تاریخ پنج هزار ساله داشتن هم خوب است و هم بد. خوبی‌اش این است که وقتی نان نداشتی، خانه‌ات سرد بود، سوراخ جورابت از بغداد دیده می‌شد، همسایه‌ات زور می‌گفت، سر گاوت در دیگ بند مانده بود و تا صبح از خانه‌ات بیرون می‌آمدی تمام مردمان جهان از خنده می‌مردند، آن وقت با خود می‌گویی:
“من از سرزمینی هستم که پنج هزار سال تاریخ دارد”.
این جمله البته به تنهایی دردی را درمان نمی‌کند. برای این که این جمله تاثیر لازم را بگذارد باید روزانه یک آسپیرین ۳۵۰میلیگرام و یک آیبوپروفین ۶۰۰ میلیگرام هم بگیرید.
بدی تاریخ پنج هزار ساله داشتن این است که از این تاریخ طولانی بعضی میراث‌های جنجالی هم برای ما مانده‌اند. یکی از این میراث‌ها عشقِ آتشین مردم شیرآباد به آزادی است. شما تمام جهان را به این مردم بدهید تا آزادی خود را به شما بدهند، نمی‌دهند. سیف الدین قهستانی در رساله‌ی “تخلیه المثانه” می‌نویسد:
” طایفه‌ای از احرارند میان لاهور و سمرقند. افگان و افغان‌شان خوانند. شاش نکنند مگر در دشت و دمن یا میدان فراخ یا جوی کلان که درو آب رود، از آن‌که ایشان را از آبا و اجداد رسم همین بوده و گویند ما یوغِ تشناب بر گردن ننهیم”.
متاسفانه این اصرار بیش از حد شیرآبادی‌ها بر آزادی از یک سو و انفجار جمعیت در پایتخت و شهرهای دیگر از سوی دیگر سبب شده که جاهایی چون کابل به میدان تقابل مردمان آزادیخواه و نیروهای تشناب‌گرا تبدیل شوند. از یک طرف، آزادیخواهان کوتاه نمی‌آیند و اصرار دارند که بگذاریم که احساس هوایی بخورد. از طرفی دیگر، تشناب‌گرایان پافشاری می‌کنند و می‌گویند فعلا سی درصد هوایی که مردم تنفس می‌کنند هوایی گُهیزه است و اگر وضع به همین منوال ادامه پیدا کند گهسیجن جای اکسیجن را خواهد گرفت. کار به جایی رسیده که حالا در کابل مقامات شهرداری برای تشویق مردم به استفاده از تشناب به هر مرد افغانی که به تشناب برود، ۲۰ افغانی تشویقیه می‌دهند. بر اساس اطلاعات شهرداری کابل، این طرح شهرداری با موفقیت چندانی همراه نبوده است. غوث الدین غندال سخنگوی شهرداری به خبرنگاران گفت:
“بعضی از برادران بیست افغانی خود را می‌گیرند و داخل می‌روند، اما در آنجا هیچ کاری نمی‌کنند. بعد از چند دقیقه بیرون می‌آیند و باز خود را به همان میدان‌ها و کناره های جاده می‌رسانند”.
وی این کار را خیانت به وطن خواند و گفت:
” توقع ما این است که وقتی پول بیت المال همین مملکت را می‌گیرید، حداقل شاش‌تان را هم در تشناب همین ملت بکنید”.
ابتدا اکثر مردم فکر می‌کردند مسئولان تشناب مردانه از مردم بیست افغانی می‌گیرند
ما برای این که بفهمیم چرا مردان افغان حاضر نیستند به تشناب بروند و در عوض میدان‌های باز را ترجیح می‌دهند، این سوال را با صفی الحق نیازی دبیرکل “حزب التحریر” افغانستان مطرح کردیم. آقای نیازی گفت:
” مشکل این است که دولت افغانستان از آزادیخواهان توقع دارد که تمام کارهای خود را در درون چهاردیواری تشناب تمام کنند. ما این را قبول نداریم. برای این که آزادیخواهان رسمی پنج هزار ساله دارند که طبق آن وقتی که مرحله‌ی اول تخلیه تمام شد، همه‌ی آزادیخواهان در یک جا جمع می‌شوند و ضمن نوازش امکاناتی که قادر متعال در اختیار انسان گذاشته با هم در باره‌ی مسایل مهم کشوری بحث و گفت وگو می‌کنند. ما از این سنت حسنه نمی‌گذریم”.
آزادیخواهان در فاز دومِ مراسم شاش میدانی
آقای نیازی تصریح کرد که حزب او از تمام آزادیخواهان دعوت کرده است که برای خنثی کردن طرح ضد ملی شهرداری کابل هرجا که دو متر جا دیدند بنشینند و از طریق “نافرمانیِ بدنی” بوی اعتراض خود را به دماغ جهانیان برسانند.
یکی از آزادیخواهان در حال نافرمانیِ بدنی
