در روابط خارجي همچون ساير حوزه‌هاي سياسي، نحوه حضور مقابل انظار عمومي بسيار حائز اهميت است. چهره‌هاي سياسي درگير ظرايف زيادي هستند؛ اين كه با اشخاص مناسب ديده شوند يا آن قدر مصاحبه كنند كه افكار عمومي را در مورد ميزان نفوذشان متقاعد كنند.
رهبران اندكي هستند كه بهتر از روساي جمهور ايالات متحده، اين قواعد ظريف و پر جزئيات را مي‌دانند. آنها هميشه چند حقه تازه در آستين دارند تا همتايان بين‌المللي خود را خشنود كنند و مجيزشان را بگويند يا اين كه گولشان بزنند و دستشان بياندازند.
از مهماني‌هاي شام باشكوه و مسافرت به كمپ ديويد تا نوشيدن يك قهوه دوستانه و بدون تشريفات در دفتر بيضي شكل رئيس‌جمهور در كاخ سفيد، هر قدمي كه يك رهبر خارجي در جريان ديدارش از واشنگتن برمي‌دارد به دقت تنظيم مي‌شود تا پيامي شايسته و واضح را به ببنندگان داخل و خارج كشور برساند.
ملاقات در دفتر بيضي
اين يك مراسم استاندارد در ملاقات يك رئيس دولت است. ملاقات‌ها معمولا كمتر از يك ساعت طول مي‌كشد و شش تا هشت مشاور از هر طرف به رهبران ياري مي‌رسانند.
اما چيزي كه در اين ميان مهم است حواشي اين ملاقات است. اگر رهبر مورد نظر بدون گرفتن عكسهايي در حال دست دادن با رئيس جمهور وارد دفتر شود يا از آن بيرون بيايد همه خبرنگاران آن را به عنوان نشانه بدي تلقي مي‌كنند.
مهمانان در اتاق بيضي قهوه صرف مي كنند اما بعضي از رهبران در كاخ سفيد با ناهار پذيرايي مي‌شوند.
در سالن كنفرانس كوچكي كه مشرف به اتاق بيضي است شركت كنندگان زيادي روي صندلي‌ها مي‌نشينند. آنها مي‌تواند در صورت تمايل عكس هم بگيرند. اين رسمي‌است كه به زمان فرانكلين روزولت كه ناچار بود بعد از ابتلايش به فلج اطفال همواره روي صندلي چرخدارش بنشيند، باز‌مي‌گردد. علتش آن بود كه او دوست نداشت توجه عمومي را به بيماري‌اش جلب كند.
سال گذشته ، وقتي كه يك كنفرانس مطبوعاتي با گوردن براون نخست وزير وقت بريتانيا برگزار شد، به محض اين كه دو طرف، روي صندلي‌هاي دسته‌دار اتاق بيضي نشستند مطبوعات بريتانيا به اين گمان افتادند كه اين نشانه سردي روابط بين دو طرف است، چون اين مراسم، شكوه سالن شرقي كاخ سفيد را كم داشت.
