مسئله فقط مرگ افرادی که می شناسیم یا دوست داریم نیست!مسئله اینه که داریم تو روز مرگی دست و پا می زنیم! یه نوع مرگ تدریجی....
رفتن یا نبودن یه نفر همیشه بهانه ی خوبیه!بهانه برای نوشتن و شاید شاعر شدن!
اینو ببین:
" هیچ کس از من نمی پرسد
بعد این همه ترانه ی بی چراغ ،
چشمانت به تاریکی عادت کرده اند یا نه؟!
همه آمدند
سر تکان دادند
و رفتند!
حالا دوباره این من و این از پی کاغذ و قلم گشتن!"
پ.ن : من صرفا می نویسم... اما نوشته های شما یه چیز دیگس.... بی تعارف فوق العادس!