قالی پازیرک

[*setareh66*]

قالی پازیریک قدیمی‌ترین فرش دنیا است که در سال ۱۳۲۸ (۱۹۴۹) توسط سرگی رودنکو، باستان شناس روس در دره پازیریک در کنار اشیاء باستانی دیگری در در گور یخ‌زدهٔ یکی از فرمانروایان سکایی کشف شد.
دره پازیریک دره‌ای کوچک در شمال کوهستان التایی (در جنوب سیبری مرکزی و در ۷۹ کیلومتری مرز مغولستان) است.

 

[*setareh66*]

قالی پازیریک یک قالی پشمی با رنگهای زنده‌است. این فرش چهارگوش تقریبا مربع بوده و ابعاد آن ۱٫۹۸ در ۱٫۸۹ متر است. نقش‌هایی که در آن دیده می‌شود شامل تصویر سوارکاران، آهوهای در حال چرا کردن و جانوران افسانه‌ای با سر عقاب و بدن شیر است و حاشیه‌ای گل‌دار دارد. سرگی رودنکو پس از بررسی ساختار فرش و نگاره‌های آن متوجه شباهت زیاد نقش‌مایه‌های این فرش با نقش برجسته‌های تخت جمشید شد. (اوپی، ص ۲۶، ۲۸) و بیشتر پژوهشگران این قالی را از دست‌بافت‌های پارت‌ها و یا مادها می‌دانند. اما همچنان درباره تاریخچه حقیقی این فرش نظریه‌های متفاوتی ارائه شده است که بی‌تاثیر از جریان‌های سیاسی به‌ویژه ایران‌ستیز نبوده است.
نتایج آزمایش رادیواکتیو قدمت گورهای دره پازیریک را تا قرنهای پنجم و چهارم پیش از میلاد نشان داده‌است.

 

[*setareh66*]

این فرش در سیبری جنوبی، از زیر خاک در آمد که قدمت آن در حدود 2400 سال تخمین زده شد.
رنگ زمینه ، قرمز ترکمنی با مایه های آبی، زرد و سفید است و نقش اسبی که در آن تکرار شده ویژگی های اسب ایرانی را دارد و حاشیه داخلی پازیریک هم نقش گوزنی است که به گوزن خالدار زرد ایرانی معروف است، اینها نشان از بدعت طراحی و بافت فرش در سرزمین ایرانیان است.

 

[*setareh66*]