شمع

[naghmeirani]

ز روی دوست دل دشمنان چه دریابد
چراغ مرده کhttp://www.google.com/imgres?imgurl=http://shwetapunjabi.com/yahoo_site_admin/assets/images/candels.174164302_std.jpg&imgrefurl=http://shwetapunjabi.com/&usg=__kEBr4l_7C2v5oQSKHWToI24-GOQ=&h=318&w=322&sz=104&hl=fa&start=10&itbs=1&tbnid=wLTMjSF4N9obmM:&tbnh=117&tbnw=118&prev=/images%3Fq%3Dcandels%26hl%3Dfa%26sa%3DG%26gbv%3D2%26tbs%3Disch:1جا؟ شمع آفتاب کجا؟

​

 

[jjjj]

تو شمع انجمنی یک زبان و یک دل شو
خیال و کوشش پروانه بین و خندان باش
حافظ

 

[naghmeirani]

ابوسعید ابوالخیر

ابوسعید ابوالخیر

آنروز که آتش محبت افروخت
عاشق روش سوز ز معشوق آموخت
از جانب دوست سرزد این سوز و گداز
تا در نگرفت شمع پروانه نسوخت

​

 

[naghmeirani]

ابوسعید ابوالخیر

ابوسعید ابوالخیر

شمعم که همه نهان فرو می‌گریم
می‌خندم و هر زمان فرو می‌گریم
چون هیچ کس از گریه من آگه نیست
خوش خوش به میان جان فرو می‌گریم
​

 

[jjjj]

خیام

خیام

آنانکه محیط فضل و آداب شدند

در جمع کمال شمع اصحاب شدند


ره زین شب تاریک نبردند برون

گفتند فسانه‌ای و در خواب شدند

 

[naghmeirani]

سعدی

سعدی

زنهار از آن تبسم شیرین که می‌کنی
کز خنده شکوفه سیراب خوشترست
شمعی به پیش روی تو گفتم که برکنم
حاجت به شمع نیست که مهتاب خوشترست
دوش آرزوی خواب خوشم بود یک زمان
امشب نظر به روی تو از خواب خوشترست

​

 

[jjjj]

مولوی

مولوی

شمع دیدم گرد او پروانه‌ها چون جمع‌ها

شمع کی دیدم که گردد گرد نورش شمع‌ها


شمع را چون برفروزی اشک ریزد بر رخان

او چو بفروزد رخ عاشق بریزد دمع‌ها

 

[naghmeirani]

گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم
چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی
شمع را باید از این خانه به دربردن و کشتن
تا به همسایه نگوید که تو در خانه مایی
سعدی آن نیست که هرگز ز کمندت بگریزد
که بدانست که دربند تو خوشتر که رهایی​

​

 

[naghmeirani]

رهی معیری

رهی معیری

نه دل مفتون دلبندی نه جان مدهوش دلخواهی
نه بر مژگان من اشکی نه بر لبهای من آهی
نه جان بی نصیبم را پیامی از دلارامی
نه شام بی فروغم را نشانی از سحرگاهی
نیابد محفلم گرمی نه از شمعی نه از جمعی
ندارد خاطرم الفت نه با مهری نه با ماهی

​

 

[محـسن ز]

خواجوی کرمانی

خواجوی کرمانی

گوئیا عزم ندارد که شود روز امشب
یا درآید ز در آن شمع شب افروز امشب
گر بمیرم بجز از شمع کسی نیست که او
برمن خسته بگرید ز سر سوز امشب
مرغ شب خوان که دم از پردهٔ عشاق زند
گو نوا از من شب‌خیز بیاموز امشب
چون شدم کشتهٔ پیکان خدنک غم عشق
بردلم چند زنی ناوک دلدوز امشب
همچو زنگی بچهٔ خال تو گردم مقبل
گرشوم بر لب یاقوت تو پیروز امشب
هر که در شب رخ چون ماه تو بیند گوید
روز عیدست مگر یا شب نوروز امشب
بی لب لعل و رخت خادم خلوتگه انس
گو صراحی منه و شمع میفروز امشب
تا که آموختت از کوی وفا برگشتن
خیز و باز آی علی‌رغم بداموز امشب
بنشان شمع جگر سوخته را گر چه کسی
منشیناد بروز من بد روز امشب
اگر آن عهدشکن با تو نسازد خواجو
خون دل میخور و جان میده و میسوز امشب
تا مگر صبح تو سر برزند از مطلع مهر
دیده بر چرخ چو مسمار فرود و ز امشب

 

[naghmeirani]

آن قدر با آتش دل ساختم تا سوختم
بی تو ای آرام جان یا ساختم یا سوختم
سردمهری بین که کس بر آتشم آبی نزد
گرچه همچون برق از گرمی سراپا سوختم
سوختم اما نه چون شمع طرب در بین جمع
لاله ام کز داغ تنهایی به صحرا سوختم
همچو آن شمعی که افروزند پیش آفتاب
سوختم در پیش مه رویان و بیجا سوختم
سوختم از آتش دل در میان موج اشک
شوربختی بین که در آغوش دریا سوختم
شمع و گل هم هر کدام از شعله‌ای در آتشند
در میان پاکبازان من نه تنها سوختم
جان پاک من رهی خورشید عالمتاب بود
رفتم و از ماتم خود عالمی را سوختم

​

 

[محـسن ز]

خواجوی کرمانی

خواجوی کرمانی

نور رویت تاب در شمع شبستان افکند
اشکم آتش در دل لعل بدخشان افکند
ای بسا دود جگر کز مهر رویت هر شبی
شمع عالمتاب گردون در شبستان افکند
صوفی صافی گر از لعل تو جامی در کشد
خویشتن را در میان می پرستان افکند

 

[naghmeirani]

خواجو ی کرمانی

خواجو ی کرمانی

بنگر ای شمع که پروانه دگر باز آمد
از پی دل بشد و سوخته پر باز آمد
گرچه سر تا قدم از آتش غم سوخته بود
رفت و صد باره از آن سوخته‌تر باز آمد
هر که بیند من بی برگ و نوا را گوید
یا رب این خسته جگر کی ز سفر باز آمد
سرتسلیم چو بر خط عبودیت داشت
چون قلم رفت بهر سوی و به سر باز آمد
عجب آن نیست که شد با لب خشک از بردوست
عجب اینست که با دیدهٔ تر باز آمد
هر که را بیخبر افتاد ز پیمانهٔ عشق
تو مپندار که دیگر به خبر باز آمد
ای گل از پرده برون آی که مرغ سحری
همره قافلهٔ باد سحر باز آمد
عیب خسرو مکن ای مدعی و تلخ مگوی
گر ز شور لب شیرین ز شکر باز آمد
آنکه مرغ دلش از حسرت گل پر می‌زد
همچو بلبل ز چمن رفت و دگر باز آمد
گر به تیغش بزنی باز نیاید ز نظر
هر که چون مردمک دیده نظر باز آمد
خیز خواجو که چواشک از سر زر در گذریم
تا نگویند که شد وز پی زر باز آمد

​

 

[siyavash51]

فتنه ی چشم تو چندان ره بیداد گرفت
که شکیب دل من دامن فریاد گرفت

منم و شمع دل سوخته یارب مددی
که دگر باره شب آشفته شد و باد گرفت

سایه

 

[محـسن ز]

علی اطهری کرمانی

علی اطهری کرمانی

باز امشب جلوه بخش بزم مستانم چو شمع
درمیان سوز و ساز خویش خندانم چو شمع
رقص مرگست،اینکه میپیچم به خودازتاب درد
کس چه می داندکه می سوزدتن وجانم چوشمع
با که گویم درد بی درمان خود را زآنکه من
در میان جمع ، تنها و پریشانم چو شمع
اشک گرم و آه سرد و روی زرد و سوز دل
حاصل عشقند ومن،این نکته می دانم چو شمع
با خیالش، با نگاهش، با فراقش، با غمش
گاه گریان ،گاه سوزان، گاه لرزانم چو شمع
بسکه باشب زنده داری های خود خوکرده ام
ازنسیم صبحگاهی هم، گریزانم چو شمع
"گفتمت از سوز و ساز عشق، ننشینم ز پای
تا وجودی باشدم، بر عهد و پیمانم چو شمع"

 

[siyavash51]

این ساکت صبور که چون شمع
سرکرده در کنارغم خویش
با یان شب دراز و درنگش،
جانش همه فغان و دریغ است
فریاد هاست در دل تنگش ...

سایه

 

[siyavash51]

در بگشایید
شمع بیارید
عود بسوزید
پرده به یکسو زنید از رخ مهتاب ...

شاید

این از غبار راه رسیده
آن سفری همنشین گمشده باشد !

سایه

 

[siyavash51]

می برزند ز مشرق شمع فلک زبانه

ای ساقی صبوحی در ده می شبانه

عقلم بدزد لختی چند اختیار دانش

هوشم ببر زمانی تاکی غم زمانه

گر سنگ فتنه بارد فرق منش سپر کن

ور تیر طعنه آید جان منش نشانه

صوفی و کنج خلوت سعدی و طرف صحرا

صاحب هنر نگیرد بر بی هنر بهانه

 

[naghmeirani]

منعم شيرازي

منعم شيرازي

گريد و سوزد و افروزد و نابود شود ** هر كه چو ن شمع بخندد به شب تار كسي​

​

 

[naghmeirani]

صائب تبریزی

صائب تبریزی

حسن و عشق پاك را شرم و حيا دركار نيست ** پيش مردم شمع در بر مي‌كشد پروانه را ​

​

 

[محـسن ز]

سلمان ساوجی

سلمان ساوجی

چند گویی با تو یک شب روز گردانم چو شمع
من عجب دارم گر امشب تا سحر مانم چو شمع
رشته عمرم به پایان آمد و تابش نماند
چاره‌ای اکنون بجز مردن نمی‌دانم چو شمع
می‌دهم سررشته خود را به دست دوست باز
گر چه خواهد کشت می‌دانم به پایانم چو شمع
آبم از سر درگذشت و من به اشک آتشین
سرگذشت خود همه شب باز می‌دانم چو شمع
دامنت خواهم گرفت امشب چو مجمر ور به من
بر فشانی آستین من جان بر افشانم چو شمع
بند بر پای و رسن در گردن خود کرده‌ام
گر بخواهی کشتنم برخیز و بنشانم چو شمع
گر سرم برداری از تن سر نگردانم ز حکم
ور نهی بر پای بندم بند فرمانم چو شمع
احتراز از دود من می‌کن که هر شب تا به روز
در بن محراب‌ها سوزان و گریانم چو شمع
رحمتی آخر که من می‌میرم و بر سر مرا
نیست دلسوزی به غیر از دشمن جانم چو شمع
مدعی گوید که سلمان او تو را دم می‌دهد
گو دمم می‌ده که من خود مرده آنم چو شمع

 

[naghmeirani]

ملا حاجي محمد

ملا حاجي محمد

چون شمع ،عمر ما همه در تاب و تب گذشت ** دستي به زير سر ننهاديم و شب گذشت​

​

 

[محـسن ز]

ابو سعید ابوالخیر

ابو سعید ابوالخیر

ای شمع چو ابر گریه و زاری کن
وی آه جگر سوز سپه‌داری کن
چون بهرهٔ وصل او نداری ای دل
دندان بجگر نه و جگر خواری کن

 

[naghmeirani]

همرهی با غیر و از من احتراز از بهر چیست
خود چه کردم با تو چندین خشم و ناز از بهر چیست
باز با من هر زمانش خشم و نازی دیگر است
خشم و ناز او نمی‌دانم که باز از بهر چیست
از نیاز عاشقان بی‌نیاز است اینهمه
عاشقان را اینهمه عجز و نیاز از بهر چیست
مجلسی خواهم که پیشت گیریم و سوزم چو شمع
بر زبان آرم که این سوز و گداز از بهر چیست
گوش بر افسانهٔ ما چون نخواهد کرد یار
وحشی این افسانهٔ دور و دراز از بهر چیست

​

 

[محـسن ز]

اقبال لاهوری

اقبال لاهوری

منکه بهر دیگران سوزم چو شمع
بزم خود را گریه آموزم چو شمع
شمع را سوز عیان آموختم
خود نهان از چشم عالم سوختم
شعله ها آخر ز هر مویم دمید
از رگ اندیشه ام آتش چکید

 

[naghmeirani]

صائب تبریزی

صائب تبریزی

عاشق و انديشة بوس و تمنّاي كنار ** بهر غيرت شمع آتش مي‌زند پروانه را​

​

 

[naghmeirani]

صائب تبریزی

صائب تبریزی

بيهوده نيست گريه بي اختيار شمع ** آبي بر آتش دل پروانه مي‌زند​

​

 

[محـسن ز]

سعدی

سعدی

شبی یاد دارم که چشمم نخفت
شنیدم که پروانه با شمع گفت
که من عاشقم گر بسوزم رواست
تو را گریه و سوز باری چراست؟
بگفت ای هوادار مسکین من
برفت انگبین یار شیرین من
چو شیرینی از من بدر می‌رود
چو فرهادم آتش به سر می‌رود
همی گفت و هر لحظه سیلاب درد
فرو می‌دویدش به رخسار زرد
که ای مدعی عشق کار تو نیست
که نه صبر داری نه یارای ایست
تو بگریزی از پیش یک شعله خام
من استاده‌ام تا بسوزم تمام
تو را آتش عشق اگر پر بسوخت
مرا بین که از پای تا سر بسوخت
همه شب در این گفت و گو بود شمع
به دیدار او وقت اصحاب، جمع
نرفته ز شب همچنان بهره‌ای
که ناگه بکشتش پری چهره‌ای
همی گفت و می‌رفت دودش به سر
همین بود پایان عشق، ای پسر
ره این است اگر خواهی آموختن
به کشتن فرج یابی از سوختن
مکن گریه بر گور مقتول دوست
قل الحمدلله که مقبول اوست
اگر عاشقی سر مشوی از مرض
چو سعدی فرو شوی دست از غرض
فدائی ندارد ز مقصود چنگ
وگر بر سرش تیر بارند و سنگ
به دریا مرو گفتمت زینهار
وگر می‌روی تن به طوفان سپار

 

[naghmeirani]

شب به هم درشکند زلف چلیپائی را
صبحدم سردهد انفاس مسیحائی را
گر از آن طور تجلی به چراغی برسی
موسی دل طلب و سینه سینائی را
گر به آئینه سیماب سحر رشک بری
اشک سیمین طلبی آینه سیمائی را
رنگ رؤیا زده ام بر افق دیده و دل
تا تماشا کنم آن شاهد رؤیائی را
از نسیم سحر آموختم و شعله شمع
رسم شوریدگی و شیوه شیدائی را
جان چه باشد که به بازار تو آرد عاشق
قیمت ارزان نکنی گوهر زیبائی را
طوطیم گوئی از آن قند لب آموخت سخن
که به دل آب کند شکر گویائی را
دل به هجران تو عمریست شکیباست ولی
بار پیری شکند پشت شکیبائی را
شب به مهتاب رخت بلبل و پروانه وگل
شمع بزم چمنند انجمن آرائی را
صبح سرمی کشد از پشت درختان خورشید
تا تماشا کند این بزم تماشائی را
جمع کن لشکر توفیق که تسخیر کنی
شهریارا قرق عزلت و تنهائی را


​

 

[*setareh66*]

در پیش بی دردانچرا فریاد بی حاصل کنم
گر شکوه ای دارم ز دل با یار صاحب دل کنم

در پرده سوزم همچو گل ،در سینه جوشم همچو مل
من شمع رسوا نیستم تا گریه در محفل کنم
رهی معیری​