مرکز فرهنگی جان ماری تیبائو در نومئا ، کالدونیای جدید،
پروژه 1991 ، ساخت 1998-1993
رنزو پیانو
روستا از فاصله ای نه چندان درو با نگاهی گذرا در میان درختان بلند چناری که خلیج را در بر گرفته اند ، مشاهده می شود. این درختان اشتیاق ایجاد ساختمان هایی در روستای جدید را می افزاید کسی که به تدریج به روستا نزدیک می شود در می یابد درختان چوب سرخ و سازه ای سبدی شکل ساختمانها مجموعه ای جادویی و قدیمی پدید آورده ، در حالی که هندسه آن کاملا امروزی است . با توجه به نتایج به دست آمده پیانو در پی احیای فرهنگ کانک بوده که در کالدونیای جدید گسترده شده است . این مساله نشان دهنده نیاز پیانو به درک و تاثیر پذیری از فرهنگ انسانی در وجوه مختلف ان است .
این پروزه مخلوطی از محدودیت های آگاهانه ساختار معماری معاصر با حس کنجکاوی و توجه به جزئیات اساسی تمدن این هزاره و آداب و رسوم و سنت ها ست.این پروژه رد پای خط سیر گمشده در زمان را نشان می دهد و حافظه و رابطه بشر با طبیعت و محیط پیرامونش را کشف می کند . انتخاب ویژه ای که در این طرح صورت گرفته ناشی از ارتباط مطالعه پیانو با اصول هماهنگی با محیط است.علاوه بر این ها دشوار می توان گفت چه مقدار از راه بنا شده با استفاده از مواد طبیعی با ارزش درست شده است ؛ و چقدر می توان از مصالح طبیعی برای ایجاد پدیده های متعادل گذشته استفاده کرد.
یکی از اولین آثاری که این ساختمان از خودش به جا می گذارد محتوای غنی ، دانایی و شگرد یک فرهنگ است که مها رتی فراتر از زمان را نشان می دهد . فرم سازه ای انتخاب شده پیانو که با عناصر عمودی و بادبند های فلزی خمیده ترکیب شده اند ، توان ارتجاعی خاصی به پوسته بخشیده است . با ایجاد یک لایه جدید از این ساختار دنده ای که با اولی هم مرکز است ، فضای خالی برای تهویه طبیعی بین این دو ایجاد می شود.
یک بافت از نوارهای فلزی که در قسمت مرکزی متراکم تر است نمای بیرونی را شکل میدهد که حرکت های ملایمی در سطح ایجاد می کند و با فضای بین میله ها منطبق است. حضور این شبکه ها در پوسته داخلی باعث بهبود عبور نور خورشید می گردد و درجات متنوعی از شفافیت را ارائه می دهد. مجموعه ای از نورگیرهای سقفی قابل تنظیم فضای بین دو پوسته را در بر می گیرند تا با آنها گردش هوا در پوسته های درونی و بیرونی راحت تر صورت گیرد.
