«ترنم به شعر که از عادات و شیوه های ایشان به شمار می رفت لذتبخش نبود،
ولی هنگامیکه به مرحله تجمل خواهی و توانگری رسیدند
و به سبب بدست آوردن غنائم ملت های دیگر در مهد رفاه و آسایش واقع شدند
آنوقت به زندگی تر و تازه و همنشینان ظریف و شیرینی آسودگی پی بردند»(مقدمه ابن خلدون ،ج2،ص854)