برتون با اشاره به تحقیقات روانکاوان ماربورگ به این نتیجه می رسد که ادراک و ابراز در بشر، درواقع حاصل استعدادی یگانه و اولیه است که دو پاره شده است و شکل دست نخوردهء آن را می توان در اقوام بدوی و بچه ها مشاهده کرد. تنها نگارش خودکار است که می تواند ما را به این حالت ناب برساند و به گفتهء برتون: “می توان به طور منظم، فارغ از هر گونه هذیانی، کاری کرد که فرق بین عینی و ذهنی، ضرورت و ارزش خود را از دست بدهد.”بمان تا بمانیم.
حرفای شما منو یاد یکی از ایمیل های یکی از دوستانم انداخت. برات مینویسم.
هنگامی که زیر زبانم شور میشود، درمییابم که حالت تهوع دارم.
هنگامی که ته مزهء دهانم تلخ میشود، درمییابم که ستمی بر من روا شده.
هنگامی که مطلقا مزهای را نچشم، درمییابم که چندی است مردهام.
من که مدتی است نمیتوانم صفحهء خودم را ببینم. برای نوشتن ناگزیر از ابزارهای جانبی استفاده میکنم. شما هم اگر از داخل ایران این نوشتهها را میبینید، از آخرینها هستید. مدیر شبکه به من اطمینان داد که در زمان کوتاهی، این صفحه به طور کلی مسدود خواهد شد. امیدوارم این طور نباشد. اگر هم باشد، باز اسباب کشی میکنم. خانه به دوشی مدتهاست که نه یک عادت، بلکه جزئی از شخصیت ما شده.