aniita
عضو جدید
مادرم یک چشم نداشت.
درکودکی بر اثر حادثه یک چشمش را از دست داده بود.
من کلاس سوم دبستان بودم وبرادرم کلاس اول.
برای من آنقدر قیافه مامان عادی شده بود کی در نقاشی هایم هم متوجه نقص عضو او نمیشدم و همیشه او را با دوچشم نقاشی میکردم.
فقط در اتوبوس یا خیابان وقتی بچه ها و مادر و پدرشان با تعجب به مامان نگاه میکردند و پدر و مادر ها که سعی میکردند سوال بچه خود را به نحوی که مامان متوجه یا ناراحت نشود جواب بدهند ، متوجه این موضوع میشدم و گهگاه یادم می افتاد که مامان یک چشم ندارد.
یکروزبرادرم از مدرسه آمد و بادیدن مامان یک دفعه گریه کرد ، دفتر نقاشی اش را نشان داد .مامان بادیدن دفتر بغض کرد و به او گفت فردا میرود مدرسه و با معلم نقاشی صحبت میکند .
من هم نقاشی را نگاه کردم و فرق بین دختر و پسر بودن را آن زمان فهمیدم . موضوع نقاشی کشیدن چهره ی اعضای خانواده بود.
برادرم یک چشم مامان را نکشیده بود و آن را به صورت یک گودال سیاه نقاشی کرده بود.
معلم دور چشم مامان با خودکار قرمز یک دایره کشیده بود و زیر آن نمره ی 10 داده بود و نوشته بود پسرم دقت کن هر آدمی دو چشم دارد.
فردای آن روز من و مامان رفتیم به مدرسه ی برادرم.زنگ تفریح بود،خانم مدیر ما را به اتاق معلم ها برد و اشاره کرد به خانم جوانی و گفت ایشان معلم نقاشی پسرتان هستند.مامان دستش را به سوی معلم دراز کرد.معلم بلند شد سرفه ای کرد وبا مامان دست داد. لحظاتی به یکدیگر نگاه کردند . مامان گفت از ملاقات با شما خوشوقتم . اوگفت همچنین.
از اتاق خارج شدیم معلم دنبال ما از اتاق خارج شد درحالی که صدایش می لرزید گفت خانم من نمیدانستم...
مامان حرفش را قطع کرد و گفت نمره ی 10 برای واقع بینی یک کودک خیلی کم است .اینطور نیست؟
آن روز عصر برادرم خندان به خانه آمد .دفتر نقاشی را باز کرد ونمره ی 20 را به مامان نشان داد.
به نظرم نگاه دختر قابل قبول تر است زیرا تسلیم هر امر واقعی ، به صرف واقعی و گریز ناپذیر به نظر آمدنش ، نمیشود وکمال را دنبال میکند.نگاه به اصطلاح واقع بین آغاز تسلیم است درحالی که نگاه دوم آغاز جست و جوی راهی است برای تعالی.
پسر ها واقع بین تر از دختر ها هستند آنها همه چیز را آنطور که هست میبینند ولی دختر ها آنطور که دوست دارند باشد ، میبینند.
درکودکی بر اثر حادثه یک چشمش را از دست داده بود.
من کلاس سوم دبستان بودم وبرادرم کلاس اول.
برای من آنقدر قیافه مامان عادی شده بود کی در نقاشی هایم هم متوجه نقص عضو او نمیشدم و همیشه او را با دوچشم نقاشی میکردم.
فقط در اتوبوس یا خیابان وقتی بچه ها و مادر و پدرشان با تعجب به مامان نگاه میکردند و پدر و مادر ها که سعی میکردند سوال بچه خود را به نحوی که مامان متوجه یا ناراحت نشود جواب بدهند ، متوجه این موضوع میشدم و گهگاه یادم می افتاد که مامان یک چشم ندارد.
یکروزبرادرم از مدرسه آمد و بادیدن مامان یک دفعه گریه کرد ، دفتر نقاشی اش را نشان داد .مامان بادیدن دفتر بغض کرد و به او گفت فردا میرود مدرسه و با معلم نقاشی صحبت میکند .
من هم نقاشی را نگاه کردم و فرق بین دختر و پسر بودن را آن زمان فهمیدم . موضوع نقاشی کشیدن چهره ی اعضای خانواده بود.
برادرم یک چشم مامان را نکشیده بود و آن را به صورت یک گودال سیاه نقاشی کرده بود.
معلم دور چشم مامان با خودکار قرمز یک دایره کشیده بود و زیر آن نمره ی 10 داده بود و نوشته بود پسرم دقت کن هر آدمی دو چشم دارد.
فردای آن روز من و مامان رفتیم به مدرسه ی برادرم.زنگ تفریح بود،خانم مدیر ما را به اتاق معلم ها برد و اشاره کرد به خانم جوانی و گفت ایشان معلم نقاشی پسرتان هستند.مامان دستش را به سوی معلم دراز کرد.معلم بلند شد سرفه ای کرد وبا مامان دست داد. لحظاتی به یکدیگر نگاه کردند . مامان گفت از ملاقات با شما خوشوقتم . اوگفت همچنین.
از اتاق خارج شدیم معلم دنبال ما از اتاق خارج شد درحالی که صدایش می لرزید گفت خانم من نمیدانستم...
مامان حرفش را قطع کرد و گفت نمره ی 10 برای واقع بینی یک کودک خیلی کم است .اینطور نیست؟
آن روز عصر برادرم خندان به خانه آمد .دفتر نقاشی را باز کرد ونمره ی 20 را به مامان نشان داد.
به نظرم نگاه دختر قابل قبول تر است زیرا تسلیم هر امر واقعی ، به صرف واقعی و گریز ناپذیر به نظر آمدنش ، نمیشود وکمال را دنبال میکند.نگاه به اصطلاح واقع بین آغاز تسلیم است درحالی که نگاه دوم آغاز جست و جوی راهی است برای تعالی.
پسر ها واقع بین تر از دختر ها هستند آنها همه چیز را آنطور که هست میبینند ولی دختر ها آنطور که دوست دارند باشد ، میبینند.
