| برف پيری گرتم د او دل جوونم غم بی کسی سوخته سخونم يه چراغی داشتم وش گشتم درو بيابو يه چراغکم کور بيه منم د بيابو بی براری بی براری داغت ها د جونم کور بی او چشاکم لال با زوونم نهال حشک بيم و باغ بی نهالم رت بويت وی باغبو تا که بنالم پيری و کوری درد کمی نی ار و دولت برسی پيری غمی نی پير بيمه کور بيمه دو تا دو تا مه موزبرم د گزمه خيالم پا مه رتم و ديم يه قور دو براره دسشو د گردن يک چی عزيز خياره رتم و ديم می کنن زمينی دو زمين مينان دوس نازنينی دوسکم دوس رنجنه اجرکت وا خدا با رفبق ای لشت و دسه دال و قلا با کجا رتن پيايو و همه ننجی سوارون همه رتن د زمين چی نم نم بارون رشتکه نو صيادم هه چنو رته د بن تيرکه دکمو نيايه هه چنو من تو رتی باغ دلم بی شوره زاری نه گل دش چغر کشی نه من حصاری غم اوما بی مهمونم بارون و لويام بوسونی آو ياری کرد گريوه شويام ماه نو دو پنجدری شعله کشيه و گمونم دوسکه خومه سروم کشيه هر چشی روزی سه دف تونه نه يينه اوچشا ها کور بوان پيش پا نه يينه يه نامه ايی د خين دل کردم قلم ريز بيم کموتر بيارش يا چرخ بال تيز ار بيارش کموتر نالش گرونه مه ام بلبل بيارش شيرين زوونه شو اوما تو اوما نالت سر ور آورت دلکه پر حسرتم سيت پر در آورت اسب اجل بياريت بکنيد سوارم ای سفری که مه ميرم برگشت نی د کارم | برف پيری گرفتم اما در دل جوونم غم بی کسی سوزانده استخونم چراغی داشتم که باش گشتم دره و بيابان چراغم خاموش شد و موندم تو بيابان ای بی برادری که داغت تو جونم کور کرده چشمام و لال شده زبونم نهال خشک شدم و باغ بی نهالم بريد به باغبون بگيد تا کی بنالم؟ پيری و کوری ، درد کمی نيست گر به ثروت برسی ، پيری غمی نيست پير شدم کور شدم کمرم دوتا (دولا) ئه عصايی به دستم و بخيالم پاهامه رفتم و و ديدم يه قبری که دو برادر مثل عزيزی نورسيده دستاشون به گردن همديگر رفتم و ديدم می کنند يک زمينی به خاک می سپارند در ان دوست نازنينی دوستم رو رفيقی رنجونده جزاش رو بده خدا اين رفيق ، جنازه اش به دست عقاب و کلاغا کجا رفته اند آن همه مردان و سواران همه رفتند تو زمين چون نم نم باران رشته تازه صيدم چنان در بند مانده است تير در کمانم ان چنان در مانده است تو که رفتی باغ دلم شد شوره زاری نه گلی توش روييد و نه ماند حصاری غم اومد شد مهمونم بارون به لبهام بوستانی آبياری کرد گريه شبهام ماه نو ازون پنج دری شعله کشيده فکر کنم دوستمه که بهم سر کشيده هر چشمی که روزی سه بار تورو نبينه اون چشم کور بشه که پيش پاشو نبينه نامه ای از خون دل نوشتم با قلم ريز دادمش به کبوتر بياره يا باز شکار تيز اگر که کبوتر بيارش صداش گرونه می دمش بلبل بياره که شيرين زبونه شب اومد و تب اومد و ناله ات سر برآورد دل پر حسرتم برات پر در آورد اسب اجل بياريد و من اون اسب رو سوارم اين سفری که ميرم برگشتی نيست تو کارم |
