غمی در دل جزیره مجنون ... بغضی نهفته در آب های هور

[fateme_en]

کسانی که داشتند از پشت به همّت نگاه می کردند ​

فقط سایه ای از او می دیدند. صبح بود، خورشید تازه طلوع کرده بود ​

و البته طلوع را هیچ جا بهتر از یک دشت صاف نمی توان دید. ​

همّت پشت به دیگران ایستاده بود و بین آنها و خورشید حائل شده بود. ​

نگاهش به دور دست خیره بود ... مثل همیشه. همه در میان نور ​

طلوع سایه ای از بدن همّت را می دیدند. ​

همّت برای بازرسی منطقه می رفت. ریشش را خاراند، ​

دستش را به سمت جیب پیراهنش برد و سیگاری بیرون آورد. ​

آتش زد... دود غلیظی بیرون داد. دفترچه و قلمش را به دست گرفت ​

و رفت برای بازدید از منطقه عملیات...​

***​

شب شده است. همّت خسته از کار . امروز حالا منتظر است ​

تا قوایش برای پیشروی آماده شوند. قرص ماه کامل است ​

و همّت گویی هر قدر بیشتر به ماه نگاه می کند نیازش به خواب ​

کمتر می شود. بی سیم چی می رسد کنار ابراهیم همّت. ​

می گوید: کی شروع می کنیم به پیشروی سردار؟... ​

همّت می گوید: همین حالا... و برمی خیزد...​

بیابان وسیع سرزمین های جنوب ​

قدم های رزمندگان را حس می کند. همّت راه می رود ​

و بیسیم چی از او عقب نمی ماند. همّت هر از چند گاهی ​

به آسمان نگاه می کند. قرص ماه امشب طور دیگریست... ​

حالا دیگر نگاه همّت بیشتر به سمت آسمان است ​

تا به روی زمین... رزمندگان مشغول پیروی اند... آرام و ساکت... ​

قطره اشکی بر گونه همّت می لغزد... ​

بیسیم چی به صورت سردار نگاه می کند... ماه به پشت ابر می رود ​

چرا که رزمندگان در میان دشت وسیع نباید دیده شوند!... ​

ماه از پشت ابر بیرون می آید... چرا که رزمندگان ​

برای عبور از رودخانه نیاز به نور مهتاب دارند!!... ​

بیسیم چی در گوشی می گوید: ماه را ببینید!... ​

امشب ماه هم با ماست!... همّت گریه می کند... ​

نور ماه به اشکی که بر گونه همّت لغزیده می تابد ​

و قطره اشک برق می زند...​

***​

همه ای طلایه داران... یورشی دوباره باید
​

شب حمله بشکفانید... گل سرخ آرزو را... که طلیعه سعادت... ​

سحر از افق برآید...
​

چه زیبا می خواند آهنگران!​

***​

جزیره مجنون. جزیره باتلاقی و صعب العبور. ​

فرمان از پشت جبهه جنگ اینطور رسیده است: جزیره باید حفظ شود...​

امروز هفتمین روز است که رزمنده ها می جنگند ​

برای حفظ جزیره مجنون. نبرد سخت است. ​

جوانان ایران یکی بعد از دیگری به کام مرگ می روند تا ایران بماند... ​

همه به عشق همّت می جنگند. همه ابراهیم همّت را دوست دارند... ​

امروز هفتمین روز عملیات خیبر است و همّت ​

هفت روز است که نخوابیده. بچه ها به عشق همّت و به عشق ایران ​

می جنگند. صدای همّت از پشت بی سیم برایشان ​

موجی از شور و هیجان می آفریند. دلاورانه می جنگند... ​

با آغوش باز به کام مرگ می روند تا ایران بماند... ​

هستی شان را فنا می کنند تا ایران بماند... ​

دشمن اما سرسخت است... جزیره صعب العبور است ​

و راهها به بن بست ختم می شود. رزمندگان ایران در آب می جنگند ​

و دشمن بر خشکی. روزگار بر همّت و یارانش تنگ شده است...
​

- چند دقیقه بخواب ابراهیم!... از پا می افتی! هفت روزه که نخوابیدی!
​

- من اگه بخوابم اونهایی که اون جلو می جنگند چه کار کنند؟
​

دکتر سرمی به دست همّت وصل می کند. سردار توان ایستادن ندارد. ​

مدت مدیدی است که چیزی نخورده... همّت از پشت بی سیم ​

با بچه ها صحبت می کند...​

***​

- بگیر بخواب ابراهیم!... خسته ای!
​

- خسته نیستم... می خواهم کودکم را نگاه کنم... ​

این بچه چطور این قدر زیبا می خندد... بخند ... بخند... بخند...​

***​

- گوش کن سید! باید برم پیش بچه ها...
​

سید و دکتر به سمت همّت برگشتند. در جمع سه نفره سنگر ​

در میان آتش و دود جزیره مجنون این بار همّت بود که ​

پس از چند دقیقه سکوت را شکسته بود. ​

سرم را از دستش بیرون کشید و بلند شد ایستاد...
​

دکتر گفت: کجا؟... و سید تا خواست بگوید ((صبر کن)) ، ​

همّت از سنگر بیرون رفته بود. از میان رزمندگان عملیات خیبر ​

عده معدودی باقی مانده بودند و می جنگیدند. ​

از بقیه هیچ چیز نمانده بود جز یک اسم و البته جسدی که ​

اگر متلاشی نشده بود و می شد پیدایش کرد... همّت حالا می رفت ​

تا همراه یاران اندکش بجنگد. موتور سیکلت را روشن کرد و راه افتاد ​

به سمت خط مقدم... باران گلوله می بارید و گاز شیمیایی ​

گلو را می سوزاند. بر آسمان جزیره دود بود و دود. ​

خورشید گویی دیگر وجود نداشت. ​

در میان صوت شلاق وار صدای گلوله ها صدای گاز موتور همّت ​

شنیده می شد. با سرعت می راند و از تپه ماهور ها می گذشت ​

تا برای کمک به جمع باقی مانده به خط برسد.
​

بچه های خط از بی سیم شنیده اند که سردار خیبر برای کمک ​

به سمت خط می آید. همه سراسر از انرژی شده اند و با تمام قوا ​

می جنگند. کمی عقب تر همّت نشسته بر موتور سیکلت ​

به سوی خط می آید.
​

همه ای طلایه داران... یورشی دوباره باید...
​

فریاد... مجنون ... جزیره... گلوله و آتش و دود... حمله... ​

طلیعه سعادت... سحر از افق .... برآید... برآید... برآید...​

موتور همّت از روی تپه کوچکی گذشت. ناگهان در چند متری اش

گلوله آتشینی فرود آمد. همّت به سمتی پرتاب شد و موتور

به سمتی دیگر... دود که فرو نشست چند لکه خون روی زمین مانده بود

و آن طرف تر جنازه بی سر محمد ابراهیم همّت ...


همّت جاویدان شد، با آن نگاهش که همیشه به دوردست بود
و گویا چیزی می دید که ما نمی بینیم...


منبع:http://shahid-darani.blogfa.com/
​