اسمش را میگذاریم، دوست مجازی
اما آنسو یک آدم حقیقی نشسته،
علایق خود را که نمیتواند مخفی کند.
وقتی دلتنگی و آشفتگی هایش را مینویسد!
وقت میگذارد برایم....وقت میگذارم برایش
نگرانش میشوم...
دلتنگش میشوم...
وقتی در صحبت هایم ، بعنوان دوست یاد میشود،
مطمئن میشوم که حقیقی ست
.
.
.
هرچند کنار هم نباشیم،
هرچند صدای هم را نشنیده باشیم،
من برایش سلامتی و شادی آرزو دارم.
هر کجا که باشد...