انسان ها دو دسته اند :
1- کسانی که میدانند .
2- کسانی که نمی دانند .
کسانی که می دانند خود بر دو دسته اند :
1- آنها که امری را تایید می کنند .
2- آنها که امری را تکذیب می کنند .
آنها که تایید یا تکذیب می کنند اگر دلیل منطقی بر مدعای خویش دارند عاقل اند و اگر دلیلی ندارند جزو جاهلانند . و اگر بی دلیل امری را پذیرفته یا رد کنند جزو کسانی هستند که بر نادانی خویش آگاهی ندارند و این است وصف حالشان : آنکس که نداند که نداند که نداند در جهل مرکب ابدالدهر بماند و آنها که نمی دانند از ارائه ی دلیل معافند زیرا ادعایی بر دانایی ندارند اما این دسته هم مسئولند زیرا از نادانی خویش به طرز معقول خارج نشده اند . با اینوصف حال این دسته یعنی کسانی که بر نادانی خویش معترفند و می گویند : نمی دانیم ، بهتر از آنهاست که مدعی دانایی اند و اما دلیلی بر مدعای خویش ندارند چه آنکه دسته ی اول می دانند که نمی دانند و اما دسته ی دوم حتی نمیدانند که نمی دانند . بنابراین ممکن است دسته ی اول مدتی در نادانی خویش بمانند اما امید نجات و رسیدن به دانایی در اینها بیشتر از دسته ی دومی است که نمی دانند که نمی دانند و به همین خاطر گمان می کنند که می دانند و چون می دانند خود را بی نیاز از دانستن می دانند و همین امر سبب سکون و بی حرکتی در جهت علم در اینها می شود . اما دسته ی اول چون می دانند که نمیدانند برای دانستن همت می گمارند . بنابراین یک اندیشمند حقیقی و یک متفکر عقلانی برای این در علم به کمال برسد همواره باید بر نادانی خویش آگاهی باشد و از تعصب و جزم اندیشی صرف دست بردارد چه در غیر اینصورت دچار سکون و ایستایی شده و درجا می زند .
1- کسانی که میدانند .
2- کسانی که نمی دانند .
کسانی که می دانند خود بر دو دسته اند :
1- آنها که امری را تایید می کنند .
2- آنها که امری را تکذیب می کنند .
آنها که تایید یا تکذیب می کنند اگر دلیل منطقی بر مدعای خویش دارند عاقل اند و اگر دلیلی ندارند جزو جاهلانند . و اگر بی دلیل امری را پذیرفته یا رد کنند جزو کسانی هستند که بر نادانی خویش آگاهی ندارند و این است وصف حالشان : آنکس که نداند که نداند که نداند در جهل مرکب ابدالدهر بماند و آنها که نمی دانند از ارائه ی دلیل معافند زیرا ادعایی بر دانایی ندارند اما این دسته هم مسئولند زیرا از نادانی خویش به طرز معقول خارج نشده اند . با اینوصف حال این دسته یعنی کسانی که بر نادانی خویش معترفند و می گویند : نمی دانیم ، بهتر از آنهاست که مدعی دانایی اند و اما دلیلی بر مدعای خویش ندارند چه آنکه دسته ی اول می دانند که نمی دانند و اما دسته ی دوم حتی نمیدانند که نمی دانند . بنابراین ممکن است دسته ی اول مدتی در نادانی خویش بمانند اما امید نجات و رسیدن به دانایی در اینها بیشتر از دسته ی دومی است که نمی دانند که نمی دانند و به همین خاطر گمان می کنند که می دانند و چون می دانند خود را بی نیاز از دانستن می دانند و همین امر سبب سکون و بی حرکتی در جهت علم در اینها می شود . اما دسته ی اول چون می دانند که نمیدانند برای دانستن همت می گمارند . بنابراین یک اندیشمند حقیقی و یک متفکر عقلانی برای این در علم به کمال برسد همواره باید بر نادانی خویش آگاهی باشد و از تعصب و جزم اندیشی صرف دست بردارد چه در غیر اینصورت دچار سکون و ایستایی شده و درجا می زند .
