بیا نه آن که به خاطر رعایت ادب توقف کنی.
من هم پیش رفتم تا جایی رسیدم که دست ایشان به من و دست من به آن جناب می‌رسید. ایشان مطلبی را فرمود.
آخوند ملا زین العابدین سلماسی می‌گوید: وقتی صحبت علامه(ره) به این جا رسید، یکباره از سخن گفتن دست کشید و ادامه نداد و شروع به جواب دادن محقق قمی راجع به سؤالاتی که قبلاً ایشان پرسیده بود کرد. آن سؤال این بود که چرا علامه با آن همه علم و استعداد زیادی که دارند، تألیفاتشان کم است. ایشان هم برای این مسأله دلایلی را بیان کردند؛ اما میرزای قمی دوباره آن صحبت حضرت با علامه را سؤال نمود.
سید بحرالعلوم(ره) با دست خود اشاره کرد که از اسرار مکتومه است.
در مکان خود ایستادم و گوش می‌دادم و از آنها لذت می‌بردم، تا از مناجات فارغ شد. آنگاه رو به من کرد و به فارسی فرمود: مهدی بیا.۱۳۹۰ شنبه ۲۵ تیر ساعت 11:30
به گزارش سرویس قاب نقره برنا، حکایات بسیاری از دیدار علما و عارفان با امام زمان(عج) نقل شده است. آنچه در ادامه می‌خوانید ماجرای دیدار علامه بحرالعلوم است که توانست پس از عمری راز و نیاز و کسب فیض به دیدار حضرت بقیةالله نائل شود. روایت این دیدار در کتاب "شیفتگان حضرت مهدی ( عج ) و برکات حضرت ولی عصر (عج) " نقل شده است.
مرحوم ملا زین العابدین سلماسی فرمود: روزی در مجلس درس فخر الشیعه، آیت الله علامه بحرالعلوم(ره) در نجف اشرف نشسته بودیم، که عالم محقق جناب میرزا ابوالقاسم قمی ـ صاحب کتاب قوانین ـ برای زیارت علامه وارد شدند.
آن سال، سالی بود که میرزا از ایران برای زیارت ائمه عراق علیهم السلام و حج بیت الله الحرام آمده بودند. کسانی که در مجلس درس حضور داشتند که بیشتر از صد نفر بودند متفرق شدند. فقط من با سه نفر از خواص اصحاب علامه، که درجات عالی صلاح و ورع و اجتهاد بودند، ماندیم.
محقق قمی رو به سید کرد و گفت: شما به مقامات جسمانی (به خاطر سیادت) و روحانی و قرب ظاهری (مجاورت حرم مطهر امیرالمؤمنین علیه السلام) و باطنی رسیده‌اید. پس از آن نعمتهای نامتناهی، چیزی به ما تصدق فرمایید.
سید بدون تأمل فرمود: شب گذشته یا دو شب قبل (تردید از ناقل است) برای خواندن نماز شب به مسجد کوفه رفته بودم. با این قصد، که صبح اول وقت به نجف اشرف برگردم، تا درسها تعطیل نشود. وقتی از مسجد بیرون آمدم، در دلم برای رفتن به مسجد سهله شوقی افتاد؛ اما خود را از آن منصرف کردم، از ترس این که به نجف اشرف نرسم؛ ولی لحظه به لحظه شوقم زیادتر می‌شد و قلبم به آن جا تمایل پیدا می کرد.
در همان حالت تردید بودم که ناگاه بادی وزید و غباری برخاست و مرا به طرف مسجد سهله حرکت داد. خیلی نگذشت که خود را کنار در مسجد سهله دیدم. داخل مسجد شدم؛ دیدم خالی از زوار و مترددین است جز آن که شخصی جلیل القدر مشغول مناجات با خدای قاضی الحاجات است آن هم با جملاتی که قلب را منقلب و چشم را گریان می‌کرد.
حالم دگرگون و دلم از جا کنده شد و زانوهایم مرتعش و اشکم از شنیدن آن جملات جاری شد. جملاتی بود، که هرگز به گوشم نخورده و چشمم ندیده بود؛ لذا فهمیدم که مناجات کننده، آن کلمات را نه آن که از محفوظات خود بخواند؛ بلکه آنها را انشاء می‌کند.
در مکان خود ایستادم و گوش می‌دادم و از آنها لذت می‌بردم، تا از مناجات فارغ شد. آنگاه رو به من کرد و به فارسی فرمود: مهدی بیا.
پیش او رفتم و ایستادم.
دوباره فرمود که پیش روم. باز اندکی رفتم و توقف نمودم.
برای بار سوم دستور به جلو رفتن داد و فرمود: ادب در امتثال است.یعنی تا هر جا که گفتم بیا نه آن که به خاطر رعایت ادب توقف کنی.
من هم پیش رفتم تا جایی رسیدم که دست ایشان به من و دست من به آن جناب می‌رسید. ایشان مطلبی را فرمود.
آخوند ملا زین العابدین سلماسی می‌گوید: وقتی صحبت علامه(ره) به این جا رسید، یکباره از سخن گفتن دست کشید و ادامه نداد و شروع به جواب دادن محقق قمی راجع به سؤالاتی که قبلاً ایشان پرسیده بود کرد. آن سؤال این بود که چرا علامه با آن همه علم و استعداد زیادی که دارند، تألیفاتشان کم است. ایشان هم برای این مسأله دلایلی را بیان کردند؛ اما میرزای قمی دوباره آن صحبت حضرت با علامه را سؤال نمود.
سید بحرالعلوم(ره) با دست خود اشاره کرد که از اسرار مکتومه است.
