آزمایش "چکیدن قیر" نام آزمایشی است که طی 85 سال گذشته در حال اجرا بوده است و از
سال 1927 و توسط "توماس پارنل" فیزیکدان دانشگاه کوئینزلند در استرالیا آغاز شده است.
وی این آزمایش را به منظور اثبات اینکه قیری مشتق شده از ذغال سنگ، ماده ای به شدت
شکننده که می توان آن را با چکش به چند قطعه تقسیم کرد، در واقع مایعی بشدت چسبنده
است، آغاز کرد. این ماده در دمای اتاق با سرعتی بسیار پایین جاری می شود.
پارنل این قیر را ذوب کرده و درون قیفی شیشه ای ریخته و آن را برای سه سال به حال خود
گذاشت تا سرد شود. سپس قیف را بالای ظرفی پیاله مانند آویزان کرده و به انتظار نشست.
هشت سال بعد یک قطره از قیر به درون ظرف چکید. 9 سال پس از آن قطره ای دیگر به درون
ظرف افتاد. پارنل قطره دوم را به ثبت رساند اما به اندازه ای عمر نکرد که بتواند چکیدن قطره
سوم را در سال 1954 ببیند.
پس از آن آزمایش وی به گوشه ای از آزمایشگاه خاک گرفته اش در بخش فیزیک دانشگاه
منتقل شده و به فراموشی سپرده شد.
در سال 1961 با پیوستن "جان مینستوم" به بخش فیزیک این دانشگاه این آزمایش دوباره دیده
شد و وی از دانشگاه درخواست کرد آن را به نمایش درآورد اما مورد توجه قرار نگرفت با این همه
در سال 1975 وی توانست بخش فیزیک دانشگاه را راضی کند تا این آزمایش را برای عموم به
نمایش بگذارد.
امروزه این آزمایش برای علاقمندان به نمایش گذاشته شده است.
در 28 نوامبر سال 2000 هشتمین و جدیدترین قطره این قیر به درون ظرف چکید و "مینستوم"
معتقد است زمان چکیدن قطره بعدی به هیچ وجه قابل پیش بینی نیست، به ویژه به این دلیل
که با آزاد شدن گازهای موجود در این ماده، مدت زمان چکیدن قطره های قیر طولانی تر میشود.
بر اساس گزارش پاپ ساینس، با این همه انتظار نمی رود قطره نهم تا پیش از سال 2013 به
درون ظرف بچکد.
نکته جالب توجه اینجا است که تا پایان این آزمایش راه طولانی در پیش است و احتمال می رود
در صورتی که کسی این مجموعه شیشه ای را از بین نبرد، آزمایش تا 100 سال دیگر پایان گیرد!!
