تراس بندی و کار در شیب و دیوارهای نگهدارنده ( Retaining Wall) در طراحی فضای سبز
گاه پستی و بلندی موجود زمین ما را ناچار به تراس بندی فضای سبز می کند و گاه مفهوم اصلی طرح و کاربرد تفاوت در ارتفاعات از سوی طراح به زمین مورد نظر تحمیل می شود.
در حالت اول مانند هنگامی که بر روی یک تپه یا شیب بیش از ۴۰ ٪ فضای سبز اجرا می کنیمُ کاشت گیاهان بر روی شیب زیاد می تواند باعث شسته شدن خاک و سختی نگهداری گردد. مثلا چمن زنها در شیب زیاد ممکن است چپ شوند و نیز آب بر روی شیب حرکت کرده و مقدار کافی از آن جذب نگردد. در چنین مواردی استفاده از تراس بندی با استفاده از دیوارهای نگهدارنده ( Retaining Wall ) ضرورت می یابد.برای مثال در شکل یک می توانید ببینید که به علت تمایل به حفظ نخلهای موجود و ارتفاع آنها نسبت به خیابان ناچار به استفاده از دیوار نگهدار شده ام.
گاهی نیز طراح می خواهد از اختلاف ارتفاع بعنوان یک عنصر زینتی استفاده کند ( شکل یک - کاربرد زینتی تراس بندی در پارک الممزر دبی)
و یا بنا به محدودیت های دیگر مثل کوچک بودن قطعه فضای سبز تراس بندی به طرف بالا یا بر عکس به طرف پایین را به عنوان یک ابزار طراحی به کار می گیرد. در شکل ۳ بنده مجبور شدم با توجه به کوچک بودن قطعه از تقسیم فضای سبز به ارتفاعات استفاده کنم و محل نشستن را زیر ارتفاع موجود بسازم و مشاهده می کنید که دیوار نگهدار این کار را برای من انجام داد.
دیوارهای نگهدارنده انواع مختلفی دارند که در مطلب بعدی به برخی توضیحات و نقشه اجرایی می پردازیم
