همانگونه که از متن سند پالایش و پخش هویدا ست، بنزین پتروشیمی ها بر اساس استانداردهای نفت و مشابه بنزین تولیدی در دیگر پالایشگاه ها برای مصرف به جایگاه های سوخت عرضه می شود و مشخصا بر خلاف ادعای سازمان حفاظت از محیط زیست دلیل افزایش سرطان در کشور بنزین پتروشیمی ها نیست. به عبارت دقیق تر سازمان حفاظت از محیط زیست به جای تکیه بر رفع عوامل واقعی آلودگی هوا و یافتن راهکارهای کارشناسی، یک متهم موهوم یافته است تا به هر دلیل پنهان و آشکار واردات بنزین را به دلیل آلودگی هوا توجیه پذیر کند. موضوع زمانی جالب تر می شود که سازمان محیط زیست همزمان با سختگیری شدید و غیر علمی درباره بنزین پتروشیمی ها، نه تنها واکنشی درباره آلایندگی بنزین های وارداتی از جنوب آسیا و آسیای میانه نشان نمی دهد بلکه مسئولیت بررسی استانداردهای زیست محیطی بنزین وارداتی را نیز از خود سلب می کند.
پس از انتشار اسناد غیر قابل خدشه درباره آنالیز بنزین های وارداتی از هند و دیگر کشورها و مشخص شدن این نکته که استانداردهای اجباری 4904 درباره بنزین های وارداتی رعایت نشده و درباره اغلب آنها مولفه های زیست محیطی مانند درصد بنزن و آروماتیک و گوگرد اساسا چک نمی شود و همچنین مقایسه آن با آنالیز بنزین پروشیمی ها به خصوص بنزین پتروشیمی نوری که 70 درصد از بنزین پتروشیمی ها را تولید می کند، شرکت ملی پالایش و پخش فرآورده های نفتی و سازمان حفاظت از محیط زیست به جای ارائه اسناد و پاسخ های کارشناسی، تلاش می کنند با سیاسی کردن این مساله پاسخگویی دقیق و مستندی در این باره نداشته باشند.
در این راستا شرکت ملی پالایش و پخش فرآورده های نفتی یک بیانیه با تیتر ملایم و محتوای توهین آمیز منتشر کرده است و مسئولان سازمان محیط زیست هم بدون توجه به ادبیات کارشناسی صنعت پالایش مدعی شده اند حلال های صنعتی در بنزین مخلوط شده و بنزین پتروشیمی ها عامل افزایش سرطان در کشور بوده است. آن هم در شرایطی که اسناد واضحی وجود دارد که نشان می دهد بنزن موجود در بنزین عرضه شده در تهران در سال های 90 و 91 حدود 1 درصد، آروماتیک 35 درصد و الفین 18 درصد است.
فارغ از پاسخ های مستندی که به زودی درباره بیانیه عجیب و غیر فنی پالایش و پخش منتشر می شود، اسناد داخلی شرکت ملی پالایش و پخش فرآورده های نفتی نشان می دهد که ادعاهای سازمان محیط زیست و موضع گیری های جدید پالایش و پخش ناشی از مساله ای به غیر از مباحث فنی است.
بر اساس یکی از این اسناد، سعید محجوبی مدیر هماهنگی و نظارت بر تولید پالایش و پخش نامه ای به تاریخ 20 بهمن 92 درباره بنزین تولیدی شرکت های پتروشیمی خطاب به یاری، رئیس بازرسی و پاسخگویی به شکایات این شرکت نوشته است.
در این نامه آمده است:
احتراما عطف به نامه شماره 132594 مورخ 14 بهمن 92 جنابعالی در خصوص موضوع فوق، موارد ذیل جهت استحضار و بهره برداری لازم ایفاد می گردد.
-ریفرمیت دریافتی از شرکت های پتروشیمی دارای آروماتیک حدود 64-70 درصد حجمی، بنزن 2-10 درصد، اکتان 95 و MTBE دریافتی نیز دارای اکتان عملی 106 می باشد.
-میزان متوسط ریفرمیت تحویلی در سال 1391 روزانه برابر 5200 متر مکعب و MTBE نیز برابر 1000 متر مکعب در روز و در 9 ماهه اول سال جاری نیز به ترتیب 5700 و 1200 مترمکعب در روز بوده است.
-اکتان افزای دریفاتی از پتروشیمی ها بعد از اختلاط با دیگر مولفه های بنزین نظیر نفتای سبک، نفتای سنگین و تنظیم مشخصات مخلوط نهایی مطابق با استاندارد شرکت ملی نفت جهت عرضه به جحایگاه های سوخت ارسال می‌گردد.
-مشخصات فنی ریفرمیت پتروشیمی ها با ریفرمیت یا پلتفرمیت تولیدی پالایشگاه ها مشابه بوده و در برخی موارد ممکن است به لحاظ میزان آروماتیک و بنزن، اختلاف ناچیزی داشته باشد لکن بعد از اختلاط با دیگر مولفه های بنزین مشابه بنزین تولیدی در پالایشگاه ها به بازار عرضه می‌گردد.
بر اساس این گزارش، همانگونه که از متن سند پالایش و پخش هویدا ست، بنزین پتروشیمی ها بر اساس استانداردهای نفت و مشابه بنزین تولیدی در دیگر پالایشگاه ها برای مصرف به جایگاه های سوخت عرضه می شود و مشخصا بر خلاف ادعای سازمان حفاظت از محیط زیست دلیل افزایش سرطان در کشور بنزین پتروشیمی ها نیست. به عبارت دقیق تر سازمان حفاظت از محیط زیست به جای تکیه بر رفع عوامل واقعی آلودگی هوا و یافتن راهکارهای کارشناسی، یک متهم موهوم یافته است تا به هر دلیل پنهان و آشکار واردات بنزین را به دلیل آلودگی هوا توجیه پذیر کند. موضوع زمانی جالب تر می شود که سازمان محیط زیست همزمان با سختگیری شدید و غیر علمی درباره بنزین پتروشیمی ها، نه تنها واکنشی درباره آلایندگی بنزین های وارداتی از جنوب آسیا و آسیای میانه نشان نمی دهد بلکه مسئولیت بررسی استانداردهای زیست محیطی بنزین وارداتی را نیز از خود سلب می کند.
و همه این موارد در حالی است که به اذعان مسئولان فعلی و سابق نفت، بنزین پتروشیمی ها از ابتدا در تهران و دیگر کلانشهرهای کشور توزیع نشده و به دلیل هزینه های حمل، در استان های جنوبی کشور و نزدیک به مبادی تولید آن به مصرف رسیده است.
در عین حال شرکت ملی پالایش و پخش فرآورده های نفتی نیز بهتر است ابتدا تکلیف خود را با بیانیه های قبلی این شرکت درباره تایید و تکذیب آلایندگی بنزین پتروشیمی ها و اسناد بنزین های وارداتی و همچنین اسناد فنی داخلی این شرکت روشن کند تا فضا به سمت شفاف تر شدن حرکت کند. کما اینکه این سند تناقضات متعددی نیز با بیانیه نخست پالایش و پخش درباره درصد بنزن، عدد اکتان، کیفیت ریفرمیت و امثال آنها دارد.
در اغلب موارد بیانیه های سیاسی و غیر فنی پاسخ های سیاسی شدیدتری هم خواهد گرفت و بالا گرفتن تب سیاسی مباحث کارشناسی و منافع مردم را به محاق خواهد برد. منبع: فارس
پس از انتشار اسناد غیر قابل خدشه درباره آنالیز بنزین های وارداتی از هند و دیگر کشورها و مشخص شدن این نکته که استانداردهای اجباری 4904 درباره بنزین های وارداتی رعایت نشده و درباره اغلب آنها مولفه های زیست محیطی مانند درصد بنزن و آروماتیک و گوگرد اساسا چک نمی شود و همچنین مقایسه آن با آنالیز بنزین پروشیمی ها به خصوص بنزین پتروشیمی نوری که 70 درصد از بنزین پتروشیمی ها را تولید می کند، شرکت ملی پالایش و پخش فرآورده های نفتی و سازمان حفاظت از محیط زیست به جای ارائه اسناد و پاسخ های کارشناسی، تلاش می کنند با سیاسی کردن این مساله پاسخگویی دقیق و مستندی در این باره نداشته باشند.
در این راستا شرکت ملی پالایش و پخش فرآورده های نفتی یک بیانیه با تیتر ملایم و محتوای توهین آمیز منتشر کرده است و مسئولان سازمان محیط زیست هم بدون توجه به ادبیات کارشناسی صنعت پالایش مدعی شده اند حلال های صنعتی در بنزین مخلوط شده و بنزین پتروشیمی ها عامل افزایش سرطان در کشور بوده است. آن هم در شرایطی که اسناد واضحی وجود دارد که نشان می دهد بنزن موجود در بنزین عرضه شده در تهران در سال های 90 و 91 حدود 1 درصد، آروماتیک 35 درصد و الفین 18 درصد است.
فارغ از پاسخ های مستندی که به زودی درباره بیانیه عجیب و غیر فنی پالایش و پخش منتشر می شود، اسناد داخلی شرکت ملی پالایش و پخش فرآورده های نفتی نشان می دهد که ادعاهای سازمان محیط زیست و موضع گیری های جدید پالایش و پخش ناشی از مساله ای به غیر از مباحث فنی است.
بر اساس یکی از این اسناد، سعید محجوبی مدیر هماهنگی و نظارت بر تولید پالایش و پخش نامه ای به تاریخ 20 بهمن 92 درباره بنزین تولیدی شرکت های پتروشیمی خطاب به یاری، رئیس بازرسی و پاسخگویی به شکایات این شرکت نوشته است.
در این نامه آمده است:
احتراما عطف به نامه شماره 132594 مورخ 14 بهمن 92 جنابعالی در خصوص موضوع فوق، موارد ذیل جهت استحضار و بهره برداری لازم ایفاد می گردد.
-ریفرمیت دریافتی از شرکت های پتروشیمی دارای آروماتیک حدود 64-70 درصد حجمی، بنزن 2-10 درصد، اکتان 95 و MTBE دریافتی نیز دارای اکتان عملی 106 می باشد.
-میزان متوسط ریفرمیت تحویلی در سال 1391 روزانه برابر 5200 متر مکعب و MTBE نیز برابر 1000 متر مکعب در روز و در 9 ماهه اول سال جاری نیز به ترتیب 5700 و 1200 مترمکعب در روز بوده است.
-اکتان افزای دریفاتی از پتروشیمی ها بعد از اختلاط با دیگر مولفه های بنزین نظیر نفتای سبک، نفتای سنگین و تنظیم مشخصات مخلوط نهایی مطابق با استاندارد شرکت ملی نفت جهت عرضه به جحایگاه های سوخت ارسال می‌گردد.
-مشخصات فنی ریفرمیت پتروشیمی ها با ریفرمیت یا پلتفرمیت تولیدی پالایشگاه ها مشابه بوده و در برخی موارد ممکن است به لحاظ میزان آروماتیک و بنزن، اختلاف ناچیزی داشته باشد لکن بعد از اختلاط با دیگر مولفه های بنزین مشابه بنزین تولیدی در پالایشگاه ها به بازار عرضه می‌گردد.
بر اساس این گزارش، همانگونه که از متن سند پالایش و پخش هویدا ست، بنزین پتروشیمی ها بر اساس استانداردهای نفت و مشابه بنزین تولیدی در دیگر پالایشگاه ها برای مصرف به جایگاه های سوخت عرضه می شود و مشخصا بر خلاف ادعای سازمان حفاظت از محیط زیست دلیل افزایش سرطان در کشور بنزین پتروشیمی ها نیست. به عبارت دقیق تر سازمان حفاظت از محیط زیست به جای تکیه بر رفع عوامل واقعی آلودگی هوا و یافتن راهکارهای کارشناسی، یک متهم موهوم یافته است تا به هر دلیل پنهان و آشکار واردات بنزین را به دلیل آلودگی هوا توجیه پذیر کند. موضوع زمانی جالب تر می شود که سازمان محیط زیست همزمان با سختگیری شدید و غیر علمی درباره بنزین پتروشیمی ها، نه تنها واکنشی درباره آلایندگی بنزین های وارداتی از جنوب آسیا و آسیای میانه نشان نمی دهد بلکه مسئولیت بررسی استانداردهای زیست محیطی بنزین وارداتی را نیز از خود سلب می کند.
و همه این موارد در حالی است که به اذعان مسئولان فعلی و سابق نفت، بنزین پتروشیمی ها از ابتدا در تهران و دیگر کلانشهرهای کشور توزیع نشده و به دلیل هزینه های حمل، در استان های جنوبی کشور و نزدیک به مبادی تولید آن به مصرف رسیده است.
در عین حال شرکت ملی پالایش و پخش فرآورده های نفتی نیز بهتر است ابتدا تکلیف خود را با بیانیه های قبلی این شرکت درباره تایید و تکذیب آلایندگی بنزین پتروشیمی ها و اسناد بنزین های وارداتی و همچنین اسناد فنی داخلی این شرکت روشن کند تا فضا به سمت شفاف تر شدن حرکت کند. کما اینکه این سند تناقضات متعددی نیز با بیانیه نخست پالایش و پخش درباره درصد بنزن، عدد اکتان، کیفیت ریفرمیت و امثال آنها دارد.
در اغلب موارد بیانیه های سیاسی و غیر فنی پاسخ های سیاسی شدیدتری هم خواهد گرفت و بالا گرفتن تب سیاسی مباحث کارشناسی و منافع مردم را به محاق خواهد برد. منبع: فارس
آخرین ویرایش:
